Stemmen uit Oekraine XVIII

De strepen van de vliegtuigen die na het werk terugkeren.

Tatjana Gisteren was het aan. En niet leuk. Shostka is gebombardeerd. Gisterenavond communiceerde ik met alle drie tegelijk vanuit schuilkelders.
Om 18.00 kreeg ik een berichtje van Larissa, zelf ook in de kelders: 'Shoska wordt gebombardeerd.' Ik kon Lyuda niet bereiken (moet ik ook niet doen, wrong timing, die moet rennen). Ze vertelde de avond daarvoor nog, een beetje fatalistisch klonk het, dat er eigenlijk niets te doen was als ze raketten gingen vuren. 'In Kiev hebben ze goed afweergeschut, maar hier niet.'

Het is lastig voor haar de moed hoog te houden en dat zegt héél veel. Terwijl Shostka dus nu bestookt wordt vertel ik even wat zij gisteravond vertelde: 'We worden oorlogsmensen. Ik was in een winkeltje waar alleen nog verf was. En ik heb verf gekocht om hier in huis opnieuw te verven als dit allemaal voorbij is. De blikken waren spiegelend en ik zag mijn reflectie in het daglicht. Ik schrok. Mijn gezicht is grijs. Alle 'kleur' is eruit. En ik herken die kleur ook bij andere mensen. We hebben zulke lange rijen voor voedsel; oorlogsmensen. En toen ik een foto voor je wilde maken van de rij bedacht ik mij opeens geen problemen op de hals te nemen. Iedereen is nu wantrouwig. Oorlogsmensen. 'Waarom neem jij een foto van ons?' Stel dat ze denken dat ik iets doorspeel aan de Russen? Ik heb geen foto genomen. Gisternacht zaten we ook in de schuilkelders. Toen heb ik een kan thee meegebracht voor de mensen. Iedereen zit daar; mensen, maar ook met hun dieren. 'Mijn' openbare schuilkelder is gelukkig een echte. Gebouwd om schuilkelder te zijn. Daar voel ik me wel veilig. De muren zijn heel dik. Je merkt al meteen als je de trap af loopt: hup, mobiele verbinding weg. Dat is niet zo goed als iedereen zich in het land kan verstoppen tegen bommen.

---

---

Lyuda groet iedereen vanuit de schuilkelder.

Bericht van Lyuda ná de bombardementen Ik stond in de keuken soep te maken. Ik had zelfs even mijn lagen stof voor de ramen weg gehaald en het raam open gezet. Het was zelfs vredig, ik voelde de lente. En opeens; zulke ongelooflijke bombardementen! Zelfs zonder luchtalarm. En dan; Zo'n golf door de lucht. Ik heb nog nooit zoiets gehoord. Ik heb nooit verwacht in zoiets te moeten leven.

Dus ik belde mijn man; 'Man! Wat is dit?! Hij zegt; ja dit is serieus. Vliegtuigen. Zonder luchtalarm, pak heel snel alle buren en ga de kelders in! 'Ze zeggen' dat bij heel veel huizen nu het glas eruit ligt. Ik kan je een foto sturen van de witte strepen die de 2 vliegtuigen in de lucht achter lieten. Daar keren ze om na hun werk. Ze zeggen dat er daarna nog meer kwamen bombarderen, maar dat kon ik uit mijn kelder niet horen. Daar hoor je niets, gelukkig. Ik belde net met mijn zoon in Kiev. Hij grapte: 'Jullie zijn daar gewoon nog niets gewend. Hier is het de hele tijd zo.' Nu is het weer donker en ben ik weer thuis. Ik denk dat er morgen meer duidelijk is. Ik ga zo proberen te slapen. Vandaag kwam een lading medicijnen aan in een apotheek. Ik heb daar van alles gekocht wat ik had door gekregen van een lijstje van ons front (bloglezers weten welk 'ons front') en voor mezelf heb ik slaappillen gekocht. Ik noem ze pillen tegen een gebroken hart.

Ik denk de hele tijd, wij zitten hier in zo'n klein hoekje, misschien zien ze ons wel over het hoofd. Tot nu toe heb ik gedacht dat het hier wel losjes zou lopen.

---

---

Anja vanuit haar kelder rond 18.45 Wij zitten hier nu ook in de kelder. We zijn heel erg geschrokken, zowel kinderen als volwassenen. Zulke harde knallen hebben we nog nooit gehoord. Het is heel dichtbij. Maar maak je geen zorgen, alles komt goed.

Bij ons was vanochtend ook luchtalarm, maar daar heb ik doorheen geslapen. Hoe dat kan? Omdat wij hier niet een functionerende sirene hebben. We worden altijd gebeld door iemand die wel bij een werkende sirene woont. Er is nu ook een app; die je verbindt met de sirene van je regio, maar die is heel hard. Ik ben bang dat vooral mijn zoon ervan schrikt. Tot nu toe heb ik die app niet, Ik vind het nog niet nodig.

We hadden ons bed weer voor ons. En ik merk hoe ik die genegenheid heb gemist. Vanaf de eerste dag van de oorlog, hadden mijn man en ik zo weinig ruimte voor ons, dat we alleen maar soms eventjes in elkaars hand knepen. We hebben met mijn man de tijd genomen om stil te staan, bij de jongens die wij kennen die vechten in het leger. We weten natuurlijk nu niets over ze.

We hebben vlees gekocht van iemand hier die zijn varken heeft geslacht. Vanavond eten we vlees. En ik heb ook gekocht voor iemand uit het 'dorpje'. Zij komt dat morgen op de fiets halen (40 km, grotendeels door onverharde boswegen van zand). Ze zij; ik heb toch benen! En ik ben even naar onze groentetuin gaan kijken. Daar steken de eerste groene sprietjes al door van de knoflook en de ui! Dus binnenkort hebben we onze eerste 'vers groen' (zoals bij bosui).

Vandaag heb ik het initiatief genomen om een officiële vermissing op te geven, in een speciale groep die is opgericht. Mijn klasgenoot zit in Mariupol. Daar is het apocalyps. Zij is voor het laatst online geweest op 2 maart. Ik heb vandaag met haar familie gebeld, maar zij weten ook niet meer. Nou heb ik van alles ingevuld en foto's aangeleverd ect. en wordt dat verspreid. Iemand die misschien nog wel online is daar kan het ontvangen en weer verder verspreiden. Misschien totdat het bij iemand komt die haar nog wel levend heeft gezien, of versere informatie heeft. Zo'n hele zoek-systeem is nu opgezet onderling door heel Oekraïne. Een ander systeem wat door heel Oekraïne is opgezet is het tijdelijk huisvesten van 'gevonden' kinderen, van wie bijvoorbeeld de ouders er niet meer zijn. 'Wie wil dit kind bij zich in huis nemen?' Ja. Het zijn geen vrolijke tijden.
​
In Mariupol is het zo erg. En van degenen die nog online zijn, zijn sommigen heel boos: Zijn wij vergeten? Waar blijft het leger ons bevrijden? Ze voelen zich in de steek gelaten. Maar ik weet: het leger doet alles wat hij kan. Er zijn al vijf evacuatie pogingen geweest, maar die honden blijven bestoken.

---

Larissa Vandaag wordt er zonnebloemolie verkocht op straat. Ik sta nu in de rij, maar ik kan wel praten, want ik heb mijn nummer al; nummer 214. Vannacht ging om half vier het luchtalarm dus mijn slaap is gebroken en ik heb een slecht humeur.

---

Julya stuurt nog een foto van hoe druk het was met vluchtelingen 's nachts bij de verzamelplekken (hier wachten ze op een bus).

Yulya Nu de bommen weg zijn, komen dingen als geld en toekomst naar boven. Bij mij ontstaan depressieve gevoelens. En ik ben ziek geworden. Ik lig maar op de bank thee te drinken en snoepjes te zuigen. Ik merk een tweedeling in de mensen hier. Sommigen zijn aardig. Maar ook merk je mensen die niet echt op je zitten te wachten. Je 'stoort' ze in hun dagelijks, vredig leven. En ik wil ook helemaal niemand tot last zijn. En dan te bedenken dat er hier geen inkomen is, dat je hier bent met je twee tassen en dat alles waar je jaren voor hebt gewerkt nog daar in Kiev is, ja dat vind ik pijnlijk. Mijn zusje werkt als medicus in Kiev in het ziekenhuis bij de spoedopvang, daar waar de ambulances binnenkomen. Zij is nu in oorlogsdienst, dus slaapt daar en doet alleen maar dat. Weet je dat we nog steeds Russische soldaten blijven behandelen? Dat vind ik een groot verschil in de mentaliteit tussen Oekraïne en Rusland: Zij doden onze kinderen. Wij verzorgen hun gewonde soldaten. Het is de mentaliteit die het beste het verschil tussen Rusland en Oekraïne aangeeft, niet de taal. Je weet; mijn gezin is Russischtalig. Mijn moeder spreekt weer helemaal Oekraïens. Geen probleem. Wij gingen met ons gezin op vakantie naar Lviv. Daar had ik mij wel voorbereid op meer Oekraïens moeten praten. Maar wederom; geen probleem.

Mijn broer was net gevlucht uit Kiev en aangekomen in Lviv. Toen ze daar net een dag waren zijn ze daar ook begonnen met bombarderen. Hij zei; 'De lucht lichtte rood op'. Hij wil zo lang mogelijk in Oekraïne blijven als mogelijk is. (Daar zeg je zelfs nog broer en zus tegen wat wij hier achter-nichten en neven noemen. Een dorp vol broers en zussen.)

Ik hoop; je hoort toch vaker? Dat een land zich na een oorlog 2x zo snel ontwikkeld. Ik hoop dat dat bij ons ook zo is want dan is het ergens goed voor geweest. Ik hoop op een hernieuwde eenheid, een toekomst in de EU, en een afscheid van de oude (Sovjet) mentaliteit. Ik hoop dat wij ons prachtiger herbouwen dat dat wij waren.

---

---

Tatjana Van de eerste ontlading, naar een structurele, productieve aanpak. Ik stop met dágelijks een blog schrijven. Het is niet meer, zoals de eerste week, elk uur inchecken. Misschien went alles, zelf mannen met rode knoppen ect. Dit gaat naar om de dag of twee keer per week, nog even voelen. Ik ga mijzelf en mijn bedrijf staande houden, om juist weer met hen over een tijdje te kunnen heropbouwen. Zij hun rol. Ik de mijne. Allemaal voor hetzelfde.

Ook ik heropen de rekening. NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko
Het eerste geld is binnen/ daar aangekomen. Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.