![]() Tatjana In het donkerste donker verschijnt ook het lichtste licht. En ten tijde van horror verschijnt ook magie. Ik wil twee voorbeelden noemen van: Uitzenden en loslaten. Eerst was de nood/de stress zo hoog dat je meteen die dag al iemand/iets gevonden wilde hebben. En ook daar weer: vertrouwen. En ik hoop dat deze twee voorbeelden symbool staan voor het groter verhaal/ the bigger picture. Vertrouw. Het komt goed. Een dikke week geleden (of is het twee, ik ben het besef van tijd/dagen kwijt) kreeg ik een ontroerende vraag/aanbod van deze moeder hier in Nederland. Dit is haar stukje. 'Ik ben moeder van vier kinderen. Mijn zoon is zwaar meervoudig gehandicapt en gebruikt veel zorgmiddelen. Ik weet dat ik met hem nooit zou kunnen vluchten in een oorlogssituatie. En al zou een vlucht mogelijk zijn dan nog heeft hij heel specifieke zorgmiddelen nodig. Daarom de vraag van mij en van mede-ouders met kinderen met beperking: zijn katheters, stomazorgtoebehoren en sondevoedingstoebehoren of medicatie (epilepsie/pijn ect.) dingen die benodigd worden? Ik wil nog even kwijt dat ik buitengewoon dankbaar ben voor de strijd die jullie leveren voor vrijheid en democratie en het behoud van de soevereiniteit van Oekraïne.' Het is zo. Sommige mensen kunnen echt alleen maar 'wachten'. Met een paar moeders heeft zij nu allemaal medische hulp 'stukken' verzameld voor juist deze doelgroep: kinderen die niet kunnen vluchten. Poeh. Maar wat een specifiek aanbod en een specifieke doelgroep en dat in deze ondoorzichtige omstandigheden die per dag anders zijn en ik wist even niet hoe ik dat moest regelen. Ik heb Facebook geprobeerd. Maar het volgende gebeurde: Lyuda sprak in de schuilkelders van Shostka met iemand over hoeveel ondersteuning er is Nederland. Ze noemde bovenstaand verhaal. Overigens zegt zij: 'Wij dragen hier iedereen naar binnen de schuilkelders in. Soms dragen we hier iemand uit een rolstoel met z'n vieren naar binnen.' Diegene die Lyuda hierover sprak in de schuilkelder. Is zelf medicus. En zij kende een andere medicus in Lviv die zelf ook uit Shostka komt en die zich daar, in Lviv, bezig houdt met de inzameling en vooral: verdeling en verspreiding van medische humanitaire hulp. (hoort u de engelen al zingen?) Ik heb met haar in Lviv gebeld. De situatie uitgelegd. Zij heeft mij het telefoonnummer gegeven van een Oekraïense Duitser, die humanitaire spullen rondrijdt uit DL en dat naar die contactpersoon in Lviv brengt. Hij komt toevallig regelmatig in Nederland en kan het ook nog komen ophalen. Deze week gaan we verzamelen. Volgende week komt hij het ophalen. En die persoon in Lviv stuurt het ook nog naar Shostka en omgeving. Dat het daar goed aankomt en wordt verdeeld: ik probeer Lyuda te vragen. Zij was vroeger kinder-zuster. Ik sta versteld. Wat een ongelooflijke mierenhoop. En meestal merk je de mierenhoop niet zo; die gaat gewoon zijn eigen gangetje. Tenzij er iemand opeens met zijn dikke, lelijke voet in gaat staan en probeert het mierenhoop te vernietigen. Dan zie je de mierenhoop op zijn best. Mijn tweede voorbeeld van hoe dingen eindelijk samenkomen en kleine stukjes goed nieuws brengen: De warmtekijker. Weten jullie die nog? Van het eerste geld van de blog hebben de mannen die we kennen uit de blog een warmtekijker (verrekijker voor in het donker) gekocht. Die hebben we gelukkig met z'n allen mogelijk gemaakt. Het kunnen kopen was de eerste vreugde. Maar daarna kwam snel de domper/realitycheck: Als we nu één vinden, hoe moet die hier in Godsnaam komen?! Ze zitten in omsingeld gebied. We hebben er veel over gebeld. En vooral: Zíj hebben er heel veel over gebeld én geregeld. Ik heb wel proberen mee te denken, maar besef me dat ik me nog steeds niet besef in wat voor 'verzet' verhalen we zitten. 'Tan'; besef je je wel dat als ze bij een Russische checkpoint op de weg een warmtekijker in de auto tegen komen, dat ze dan de hele auto kunnen doodschieten?' Oh ja. Ze zijn echt heel veel weken, de mierenhoop is écht weken bezig geweest met; doorverwijzen, bellen, regelen, tot aan Hongarije. Ik kan alleen zeggen; na verschillende pogingen; hebben ze er nu twéé. Dat vat het verhaal samen. Ik weet niet hoe ze het geregeld hebben. Ik hoef het ook niet te weten Ik zou het bijna vergeten te zeggen: Er zijn geen bijzondere verhalen. De dames leven steeds meer in de kelders. Het wordt frequenter. Zo'n drie/vier keer per etmaal. Tegelijkertijd sluipt er een soort 'spijbelen' op. Niet meer luisteren naar het luchtalarm. Larissa vat het samen als: ik wil me niet meer verstoppen. 'Als ons lot doodgaan is, dan is het zo'. Het klinkt fatalistisch, maar het heeft juist iets heel krachtigs: kiezen voor het leven. Een soort fuck you. Tijdens één van mijn keren bellen was Larissa met haar hele gezin de groentetuin gaan omspitten. Ook dat is een fuck you. Zij vertelt ook dat inwoners van Oekraïne zijn opgeroepen om júist hun moestuinen wel in te zaaien; voor jezelf en voor je buren, want wie weet..... Lyuda's oude moedertje is ook haar groentetuin in gegaan. Fuck you. Het wordt zo normaal dat ik het haast zou vergeten te zeggen. Of misschien is normaal niet het woord. Misschien wordt het allemaal zo onnoemelijk dat ik het niet meer noem. Omdat afstomping denk ik de enige manier is om hiermee te dealen, zoals je zelf misschien ook in jezelf merkt. Maar ook: herinner mij eraan dat wat ik weet (en dat is veel meer dan in de blog verschijnt), wat voor mij logisch is; misschien niet logisch is voor jullie. Daarom zeg ik: dat ondertussen de lange afstand- bombardementen op Sumy doorgaan. Sumy ligt steeds meer in stukjes op de grond. Dat is onveranderd. De omsingeling en bombardementen en uithongering van steden als Cherson, Chernigiv, Kiev, Mariupol gaat door. ![]() Gewoon: de schaal van wat hier gebeurt. Dat het mogelijk is dat er steden als Kiev (met 3 miljoen inwoners), Charkiv (1,6 miljoen), Sumy (300,000), Chernigiv (300,000) Mariupol (450,000) worden omsingeld, uitgehongerd en gebombardeerd. Ik hoef niet te zeggen dat ze geen elektriciteit, water en al die dingen meer hebben, he? Als middeleeuwse kastelen. Het is gewoon... alleen een beetje voor te stellen als een film; net voordat de superhero New York van Godzilla komt redden, een beetje dat moment. Cherson (320,000) is vooralsnog de enige stad waar de lokale overheid zich na deze behandeling heeft overgegeven. Vooralsnog is Cherson bezet gebied. Terug naar Sumy provincie: En evenzo zijn er zoveel kleinere stadjes die ervan langs hebben gekregen, een paar voorbeelden: Konotop 88,000 is gebombardeerd. Trostianets is een mini klein stadje onder Sumy van 20.000 die deze week is heroverd op de Russen. Overigens moet je niet verwachten daar nog veel mensen te vinden. Ochtyrka (48,000) is écht helemaal niets meer van over. (er is een overtreffende trap van verwoesting). En heel veel nog kleinere dorpjes op de route van de Russen zijn ge-egaliseerd. Van die dorpjes met houten huisjes die niet in de krant komen. Dat onze dames nog zo vreedzaam in hun schuilkelders leven en hun woonplaats overeind staan is gewoon hun geluk; het dartpijltje is nog niet op hun vakje van het dartbord terecht gekomen. En dat zeggen ze zelf ook heel vaak; 'Godzijdank is het hier rustig.' Hoe de Sumy provincie (en heel Oekraïne, maar in verschillende overtreffende trappen van verwoesting) hier uit moet komen; Ik kan het me gewoon niet voorstellen. Wat ze hebben te herbouwen, in stenen, maar ook in ál het andere, fysiek en psychisch, materieel en geestelijk, is gewoon niet voor te stellen. En dan ook nog de omvang van het gevoel en de vraag; 'Waarom?' in alle mogelijke aspecten. En 'Waarom doen ze dit?' Of zoals iemand zei die laatst belde: 'Wat heb je eraan als je er een landje bij krijgt wat volledig verwoest is?' Dat vind ik een goede vraag. Soms is de realiteit zo dat je alleen maar kunt schaterlachen. Daarom kom ik graag even terug op de vraag 'Waarom doen ze dit?' en wil af sluiten met een grapje. Dat is belangrijk. Eén van de dingen die in Rusland op het nieuws komt is dat Oekraïne vogels, waaronder duiven, geladen met biologische wapens naar Rusland stuurt. Dat is nu de joke of the day, op social media en onderling. Van; 'kom op jongens, waarom zouden we alleen maar duiven sturen? Laten we ook onze ganzen en kippen sturen!' En dan volgen hele spectaculaire filmpjes van mensen die hun kippenhok open zetten onder begeleiding van Rambo muziek en special effects. Echt heel grappig. Een ware grapjes-reeks in allerlei varianten. Anja vertelt dat ze een stukje van een komiek zag: die voor het raam zit en vertelt; 'Ik kijk naar buiten en zie een duif van een tak naar binnen kijken en vraag mij af; Waarom kijk jij zo naar mij? Ben jij wel een duif of ga je me zo vermoorden? En die berk waar je in zit; is dat wel een berk of is dat ook een vermomd biologisch wapen? (de berk is een symbool van Oekraïne). Ook vertelde ze over haar bijen. En dat zij dus één keer per jaar, nu, in het voorjaar, wakker worden en bij de eerste keer uitvliegen eens flink een half jaar winterslaap uit moeten 'poepen' (dat schijnt nogal een procedure te zijn) voordat ze daarna weer nectar kunnen verzamelen. Ze vertelt: Haar bijen die ze net heeft vrijgelaten zijn nu ook op weg naar Rusland. Tatjana Van de eerste ontlading, naar een structurele, productieve aanpak. Ik stop met dágelijks een blog schrijven. Het is niet meer, zoals de eerste week, elk uur inchecken. Misschien went alles, zelf mannen met rode knoppen ect. Dit gaat naar om de dag of twee keer per week, nog even voelen. Ik ga mijzelf en mijn bedrijf staande houden, om juist weer met hen over een tijdje te kunnen heropbouwen. Zij hun rol. Ik de mijne. Allemaal voor hetzelfde.
Ook ik heropen de rekening. NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Het eerste geld is binnen/ daar aangekomen. Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.
0 Comments
Vanaf vandaag heeft Stemmen uit Oekraïne een eigen plek op de website van Helmen Vol Verhalen. De Engelstalige versie Voices from Ukraine vind je hier. ![]() Anja We hebben nu weer gedeeltelijk/soms elektriciteit. Ze zeggen dat ze de verminderde capaciteit zo wat verdelen. Door de verwoesting van de elektriciteitscentrale zitten er 121 bebouwde kommen zonder stroom (ik denk dat ze dorpjes/plaatsjes bedoelt). Die dagen zonder stroom ben ik zoveel mogelijk buiten geweest. Vandaag ook. Het is zo prachtig weer, dat iedereen buiten bezig is, in de tuinen en om het huis. Wij zijn geen uitzondering. Alleen in de verte wordt beschoten. Wij hebben onze korven geschilderd. Samen met een vriend. Hij is hierheen gereden om te tanken, want er was weer benzine in ons dorp gebracht. Maar dat ging eerst naar 'prioriteiten', zoals de ambulances en de brandweerauto's. Ze zeggen dat er daarna nog maar 5 liter per persoon benzine over was voor 10 mensen. Wij hebben het niet eens geprobeerd. Die vriend dus wel en hij is hier heen gereden, maar nu is zijn tank alleen nog maar leger. Maar hij maakt zich vooral druk om zijn bijen. Hij is imker in Sumy. Maar daar kan hij nu niet heen en hij heeft zijn 50 korven daar achter moeten laten. Nu zijn de bijen weer wakker, maar kan hij er niet bij om ze te laten uitvliegen. Dat doet hem heel veel pijn. Een onbekende moederhond heeft gisteren haar puppy's hier bij ons op het erf gebracht. Niemand weet van wie ze is. Nu worden er ook veel dakloze dieren gevonden van mensen die gevlucht zijn. Misschien is zij dat ook. Ze heeft haar kindertjes onder de mensen gebracht om ze te laten voeren. Ons erf (een gedeeld erf door vier huishoudens) geeft ze nu te eten. Tatjana ik moet hier stiekem altijd een beetje lachen, mag dat, van dingen hier als 'Cursus vegetarisme voor honden ect'. In Oekraïne zijn de meeste honden vegetarisch en eten ze soep en brood; gewoon dat wat de mensen zelf ook net gegeten hebben :) behalve als er een varken is geslacht. Overigens; katten net zo. Hun eigen vlees vangen ze zelf maar bij. In steden heb je wel meer zoals wij het kennen: whiskas, riem en poepzakje! Anja Mijn tante en oom zijn aangekomen in Duitsland bij hun dochter. Ze belde om ons te informeren dat ze haar moestuin vol bloemen heel erg mist. Ze heeft daar vorig jaar een bijzondere aardbeiensoort geplant waar ze heel trots op is. Ze vroeg of wij niet daarheen konden rijden om de jonge plantjes te verzorgen. Kun je je voorstellen dat wij nu, naar een andere provincie (oblast) moeten rijden om daar ergens in een moestuin aardbeien te onderhouden? Ja, maar het waren hele speciale aardbeien, zei ze, en die waren voor ons; om op te eten. Mijn man en ik lachen daarom. Dat is wel een beetje heel irrationeel en onpraktisch. Ik denk niet dat we naar de aardbeiplanten gaan rijden. ![]() Larissa Ze voeren de luchtaanvallen op. We zitten vaker in de kelders. Gisternacht ook twee keer. Na een paar uur zei ik tegen de man: breng de kinderen maar in huis en laat ze binnen slapen. Het is zó koud onder de grond. Ik ben bang dat ze ziek worden en dan zijn we nu nog verder van huis. Ik zelf krijg nu elke dag tegen de avond verhoging. Maar dat is gewoon een lichaam onder stress. Iedereen krijgt nu lichamelijke last. Ik voel me een beetje apathisch. Ik kijk geen nieuws meer. En bel ook steeds minder naar vrienden. Iedereen zit in dezelfde chaos en stress. Overal is hetzelfde. En ik ben ook bang wat aan te treffen iedere keer dat ik bel. Hier in onze plaats is een vrouw met kind terug gekomen die in Mariupol vast zat. Het is haar eindelijk gelukt om te vluchten. Ze werkt hier als crèche leidster. Zij heeft een dochtertje van vier. Dat kind slaapt niet en eet niet. Ik denk dat na de oorlog het de psychische wonden zijn die het langst zullen moeten helen. Wat ik nu aan het doen ben? Planten overplanten en bloemen zaaien. Ze kunnen me wat. Ik ga bloemen zaaien. Ik heb ook net de 200 euro ontvangen. Een heel klein beetje wil ik voor onszelf houden, maar het meeste is voor het leger. Het is heel simpel: Zonder hen zijn wij er ook niet meer, en zonder hen heb je ook niets meer aan al het geld op de wereld. Dus ik belde net blij het leger hier op: 'Jongens, ik heb geld!' Ze bellen me nu terug over wat ze nodig hebben. Ik hoorde dat veel jongens nu koude voeten hebben en warme sokken willen. Julya Met Julya is een beetje een koude kermis verhaal. Julya gaf aan weg te willen uit München, waar ze met inmiddels drie gevluchte moeders en zes kinderen in huis zit. Dat heb ik opgepakt. Ik zou overmorgen over twee dagen terug bellen. Nou stond haar het leukste leven te wachten bij de liefste mensen van NL en dat ook nog op het mooiste plekje van NL en ze zou er ook nog eens kunnen meewerken op een terras. En zij hebben met een hele hoop buren een heel netwerk gevormd; de ene kookt, de ander heeft een backup logeerkamer, de derde sponsort financieel ect. Echt zo'n liefdevol gespreid bedje. Tja. Twee dagen later belde ik. En gaf ze aan te willen blijven in München. De drie moeders ondersteunen elkaar hier. We zijn een team. Hier ben ik al een beetje gewend. En de veranderingen zijn op in mij. Ze heeft afgezegd hier te komen. Ik vind het jammer. Ook voor die lieve mensen. Maar dit is ook vluchtelingenpsychologie: vasthouden aan de zekerheden die je hebt. En iedereen komt tot zijn eigen keuzes, zonder oordeel. Wie weet nou in godsnaam wat wijsheid is? Lyuda Ik zit veel vaker in de schuilkelder, wel drie of vier keer per dag. Dat breekt me op. En ik wil alleen maar slapen. Gisteren ben ik op de bank door een luchtalarm heen geslapen. En meerdere keren 's nachts wakker worden; ik wil niet meer. Vrijmaken van de Sovjet Geschiedenis. Larissa begint te vertellen. Er is zijn hier laatst, toen er laatst nog sneeuw lag, ondergesneeuwde Russische soldaten gevonden door onze soldaten. Ze waren doodgeschoten. Dat waren waarschijnlijk deserteurs: die niet meer wilden vechten. Russen schieten vaker hun eigen soldaten dood om ze te laten vechten. Dat is een beproefde techniek. In de WOII werd deze tactiek ook gehanteerd. Met het leger reisde ook altijd de NKVD mee. (NKVD zijn de Rode-SSers, geen Wehrmacht, maar echt de SSers van de Sovjet Unie, de Beria's, de uitvoerders van de Stalin-activiteiten) rende wachten daar de Duitsers op je, maar als je naar achter rende, wachtte daar een rij NKVD op je en die schoot gewoon iedereen dood die niet meedeed. Een bijna zekere of een gegarandeerde dood, daar mocht je tussen kiezen. Dan ga je vechten. Deserteren was geen optie. De levens van hun eigen soldaten maken hun niet uit. Ze willen hier in Oekraïne helemaal hun eigen lijken niet accepteren. Oekraïne had ze twee koel-wagons aangeboden om al die lichaamszakken terug naar Rusland te kunnen rijden, maar ze weigeren. Ze laten ze gewoon liggen. Vaak worden ze begraven door Oekraïeners. Tatjana Een sprongetje: Dit van de NKVD-ers en hun methoden om de successen van het Rode Leger te 'garanderen', wist ik helemaal niet. En dat is slechts één voorbeeldje van het ontdekken van 'De verborgen geschiedenis'. Het blijkt anders te zijn geweest dan je hebt geleerd/hoe je bent opgevoed in je gesloten maatschappij en het kan soms per puzzelstukje, soms als een voetbal door de porseleinkast je wereldbeeld aantasten. Deze herontdekking geschiedenis, identiteit vindt in Oekraïne heel gretig aftrek. Heel veel komt aan het licht (zoals die Holodomor, beleidsmatige hongersnood, waar ik een tijdje geleden over schreef) Ik vind de vergelijking van Oekraïne als recente single na een zeer toxische relatie die helemaal in de zelf-exploitatie en groeiend zelfliefde zit nog steeds heel erg op gaan. En door dit proces gaat iedereen de afgelopen 30 jaar. Dat kan; als dat mag. Je kunt ontdekken hoe je bedonderd werd, als je die alternatieven open toegankelijk zijn. Dat is echt een kracht van vrijheid van meningsuiting en democratische waarden. En dat is echt wel een mentaliteitsverschil die er de afgelopen drie decennia tussen de twee landen is in geslopen. Oekraïne heeft veel meer die heling, exploratie, ik noem het haast 'awakening', kunnen doen dan de mensen in Rusland. Ook tussen generaties voel je dat verschil in de mate van heling. Iedereen, iedereen herontdekt dit soort verhalen, Algemene verhalen, maar ook over eigen familieleden die pas recent uit de school durven te klappen. Het is vanuit NL's perspectief niet voor te stellen dat hoeveel onuitgesproken leed er in vrijwel elke familie onthuld wordt. Vaak hebben mensen dit decennia bij zich gehouden. En zoals Lyuda zegt: wie weet hoeveel verhalen onze opa's en oma's nooit hebben verteld en mee hebben genomen in het graf. Lyuda vertelt. Ik wist als kind altijd dat mijn opa was gestorven in de oorlog, maar wist nooit hoe en ik snapte nooit hoe. Daar vertelde mijn oma nooit iets over, want ik weet dat mijn opa heel ziekelijk was. Hij had tuberculose gehad en was afgekeurd van het leger. Ze hebben hem meegenomen. Wie, de Duitsers? Nee. Wie dan?! De manier waarop ze toen 'de Sovjets' uitsprak met zoveel minachting maakte heel erge indruk. Maar ook: dat kon toch niet?! Ik was als kind van veertien helemaal in Shock. Onze Glorieuze Sovjets? Pas een hele tijd later kwam de rest van het verhaal. Mijn oma heeft mijn opa het grootste gedeelte van de oorlog heel goed kunnen beschermen tegen alle verschillende strijdende partijen. Ze hield hem veel thuis en heeft de Duitsers van hem afgehouden, en de Partizanen ook (het Oekraïense ondergrondse verzet tegen de Duitsers). Alleen tegen de Sovjets kon ze niet op. Ze namen hem mee omdat er mannenschaarste was en hij moest vechten. Hij heeft nog één brief geschreven. Lieverd, ik keer waarschijnlijk niet terug, we worden hier klaar gemaakt voor een bestorming. Hij is met duizenden anderen laatste 'restjes' mensen naar de oevers van de Desna gebracht om zonder wapens, zonder uitrusting met de Duitsers te vechten. Ze moesten gewoon met hun blote vuisten de Duitsers bestormen. Daar vond één van de bloedigste 'slagen' plaats van de WOII. Het schijnt dat de Duitsers zelfs geschokt waren en ophielden met schieten. Toen ik mijn man ontmoette was hij al lid van 'Rugh' de beweging aan het eind van de Sovjet Unie die voor onafhankelijkheid was. (De onafhankelijkheid is in veel Sovjet Staten afgedwongen door iets wat ik nog steeds één van de mooiste acties ooit vind. Door alle landen die weg van Rusland wilden; werd een miljoenen mensen lange ketting hand in hand gevormd. Heel indrukwekkend.) Ik herinner dat de komst van internet ook veel heeft betekent voor mij hierin in het vinden van de 'andere geschiedenis'. Toen onder Yushenko (president na de Oranje Revolutie) de dossiers over de Holodomor werden vrijgegeven heb ik avonden gelezen en gehuild. Ik kwam erachter hoe mijn volk, mijn land eeuwenlang is vernederd, uitgehongerd en onderdrukt. Tatjana De volgende dagen wil ik, als de dames ruimte voelen, vragen naar hun proces hierin. Het is me een eer: een beetje onderbouwing/achtergrondinformatie te mogen geven over Oekraïne. Tatjana Van de eerste ontlading, naar een structurele, productieve aanpak. Ik stop met dágelijks een blog schrijven. Het is niet meer, zoals de eerste week, elk uur inchecken. Misschien went alles, zelf mannen met rode knoppen ect. Dit gaat naar om de dag of twee keer per week, nog even voelen. Ik ga mijzelf en mijn bedrijf staande houden, om juist weer met hen over een tijdje te kunnen heropbouwen. Zij hun rol. Ik de mijne. Allemaal voor hetzelfde.
Ook ik heropen de rekening. NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Het eerste geld is binnen/ daar aangekomen. Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering. ![]() Dag 7 Anja: "Anja: "Mijn tante (die ze in huis hebben genomen, dus) heeft gisteren helemaal all over the place haar meltdown gehad. Dat was niet 'mooi'. ('pretty'). Ze hoorde bepaald nieuws over de wijk waar haar man zit in Kiev. Dat was de druppel. Ze heeft zich tot nu toe groot gehouden. En ik voel dat ik ook moet. Maar ik wil me netjes houden voor de kinderen. Als een poes die moet bevallen: ik zoek eerst een rustig plekje, maar er is geen rustig plekje. Mijn man kwam vanochtend thuis van het nacht patrouilleren in het dorp en wilde gaan slapen. Maar toen hij thuis kwam waren wij net met z'n allen net wakker. Hij is boos weggelopen om in een leegstaand huis te slapen maar kwam ook daar van terug omdat het te koud is. Wij zitten zo in de knoop met onszelf. (Anja heeft eergisteren niet gewandeld, zie eergisteren) Gisteren wilde ik even weg lopen, naar (dat leegstaand) huis hier tegenover, maar de kinderen lopen meteen achter me aan. Zij vragen veel meer aandacht, laten me niet met rust, vertonen agressief gedrag naar elkaar, luisteren slecht. Zij voelen dit natuurlijk ook. Ik merk dat ik kijk op mijn telefoon, naar de groene balletjes van Facebook Messenger om te kijken wie er nog online is. Online betekent levend. En als ze niet online zijn kijk ik vooral bij degenen van wie ik weet dat ze vechten: wanneer ze voor het laatst online zijn geweest. Die groene balletjes geven mij nu heel veel troost. Ik keek gisteren het nieuws in Wit Rusland. Dat had ik niet moeten doen. Het zijn deze momenten dat ik de moed verlies. Ken je die beelden van de bombardementen in Charkiv? Die zonden ze uit. Ze zeiden dat het Oekraïne leger was dat Charkiv aanviel! Dus dat wij dat zelf tegen onszelf doen. ... en daarna hadden ze het filmpje geplakt van... ken je die? Bewoners die een tank tegenhouden? En ze zeiden in een voice-over dat je hier kon zien hoe de Oekraïense bevolking de Oekraïners tegenhoudt om Charkiv te bombarderen. Ik ga dat niet meer doen, hun nieuws kijken. Zo worden de mensen daar ook klaar gemaakt om ons hier te komen 'redden'. Maar ik weet ook dat veel mensen nu bezig zijn hun vrienden en familie in Wit Rusland te vertellen wat hier gebeurt." Julya: Ik kan vandaag even niet 'bij' Julya komen. Ik heb haar wel een liedje gestuurd van een Oekraïnse zanger waar we allebei van houden. Ze heeft wel gereageerd dat ze 'Normalno' zijn. Het nieuwe normalno, waar ik gisteren over schreef. Lyuda: "Ik hoor nu niet het luchtalarm, maar mijn bovenbuurvrouw. Zij hoort al drie dagen niets van haar dochter en kleindochter in de voorwijken van Kiev. Zij is deze week in een echt hele serieuze psychose/hysterie geraakt. Ze sprak altijd Russisch. Sinds deze week opeens geen woord meer. Alleen maar Oekraïens. Ik wist niet eens dat ze dat kon. Ik hoor net van 'mijn mannen' dat een jongen die we kennen die vecht in Kiev zwaar gewond is. Als ik kijk naar de Facebook van zijn moeder, die woont hier, die ken ik, dan denk ik niet dat zij dat al weet. Moet ik haar dat nu gaan vertellen? Ik heb nog een vraag. Mijn man (militair aan het front) heeft gevraagd of ze jouw stoffen mogen gebruiken voor een camouflagenet. Vindt je dat wel goed?" Tatjana "De stoffen voor gordijnkunst. Zal ik nog even kort uitleggen? Vorige week was ik textielkunstenares. Lyuda naait de doeken, daar, bij haar in de huiskamer. Iemand vroeg me gisteren mee te doen met een kunstproject voor Oekraïne. In mij zit nu geen kunst. Nou, hier heb je mijn kunstproject voor Oekraïne. We zijn een week later tussen het leven toen en het leven nu. Weet je wat pas een kunstproject is? Dat leven hier op deze aarde." "Het is voor mij zoals Larissa zei in de blog eergisteren. We moeten hier voor eens en altijd doorheen. En ik wil ook nog even zeggen: Ik heb vandaag in een paar woordjes het weerbericht gehoord van iemand uit Sumy. Ik wist niet dat ik zo blij kon zijn met het weerbericht. Het is vandaag koud en vochtig in Sumy. Hallelujah" Larissa: Neemt niet op, maar zal vast zo terug bellen. Ik zie wel een groen bolletje bij haar man op Facebook. Dus zij zijn nog goed. Tatjana houdt korte dagboek-verhaaltjes bij van een aantal vrouwen uit Oekraïne.
Zo willen we een podium bieden voor een paar van de stemmen uit Oekraïne over wat daar nu gebeurt. Al deze verhalen spelen af in Sumskaya Oblast, De Sumy Oblast, noord-oost Oekraïne, aan de grens met Rusland. Alle vrouwen waarmee Tatjana nu in contact is zeggen: "Schrijf vooral. Het is belangrijk dat dit gehoord wordt. We blijven delen, zolang we verbinding en elektriciteit hebben." Tatjana neemt nu deze rol op en geeft de berichten door zolang dat kan. Als een brug. Geen enkele consistentie of andere pretentie gegarandeerd. Wil je steun geven dat kan. Het was het rekeningnummer voor een groot kunstproject dat ik deze week glansrijk zou lanceren. Maar daar kwam even wat tussen. Als je geld wil storten doe dat o.v.v. Oekraïne en zet er als je wil een boodschap bij. Alles is welkom. Dank. Het rekeningnummer is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Lees de hele serie 'Stemmen uit Oekraine' ![]() Dag 6 Tatjana "Deze vrouwen: zijn niet de enigen. Er zijn meer check ins, maar niet op de blog. Met bijvoorbeeld twee broers in Sumy heb ik 6 woordjes per dag berichtjes. En ook 1 woordje is goed. Alleen even horen of het 'ok' gaat; 'Normalno'. 'Ok' heeft een heel andere betekenis dan 5 dagen geleden en gaat meer over ... 'of je het nog doet'; Het nieuwe 'normal'no'. Voor elk telefoontje, tenminste als de locatie verschilt van waar ik net heb gebeld .... draai ik binnenstebuiten, tril ik en nog wat meer andere dingen. Nergens is het zeker. Nu is niet straks is niet vannacht etc.... maar niet iedereen zit in de blog. Gelukkig maar, want ook dit kan ik al niet processen. Wat in dit, valt er überhaupt wel te processen? Ik heb het al van uit mijn tenen nodig, nee nog van ver daar voorbij, om deze woorden die jullie lezen; door mij heen op papier te krijgen. Maar. Dit is wat er nu moet gebeuren. Het bestaat nu niet iets anders te doen. Inmiddels blijkt: dat degenen waar we over schrijven in een soort... strook van onbezet gebied wonen met aan weerszijden Het Russisch leger (zie kaartje). Een soort schiereiland in bezet gebied..... Ik kan er niet bij, ook niet een beetje, welke vorm de werkelijkheid heeft aangenomen. Lyuda: "Gisteren kwam mijn man onverwacht een paar uur thuis. (Zie dag 1. Lyuda's man en oudste zoon vechten in de Sumy provincie aan de Noordgrens, waar ze tot nu toe de grens verdedigd houden, zie kaartje) Ik heb hem geschoren. Hij heeft gegeten en zich gewassen. Het was te kort om hem 'lief te hebben', maar we hebben wel kunnen kibbelen. Hij weet dat ik van hem hou. Mijn zoon in Kiev vertelt dat hij al went. Dat hij al heeft geleerd wanneer hij naar buiten moet rennen en wanneer hij weer de kelders in moet moet duiken. Zo rent hij deze dagen op en neer. Tja; dat is hoe ze daar nu leven. Hier was voor het eerst vannacht geen luchtalarm. We zijn gewoon in staat van alle vormen van klaarheid om de bezetter te op gepaste wijze te begroeten. Ik zit hier in het donker, met een lampje aan op de gang, want we mogen geen licht maken. Sumy is voor nu 'rustig' (ik wil even taalkundig opmerken hoe bizar snel de betekenis van woorden opschuift) en daar wordt alleen geschoten in de voorwijken. Dat is niets bij hoe ze nu tekeer gaan in Charkiv. Daar zijn zelfs (door Geneve) verboden vacuum-bommen gebruikt." Tatjana: "Ik leer een hoop nieuwe woorden de laatste dagen: dat zijn bommen die het zuurstof wegnemen. Ik neem deze dingen die ze zeggen in de loop van mijn onwerkelijke verslaggeef-ervaring steeds meer over, vooral van hen met militaire contacten. Vaak zie ik dat wat zij al vertelden een dag/halve dag later in het nieuws/social media komt. Zij zitten er echt het dichtste bij. Zoals het absurd fenomeen van gestrande tanks zonder benzine met bijbehorende 'verloren' Russische jongens in de provincie, waar je nu veel filmpjes van ziet. (zie blog gisteren) Van hen hoorde ik dit. Iedereen is constant met elkaar in contact. Alleen vanaf gisteren eind van de middag.... " Lyuda: "De Russen zijn begonnen met het internet en de verbinding te blokkeren. We weten iedere keer niet hoe lang ze dat lukt (deze oorlog is ook een IT-oorlog) Soms liggen we er een paar uur uit en ben ik niet bereikbaar. Dan weet je dat. Dat hoeft niet te betekenen." Julya (buiten Kiev) is kort vandaag: "Tan', wat wil je dat ik vertel?! (zij heeft hier tussen deze haakjes en sowiso de meest uitgebreide scheldkanonades) Jullie zien het nieuws toch?! Je ziet toch hoe het met ons gaat! We zitten hier gewoon in ons huisje; Op de plek. We kunnen nergens heen. Ik kan niet meer. Ik houd de bombardementen niet meer vol. Ik huil vanaf de ochtend. Ik houd het niet meer vol van de stress. Dit is angst uit de hel. Dít... is hoe het met ons gaat!" Iets later: 'Zo. het gaat weer wat beter. en Liza (haar dochter, zie gisteren) heeft geen koorts meer.' Larissa: "Nu je belt zijn we net terug van onder de grond. Ja, nu is het hier ook zover. Het eerste luchtalarm. Maar ik zeg nog steeds dat het hier heel goed met ons gaat en niet zoals op andere plekken in Oekraïne. Hier werd vandaag gratis melk uitgedeeld op straat omdat alle gebouwen/fabrieken dicht zijn en de koeien toch doorgaan met melk geven. Je merkt nu, na een paar dagen, echt dat de winkels leeg worden. Wij zitten hier (Sumy provincie) natuurlijk aan twee kanten door Russen omringd. Er is nergens transport meer mogelijk. Bruggen zijn gebombardeerd, Alle wegen zijn afgesloten, en de mate waarin wordt steeds heftiger. Overal zijn.... (ik zoek een woord: anti-tank kruizen) Nu zijn er ook weg-mijnen. Ik hoor dat onze gouverneur nu overlegt met de Russen om door de Russen heen toch een voedsel-bevoorrading in ons gebied toe te laten. " Anja: was vandaag niet bereikbaar. Tatjana houdt korte dagboek-verhaaltjes bij van een aantal vrouwen uit Oekraïne.
Zo willen we een podium bieden voor een paar van de stemmen uit Oekraïne over wat daar nu gebeurt. Al deze verhalen spelen af in Sumskaya Oblast, De Sumy Oblast, noord-oost Oekraïne, aan de grens met Rusland. Alle vrouwen waarmee Tatjana nu in contact is zeggen: "Schrijf vooral. Het is belangrijk dat dit gehoord wordt. We blijven delen, zolang we verbinding en elektriciteit hebben." Tatjana neemt nu deze rol op en geeft de berichten door zolang dat kan. Als een brug. Geen enkele consistentie of andere pretentie gegarandeerd. Wil je steun geven dat kan. Het was het rekeningnummer voor een groot kunstproject dat ik deze week glansrijk zou lanceren. Maar daar kwam even wat tussen. Als je geld wil storten doe dat o.v.v. Oekraïne en zet er als je wil een boodschap bij. Alles is welkom. Dank. Het rekeningnummer is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Lees de hele serie 'Stemmen uit Oekraine' |
AuteurTatjana Kirienko Archieven
September 2023
Categorieën
Alles
Alle vrouwen waarmee Tatjana nu in contact is zeggen: "Schrijf vooral. Het is belangrijk dat dit gehoord wordt. We blijven delen, zolang we verbinding en elektriciteit hebben." Tatjana neemt nu deze rol op en geeft de berichten door zolang dat kan. Als een brug. Geen enkele consistentie of andere pretentie gegarandeerd.
|