Niek Vermeij – Irak
“Knie aan knie in de bunker,
angst in de ogen van degene tegenover je.”
angst in de ogen van degene tegenover je.”
Interview: Marco van Nek
Dood en verderf. Als de koppel van wachtmeester-1 bij de Koninklijke Marechaussee Niek Vermeij kon praten, zouden veel gebeurtenissen met dat donkere thema naar boven komen. ‘Een koppel vol verhalen’ in mijn geval, zegt de veteraan, die in 2024 vier maanden was uitgezonden naar Al-Asad Airbase in Irak.
‘De heftige voorvallen waren niet zozeer tijdens mijn uitzending, maar daarvoor.’
‘De heftige voorvallen waren niet zozeer tijdens mijn uitzending, maar daarvoor.’
Niek Vermeij (33) is menselijk en rechtlijnig, heeft behoefte aan structuur en duidelijkheid en vindt rechtvaardigheid belangrijk. ‘Na mijn middelbare school in Coevorden ben ik MBO Veiligheid en Vakmanschap in Zwolle gaan doen, met als doel bij de marechaussee te gaan werken. In 2010, ik was bijna 18, ben ik daaraan begonnen. Ik ben opgekomen in Eefde, vervolgde de opleiding in Apeldoorn en kwam daarna in Delfzijl terecht. Dat staat niet bekend als een gebied waar veel gebeurt, maar ik kwam er op vrij jonge leeftijd al in aanraking met dood en verderf.’
“Dan ben je 18 en moet je een plaats delict beheren.”
In korte tijd kreeg hij met drie voorvallen met grote impact te maken. ‘Een zelfmoord van een militair waar ik intensief bij betrokken was, een springer voor de trein en een moordzaak waarbij twee slachtoffers waren doodgestoken. Dan ben je 18 en moet je een plaats delict beheren. Het was een heftige periode in Delfzijl, maar ik heb er ook veel geleerd. Ik ben er sterker door geworden.’
Niek is veel gepest toen hij jong was. ‘Daar komt vandaan dat ik rechtvaardigheid zo belangrijk vind. Ik hou er niet van als iemand in een hoek wordt gedrukt. Zelf ben ik zacht, open en eigenwijs. Dat laatste moet ik ook wel toegeven. Om mij van mijn standpunt te krijgen, heb je veel overtuigingskracht nodig.’
Naar het Caribisch gebied
Na zijn periode in Delfzijl werkte Niek als motorrijder bij de marechaussee in Coevorden. ‘Later ben ik op Schiphol gaan werken. Ik liet het rustige noorden achter me om me te ontwikkelen, om te leren omgaan met een andere werkcultuur. Op Schiphol kreeg ik met de ene na de andere reanimatie en met geweldsincidenten te maken. De mensen in de Randstad zijn ook anders. Het werken op Schiphol bleek voor mij als typische noordeling geen succesproduct. Daarom ben ik teruggegaan naar Coevorden, waar ik ook toen ik op Schiphol werkte, ben blijven wonen. Vervolgens kreeg ik in de coronatijd de mogelijkheid naar het Caribisch gebied te gaan. Terwijl hier veel beperkingen golden, was daar op Saba, Sint Eustatius en Bonaire alles gewoon open. We zaten daar met een kleine club en dat ligt mij, daar ben ik graag onderdeel van. Normaal ga je daar zes maanden naartoe, maar in verband met de coronatijd bleef ik langer en ben ik daar 13 maanden geweest.’
Toen hij bij terugkeer een kantoorbaan in Havelte kreeg en achter een bureau belandde, bekroop hem snel het gevoel dat hij daar niet op zijn plaats was. ‘Dat was niet voor mij weggelegd. Ik wil eropuit. In goed overleg ging ik de dienstploeg weer in. Kort na mijn nieuwe plaatsing kreeg ik de mogelijkheid op uitzending te gaan. De vraag ‘wie wil op uitzending?’ kwam voor mij als geroepen. Ik was op dat moment bijna 14 jaar bij de Koninklijke Marechaussee in dienst en dat wilde ik altijd al. Mogelijkheden voor Roemenië of Litouwen waren al langs gekomen, maar dat voelde voor mij niet als een echte missie. Ik ging naar Irak, naar een plek waar je het verschil kan maken. Dat is wat ik graag wilde.’
Schieten
Voor Niek daadwerkelijk in het vliegtuig kon stappen, moest hij eerst zijn militaire opleiding opnieuw doorlopen. ‘Fysiek ben ik niet erg sterk, maar schieten is wel iets wat mij heel erg ligt. Liever niet op mensen, maar er kunnen situaties ontstaan waarbij je mogelijk in gevaar komt. In Irak wilden we natuurlijk liever niet schieten.’
Niek is veel gepest toen hij jong was. ‘Daar komt vandaan dat ik rechtvaardigheid zo belangrijk vind. Ik hou er niet van als iemand in een hoek wordt gedrukt. Zelf ben ik zacht, open en eigenwijs. Dat laatste moet ik ook wel toegeven. Om mij van mijn standpunt te krijgen, heb je veel overtuigingskracht nodig.’
Naar het Caribisch gebied
Na zijn periode in Delfzijl werkte Niek als motorrijder bij de marechaussee in Coevorden. ‘Later ben ik op Schiphol gaan werken. Ik liet het rustige noorden achter me om me te ontwikkelen, om te leren omgaan met een andere werkcultuur. Op Schiphol kreeg ik met de ene na de andere reanimatie en met geweldsincidenten te maken. De mensen in de Randstad zijn ook anders. Het werken op Schiphol bleek voor mij als typische noordeling geen succesproduct. Daarom ben ik teruggegaan naar Coevorden, waar ik ook toen ik op Schiphol werkte, ben blijven wonen. Vervolgens kreeg ik in de coronatijd de mogelijkheid naar het Caribisch gebied te gaan. Terwijl hier veel beperkingen golden, was daar op Saba, Sint Eustatius en Bonaire alles gewoon open. We zaten daar met een kleine club en dat ligt mij, daar ben ik graag onderdeel van. Normaal ga je daar zes maanden naartoe, maar in verband met de coronatijd bleef ik langer en ben ik daar 13 maanden geweest.’
Toen hij bij terugkeer een kantoorbaan in Havelte kreeg en achter een bureau belandde, bekroop hem snel het gevoel dat hij daar niet op zijn plaats was. ‘Dat was niet voor mij weggelegd. Ik wil eropuit. In goed overleg ging ik de dienstploeg weer in. Kort na mijn nieuwe plaatsing kreeg ik de mogelijkheid op uitzending te gaan. De vraag ‘wie wil op uitzending?’ kwam voor mij als geroepen. Ik was op dat moment bijna 14 jaar bij de Koninklijke Marechaussee in dienst en dat wilde ik altijd al. Mogelijkheden voor Roemenië of Litouwen waren al langs gekomen, maar dat voelde voor mij niet als een echte missie. Ik ging naar Irak, naar een plek waar je het verschil kan maken. Dat is wat ik graag wilde.’
Schieten
Voor Niek daadwerkelijk in het vliegtuig kon stappen, moest hij eerst zijn militaire opleiding opnieuw doorlopen. ‘Fysiek ben ik niet erg sterk, maar schieten is wel iets wat mij heel erg ligt. Liever niet op mensen, maar er kunnen situaties ontstaan waarbij je mogelijk in gevaar komt. In Irak wilden we natuurlijk liever niet schieten.’
“Bij niet luisteren moet ik de keuze maken: wel of niet schieten.”
Tijdens de missie hoefde hij zijn vuurwapens ook geen enkele keer te gebruiken. ‘Maar ik heb mijn wapen tijdens mijn werk in Nederland weleens moeten trekken. Bij iemand die ervandoor ging na een ander te hebben neergestoken en die mogelijk ook vuurwapengevaarlijk was. Dat zijn situaties waarin je je liever niet bevindt. Dan hoop je dat er door de verdachte wordt geluisterd naar de commando’s die je geeft: ‘‘Bij elke verdachte beweging wordt er geschoten…’’ Bij niet luisteren moet ik de keuze maken: wel of niet schieten.’
Het moment dat hij zijn ouders moest vertellen dat hij op missie zou gaan, vond Niek lastig. ‘Mijn moeder reageerde ‘‘leuk, ga je weer naar het Caribisch gebied? Dan kom ik weer op visite’’. Dat had ze toen ik daar eerder was ook gedaan. Het was voor mij wel moeilijk om te vertellen dat het dit keer een ander soort missie was. Dat de zoon die zij heeft opgevoed vrijwillig naar een gevaarlijk gebied als Irak zou gaan.’
Burgemeester brengt bloemen
Vervolgens konden zijn ouders ook nog eens niet bij zijn vertrek zijn. ‘Ik zou 31 maart 2024 weggaan en mijn ouders hadden daarna een vakantie geboekt. Vlak voor ik zou vertrekken, kreeg ik te horen dat het op dat moment niet door zou gaan. Toen ik wel vertrok, zaten mijn ouders in Griekenland. En mijn zus was ook op vakantie.’’ Niek regelde later vanuit Irak wel dat de gemeente een bos bloemen naar zijn ouders stuurde. ‘Sterker nog, de burgemeester kwam hem zelf bij hen aan de deur brengen.’
Op Al-Asad Airbase zat Niek bij een zogeheten artikel 4-detachement. Dat is een groep van de marechaussee die als politie wordt gekoppeld aan een onderdeel van de landmacht, luchtmacht of marine. ‘In ons geval was dat een helikopter-detachement. Zo mocht ik tijdens de missie ook een keer mee met een vlucht in een Chinook. Prachtig. Ik heb daarna de hele dag met een lach op mijn gezicht gelopen.’
Aangestraald
‘Bij aankomst in Irak hoorde ik dat ons vliegtuig was aangestraald met een laser. Daar heb ik zelf niets van gemerkt. Je hoort wel wat, maar ik kon het geluid niet plaatsen. De piloot denkt dan dat hij wordt aangevallen en de flares met zilverpapier gaan af om hittezoekers af te leiden. Uiteindelijk was dat dus vals alarm. We zagen bij aankomst ook direct dat er grote, geschakelde muren om het kamp stonden. Die moeten scherfwerking tegengaan en zorgen ervoor dat kogels niet rechtsteeks op de muur rond het kamp kunnen worden afgevuurd.’
Het moment dat hij zijn ouders moest vertellen dat hij op missie zou gaan, vond Niek lastig. ‘Mijn moeder reageerde ‘‘leuk, ga je weer naar het Caribisch gebied? Dan kom ik weer op visite’’. Dat had ze toen ik daar eerder was ook gedaan. Het was voor mij wel moeilijk om te vertellen dat het dit keer een ander soort missie was. Dat de zoon die zij heeft opgevoed vrijwillig naar een gevaarlijk gebied als Irak zou gaan.’
Burgemeester brengt bloemen
Vervolgens konden zijn ouders ook nog eens niet bij zijn vertrek zijn. ‘Ik zou 31 maart 2024 weggaan en mijn ouders hadden daarna een vakantie geboekt. Vlak voor ik zou vertrekken, kreeg ik te horen dat het op dat moment niet door zou gaan. Toen ik wel vertrok, zaten mijn ouders in Griekenland. En mijn zus was ook op vakantie.’’ Niek regelde later vanuit Irak wel dat de gemeente een bos bloemen naar zijn ouders stuurde. ‘Sterker nog, de burgemeester kwam hem zelf bij hen aan de deur brengen.’
Op Al-Asad Airbase zat Niek bij een zogeheten artikel 4-detachement. Dat is een groep van de marechaussee die als politie wordt gekoppeld aan een onderdeel van de landmacht, luchtmacht of marine. ‘In ons geval was dat een helikopter-detachement. Zo mocht ik tijdens de missie ook een keer mee met een vlucht in een Chinook. Prachtig. Ik heb daarna de hele dag met een lach op mijn gezicht gelopen.’
Aangestraald
‘Bij aankomst in Irak hoorde ik dat ons vliegtuig was aangestraald met een laser. Daar heb ik zelf niets van gemerkt. Je hoort wel wat, maar ik kon het geluid niet plaatsen. De piloot denkt dan dat hij wordt aangevallen en de flares met zilverpapier gaan af om hittezoekers af te leiden. Uiteindelijk was dat dus vals alarm. We zagen bij aankomst ook direct dat er grote, geschakelde muren om het kamp stonden. Die moeten scherfwerking tegengaan en zorgen ervoor dat kogels niet rechtsteeks op de muur rond het kamp kunnen worden afgevuurd.’
“Er stond niets anders dan een tent.”
Eenmaal in het kamp kwam de ontluistering. ‘We hadden verwacht daar een kantoor te krijgen van waaruit we konden werken, maar er stond niets anders dan een tent. De boel had klaar moeten zijn op het moment dat wij aankwamen, maar dat was het niet. Alles ging op zijn tijd: inshallah, als Allah het wil. We hebben verschillende legeringslocaties gehad. We sliepen in containers en werkten in een tent. Toen het kantoor eindelijk af was, liep onze missie al ten einde en was de aflossing in zicht.’
Kogelwerend vest en helm
De Nederlandse marechaussees trokken vooral op met collega’s uit Frankrijk en Amerika, maar er werd ook samengewerkt en patrouille gelopen met de militaire politie van de Polen die daar waren. ‘Het was er al een half jaar rustig, maar toen wij er waren, werd het dreigingsniveau wel opgehoogd. De oorlog in Gaza begon, er was het bombardement van Iran op Israël en Israël bombardeerde Iran. We moesten onze kogelwerende vesten dragen en onze helmen op. We oefenden met het afgaan van het alarm. Dan weet je dat je een bepaalde houding moet aannemen. Bij een raketaanval moet je gaan liggen, binnen een paar minuten hoor je een harde knal. Je moet niet gaan rennen als er geen bunker in de buurt is, want de scherven vliegen alle kanten op.’
Totdat het realiteit werd. ‘Het alarm ging. We hoorden de raket sissen en binnen de kortste keren verwachtten we de knal. We renden naar de bunker, want die was dichtbij. De aanvallen bleven wel tien minuten tot een kwartier doorgaan. De raketten kwamen op de luchtmachtbasis terecht, zo’n 350 meter van ons verwijderd. Wij zaten in een betonnen bak met zandzakken eromheen, die scherven moesten opvangen. Als iedereen bij zo’n alarm naar een andere bunker rende, hadden we de ruimte. Maar in de praktijk zaten we vaak met dertig man in dezelfde bunker. Je zit dan knie aan knie, kijkt elkaar in de ogen. Je ziet angst in iemands ogen. Hij trekt zich in zichzelf terug, wordt stil. Dat valt mij dan op dat moment op. Ik heb daar ruimte voor. Maar er zijn ook momenten waarop ik dat niet heb. Na twee uur slaap wakker worden gemaakt omdat het alarm afgaat, was niet lekker. Ik rende en vroeg me af wat ik aan het doen was. Maar ik was in de bunker. Een ander kijkt jou dan in de ogen en vraagt of het wel goed gaat. Als het all clear kwam, huilde de één, de ander was in zichzelf gekeerd. Ik ging altijd koffie zetten. Zelfs de mensen van de luchtmacht, die nooit iets van ons wilden weten, kwamen dan naar me toe: ‘‘Fijn man, je hebt koffie geregeld’’.’
Kogelwerend vest en helm
De Nederlandse marechaussees trokken vooral op met collega’s uit Frankrijk en Amerika, maar er werd ook samengewerkt en patrouille gelopen met de militaire politie van de Polen die daar waren. ‘Het was er al een half jaar rustig, maar toen wij er waren, werd het dreigingsniveau wel opgehoogd. De oorlog in Gaza begon, er was het bombardement van Iran op Israël en Israël bombardeerde Iran. We moesten onze kogelwerende vesten dragen en onze helmen op. We oefenden met het afgaan van het alarm. Dan weet je dat je een bepaalde houding moet aannemen. Bij een raketaanval moet je gaan liggen, binnen een paar minuten hoor je een harde knal. Je moet niet gaan rennen als er geen bunker in de buurt is, want de scherven vliegen alle kanten op.’
Totdat het realiteit werd. ‘Het alarm ging. We hoorden de raket sissen en binnen de kortste keren verwachtten we de knal. We renden naar de bunker, want die was dichtbij. De aanvallen bleven wel tien minuten tot een kwartier doorgaan. De raketten kwamen op de luchtmachtbasis terecht, zo’n 350 meter van ons verwijderd. Wij zaten in een betonnen bak met zandzakken eromheen, die scherven moesten opvangen. Als iedereen bij zo’n alarm naar een andere bunker rende, hadden we de ruimte. Maar in de praktijk zaten we vaak met dertig man in dezelfde bunker. Je zit dan knie aan knie, kijkt elkaar in de ogen. Je ziet angst in iemands ogen. Hij trekt zich in zichzelf terug, wordt stil. Dat valt mij dan op dat moment op. Ik heb daar ruimte voor. Maar er zijn ook momenten waarop ik dat niet heb. Na twee uur slaap wakker worden gemaakt omdat het alarm afgaat, was niet lekker. Ik rende en vroeg me af wat ik aan het doen was. Maar ik was in de bunker. Een ander kijkt jou dan in de ogen en vraagt of het wel goed gaat. Als het all clear kwam, huilde de één, de ander was in zichzelf gekeerd. Ik ging altijd koffie zetten. Zelfs de mensen van de luchtmacht, die nooit iets van ons wilden weten, kwamen dan naar me toe: ‘‘Fijn man, je hebt koffie geregeld’’.’
“Dat moment van rust. Even het vest uit.”
Muziek
En andere methode om na afloop tot zichzelf te komen, was voor Niek muziek. ‘Bij twee of drie aanvallen gingen bij mij direct erna de oordopjes erin. Bryan Adams, Bon Jovi, U2. Als ik bang was, luisterde ik muziek, filmmuziek ook: John Williams, Hans Zimmer. Als ik zijn Chevaliers de Sangreal hoor, ook gebruikt in de film The Da Vinci Code, krijg ik tranen in mijn ogen. Want zijn muziek raakt mij. De Amerikanen luisteren veel naar country. Dat nam ik ook van hen over. Luke Combs When It Rains It Pours. Muziek gaf mij veel troost.’
Muziek is sowieso belangrijk voor Niek. Zijn vader zat in de muziek, de Top 2000 is thuis jaarlijks het topevenement en hij speelt gitaar. ‘Elke zaterdag ging ik in Irak naar de Kapel, een moment voor mensen die geloven en mensen die niet geloven. Een Haagse dominee vertelde daar. Bijzonder hoor, om bijbelverhalen in het Haags te horen. Het heette bezinning, maar ik ben niet gelovig. Ik ging met die jongens mee voor de muziek. Ik had dat nodig. Dat moment van rust. Even het vest uit. Op doordeweekse dagen gingen we er af en toe ook naartoe. Er waren daar gitaren en drums. Dan gingen we lekker jammen.’
En andere methode om na afloop tot zichzelf te komen, was voor Niek muziek. ‘Bij twee of drie aanvallen gingen bij mij direct erna de oordopjes erin. Bryan Adams, Bon Jovi, U2. Als ik bang was, luisterde ik muziek, filmmuziek ook: John Williams, Hans Zimmer. Als ik zijn Chevaliers de Sangreal hoor, ook gebruikt in de film The Da Vinci Code, krijg ik tranen in mijn ogen. Want zijn muziek raakt mij. De Amerikanen luisteren veel naar country. Dat nam ik ook van hen over. Luke Combs When It Rains It Pours. Muziek gaf mij veel troost.’
Muziek is sowieso belangrijk voor Niek. Zijn vader zat in de muziek, de Top 2000 is thuis jaarlijks het topevenement en hij speelt gitaar. ‘Elke zaterdag ging ik in Irak naar de Kapel, een moment voor mensen die geloven en mensen die niet geloven. Een Haagse dominee vertelde daar. Bijzonder hoor, om bijbelverhalen in het Haags te horen. Het heette bezinning, maar ik ben niet gelovig. Ik ging met die jongens mee voor de muziek. Ik had dat nodig. Dat moment van rust. Even het vest uit. Op doordeweekse dagen gingen we er af en toe ook naartoe. Er waren daar gitaren en drums. Dan gingen we lekker jammen.’
Gevoelig voor hard geluid
Na vier maanden in Irak kwam Niek thuis. ‘Ik ben heelhuids teruggekomen en heb veel plezier gehad. Ondanks dat ik soms bang was en er continu dreiging was, heb ik een goede tijd gehad. Wat ik eraan over heb gehouden, is dat ik licht gevoelig ben voor harde geluiden. Bij het alarm op de eerste maandag van de maand schrik ik even, maar dat is op zichzelf niet de trigger. Met vuurwerk heb ik bijvoorbeeld wel moeite. Zeker zwaar vuurwerk als de Cobra. Ik schrik ervan, zit dan ’s nachts rechtop in bed. Dat is onderdeel van het proces. Het moet slijten.’ Het weerhoudt hem er niet van bij een volgende kans opnieuw op uitzending te gaan. ‘Als het even kan, ga ik morgen weer weg.’
Bij thuiskomst op vliegbasis Eindhoven stonden zijn ouders en zijn zus met haar vriend daar op hem te wachten. ‘Die had ik, omdat zij voor mijn vertrek op vakantie waren, zes maanden niet gezien. Het was heerlijk weer bij hen te zijn. En ik heb eenmaal thuis goed geborreld met mijn vrienden. Wanneer ik nu op mijn missie terugkijk, ben ik vooral heel erg trots. Trots op mijn pak, op mijn missie, op mijn werk. De keuze voor de marechaussee heeft nut. Ik heb de drang zo snel mogelijk weer te gaan.’
Ruimte maken
Natuurlijk vraagt hij zich weleens af of hij nog steeds de juiste man op de juiste plek is. ‘Over de drie heftige voorvallen uit mijn begintijd heb ik met zorgverleners gesproken. De meeste twijfel komt ook niet door de raketten in Irak, maar door dingen die in Nederland zijn gebeurd. Op Schiphol. Een schietincident, reanimaties, aanhoudingen met geweld. Of een melding waar ik naartoe werd gestuurd: een kind dat geen ademhaalt. Dat bleek achteraf een koortsstuip. Je kunt niet altijd wat doen. Ik was bij auto-ongelukken met letsel, maar ook bij pogingen tot zelfmoord. Onder andere waarbij iemand zichzelf in zijn buik prikte met een mes. Die wil je dan helpen. Je rugzakje raakt vol. Ik vraag mij af, zoals vele mensen dat weleens doen, past dit allemaal nog wel bij mij?
Na vier maanden in Irak kwam Niek thuis. ‘Ik ben heelhuids teruggekomen en heb veel plezier gehad. Ondanks dat ik soms bang was en er continu dreiging was, heb ik een goede tijd gehad. Wat ik eraan over heb gehouden, is dat ik licht gevoelig ben voor harde geluiden. Bij het alarm op de eerste maandag van de maand schrik ik even, maar dat is op zichzelf niet de trigger. Met vuurwerk heb ik bijvoorbeeld wel moeite. Zeker zwaar vuurwerk als de Cobra. Ik schrik ervan, zit dan ’s nachts rechtop in bed. Dat is onderdeel van het proces. Het moet slijten.’ Het weerhoudt hem er niet van bij een volgende kans opnieuw op uitzending te gaan. ‘Als het even kan, ga ik morgen weer weg.’
Bij thuiskomst op vliegbasis Eindhoven stonden zijn ouders en zijn zus met haar vriend daar op hem te wachten. ‘Die had ik, omdat zij voor mijn vertrek op vakantie waren, zes maanden niet gezien. Het was heerlijk weer bij hen te zijn. En ik heb eenmaal thuis goed geborreld met mijn vrienden. Wanneer ik nu op mijn missie terugkijk, ben ik vooral heel erg trots. Trots op mijn pak, op mijn missie, op mijn werk. De keuze voor de marechaussee heeft nut. Ik heb de drang zo snel mogelijk weer te gaan.’
Ruimte maken
Natuurlijk vraagt hij zich weleens af of hij nog steeds de juiste man op de juiste plek is. ‘Over de drie heftige voorvallen uit mijn begintijd heb ik met zorgverleners gesproken. De meeste twijfel komt ook niet door de raketten in Irak, maar door dingen die in Nederland zijn gebeurd. Op Schiphol. Een schietincident, reanimaties, aanhoudingen met geweld. Of een melding waar ik naartoe werd gestuurd: een kind dat geen ademhaalt. Dat bleek achteraf een koortsstuip. Je kunt niet altijd wat doen. Ik was bij auto-ongelukken met letsel, maar ook bij pogingen tot zelfmoord. Onder andere waarbij iemand zichzelf in zijn buik prikte met een mes. Die wil je dan helpen. Je rugzakje raakt vol. Ik vraag mij af, zoals vele mensen dat weleens doen, past dit allemaal nog wel bij mij?
“De meeste twijfel komt ook niet door de raketten in Irak, maar door dingen die in Nederland zijn gebeurd.”
‘Ik ben niet de macho, niet de alfaman. Ik durf mij open te stellen. Dat past niet altijd bij dit beroep. Door dit werk heb ik veel beleefd en ervaren. Inmiddels voel ik mezelf ervaren. Ik heb nu meerdere heftige incidenten meegemaakt, waarbij het erop aankwam. Momenten die ik niet allemaal meer kan benoemen, maar die allemaal invloed hebben gehad op mijn dagelijks leven. Ik zeg weleens gekscherend dat mijn negatieve score bijdraait. Daarmee bedoel ik dat ik mensen heb zien lijden of sterven, maar gelukkig ook mensen heb kunnen redden. Mensen die dood wilden of mensen die werden gereanimeerd. Dat is dan de positieve score. Ik vergeet nooit, maar het slijt wel. Vanwege die positieve score ben ik trots dat ik het blauwe uniform mag dragen. En die trots zorgt weer voor ruimte en verwerking. Door erover te praten, creëer ik ruimte in het spreekwoordelijke rugzakje, waardoor ik het volgende weer op kan pakken.’
In 2025 was hij bij de viering van 80 jaar vrijheid in Coevorden. ‘Zo trots als een pauw vertelde ik op een school over mijn werk en over de avonturen in Irak. Een meisje zei: ‘‘Niek, hier zijn geen raketten. Hier hoef je niet de bunker in. Hier ben je veilig’’. Dat is iets wat mij tot op heden nog raakt.’
In 2025 was hij bij de viering van 80 jaar vrijheid in Coevorden. ‘Zo trots als een pauw vertelde ik op een school over mijn werk en over de avonturen in Irak. Een meisje zei: ‘‘Niek, hier zijn geen raketten. Hier hoef je niet de bunker in. Hier ben je veilig’’. Dat is iets wat mij tot op heden nog raakt.’
Persoonlijk
Naam: Niek Vermeij
Geboortejaar: 1991
Woont in: Coevorden
Komt uit: Dalen
Missie: NMI Nato Mission Irak AAAB (Al-Asad Airbase)
Burgerlijke stand: vrijgezel
Werk nu: als wachtmeester-1 bij de Koninklijke Marechaussee
Verder: ‘Ik heb een fantastische tijd gehad in Irak. Het is soms spannend geweest, maar het heeft me veel broederschap, vriendschap en wereldbekendheid gegeven. Deze uitzending maakt mij veteraan, maar in het dagelijks leven zijn er mensen die dag en nacht bezig zijn met vrede en veiligheid. Hulpverleners, ambulancepersoneel, brandweer, politie en marechaussee, allemaal komen ze in aanraking met zaken die “niet normaal zijn.” Dagelijks maken ze mooie dingen mee, maar ook heftige incidenten. Incidenten waarbij een persoonlijke grens wordt overschreden. Incidenten waar ze misschien van wakker liggen of waar ze moeite mee hebben om erover te praten. En allemaal maken ze verschil. Dat wordt helaas niet altijd gezien. Dit is ook hun verhaal.’
Geboortejaar: 1991
Woont in: Coevorden
Komt uit: Dalen
Missie: NMI Nato Mission Irak AAAB (Al-Asad Airbase)
Burgerlijke stand: vrijgezel
Werk nu: als wachtmeester-1 bij de Koninklijke Marechaussee
Verder: ‘Ik heb een fantastische tijd gehad in Irak. Het is soms spannend geweest, maar het heeft me veel broederschap, vriendschap en wereldbekendheid gegeven. Deze uitzending maakt mij veteraan, maar in het dagelijks leven zijn er mensen die dag en nacht bezig zijn met vrede en veiligheid. Hulpverleners, ambulancepersoneel, brandweer, politie en marechaussee, allemaal komen ze in aanraking met zaken die “niet normaal zijn.” Dagelijks maken ze mooie dingen mee, maar ook heftige incidenten. Incidenten waarbij een persoonlijke grens wordt overschreden. Incidenten waar ze misschien van wakker liggen of waar ze moeite mee hebben om erover te praten. En allemaal maken ze verschil. Dat wordt helaas niet altijd gezien. Dit is ook hun verhaal.’
'Touching Heart Strings'
|
|
|
Veteraan Niek Vermeij ontmoet kunstenaar Elvira Min
Foto's: Alieke Eising
|
|
Extra's
|
|
|
|
Helmen Vol Verhalen |
