Stemmen uit Oekraine XLV

Life Force is indestructible krijgt verder vorm.

Tatjana Niets geen mooie pirouettes om iets heen. We gaan met de blog meteen naar het absolute nulpunt deze keer. Nul is de benaming die gebruikt wordt voor het absolute begin van de frontlinie. Daar waar de clash is. Daar is geen slapen, geen eten. Daar is het delirium van de geest en de mensheid. Lyuda's man zit in Bachmut, op positie 'Nul'.

Lyuda 'Ik ben elke keer pas weer rustig als ik van hem hoor. Hij belt ook niet als hij op 'nul' staat. Soms versta ik hem niet door alle inslagen op de achtergrond. Soms krijg ik alleen een kruisje of een hartje.'

Tatjana Dan volgt een beschrijving die denk ik ongepast is voor de blog. Ik ben tenminste al een paar dagen aangedaan door de verhalen, dus zal ze jullie niet zo uitgebreid voorschotelen, maar ook als ik me probeer voor te stellen, besef ik me dat oorlogsfilms vrij romantisch zijn. In het kort gaat het over...

Het gaat over … dat er teveel beschoten wordt om uit de beschutting te kunnen gaan om te plassen. Het gaat over dagenlang niet slapen. Het gaat over het samenvoegen van bataljonnen wegens... uitdunning. Het gaat over niets eten behalve wat je soms uit je jaszak kunt trekken, snickers, noten of gedroogd vlees oid. Het gaat over onder vrij urgente omstandigheden terugtrekken en herpositioneren in de dikke dikke modder tot de knieën. Het gaat over hoeveel gewonden en over een dode moeten hebben laten achterlaten omdat het meerdere keren onmogelijk was hem onder beschietingen te kunnen verplaatsen.

Hij zegt: 'Lyuda, het is hier de hel op aarde. Je zou je gewoon geen voorstelling kunnen maken van wat hier gebeurt van de hoeveelheden munitie die de russen hebben en hoe ze die inzetten; gewoon zoals regen en hoeveel manschappen ze hebben. We stoppen ze wel, maar ze blijven maar nieuwe sturen, als kakkerlakken.'

Tatjana Na een paar dagen 'nul' worden ze gewisseld en worden ze een stuk terug gebracht naar een plek waar ze bijkomen, slapen, eten wassen, om na een paar dagen weer terug te gaan & repeat.
Ik vraag haar hoe zij denkt over standhouden in Bachmut, of beter opgeven? Ze antwoord: 'Wat heeft het voor zin om Bachmut op te geven? Ok, stel, ja; We geven Bachmut op en trekken terug. Denk je dat de russen blijven staan? Dan komt toch precies hetzelfde naar de volgende plaats op de frontlinie?'

Lyuda droogt nu thuis vis en vlees en stuurt die in pakketten naar het front voor in de broekzakken.
Daarnaast is deze mama en vrouw in doodsangst persoonlijk een crowdfund begonnen voor een 4wheeldrive SUV voor man en kompanen om een hogere mobiliteit te hebben. Hogere mobiliteit is veiliger en levensreddend in geval van gewonden vervoeren. Wie wil bijdragen: Ik zet beneden al haar bankgegevens van haar speciale rekening hiervoor.

Wat ze verder nog doet; bidden. Ze is gaan bidden. Larissa stuurt haar de gebeden. Ik heb haar nog nooit religieus meegemaakt, maar het is waarschijnlijk het minste dat je kunt doen, en ook het enige. 'Voor Vitalik, maar ook alle manschappen daar. Het enige dat telt en het enige waar ik aan denk is dat ze levend thuis komen.' en wat ze verder nog doet: naaien. 'Als ik niet zou naaien, zou ik helemaal gek worden.' Goed zo, naai maar.

---

Lyuda naait en borduurt aan het doek 'Life Force'.

Ik denk dat we zo'n onverstaanbaar telefoongesprek met haar man kunnen voorstellen als je dit filmpje ziet. Triggerwarning: hierin gebeurd absoluut niets engs.
​
​Zo kun je ook zien hoe het eten op het nulpunt gebeurt. De soldaat zegt; 'Geef mij dekking. Ik eet.'
​

Valt het iemand op dat ik het alleen over haar man heb? Maar man en zoon waren daar toch samen?
Haar zoon, Miroslav is inmiddels gewond. Meteen in de eerste dagen na zending naar Bachmut had het bataljon drie doden en zeven gewonden. Hij heeft mijnscherven in hoofd, nek, voeten en knie.

Lyuda 'Hij belde mij op om het te vertellen. Hij zal nooit klagen. Hij maakt altijd grapjes. 'Mamaatje ik bel je om te zeggen dat alles 'normal'no' is en dat alle handjes en voetjes er nog aan zitten en dat je niet moet schrikken, maar dat wegens een 'ongemak' ik vanaf nu detectiepoortjes zal doen afgaan.'

Scherven voor mijn moeder.

Tatjana Hij heeft me een foto gestuurd van de mijnscherven uit zijn hoofd. Je mijnscherven op Facebook zetten en naar je moeder sturen. Soms zit het besef van deze tijden voor mij in dit soort 'details.' Moge hij snel weer foto's naar haar sturen van wat voor paddenstoelen hij heeft gevonden of wat voor vis hij heeft gevangen. Ze hebben één scherf bij zijn knie er niet uit kunnen krijgen, vandaar zijn grapje over detectiepoortjes. Uiteraard was de verwonding van Miroslav shock nummer 1, al na één week uitzending, maar inmiddels is hij niet degene om wie ze zich zorgen maakt omdat hij veilig herstelt in het ziekenhuis ligt bij Zaparozhia.

---

---

Een hartje voor Julya.

Tatjana Weten jullie nog dat ik in de vorige blog schreef hoe belangrijk het is om bezig te blijven, iets te zoeken wat je belangrijk vindt om aan bij te dragen? Bij Julya is heel veel 'beweging' en ik ben trots op haar. (PS: ik ben trots op iedereen uit de blog en ook ter aller tijde. Ook als het slecht gaat). Julya heeft zich aangesloten bij een groep voor vrouwen van omgekomen strijders en zit daar nu in het 'bestuur'.

Julya 'We hebben een gesloten groep van bijna 1000 leden en begrijpen elkaar als geen ander, hoe het is, hoe we het leven opnieuw beginnen en waar we tegenaan lopen. We helpen we elkaar op alle vlakken. Geestelijk, maar ook praktisch, zoals hoe de bureaucratie door te komen of het uitwisselen van kinderkleding. Op dit moment ben ik een lijst aan het opstellen van psychologen die ons willen steunen en waar we contact mee kunnen opnemen. Zo heb ik het gevoel dat ik iets help, iets bijdraag en ik heb er zelf ook veel aan. Ik hoop dat we na het eind van de oorlog als land, als bevolking meer uitwisselen en delen en de oorlog elkaar helpend uitkomen.

Ik zeg 'na het einde van de oorlog' Ik zeg niet meer 'na de overwinning'. Er is teveel gebeurd. Er zijn te veel slachtoffers om het nog over een overwinning te hebben. Winnen is leuk op een sportdag. Deze oorlog heeft geen winnaars. En hoe het verder moet is heel onzeker. Veel van degenen die meteen de eerste dag op stonden het land te verdedigen zijn er niet meer. Zij waren een belangrijk deel van de keepers' van de natie'. Ze zeggen niet voor niets; 'de oorlog ontneemt de besten'.'

Tatjana Ik wil hier uitleggen wat ze hiermee bedoeld, want het is meer dan alleen de 'keepers of the nation' in de zin van met een geweer. Ik zou het Civil Society noemen en ook dat woord heeft misschien uitleg nodig. Een land heeft een narratief, een verhaal en dromers, pioniers, intelligentsia, visionairen, voorhoede nodig. Elke maatschappelijke verandering is altijd voortgekomen uit een kleine groep, die de eerste waren die het durfden te hebben over bijvoorbeeld de afschaffing van slavernij en zulke gekke dingen als vrouwenrechten.
Daar bestaat een mooie quote over van antropologe Mead:

'Never doubt that a small group of thoughtful, committed citizens can change the world; indeed, it's the only thing that ever has. …'

...en er is altijd een deel van elke willekeurige bevolking die het niet uitmaakt onder bijvoorbeeld welk systeem of ideologie ze leven. Dat zal ze een abstracte worst zijn. Die zijn voldoende gelukkig met een beetje eten, feesten, drinken, poepen en werken op zijn tijd.

Vanuit deze twee, tegengestelde, gechargeerde groepen zijn er dus vanuit de eerste groep heel veel meteen de oorlog ingesprongen. Mensen als Kunstenaars, musici, professoren, designers, advocaten, museumcuratoren, poëten, historici en schrijvers. Vandaar dat op social media zoveel filmpjes kunt zien van vioolspelende of voordragende soldaten of een professor die online lesgeeft vanuit de loopgraven ect. Zij zijn in die zin een belangrijk deel van de 'dragers' van de natie en identiteit en idee. Zo. Ik hoop dat ik mij begrijpelijk heb kunnen maken.

Julya: "Zij waren de Natie. Wat er nu overblijft is vooral veel 'bevolking'. Zoals mannen die nooit hebben gevochten niet willen vechten, die de medische keuring uitstellen, ontlopen, en zelfs willen verstoppen. Ik ken verhalen wel, zelfs uit mijn eigen kennissenkring en voel dan in mij zoveel schaamte, verontschuldiging haast, naar mijn man en alle anderen die hun leven hebben gegeven. Ik kan haast niet meer normaal met hen omgaan.

Ik ben al een paar mannen met juist een hele grote mond gaan zien als veel minder man. Ik noem ze bank-ridders. Niets doen, maar weten hoe alles zou moeten en met bier proosten op de overwinning. Wel een overwinning willen, maar door andermans handen graag. Iedereen heeft zichzelf te vragen en iedereen zal gevraagd worden: Hoe heb jij meegeholpen aan 'het einde van de oorlog'? Ja, mijn vriendenkring is uitgedund."

Tatjana Verder is Julya autorijlessen gaan nemen en volgt ze lessen in 'vrouwelijke ontharing' om voor zichzelf te kunnen beginnen. Een paar weken geleden wilde ze nog misschien naar Polen om daar militaire uniformen te gaan naaien. Van kogelvrije vesten tot Brazilian wax. Het is duidelijk nog een beetje fine-tunen voor richting. Maar dat maakt niet uit; ze beweegt. En wie beweegt die komt tenminste vanzelf ergens.

Ook haar stel ik de vraag: Bachmut verdedigen of over geven? Haar man die dodelijk gewond raakte, dat was ook in Bachmut, alleen dat was afgelopen juli. 'Er is geen plek in deze oorlog waar zoveel soldaten dood en gewond zijn geraakt. Al tien maanden vechten ze om Bachmut. Om daar nu mee op te houden zou een belediging zijn voor al hen die daar om zijn gekomen. Het leger zou het ook niet pikken. Die zouden zich heel erg verraden voelen. Als Zelenskiy nu zou mededelen Bachmut weg te geven dan wacht hem een nieuwe 'Maydan'-(revolutie), alleen dan niet met studenten, maar met militairen.
​

---

---

Anja Soms lijkt het of er minder gebeurt bij Anja. Maar dat is niet zo. Haar functie, haar manier van leven is veel meer één op één. Sommige mensen/huizen hebben dat: Daar is het 'open huis'. Daar komt altijd visite. Daar kun je altijd terecht. Anja heeft een hele grote sociale functie in directe 'community' kring.

Als ik wil weten hoe het met 'die en die' is dan kan ik dat het beste aan haar vragen. Al onze oude kindertijd vrienden komen nog steeds bij haar en met een reden. Zij is gewoon een correcte en trouwe vriend en één van de goedhartigste mensen die ik ken. Dusdanig dat ik vind dat zij vaker nee mag zeggen. Mensen komen altijd naar haar of hen om te praten, om hun hart te luchten. Zij heeft contact met ongeveer iedereen, van oude buurvrouw tot veteraan. Dat maakt haar hulp is vaak persoonlijker; boodschappen voor die, geld lenen aan die, praten en een hart onder de riem aan die, ect. Alleen: dat zijn verhalen over mensen buiten de blog om.

Ze wil graag vertellen dat ze van een familielid 300 euro had gekregen om naar eigen inzicht te besteden en met 200 euro daarvan een doos vanuit NL betaald met onder andere verrekijkers, inlegzolen en warme sokken. 50 euro is voor de alleenstaande mama-vriendin met drie dochters. Voor de trouwe lezers: die kennen we nog van 40 kilometer fietsen om vlees te halen en omdat we met de blog een nieuwe jas voor haar hebben gekocht. En wat moet ze doen met de laatste 50 euro? Ik kan haar zo op het hart drukken dat ze hun eigen financiële perspectieven ook niet positief zijn. Ze wacht nog steeds op de herkeuring van haar man voor het leger. Wat als hij weg is?

Maar ook: In Shostka en bij haar is er deze week gebombardeerd, als onderdeel van de laatste bommenregen-editie. 'Het was hoorbaar en hard. Het was eng. We zijn geschrokken. Wat er geraakt is? Nou; Ik weet nu tenminste zeker dat ik geen werk meer heb. Alleen de muren staan nog.' Ook Lyuda, als luchtalarmspijbelaar, had het over deze bombardementen en hoe ze ditmaal in onderbroek, fleecekamerjas en sloffen om half vijf de schuilkelder in rende.

Ook Anja vraag ik over Bachmut; 'Ook onze jongens zijn daar kanonnenvoer. Dat noem ik rechtuit zo en daar hoef ik niet om heen te draaien. Maar er is geen alternatief.'

Zo beginnen en eindigen we de blog met ergens niet omheen draaien. Oekraïne is niet 'rustiger', het is alleen minder nieuw en meer 'grinding' in het Engels, meer malender. Tot de volgende keer.

---

Lyuda's gegevens. Welkom bij uw eerste overschrijving naar Oekraïne. Gestaag en stoïcijns invullen; komt goed.
​
Beneficiary/Ontvanger :Ljashok Ljudmila
Adres: 41100, Ukraine, region Sumska, district Shostkynskyi, city Shostka, street Pryvikzalna building 11, flat1
UA653052990000026205887053766
Account:
5168 7427 3153 6326
SWIFT code/bic: PBANUA2X
Correspondent account
623-160-5145
INTERMEDIARY BANK
J.P. MORGAN A G, FRANKFURT AM MAIN, GERMANY
SWIFT CODE/BIC:CHASDEFX

Verder lezen: Staat u mij toe dat ik voor de geïnteresseerde wat artikelen aanraad die ik zelf kwalitatief goed vind. Gerelateerd aan mijn stukje over denkers/keepers of the nation in het leger. Een heel mooi artikel over een pacifist-psycholoog-schrijver in het leger leger die zich ook inzet voor psychologische hulp. https://www.theguardian.com/science/2023/mar/13/i-hope-i-havent-killed-anybody-the-pacifist-author-fighting-on-ukraines-frontline

Mee met soldaten in Bachmut (+ ook de vraag of ze Bachmut willen opgeven)
https://www.bbc.com/news/world-europe-64955537

​​​​