Stemmen uit Oekraïne X

Wit en grijs past bij het huidige landschap.

Dag 10
​Lyuda Gisteren had ik Lyuda voor het eerst in wanhopige 'ratel', huilend en schreeuwend aan de telefoon; over de bombardementen op de kerncentrale van Zaparozhia (grootste van Europa, uit de jaren 80, 6x zo groot als Tjernobyl). (het volgende allemaal in heel veel decibel) 

"Of ze helemaal gek geworden waren. Wat doen ze in godsnaam? Wat voor soort mensen doet dit?" Of ik wel weet wat het betekent als daar wat mee gebeurt (ik begin me dit soort dingen voor te stellen) en of ik mijn vrienden door wil geven dat ze écht nu het luchtruim moeten sluiten ('Close the skies'). Hoe ver moet dit nog gaan?" Bij deze.
​
Een volgend 'belletje' met haar: "De camouflage-stoffen hier zijn nu op. Ik ben nu een zak aardappels uit de kelder aan het omkiepen om te kijken of ik van die jutezak iets kan maken. Dat is wel natuurlijk materiaal en niet synthetisch. Als dit lukt ga ik ook bij andere mensen vragen.

Mijn Koem uit Kiev belde vandaag om te zeggen dat ze Kiev ontvlucht zijn en nu in Polen zitten. Ze vonden het heel moeilijk alles achter te moeten laten. Ze vroegen aan mij hoe het voor mij was om hier nog te zitten. Ik zei; 'Uitstekend! Wat heb ik hier te klagen?' Ik vergelijk daarbij met andere steden. Hier is het rustig. Wij zijn een stadje. Ze gaan denk ik voor de grote steden, zoals Sumy. Ze noemden mij liefkozend 'Hun eeuwige optimist'.
​
Bij ons ligt weer een laagje sneeuw. Ik wil dan denken; de natuur is met ons. Het bedekt de tekens."
​(de tekens/markeringen die worden aangebracht voor/door de Russen, zie blog een paar dagen geleden)

---

---

Anja heeft eindelijk eventjes kunnen wandelen.

De kinderen maken sneeuwpoppen met de verse sneeuw.

Anja "Vandaag is een rustige dag. Er is vandaag nieuwe sneeuw gevallen. We horen alleen maar in de verte ontploffingen, maar vandaag is er geen luchtalarm geweest. We staan nu in de rij om te wassen, maar mijn man mag eerst, want hij kan 's nachts weer elk moment gebeld worden, dus moet zo vroeg mogelijk slapen.

Ik heb vandaag een interessant verhaal te vertellen aan iedereen! Het nieuws begint nu ook tot Rusland door te dringen. Ik weet het zeker. Ik werd vandaag opeens door twee vrouwen uit Rusland benaderd.
De een komt uit Sint Petersburg. Zij nam vorig jaar met mij contact op omdat ze dacht dat ik misschien familie was met de achternaam van haar opa die uit dit gebied kwam. Dat ben ik niet. We hebben toen voor haar, haar verre familieleden hier gevonden. We konden goed met elkaar opschieten. Vandaag belde zij mij met de vraag of het waar is dat er een oorlog is in Oekraïne. Ik vertelde; 'Ja. Dat is zo. Hoe wij nu leven laat zich wel raden. De kinderen leven hier nu in schuilkelders, mensen gaan dood en hele steden worden gebombardeerd.' Ze bedankte me dat ik haar überhaupt nog te woord wilde staan. We hebben heel menselijk gepraat. Ze zei: 'Ik schaam mij zo. Wij wisten dit niet. Wij willen dit niet.' Ik zei dat ik heel goed begreep dat dit niet de Russische mensen zijn, maar de machthebbers. Ik bedankte haar voor haar medeleven, maar zei dat het vooral heel belangrijk was om zich niet naar míj toe te verontschuldigen, maar daar, in Rusland, maximaal te verspreiden en naar buiten te treden met wat hier gebeurt.
​
Een andere, onbekende vrouw uit Kirov (Centraal-Noord RL, haast Siberië Rusland) stuurde mij opeens een bericht via Vkontakte (Russische Social Media) met de vraag of ik Olga, een vriendin van mij ken. Ze vertelde dat zij de nicht was van Olga. En ze vroeg ook: Is het waar wat ze zeggen; dat er een oorlog met Oekraïne is? Ze zei: 'Ik ben heel bezorgd. Ik huil. Wij zijn hier niet schuldig aan.' Ook haar heb ik op dezelfde manier geantwoord. Vervolgens heb ik Olga gebeld en gevraagd of ik haar mocht doorverbinden. Zij zei: 'Ja, er zou daar een nicht van mij moeten leven.' Nu hebben zij contact. Ik hoop zó, Tanyusha, dat wij hierna niet in haat achterblijven."

---

Yulia Ik denk dat zij langzaam afdrijft uit de blog; naar 'normalno'. Er komt steeds minder uit. Dat heeft twee redenen. 1: Zij kan alleen berichten sturen. Gesprekken moet je voeren, niet typen. Met de andere vrouwen kan ik zeggen: vertel maar, lieverd, ja goed zo, blijf praten. Met berichtjes lukt dat gewoon niet. 2: Als Yulya 'gewond' is, keert ze naar binnen. Zij implodeert/klapt dicht. Daar zit ze in. Normaal is het een kletskous, hoor. Ik houd haar heel liefdevol erbij en haar normalno en groene bolletje is een even waardevolle bijdrage. Als er iets nu niet moet, is dat er iets moet.

Larissa "Godzijdank alles hier nog uitstekend. Ik maak me wel een beetje zorgen. Mijn dochter zit immers in Sumy, met wie ze daar studeert in een kelder. Daar hebben ze geen elektriciteit. Darina heeft haar telefoon alleen heel kort even aangezet om een 'normalno' te sturen. Ik weet niet eens of ze daar nog water hebben.

Van mijn 'normalno's' in Sumy kreeg ik vandaag een bloemlezing: Iedereen is ongedeerd. Ze hebben elektriciteit en water. Ze zijn weer thuis en hebben de kat en de hond net weer gevoerd.
Ik vertel haar dat. Zij antwoordde: "Dat zegt niet zoveel. Weet je hoe groot die stad is? (300.000) Het kan best zo zijn dat er in het ene gedeelte en het andere gedeelte niet... Maar ben ik blij voor haar. Ze zegt dat ze het goed heeft met haar mede-studenten en gewoon wat camouflagenetten zit te weven. Ik denk dat als ze hier zou zijn ik haar aan zou steken met onrust. En ik weet: ze komt snel weer thuis.
Ik weet niet zoveel meer. Er is zoveel fake. Ik ben eigenlijk alleen maar thuis en op het erf. Ze zeggen dat de Russen al een filmpje verspreid hebben gestuurd hebben dat Sumy al ingenomen is. Maar geloof dat niet; Het is Oekraïne!
​
De informatie die ik wél vertrouw; onze militairen, mogen steeds minder delen. Hoe meer er wordt verteld, hoe meer informatie er terecht kan komen bij wie het niet hoeft te horen. 'Stabiel, onder controle en normalno'. Dat is wat ze zeggen en dat is waar ik het mee moet doen.
Ik weet sowieso niet zoveel meer. Geen garanties, of welk lot we hebben. Maar wij zullen nooit zwijgen en vrijheid is nooit gratis."

---

Tatjana Hier een plaatje wat er wordt gedeeld over de stemming van mensen in oorlogstoestand: Paniek, euforie, hoop, wanhoop, verlamming, angst, shock, optimisme. Iedereen doorloopt alles. Het is maar net wanneer je inplugt. En het is allemaal goed. Ook zag ik een post waar iedereen op reageert op FB met de vraag 'Wat was vorige week jouw probleem?' De antwoorden zijn o.a.: 'Is die melk in de koffie wel lactosevrij?' 'Wat is een goede plek om te gaan eten in Kiev' en 'Kan ik meedoen aan de cursus: Manifesteer je dromen?'
Grapjes, jongens, grapjes.

Stemmen uit Oekraïne Deelnemend kunstenaar met Oekraïense roots Tatjana Kirienko houdt korte dagboek-verhaaltjes bij van een aantal  vrouwen uit Oekraïne.  

Zo willen we een podium bieden voor een paar van de stemmen uit Oekraïne over wat daar nu gebeurt. Al deze verhalen spelen af in Sumskaya Oblast, de Sumy Oblast, Noord-Oost Oekraïne, aan de grens met Rusland. 

Alle vrouwen waarmee Tatjana nu in contact is zeggen: "Schrijf vooral. Het is belangrijk dat dit gehoord wordt. We blijven delen, zolang we verbinding en elektriciteit hebben." Tatjana neemt nu deze rol op en geeft de berichten door zolang dat kan. Als een brug. Geen enkele consistentie of andere pretentie gegarandeerd. ​Lees hier 'Stemmen uit Oekraïne' 

---