Stemmen uit Oekraïne VIIII

Dag 9
Tatjana "We beginnen vandaag bij Sumy. Vandaar gaan alle lijnen naar buiten. Sumy is gisteravond zwaar gebombardeerd. Iedereen zat in de kelders. Een deel van de elektriciteitscentrale is verwoest, onder andere. Inmiddels halen ze dat ergens anders vandaan en is er weer 'licht'.

De twee broers daar, die samen zijn met hun gezinnen, verdween gisteren om half zes het groene bolletje. En die popte net, 13.00 weer op. Ik heb zelfs mijn 'normalno' en 'we hadden geen elektriciteit' weer binnen. Meer zullen ze er niet over delen, wat daar is gebeurd of hoe het met hun gaat.
​
Sumy staat nu op de prioriteitenlijst van evacuatie-steden. Er wordt nu onderhandeld over een 'groene corridor'. Alle verhalen vandaag worden getekend door Sumy. Iedereen heeft het over Sumy. Ik verwerk het niet in elk verhaaltje. Stel je eigen provinciestad eens voor."

---

---

Lyuda "Vandaag kwam ik aan weinig toe. Mijn man kwam weer heel eventjes thuis en daarna ging het luchtalarm twee keer en we moesten twee keer in de kelders. Maar gelukkig is dat goed afgelopen. Hier viel alleen de elektriciteit een paar uur uit (Sumy). Ik merk dat ik hier goed in word. Alles staat klaar, ik weet precies wat ik moet doen, ik slaap in mijn kleren en ik dacht zelfs: ben ik hieraan aan het wennen? Het is vandaag dag negen, maar het lijkt alsof we al jaren zo leven. De buurvrouw van hierboven (zie blog paar dagen terug) heeft een ephiphany-droom gehad. Ze zag kinderen omringd door kleuren en licht en een galmende stem die haar vertelde dat de kinderen snel weer zullen spelen en alles snel voorbij is. Ze heeft zelfs licht in haar ogen.
​
Met de stoffen voor het net zijn we op wat problemen gestuit. Ik kom erachter dat veel van de stoffen synthetische draden hebben. Die kunnen niet in een camouflagenet, want die smelten bij brand naar beneden. Nu ben ik de stoffen aan het testen. Ik was bijna klaar met je laatste doek. Ik moest het alleen nog omzomen. Weet je dat die heel mooi is geworden? Zal ik je morgen een foto sturen?"

---

Larissa neemt niet op. Belt vast vanavond terug na de avondklok. Wel een groen bolletje.

---

Yulya "Erger. Het lijkt wel of ze echt helemaal gek zijn geworden." Zij bedoelt denk ik in Oekraïne, niet bij haar. Voor de rest blijft ze stil.

---

Anja "We hoorden ver weg ontploffingen, de sirenes gingen. We zaten net in de kelders en de elektriciteit viel uit (Sumy) Daarom belde ik net niet terug. Wat ik verder nog kan vertellen? Hier is vandaag een vrachtauto aangekomen met nieuwe levensmiddelen voor de winkel. En dat ik ontzettend veel ben gaan vloeken. In elke zin. Je weet: Ik heb nooit gevloekt. Ik hield er niet van. Het is blijkbaar het enige wat past bij deze energie."

---

Tatjana "Ik wil even de omstandigheden aangeven dat we hier te maken hebben met een plattelandsprovincie. Ook de 'stadjes' zijn daar ruim opgezet, met in het centrum wat vijf-verdiepingen- flats en daaromheen heel veel: vrijstaande huisjes met (deel) zelfvoorzienende erfjes. De meeste mensen hebben daar heel veel 'eigen'; vlees, groenten, weckpotten, voorraden, waar die kelders normaal voor gebruikt werden. Dat haalt een beetje de rauwe randjes van de lege winkels af. Bovendien wordt er heel veel onderling geholpen. Iedereen zegt zich voorlopig te redden. Van Larissa lezen jullie dat er ook brood en melk wordt uitgedeeld. Bij Lyuda wordt nu ook melk op straat uitgedeeld van de omringende boeren."

---

De verhaaltjes worden van de dames zijn wat korter vandaag. Daarom...
Ik krijg veel vragen hoe het met mij gaat. U mag kiezen: Optie 1 heet Koetjes en Kalfjes: 'I have seen better'. Optie 2 heet: uncensored en ook: het is allemaal goed.

Allereerst: Mijn zoon is godzijdank bij vader en opa en oma. Ik zou niet willen dat hij mij zo ziet. Vanaf de eerste dag zit ik alleen maar binnen als een beer in zijn hol. Ik tril, kokhals, grom, kots, schud, huil, slaap niet of nauwelijks en eet een bord soep of iets lichts per dag. Ik ben niet voor bij mensen en dat wil ik ook niet en moet onverhuld mezelf kunnen zijn en hier doorheen. En ook voel ik mij: verbondener dan ooit. Met daar én hier; mensen van links en rechts, boven en onder, van ver weg en dichtbij, echt iedereen uit alle hoeken..... Dank je wel. En ik voel helpers om mij heen in alle vormen.

De eerste drie dagen was ik bang om naar de supermarkt te gaan en uit te barsten boven de citroentjes. Een x keer naar de supermarkt per dag lukt me en ik heb gisteren ook een half uurtje gewandeld. En opeens zag ik; hee, lente. Hee crocussen.

Volgens mij heb ik inmiddels ook mijn persoonlijke versie van de economische gevolgen en allerlei, lanceringen, afspraken, aangiftes, deadlines etcetera gemist en moet ik mezelf af gaan vragen hoe ik de komende tijd ga organiseren. Maar... ik kan simpelweg niet bij die laag. Ik ben fysiek niet in staat iets anders te doen. En ik denk soms haast kinderlijk: ik stop met de blog en ik stop met bellen. Maar dat kan niet. Het is niet als een boek dat je weg kunt leggen.

Vandaag merk ik: Je kunt niet meer dan een week huilen of bevallings-grommen hebben. Sinds vandaag voel ik... alsof de ABS van een auto in werking is gesteld. Alsof een ingenieur-kabouter aan het controlepaneel wat 'afdelingen' heeft afgesloten. En dat betekent dat zij daar gelukkig ook zo'n shut down systeem hebben. Dankbaar voor de prachtige mechanismen van het lichaam.

Ik krijg veel vragen over racisme (en ik had er al een klein stukje over geschreven). En ik voel me zelfs.... blij dat daar nu zoveel oor naar is. Al voel ik er nu zo weinig ruimte voor om dieper op in te gaan. In andere omstandigheden: graag. In korte zinnen (en elke zin heeft meerdere nuances waar ik graag later op terug kom): Ja het is er. In héééle grote verschillen. Hoewel ik Oekraïne niet zozeer als racistisch zou typeren (en de mensen die ik ken ook niet), weet ik ook dat er Rascistische Oekraïners zijn. Het lijkt me niet leuk om zigeuner of zwarte man in Oekraïne te zijn. Maar dat lijkt het me hier ook niet. En in Rusland ook niet. Rusland komt hier niemand 'redden' van racisme.

Eén ding weet ik wel: Putin noemde Zelensky in een staatstoespraak deze week een 'neofascistische drugsverslaafde'. Ik weet wel één ding. Hij zaait precies dát; neofascisme en drugsverslaafden, met elke bom die hij gooit. Wat een nieuw collectief trauma en generatie-problematiek wordt hier gemaakt....

Wat ik ze wel zou noemen: is heel Patriottistisch. Dat is een gevolg/een benodigdheid.
De kip of het ei: Zij vechten al eeuwen voor niet opgegeten worden. Die onafhankelijkheidsstrijd speelt al eeuwen. En vanuit Patriotisme ('houden van') is het weer een een fine line naar: 'niet houden van'.  Daar hebben zij werk te doen. Een cirkel trekken is altijd iets anders uitsluiten, snapt u? Elk land bestaat bij gratie van een cirkel trekken. En ook: Oekraïners hebben juist het idee dat zíj vechten tegen fascisme en staan voor vrijheid en 'moderne' waarden. Elke bovenstaande zin heeft nuances. Kom ik over een tijdje op terug. En het lijkt me dan ook interessant onze vrouwen daar over te laten praten. Maar vandaag ga ik eerst even vragen of ze er nog zijn, ok?

Vooralsnog kan ik alleen Lyuda's definitie geven; 'In Oekraïne hebben altijd allerlei volkeren geleefd (vooral in het Zuiden; de handels/havensteden). Er is niet één Oekraïner. Ik zeg altijd: Oekraïner is iedereen die in Oekraïne woont en van Oekraïne houdt.'
​
Ik las vandaag ook: 'Bizar hoe racistisch die OostBlokkers zijn.' Herlees die zin carefully. Die zin draait zich als het ware door zichzelf heen weer tegen zichzelf en is ook weer vol racisme. Zie je wel? Ja, mensheid, het is niet makkelijk en het is heel lastig daar niet in te schieten. Zo hebben we allemaal gewoon nog werk aan de winkel.