Interview: Marco van Nek
Hij is als oorlogsheld geridderd met de Militaire Willems-Orde, de hoogste militaire onderscheiding van Nederland. Maar er is door Defensie ook een negatief ambtsbericht tegen hem uitgevaardigd, inclusief een overplaatsing met een bevorderingsstop voor zes jaar. Majoor Marco Kroon zegt dat dit, op ontslag na, de zwaarste sanctie is die een militair kan worden opgelegd.
De man die als marinier naar Irak en Cambodja werd uitgezonden en op Aruba was gelegerd, die in totaal, waarvan één keer als commando, drie keer naar Bosnië ging en daarna als commandant bij de commando’s nog missies in Irak, drie keer in Afghanistan en in Mali volbracht, voelt zich door Defensie beschadigd en in de steek gelaten. Althans, door het ambtelijk deel, want de militaire kant van Defensie is nog steeds zijn leven. ‘Ik wist van kinds af aan al dat ik militair wilde worden. Dat moest en zou gebeuren.’
Natuurlijk is er die ene missie waarvan iedereen het verhaal kent, sinds Marco Kroon in 2017 heimelijk bij Defensie meldde dat hij tijdens die uitzending gevangen is geweest en aansluitend, naar eigen zeggen uit zelfverdediging, iemand op straat doodschoot. Het gaat om zijn laatste keer in Afghanistan, een inlichtingenmissie in 2007. Die waarbij hij gevangen wordt genomen. Vrijheidsberoving, mishandeling, vernedering. Verkrachting zelfs. Een dag lang is hij speelbal in de handen van… Ja, van wie eigenlijk? ‘Iemand van een geheime dienst, denk ik’, zegt Marco. ‘Van Iran, of Pakistan. Ik weet het niet precies. Hij had zoveel verschillende ID’s bij zich. Maar ik denk zelf van de Pakistaanse geheime dienst.’
Over wie mogelijk zijn belager was, kan hij wel praten. Vertellen over wat er in gevangenschap is gebeurd, valt hem een stuk moeilijker. Als dat ter sprake komt, valt Kroon stil en moet hij even slikken. ‘Ik heb het daarom ook opgeschreven in één van mijn boeken. Dat ging me makkelijker af dan erover praten. Dat kan ik nog steeds niet goed.’
Natuurlijk is er die ene missie waarvan iedereen het verhaal kent, sinds Marco Kroon in 2017 heimelijk bij Defensie meldde dat hij tijdens die uitzending gevangen is geweest en aansluitend, naar eigen zeggen uit zelfverdediging, iemand op straat doodschoot. Het gaat om zijn laatste keer in Afghanistan, een inlichtingenmissie in 2007. Die waarbij hij gevangen wordt genomen. Vrijheidsberoving, mishandeling, vernedering. Verkrachting zelfs. Een dag lang is hij speelbal in de handen van… Ja, van wie eigenlijk? ‘Iemand van een geheime dienst, denk ik’, zegt Marco. ‘Van Iran, of Pakistan. Ik weet het niet precies. Hij had zoveel verschillende ID’s bij zich. Maar ik denk zelf van de Pakistaanse geheime dienst.’
Over wie mogelijk zijn belager was, kan hij wel praten. Vertellen over wat er in gevangenschap is gebeurd, valt hem een stuk moeilijker. Als dat ter sprake komt, valt Kroon stil en moet hij even slikken. ‘Ik heb het daarom ook opgeschreven in één van mijn boeken. Dat ging me makkelijker af dan erover praten. Dat kan ik nog steeds niet goed.’
‘Dat kan natuurlijk niet in je eentje.’
Over hoe het zover heeft kunnen komen, heeft hij zijn eigen theorie. ‘Tijdens mijn inwerkperiode, een paar weken voordat ik gevangen werd genomen, is er een inval geweest in één van onze safe houses. Vanaf toen waren mijn naam en gezicht bekend. Vanaf dat moment hebben ze mij op de korrel gehad. Dat kan niet anders. Anders hadden ze me er nooit op zo’n drukke rotonde kunnen uitpikken. Het was geen toeval dat het daar gebeurde.’
Na een dag in gevangenschap kan Marco opeens zo maar vertrekken. ‘Ik mocht me wassen en kreeg mijn spullen terug.’ Waarom? ‘Onze dekmantel was dat we ambassadepersoneel waren. Dat verhaal heb ik ondanks alle klappen en trappen consequent volgehouden en ik had natuurlijk ook een pasje dat het verhaal ondersteunde. Onze coverstory’s zitten altijd dicht bij de waarheid, makkelijk vol te houden en dus geloofwaardig.’
Het wordt snel duidelijk dat zijn belager, nadat Marco is vrijgelaten, steeds dichterbij het woon- en werkgedeelte van de commando’s komt. Hij lijkt op zoek te zijn. Kroon wil nog maar één ding: de man gevangennemen die hem van straat heeft geplukt, heeft opgesloten, mishandeld en verkracht. ‘En daarnaast dacht ik een groter netwerk, waarvan hij deel uitmaakte, bloot te leggen.’ Nu, achteraf, noemt hij dat naïef. ‘Dat kan natuurlijk niet in je eentje. Eigenwijs en uit schaamte deed ik het toch alleen. Met bepaalde informatie kon ik hem opsporen en ik liep hem ’s nachts tegen het lijf. Toen hij zag dat ik het was en hij wilde schieten, was ik hem voor. Ik heb mijn pistool op hem leeggeschoten. Anders dan gepland, maar het voelde goed.’ Rekening vereffend, zou je kunnen zeggen. Marco realiseert zich meteen dat hij niet met dit verhaal naar buiten kan. ‘Dan zou onze geheime missie geheid in de openbaarheid komen en worden stilgelegd. Een missie waarvan bijna niemand afwist, zelfs de minister niet, maar die wel degelijk van levensbelang was voor mijn collega’s in Uruzgan. Als dat zou gebeuren, zou ik levens, de politiek en de reputatie van mijn eenheid in gevaar brengen.’
Na een dag in gevangenschap kan Marco opeens zo maar vertrekken. ‘Ik mocht me wassen en kreeg mijn spullen terug.’ Waarom? ‘Onze dekmantel was dat we ambassadepersoneel waren. Dat verhaal heb ik ondanks alle klappen en trappen consequent volgehouden en ik had natuurlijk ook een pasje dat het verhaal ondersteunde. Onze coverstory’s zitten altijd dicht bij de waarheid, makkelijk vol te houden en dus geloofwaardig.’
Het wordt snel duidelijk dat zijn belager, nadat Marco is vrijgelaten, steeds dichterbij het woon- en werkgedeelte van de commando’s komt. Hij lijkt op zoek te zijn. Kroon wil nog maar één ding: de man gevangennemen die hem van straat heeft geplukt, heeft opgesloten, mishandeld en verkracht. ‘En daarnaast dacht ik een groter netwerk, waarvan hij deel uitmaakte, bloot te leggen.’ Nu, achteraf, noemt hij dat naïef. ‘Dat kan natuurlijk niet in je eentje. Eigenwijs en uit schaamte deed ik het toch alleen. Met bepaalde informatie kon ik hem opsporen en ik liep hem ’s nachts tegen het lijf. Toen hij zag dat ik het was en hij wilde schieten, was ik hem voor. Ik heb mijn pistool op hem leeggeschoten. Anders dan gepland, maar het voelde goed.’ Rekening vereffend, zou je kunnen zeggen. Marco realiseert zich meteen dat hij niet met dit verhaal naar buiten kan. ‘Dan zou onze geheime missie geheid in de openbaarheid komen en worden stilgelegd. Een missie waarvan bijna niemand afwist, zelfs de minister niet, maar die wel degelijk van levensbelang was voor mijn collega’s in Uruzgan. Als dat zou gebeuren, zou ik levens, de politiek en de reputatie van mijn eenheid in gevaar brengen.’
‘Eigenlijk is die knoop nooit ontrafeld.’
Tien jaar houdt hij voor zichzelf wat zich in 2007 in Afghanistan heeft afgespeeld. ‘Ik moest de maten natuurlijk wel vertellen van mijn arrestatie, maar de details verzweeg ik. Ik heb toen ook netjes een rapportage naar Nederland verstuurd, waar ze tot op de dag van vandaag het bestaan van ontkennen. Om vragen te voorkomen, heb ik toen wel de tijdbalk aangepast en niet precies gezegd wat er is gebeurd. Ook uit schaamte. En toen ik in januari 2008 van die missie terugkwam, zat ik vreselijk met mezelf in de knoop. Ik wilde de dienst uit en kocht een kroeg. En om eerlijk te zijn: eigenlijk is die knoop nooit ontrafeld. Dat heb ik veel te lang voor mezelf ontkend. Ik was er altijd voor andere veteranen. Om hen bij te staan bij de naweeën die ze van missies hadden. Waarschijnlijk om maar niet mezelf bezig te hoeven zijn. Ik vond zelf dat ik geen hulp nodig had. Uiteindelijk heb ik die nu toch gezocht. Ik ben in therapie gegaan.’
Intussen krijgt Marco in 2009 de Militaire Willems-Orde van koningin Beatrix. ‘Voor moed, beleid en trouw’, zegt hij. Kroon stelde zich tijdens de Afghanistan-missie in 2006 op verschillende momenten heldhaftig op. Al heeft hij zelf een hekel aan dat woord. ‘In principe gaat de commandant bij een gevecht nooit voorop. Ik heb dat soms wel gedaan. Als er bijvoorbeeld niemand bij de deur staat wanneer we een huis binnenvallen, dan ga ik zelf als eerste naar binnen. Je moet bij een instap immers snelheid genereren, de vijand geen kans geven. En wanneer één van de manschappen met de ogen wijd open staat en in mijn ogen op dat moment niet capabel is voor een actie, ga ik zelf voorop. Dat is snel, analytisch denken, snel beslissingen nemen. Handelen in dienst van de eenheid en opdracht, ondergeschikt aan het collectief.’
Intussen krijgt Marco in 2009 de Militaire Willems-Orde van koningin Beatrix. ‘Voor moed, beleid en trouw’, zegt hij. Kroon stelde zich tijdens de Afghanistan-missie in 2006 op verschillende momenten heldhaftig op. Al heeft hij zelf een hekel aan dat woord. ‘In principe gaat de commandant bij een gevecht nooit voorop. Ik heb dat soms wel gedaan. Als er bijvoorbeeld niemand bij de deur staat wanneer we een huis binnenvallen, dan ga ik zelf als eerste naar binnen. Je moet bij een instap immers snelheid genereren, de vijand geen kans geven. En wanneer één van de manschappen met de ogen wijd open staat en in mijn ogen op dat moment niet capabel is voor een actie, ga ik zelf voorop. Dat is snel, analytisch denken, snel beslissingen nemen. Handelen in dienst van de eenheid en opdracht, ondergeschikt aan het collectief.’
‘Defensie heeft in beginsel goede sier met mij gemaakt.’
Maar of hij blij is met zijn onderscheiding? Nee, zeker niet meer. Een groepswaardering had volgens Marco volstaan. ‘En was ook meer op zijn plek geweest voor de daden van al mijn mannen. We hebben het daar samen gedaan.’ Dan, mijmerend: ‘Zonder die Willems-Orde had ik nu gewoon nog bij de commando’s gezeten.’ Dan had zijn leven een heel andere wending genomen. Dan had hij zijn droom kunnen volgen en was hij geen speelbal geworden van krachten waar hij zelf geen vat op heeft. ‘Defensie heeft in beginsel goede sier met mij gemaakt, mij als uithangbord gebruikt. Er was dringende behoefte het Afghanistan-verhaal een positieve draai te geven. En toen was daar Marco Kroon, een droomverhaal.’
Marco zegt pas een beetje vrede met de Willems-Orde te hebben gekregen na zijn melding in 2017 van wat hij tien jaar eerder had meegemaakt. ‘Door die melding te doen, heb ik eindelijk mijn missie van 2007 compleet afgerond. Ondanks dat ik bakken stront over me heen heb gehad, ben ik opgelucht en zelfs een beetje trots op mezelf omdat ik weet wat ik heb meegemaakt en wat voor pijn en frustratie ik jarenlang voor mijn vaderland heb meegedragen.’ Hij vindt dat juist in zijn handelen, zijn zwijgen en zijn bewust uitgestelde rapportage de kernwaarden van de Willems-Orde, moed, beleid en trouw, uiterst sterk naar voren komen.
Marco zegt pas een beetje vrede met de Willems-Orde te hebben gekregen na zijn melding in 2017 van wat hij tien jaar eerder had meegemaakt. ‘Door die melding te doen, heb ik eindelijk mijn missie van 2007 compleet afgerond. Ondanks dat ik bakken stront over me heen heb gehad, ben ik opgelucht en zelfs een beetje trots op mezelf omdat ik weet wat ik heb meegemaakt en wat voor pijn en frustratie ik jarenlang voor mijn vaderland heb meegedragen.’ Hij vindt dat juist in zijn handelen, zijn zwijgen en zijn bewust uitgestelde rapportage de kernwaarden van de Willems-Orde, moed, beleid en trouw, uiterst sterk naar voren komen.
‘Wat een dilemma. Oorlog in mijn hoofd.’
Inmiddels is de Ridder die een pr-kanon voor Defensie was, in ongenade geraakt. Er waren te veel smetjes op zijn blazoen, hoewel daar volgens Kroon zelf nader beschouwd maar bar weinig van waar is. Want hij runde met zijn vrouw een café in Den Bosch waar drugs zouden zijn verhandeld en stroomstootwapens binnen waren. Kroon: ‘Van alle aanklachten omtrent die cocaïne ben ik vrijgesproken en dat geclaimde stroomstootwapen was een mobieltje met een iets te sterk batterijtje waar een schokje vanaf komt. Zie het als een elektrische vliegenmepper. Die dingen zijn in Duitsland, net over de grens, vrij verkrijgbaar.’ Maar zijn kroeg was door dit verhaal ‘besmet’ en moest met schuld worden verkocht. Niet alleen als ondernemer werd hij daardoor getroffen. Naast zijn fulltime baan bij Defensie stond Marco drie jaar ’s avonds in de kroeg achter de bar. ‘Het was voor mij een vlucht. Ik was door het ‘monster’ in mijn hoofd zelf mijn beste klant geworden.’
Tja, zijn drankgebruik was niet gering. Hij is de laatste om dat te ontkennen. ‘Bij de uitreiking van de Willems-Orde had ik sinds de ochtend misschien wel een halve fles wodka achter de kiezen. Ik durfde anders niet. Ik schaamde me namelijk kapot omdat ik nog iets moest melden. Maar uit veiligheid voor de mannen en de operatie kon dat niet. Wat een dilemma. Oorlog in mijn hoofd.’
Tja, zijn drankgebruik was niet gering. Hij is de laatste om dat te ontkennen. ‘Bij de uitreiking van de Willems-Orde had ik sinds de ochtend misschien wel een halve fles wodka achter de kiezen. Ik durfde anders niet. Ik schaamde me namelijk kapot omdat ik nog iets moest melden. Maar uit veiligheid voor de mannen en de operatie kon dat niet. Wat een dilemma. Oorlog in mijn hoofd.’
‘Ik heb nooit gevraagd om die medaille en ook niet om in de spotlights te staan.’
En dan – nog druk in de verwerking van de onthulling van zijn verkrachting – is er plotseling het wildplasincident tijdens carnaval 2019. Waarbij de betrapte Kroon, na gearresteerd te zijn voor schennis der eerbaarheid, in kennelijke staat en geboeid een kopstoot aan een agent zou hebben uitgedeeld. Hij zegt vervolgens hardhandig door de politie te zijn ingerekend. ‘Waarbij één van de agenten letterlijk zei ‘‘Daar gaat je Willems-Orde’’.’ De handboeien waren niet gelockt en zaten volgens Marco daarom zo strak dat een zenuw zwaar beschadigd is. Inmiddels is hij aan zijn linkerhand geopereerd en kan hij met zijn andere hand geen vuist meer maken. Hij staat in het sportzaaltje dat hij thuis heeft. Kijkt vertwijfeld naar alle apparaten. ‘Ik doe hier eigenlijk nooit meer iets mee.’ Waarom niet? Dan geeft hij een duw tegen de bokszak. ‘Ik kan met deze handen niet meer boksen. Dat deed ik het liefst. Om me af te reageren.’
Een werkstraf viel hem, ook na hoger beroep, ten deel. Maar die wordt nog aangevochten. ‘Ja, dat wildplassen heb ik inderdaad gedaan. En nadat de agente te paard had bevestigd dat ik daar een boete van 140 euro voor kreeg, deed ik het nog eens. Niet handig en ik keur het ook niet goed, maar ach… carnaval en alcohol. Dat verklaart een hoop. Maar een kopstoot heb ik nooit gegeven. Ik heb een onbewuste beweging gemaakt die daarop leek, een pijnreflex om mezelf te ontlasten van de handboeien die veel te strak zaten en waar de agenten al tientallen minuten aan draaiden en trokken.’ Waar of niet waar, net als bij het drugsverhaal over de kroeg is het kwaad hier al geschied.
Zelf noemt Kroon de reeks van gebeurtenissen waarbij hij negatief in het nieuws komt karaktermoord. Wat er gebeurde nadat hij in 2017 met zijn verhaal over de gevangenschap en het vermoorden van zijn rivaal naar buiten kwam, heeft daar volgens Marco sterk aan bijgedragen. En het raakt hem. ‘Ik heb zelf nooit gevraagd om die medaille en ook niet om in de spotlights te staan. Ik heb mijn rol als Ridder naar eer en geweten altijd zo goed mogelijk ingevuld, maar ben daarbij wel zoveel mogelijk mezelf gebleven. Ik lijk wel een stoere vent, maar ik heb een klein hartje.’
Een werkstraf viel hem, ook na hoger beroep, ten deel. Maar die wordt nog aangevochten. ‘Ja, dat wildplassen heb ik inderdaad gedaan. En nadat de agente te paard had bevestigd dat ik daar een boete van 140 euro voor kreeg, deed ik het nog eens. Niet handig en ik keur het ook niet goed, maar ach… carnaval en alcohol. Dat verklaart een hoop. Maar een kopstoot heb ik nooit gegeven. Ik heb een onbewuste beweging gemaakt die daarop leek, een pijnreflex om mezelf te ontlasten van de handboeien die veel te strak zaten en waar de agenten al tientallen minuten aan draaiden en trokken.’ Waar of niet waar, net als bij het drugsverhaal over de kroeg is het kwaad hier al geschied.
Zelf noemt Kroon de reeks van gebeurtenissen waarbij hij negatief in het nieuws komt karaktermoord. Wat er gebeurde nadat hij in 2017 met zijn verhaal over de gevangenschap en het vermoorden van zijn rivaal naar buiten kwam, heeft daar volgens Marco sterk aan bijgedragen. En het raakt hem. ‘Ik heb zelf nooit gevraagd om die medaille en ook niet om in de spotlights te staan. Ik heb mijn rol als Ridder naar eer en geweten altijd zo goed mogelijk ingevuld, maar ben daarbij wel zoveel mogelijk mezelf gebleven. Ik lijk wel een stoere vent, maar ik heb een klein hartje.’
‘Ik ben gevoelsmatig bewust geofferd om
verkeerde keuzes vanuit de ambtelijke top te maskeren.’
Hij begrijpt de dynamiek in sommige gevallen. Dat mensen denken dat een agent altijd de waarheid spreekt. Dat Defensie het bestaan van zijn rapportage over zijn detentie in Afghanistan ontkende en veel mensen daarom geloven dat het niet is gebeurd. Wat hij niet begrijpt, is dat Defensie hem aan de schandpaal heeft genageld. ‘Ik heb gemeld wat er in Afghanistan is gebeurd, maar nooit met de intentie dat het naar buiten zou komen. Ik stond altijd achter mijn daden en keuzes en zou elke consequentie van die melding aanvaarden. Zou het als oorlogsmisdaad worden gezien, dan had ik voor de rechter moeten komen. Maar wanneer het als onderdeel van de missie, van mijn werk als militair zou worden gezien, hadden ze me gewoon moeten beschermen. Defensie koos er nu bewust voor met mijn verhaal naar buiten te treden om daarna alles glashard te ontkennen. Onbegrijpelijk. Ik ben gevoelsmatig bewust geofferd om verkeerde keuzes vanuit de ambtelijke top te maskeren. Het is voor mij niet te verkroppen hoe mijn integriteit, pijn en ellende van tien jaar zijn misbruikt voor eigen gewin van bepaalde onaantastbare personen. Ik ben als oud vuil, als leugenaar en fantast weggezet door de organisatie waaraan ik mijn hele leven heb gegeven. Dat doet mij het meeste pijn van alles.
‘Daarom heb ik zelf maar hulp gezocht.’
‘Mensen kunnen van alles van me vinden, maar ik ben geen leugenaar. Ik blijf daarom vechten voor erkenning. Of ik de houding van Defensie ooit ga doorbreken, weet ik niet. Maar het is natuurlijk wel stuitend dat Defensie een minister had die claimde haar mensen op één te hebben staan en die na mijn melding over 2007 en twee persoonlijke, soms emotionele gesprekken, alleen maar bezig is geweest met damage control voor het ministerie. Maar aan mij, haar eigen Ridder Militaire Willems-Orde, nooit en te nimmer serieus hulp heeft aangeboden om mijn gevangenschap en verkrachting te verwerken. In september 2020 heb ik daarom zelf maar hulp gezocht.’
Nu heeft heel Nederland een mening over Marco Kroon. ‘Je wordt beoordeeld op basis van wat de media over je zeggen. Niks is zo mooi als een grote held die is geveld.’ Hij is ervoor op de vlucht geslagen. In 2012 verhuisd van Den Bosch naar een veel rustigere plek in Noord-Brabant. Waar hij met zijn vrouw in een huis woont zonder naambordje op de deur en zonder bel. ‘Dat is zo gegroeid. Het werd op een gegeven moment te veel. Ik ben me vreemd genoeg gaan schamen voor dingen die ik niet heb gedaan en voor de persoon die ik niet ben. Ik ben altijd een gezelschapsdier geweest, maar tegenwoordig zijn we het liefst met zijn tweeën of met de kinderen.’
Nu heeft heel Nederland een mening over Marco Kroon. ‘Je wordt beoordeeld op basis van wat de media over je zeggen. Niks is zo mooi als een grote held die is geveld.’ Hij is ervoor op de vlucht geslagen. In 2012 verhuisd van Den Bosch naar een veel rustigere plek in Noord-Brabant. Waar hij met zijn vrouw in een huis woont zonder naambordje op de deur en zonder bel. ‘Dat is zo gegroeid. Het werd op een gegeven moment te veel. Ik ben me vreemd genoeg gaan schamen voor dingen die ik niet heb gedaan en voor de persoon die ik niet ben. Ik ben altijd een gezelschapsdier geweest, maar tegenwoordig zijn we het liefst met zijn tweeën of met de kinderen.’
‘Hoe harder je schreeuwt, hoe erger het wordt.’
Marco houdt zich nu bezig met veteranenzaken en post-actieven binnen de landmacht. Hij staat onder curatele en heeft een kolonel als mentor. ‘Er is mij zoveel onrecht aangedaan. En hoe harder je dat schreeuwt, hoe erger het wordt. Bij Defensie leer je dat je kleine dingen klein moet houden. Maar dat hebben ze met betrekking tot mij zeker niet gedaan.’
Hij weet dat zijn karakter de beeldvorming ook niet in positieve zin beïnvloedt. ‘Ik ben echt geen koorknaapje geweest. Soms ben ik gewoon een lompe, botte hond. Ik bemoei me overal mee. Ik hoor en zie alles en word soms dan ook doodmoe van mezelf. Maar ik ben wie ik ben. What you see is what you get. Open en eerlijk. Marco Kroon. Geen verschil tussen de mens en militair.’
Hij weet dat zijn karakter de beeldvorming ook niet in positieve zin beïnvloedt. ‘Ik ben echt geen koorknaapje geweest. Soms ben ik gewoon een lompe, botte hond. Ik bemoei me overal mee. Ik hoor en zie alles en word soms dan ook doodmoe van mezelf. Maar ik ben wie ik ben. What you see is what you get. Open en eerlijk. Marco Kroon. Geen verschil tussen de mens en militair.’
Persoonlijk
Naam: Marco Kroon
Geboren: 1970
Woont in: Schijndel
Komt uit: ’s-Hertogenbosch
Missies: Operation Provide Comfort, Irak 1991; UNTAC Cambodja 1993; IFOR, Bosnië 1996; JCO, Bosnië 2000; SFOR, Bosnië 2003; SFIR, Irak 2004; Enduring Freedom, Afghanistan 2005; DTF, Afghanistan 2006; Steunverlening BUZA, Afghanistan 2007; MINUSMA, Mali 2014.
Burgerlijke stand: Getrouwd met Mirjam Kroon-van den Hoven.
Kinderen: Drie zoons, van wie twee uit eerdere huwelijken.
Werkt nu: als stafofficier veteranenzaken en post-actieven bij de Staf Commando Landstrijdkrachten, maar is langdurig ziek thuis in verband met behandeling PTSS door gevangenschap in 2007.
Verder: Marco Kroon ontmoette zijn beste maat Robert Mikhout op de dag dat hij als 19-jarige in de trein naar Rotterdam zat, op weg naar zijn mariniersopleiding. Tot op de dag van vandaag zijn ze vrienden, onderwijl kruisten hun paden tijdens hun militaire carrières ook diverse keren. ‘Het was bij de Van Ghentkazerne in Rotterdam meteen schreeuwen en duwen, we kregen een rondleiding met vier plunjezakken op onze nek. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik was altijd één van de kleinsten, maar om mij heen vielen bomen van kerels uit, 14 van de 30 uit de opleidingsgroep werden als marinier beëdigd. ‘Mik’ en ik zaten er allebei bij. En daarmee maakte ik de droom van mijn vader in zijn plaats waar, hij werd afgekeurd op zijn knieën.’
Geboren: 1970
Woont in: Schijndel
Komt uit: ’s-Hertogenbosch
Missies: Operation Provide Comfort, Irak 1991; UNTAC Cambodja 1993; IFOR, Bosnië 1996; JCO, Bosnië 2000; SFOR, Bosnië 2003; SFIR, Irak 2004; Enduring Freedom, Afghanistan 2005; DTF, Afghanistan 2006; Steunverlening BUZA, Afghanistan 2007; MINUSMA, Mali 2014.
Burgerlijke stand: Getrouwd met Mirjam Kroon-van den Hoven.
Kinderen: Drie zoons, van wie twee uit eerdere huwelijken.
Werkt nu: als stafofficier veteranenzaken en post-actieven bij de Staf Commando Landstrijdkrachten, maar is langdurig ziek thuis in verband met behandeling PTSS door gevangenschap in 2007.
Verder: Marco Kroon ontmoette zijn beste maat Robert Mikhout op de dag dat hij als 19-jarige in de trein naar Rotterdam zat, op weg naar zijn mariniersopleiding. Tot op de dag van vandaag zijn ze vrienden, onderwijl kruisten hun paden tijdens hun militaire carrières ook diverse keren. ‘Het was bij de Van Ghentkazerne in Rotterdam meteen schreeuwen en duwen, we kregen een rondleiding met vier plunjezakken op onze nek. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik was altijd één van de kleinsten, maar om mij heen vielen bomen van kerels uit, 14 van de 30 uit de opleidingsgroep werden als marinier beëdigd. ‘Mik’ en ik zaten er allebei bij. En daarmee maakte ik de droom van mijn vader in zijn plaats waar, hij werd afgekeurd op zijn knieën.’
Extra's
|
|