Stemmen uit Oekraine XV

Het embleem van Oekraïne is opgebouwd uit de letters 'vrijheid'

Dag 15
Tatjana "Gisteren toen ik naar Lyuda belde nam haar man op. Ik werd er verlegen van. Wat zeg je tegen zo'n iemand? 'Succes he, jongens?' Ik weet helemaal niet wat je tegen zo iemand zegt, of kunt zeggen. Als ik verlegen word, word ik soms wat onhandig. Dus ik zei maar; 'Hoi. Ik belde om te vragen of Lyuda al stof gezogen had.' Gelukkig moest hij daar heel hard om lachen. En ik besefte, ik respecteer hem al jaren, heb veel van hem geleerd en wil die lach nog veel vaker blijven horen.
Hij bedankte en vertelde dat ze een geschikte nachtkijker hebben gevonden. En dat ze die nu aan het 'regelen' zijn. Dat is hun terrein. Zelfs haar oudste zoon was even thuis tot morgen ochtend. Ze zaten net aan tafel. Ik heb ze gelaten. Ik zei nog wel: 'We zullen weer zwemmen in de Desna', want dat deden we. Hij zei: absoluut. En ook tegen die jongens in Kiev zeg ik (van de blog gisteren): We zullen weer zwemmen.

Het antwoord was overigens: ja ze heeft gestofgezogen en de vloer gewassen. En zelfs haar tomaten thuis voor geplant."

---

Julya berichte gisteren heel laat: "We zijn in Munchen! Sorry dat ik niet gebeld heb. Ik had de kracht niet. Het waren hele hele zware dagen."

---

Anja "Gisteren vertrok hij uit Kiev, maar toen werd op zijn route in een voorstadje gevochten en moest hij weer omkeren. Dat is natuurlijk wel een verdrietig verhaal, maar hij zit nu in een ander huis bij vrienden in Kiev. Dat is wel beter voor hem. Gisteren had iedereen het natuurlijk over wat er in Mariupol is gebeurd. Ikzelf vind het nu heel moeilijk neutraal of met iets van liefde naar die mensen te blijven."

---

Larissa "Vandaag is prachtig. Het weer is prachtig, mijn humeur is goed. Ik verbaas me dat ik me zo zelfverzekerd voel, zelfs vrolijk, maar ik weet zeker dat God mij ingefluisterd heeft; dit is snel voorbij. Dan zullen we hier in de omgeving nog wel een tijdje die gekke verdwaalde Russische soldaten tegenkomen in de bosjes en de bossen. We kregen net een voedselpakket voor ons gezin: twee broden, twee boter en worst.

Mijn man blijft werken. Hij rent juist heen een weer. Hij is elektricien en nu is er in ieder geval genoeg elektriciteit overal te repareren. Met mijn ene broer in Kiev bel ik nog wel. Hij vertelt dat Borispol (het vliegveld vannacht gebombardeerd is) maar eigenlijk laat ik ze vooral met rust. Ik vraag alleen: 'Normal'no?' en zij zeggen 'Ja.' en ik zeg 'Godzijdank'. Zo zijn onze gesprekken. Van mijn andere broer zag ik dat hij net wat op Facebook plaatste en dan denk ik: iemand die zijn pagina kan bijwerken is in goede staat. Ze hebben het nu zo druk. Ik wil ze niet storen en misschien bel ik ze wakker als ze net liggen te slapen.

Vanochtend was er wel chaos in de omgeving, maar die komt van Social Media en daar ben ik doorheen geslapen. Iemand had gedeeld: per direct evacueren! ;dat het helemaal mis was, we ons gingen overgeven. De één viel over de ander op social media en paniek natuurlijk. De lokale overheid moest ingrijpen en heeft een toespraak gehouden; Niets aan de hand. Wij geven ons niet over. Dat was gewoon een boodschap van een mevrouw die iets ergens heeft opgevangen en daar het eigene van heeft gemaakt. Zie je wel wat voor rol social media speelt en hoe belangrijk het is dat je informatie juist is? Denk jullie wel eens aan evacueren? Nee. Wij gaan helemaal nergens heen.
​
Zij vertelt mij dat 'mijn Sumy's' en nog een vriend met drie gezinnen naar hun geboorte-gehuchtje zijn gegaan diep in de bossen. Daar voorbij het asfalt, met mineraalwaterbeekjes en waterputten. Is het in ieder geval: stil. En is er voorlopig te eten. Laat ze helen. (Sommigen die lezen zullen weten welk plekje ik bedoel) De vertakkingen uit de stad keren weer terug naar de wortels. Bijna mooi.
Het is niet alleen voor ons, maar voor iedereen heel belangrijk dat er vrede komt en wij tarwe gaan zaaien. Wij zijn zo'n belangrijke tarweproducent dat als wij niet op tijd gaan zaaien, de hele wereld dat zal merken in de voedselprijzen."

---

Tatjana Het is zoals Larissa zegt: het lichaam is fysiek niet in staat lange tijd in die 'eerste stand' te blijven. Ik begin weer een beetje te zien. Een beetje; het veld in kaart te kunnen brengen. Een beetje puin te ruimen. En ik begin zelfs te kunnen zien; hoe we in de toekomst mooier herbouwen, zowel het land als mijn textielkunst, hoe we krachtiger dan voorheen met deze vrouwen terugkomen. Ik zie zelfs voor me; niet meer naaien in de huiskamer, maar echt een samenkomen, een ruimte huren, en werken in zelfbeheer (laat dat maar aan hun over, krijgen jullie dat door?) We zullen terugkomen met zelfs: groei en vooruitgang. Daarvoor is het heel belangrijk dat ik zelf niet omval en hier ook blijf functioneren aan deze kant. Ik bezin mij op nieuwe vormen, venues, vervolgstappen ect. En ook: Mijn zon en anker is terug, mijn zoon. Dankzij hem alleen nog maar; 'oorlog onder werktijden.

Ook ik heropen de rekening. NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko
Het eerste geld is binnen/ daar aangekomen. Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.