Tatjana Ik kan samenvatten: iedereen is binnen de range van het 'nieuwe Normal'no' prima ok.

​Lyuda Er wordt nog wel steeds een paar keer per dag stomweg wat dorpjes beschoten vanaf achter de grens. Gewoon een paar keer per dag: Boemboem, dorpje hier, dorpje daar. Als een bully, een agressor die gewoon een paar keer per dag wil laten weten dat ie er nog is.

Maar hier... afgezien van de luchtalarmen, de prijzen, en geen benzine, zou je kunnen zeggen dat het hier weer vredig is. Zelfs zo vredig; dat mensen buiten blijven bij luchtalarm. Ik zie ook kinderen spelen voor de kelders tijdens luchtalarm in plaats van naar binnen gaan. Het is ook zo lekker weer en iedereen is er zo moe van...

Ik vraag haar; 'Ja, maar wat als het dan wel een keer raak is?' 'Ja, dan hebben we geen geluk.'

Lyuda Het eten naar het front heb ik anders geregeld dan er zelf heen rijden. Er was hier een man die daar met Pasen heen zou rijden en ik heb het meegegeven. Het is daar aangekomen. Ik vond het toch iets te spannend om daar zo zelf heen te rijden.
Maar.... mijn Kum (degene die je tot peetouders hebt gekozen voor je kinderen) uit Kiev is voor twee dagen in Shostka. Met hem ben ik naar mijn moeder gereden. Ik bedoel: ík achter het stuur! Met hem durfde ik dat. Ik ben zo blij en trots dat ik dat heb gedaan. En natuurlijk: dat ik eindelijk haar weer gezien heb. We hebben haar aardappels gebracht en hebben haar geholpen met de groentetuin omspitten.
Zij heeft toen uien geplant. Ze is 'normal'no'. Ze was natuurlijk heel blij ons weer te zien.

De dag daarna heb ik ook samen met hem mijn man opgehaald, die na anderhalf week in de bossen twee dagen naar huis mocht. Ik heb hem met de auto opgehaald vanuit onderin de Sumy oblast.
Ik kreeg helemaal de smaak te pakken, en soms was ik zo lekker aan het rijden dat ik opeens keek en dacht; oeps, dat moet veel langzamer. Toen ik daar aankwam moest de groep soldaten van mijn man moest heel hard lachen, want ik vertel nog wel alles hardop: 'Nu koppeling, nu naar de eerste, richtingaanwijzer, remmen, loslaten, ect.' Ik zei tegen hen: 'donder lekker op. Ik heb gereden'.

Larissa 'Ja, je merkt lucht, ruimte, opluchting nu ze hier weer weg zijn. Met mij gaat het weer beter. Ik heb vandaag bloembollen ontvangen en geplant. Ik zit bij een gratis weggeefgroep op Facebook voor bloemenliefhebbers. Zelf heb ik vandaag mijn lelietjes van Dalen verstuurd over heel Oekraïne naar mensen die wilden, tot aan Ivano Frankovsk, tot Lviv.

En ook: er is altijd de spanning, de afwachting. Het kan echt elk moment weer anders zijn. Wie weet wat die gek van plan is? Vergeet niet; wij werden op één ochtend opeens wakker in een oorlog. Dat is het risico van hier aan de grens wonen. En ook: dit is zoveel groter dan dat het hier weer rustig is. Wie weet hoe het eindigt. We zijn nog lang niet klaar. Ik huil om Oekraïne, maar plant wel mijn bloemen. En ik bid nog steeds heel veel. Van mijn broer heeft al twee weken niemand iets gehoord, maar ik vermoed hij ergens in het Zuidwesten zit, daar waar het nu heel, heel, heel heet is. '

Tatjana Vandaag gaat het over blijkbaar over een thema. Die zich, overkoepelend en vanzelf aandeed. En als ik het zou moeten benoemen dan is het: nuances. Je zou kunnen zeggen: in welke opzichte wijkt de werkelijkheid af van het beeld van Oekraïne.

Anja De vriendin die bij mij was voor Pasen (herinneren jullie het feestje nog van de vorige blog) zou 's nachts met de auto door wat kennissen naar huis gebracht worden. Ze wilde op de fiets, maar ik heb voorgesteld dat het beter was in haar toestand om mee te rijden. (de toestand waarbij er volgens iemand hier in NL een kaars in kan) Ze kon er met een half uur zijn. Uren later werd ik opgebeld door haar boze moeder. Waar is zij? Ze was er nog niet, en niet bereikbaar.

Ik voel mij woedend op die mannen. Met hen praat ik nooit weer. Ze komen hier nooit weer. En ik voel mij zo verdrietig dat deze ene keer sinds alles dat ik ontspanning/ een feestje heb toegestaan, dit zo is geëindigd. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar ik heb ze heel dringend gevraagd haar in één keer naar huis te brengen in deze toestand. Alleen al het feit dat ze mij daar als gastvrouw niet in hebben gerespecteerd, is voldoende.

Tatjana De volgende dagen blijkt dat er volgens alle betrokkenen niets gebeurd is. Ze zijn volgens iedereen gewoon nog ergens heen gegaan om het feestje voort te zetten. Maar wie weet, en beter weten we op dit moment niet, maar het is wel heel ironisch, dat terwijl de hele wereld verontwaardigd is over de verkrachtingen van Russen, wij hier dit beetje schimmig verhaal hebben. En het is heel goed het daar over te hebben, alleen al om het onderwerp aan te kaarten.


Anja Oekraïense mannen beschermen nu hun huis, hun gezin, hun volk, maar ook zij zouden dit denk ik kunnen doen, als ze als occupant weet ik veel waar vochten voor weet ik veel welk doel. Ik denk dat alle mensen in staat zijn tot oorlogsmisdaden. Ook Oekraïeners doen nu dingen waarvan ik vind dat ze dat niet zouden moeten doen. Extra haten, heel Rusland dood willen, filmpjes delen die 'niet mooi' zijn. Ik vind dat we mensen moeten blijven. Volgens mij is dat, behalve de overwinning, voor ons ook een hele belangrijke uitdaging. Waar vechten we anders nog voor?

Tatjana En dit mag allemaal benoemd. Oekraïne is niet ideaal. En dat hoeft het ook niet te zijn. De mate van wel of niet ideaal zijn doet helemaal niets af aan de complete verwerpelijkheid, illegale evilness en nog veel meer andere woorden van deze invasie. Ik geloof niet in een ideaal Volk. Alleen al de gedachte vind ik eng. En daarom vind ik het wel heel eng dat Rusland zich wél het recht toe-eigent en het beeld van zichzelf heeft dat het een ander volk mag binnen vallen om het her op te voeden. Die twee; dat zelfbeeld, gekoppeld aan de daad, is voor mij de definitie van Nazi. (nog los van hoe ze huishouden)

In Rusland is eergisteren een nieuwe wet aangenomen om te definiëren wat 'eigenlanders' zijn; mensen in andere landen waarover zij 'rechten' hebben, met als belangrijkste kenmerk: de taal. Rusland heeft 'rechten' op Russischtalige, ook in andere landen. Super freaky freak show. Dat kan nog heel, heel gezellig worden als Rusland overal zo komt bevrijden.

En ook vraag ik mij ook af: hoe kan er nog een auto vol mannen de tijd hebben voor dit soort dingen? Waarom doen ze dít en zijn ze niet aan het vechten voor hun land? Mijn beeld is dat iedereen die een beetje bij zijn gezond verstand is en met een gezond lichaam zich inzet.

Larissa: 'Tja wie weet, hebben ze één van die twee niet helemaal? Ik kom ook mannen tegen, ook mannen die hebben gediend in het leger en van wie ik anders had verwacht; van wie ik denk; wat doe je hier nog? Je gezin wegbrengen terug naar je ouders op het platteland is één ding, maar daar vervolgens zelf ook nog blijven zitten... Ben je gevlucht naar de rokken van je moeder?

Ik weet ook dat nog lang niet alle reserves zijn opgeroepen. Misschien komen zij later aan de beurt.
Mijn man heeft een aangeboren rugafwijking. Maar ook hij heeft het geprobeerd zich aan te melden, maar is naar huis gestuurd. Zelfs mijn zoon van zeven zegt nu bij de territoriale verdediging te willen en loopt rond met blauwe tape om zijn arm (de Oekraïense stadsverdediging is zo te herkennen).
Anja zegt hierover: Daar kun je niet te snel over oordelen. Dat is eigenlijk iets wat je per persoon zou moeten vragen. Misschien heeft iemand daar wel een heel gerechtvaardigd antwoord op.

Lyuda ik heb ook geld overgemaakt naar deze oom Anatoli buiten Chernigiv die tegenwoordig leeft tussen de ruïnes van zijn 'huis'.
https://www.facebook.com/CORTEZ.MMA/videos/7310942692280878

Ik deel het filmpje hier voor wie Facebook heeft. Ik hoop dat het met dit beetje uitleg wel te volgen is. De filmer vraagt hem; 'Wat voor hulp heb je nodig?' 'Nu...', zegt hij wat ongemakkelijk. 'Ik denk alles'. En hij wijst op het stapeltje borden wat hij nog heeft. Hij zegt: 'Ik ben een optimist, mijn twee handen doen het nog, en het allerbelangrijkste is blijven geloven in jezelf. Alles gaat voorbij. Alles komt goed.'

Er zijn nu heel veel oom Anatoli's. Ik zag gisteren een headline in het nieuws: 'Rusland beschiet dorpen'. En ik moest lachen. Wat een nieuws. De allereerste bommen in de vroege ochtend van 24 februari vielen gewoon op een slapend nietsvermoedend stadje/dorpje in de Sumy provincie. Ik heb jullie al verteld dat er dorpjes op de route lagen in onze provincie, waar alleen de plaatsnaam van over is gebleven. Ik hoorde een ander verhaal van een plattelandsbejaardentehuis, een gebouwtje van 2 verddiepingen, waar gewoon een tank voor stopte en begon te schieten.


Lyuda Ik ben heel streng op dit soort posts. Deze heb ik gecontroleerd. Ik zag ook een post van een moeder die in het ziekenhuis ligt, en haar twee benen heeft verloren en die ook geld nodig had. Zij is écht, zij ligt inderdaad zonder benen in het ziekenhuis, maar zij reageert op de post: ho stop dit is niet mijn post en niet mijn rekeningnummer. Iemand gebruikt haar verhaal om zelf geld op te halen. Ja, je ziet in deze tijden echt het mooiste en het lelijkste in de mens.

Tatjana En ik heb ook bedacht: er komt wat meer ruimte, voor wat meer reflectie, wat meer achtergrond. Nu for the time being de GrondOrks weg zijn. Wat zouden jullie van de vrouwen willen weten? Heb je een vraag, waar ben je benieuwd naar; laat het me weten en ik zal er de gepaste tijd en ruimte voor vinden.

Ik ben ook heel blij te melden dat ik weer 1000 euro heb mogen overmaken aan de dames! Waar het voor besteed wordt, krijgen jullie zoals altijd te lezen. Larissa geeft alvast een vriendin aan, aan wie ze geld wilt besteden: Zij woonde in Irpen, is eerst daar met haar twee kinderen 'weggebombardeerd' en vervolgens gevlucht naar 'Borodyanka'. Wat een onfortuinlijke plaatsnamen ook, inmiddels denk ik de meesten wel bekend van het nieuws. De vriendin zegt: Ik ben blij dat ik leef, maar we hebben niets meer om naar terug te keren. Ook zij zijn een soort oom Anatoli. Ik ga respectvol proberen met haar contact te leggen. Ik kom er later uitgebreider op terug in de blog. 

Lyuda Eergisteren hebben we gehoord dat mijn man en zoon worden overgeplaatst naar 'functie elders'.
Ik weet dat ze nu voor onbepaalde tijd zijn overgebracht naar een andere locatie. Ver weg, maar dichtbij. Ze zijn nog wel hier in de Oblast, (De Sumy Oblast is in oppervlakte iets meer dan de helft van NL) maar dat kan over een paar dagen anders zijn en dan kunnen ze nog verder geplaatst worden.

Ik heb besloten een Paasbroden te maken en die als verassing naar hen brengen, daar naar hun front.
Maar hoe kom ik daar? Toen bedacht ik me: onze auto weer terug van de garage. Maar ik heb sinds 2003 geen auto meer gereden. Misschien moet ik dat maar proberen. Op zich zijn de wegen wel rustiger dan voor de oorlog. Ik heb mijn zoon's verloofde meegevraagd, maar zij heeft ook al zes jaar niet meer gereden. Ik denk dat ze ernaast kan zitten en mij moreel kan ondersteunen. Waar ze precies zitten weet ik niet, daar moet ik nog achter komen.

Nou moet ik ophangen, want ik ben deze avond en nacht nog bezig met die broden bakken, maar zo hoef ik mij tenminste niet te vervelen. Ik wil nog zeggen dat ik een post had gelezen op Facebook van iemand die zei: houdt op met het leven uit te stellen tot na de oorlog. Leef vandaag. Dat inspireerde mij enorm en dat ga ik doen. Ook las ik een oproep om dit jaar je paasbroden niet te brengen naar de doden, maar naar de levenden; breng ze naar de gewonden in de ziekenhuizen. In veel ziekenhuizen liggen veel gewonde soldaten, vaak ver van huis, zonder familie om pasen mee te vieren.

Tatjana Korte uitleg: Normaal komen mensen met Pasen samen op begraafplaatsen om te picknicken, samen eten met hun overleden familieleden. Paasbroden worden altijd al uitgedeeld, maar nou wordt dus extra opgeroepen die broden onder de levenden te verdelen.

Julya Wij hebben hier in Munchen al het Pasen hier gezien. Hier worden takken versierd, zag ik. Ik dacht: dat zijn net allemaal mini-kerstboompjes! Vandaag gaan we naar buiten de stad om met z'n allen te eten (picknicken) Christos Voskres! (Christus is opgestaan, de paasgroet)

​Anja Ik merk hoe belangrijk de Paasbroden zijn.
Ik had een tante van wie wij altijd het Paasbrood kregen. Dat was zo lekker. Daar kon ik niet eens aan tippen en ik bakte nooit zelf. Nu is zij vorig jaar overleden. Hoe ouder je zelf wordt, hoe meer ik voel dat die taak bij mij komt te liggen. Van haar heb ik het recept en dit jaar ga ik zelf proberen die te maken. Nu word ik degene die bakt en uitdeelt.

Ik herinner mij hoe mijn oma vroeger een dag bezig was met deze broden bakken. Natuurlijk altijd veel, om veel uit te kunnen delen; Een grote metalen emmer vol beslag mengde ze met haar handen. Ze deed altijd speciaal een schone hoofddoek op, of beter nog; een nieuwe. En ze zei; het is heel belangrijk deze broden te maken met positieve gedachten. Of te zingen.

Als kind heb ik ook geprobeerd dat deeg te kneden, maar ik vond dat zo zwaar dat het mij niet lukte daar positieve gedachten bij te hebben. Zo deden vrouwen dat vroeger. Dagenlang. Soms denk ik; waarom toch. Als ik dan zei dat je dat ook gewoon in de winkel kan kopen, was ze helemaal verontwaardigd. Ik heb nooit van koken en het huishouden gehouden. Ik schaam me altijd voor mijn baksels.
​
En ook zingen tijdens het kneden lukte mij niet. Mijn opa en oma zongen allebei en zaten zelfs in een koor. Mijn moeder zong heel mooi. Er wordt gezegd dat mijn vader Georgiër is. Nou die kunnen ook zingen. Ik ben de enige in de hele familie die niet kan zingen. Ik ben veel bezig met wie ik nou eigenlijk ben en waar ik nou eigenlijk voor dien, dat soort vragen.

Larissa Ik heb twee dagen op bed gelegen met hartkloppingen en hoge bloeddruk en heb ook allerlei inzichten gekregen Ik weet het nu zeker. Wij zijn hier zelf helemaal schuldig aan. Onze voorouders en wij zijn hier allemaal schuldig aan.

Een volk krijgt de leider die het verdient. En ik snap niet dat we zo'n leider als Zelensky hebben, die tot de dag van de invasie zei dat er niets aan de hand was, dat we gewoon met Pasen buiten Shashliks zouden eten (barbecuen) en je weet dat we hier nu ook sinds een paar week onder oorlogscensuur leven, he? De kanalen van de oppositiepartijen zijn verboden, maar die van Medvedchuck mag nog wel (Die Russisch gezinde Kum van Putin, zie vorige blog) We leiden aan het Stockholmsyndroom, met onze onterechte loyaliteit naar Rusland. als we in het begin na de onafhankelijkheid nou een adequate president hadden gekozen, dan hadden we allang normaal kunnen leven, zoals in Polen. Daar lachten ze steeds om onze pro-Russische presidenten

Hij heeft de dreiging absoluut niet serieus genomen. Weet je dat de wegen vanaf de Krim eerst afgezet waren met mijnen? Zelensky geloofde niet in de dreiging en heeft ze opgeruimd. Het budget voor versterking van het leger heeft hij ingezet voor verbetering van wegen. Precies waar nu als op een dienblaadje tanks overheen kunnen rijden. Drie dagen voor de invasie waren de mijnen opgeruimd. Weet je hoe anders Mariupol nu was geweest als die wegen niet vrij toegankelijk waren geweest?

Tatjana Korte uitleg. Zelensky werd gezien als de gematigde en pro-russische kandidaat de laatste verkiezingen. Dat is bijna niet voor te stellen, he?

En wie geen goed voorbeeld van zijn ouders krijgt gaat dat ook niet doorgeven. Ik begin met mijn eigen gezin. Meer kan ik ook niet doen. Laat die naar buiten stralen. Mijn zoon zei vanochtend dat hij zich wil aanmelden voor de territoriale verdedigingskrachten (7 jaar)

Larissa Wij zijn in Sumy geweest. Wij hebben wel verwoesting gezien, maar vooral onderweg. We zijn niet op toeristische excursie door Sumy geweest. Onderweg zie je waar beschietingen zijn geweest, gaten in muren, en grote zwartgeblakerde vlekken op de weg, soms zo breed als de weg. Dan weet je; daar is een tank opgeblazen. Beschadigingen, maar geen verwoesting.
​
Bij haar in het onderwijs-complex liggen alleen de ramen en de deuren eruit. Van Sumy heb ik weinig gezien, het complex ligt helemaal aan het randje van de stad, dus we hoefden de stad zelf niet in. We konden precies keurig zo de stad aan het randje erin, en meteen weer eruit. Eerst had ik nog gedacht; zal ik al mijn kinderen meenemen, zodat ze beseffen wat oorlog is? Maar ik ben blij dat ik het niet heb gedaan, want het was toch wel eng. Toen we daar waren ging het luchtalarm voor hun regio. Dus wij gingen zo snel mogelijk weer weg. En toen we weer hier heen reden, ging hier het luchtalarm. Het is niet meer te doen met die luchtalarmen. Ze breken me helemaal op. Het is haast niet te doen de dag door te komen. Het is zelfs intensiever/meer geworden. Dat is logisch, want ze doen nu alles vanaf achter de grens. Veel van wat ze lanceren is gelukkig niet voor ons, maar vliegt verder, maar natuurlijk wel steeds: luchtalarm.

Mijn kinderen krijgen nu digitaal thuis les. Hoe moet ik de dag doorkomen; opruimen, eten koken, de groentetuin, schoonmaken, mijn kinderen les geven? Tijdens de quarantaines was dat al moeilijk. Maar nu ook nog met oorlog en met die (Suske en Wiske scheldwoordtekeningetjes) luchtalarmen. Dat is echt next level Dat is een hele psychische belasting voor mij. Ik merk dat ik het ook uitleef op de kinderen. En zij weer op elkaar. En ik weet dat het niet mag, maar ik begin echt mensen grondig, grondig slechte dingen toe te wensen. Voor mij zijn het steeds minder mensen.

​Julya Gisteren is Darnitsa gebombardeerd. Dat is de buitenwijk van Kiev waar wij wonen. Rusland heeft zijn bombardementen op Kiev weer opgevoerd. Het was even wat dagen wat rustiger. Mijn man was gelukkig niet thuis. Die is bijna niet meer thuis sinds wij weg zijn. Nu wij hier in München zijn kan hij zich volop storten op de stadsverdediging van Kiev. Eerst stond hij op de reservelijst, maar nu hebben ze hem eindelijk genomen. Hij mag niet zeggen waar hij is. De telefoon kan ook afgeluisterd worden, maar hij is in Kiev en veilig.

Ik vraag haar of het waar is. Dat ze Kiev opnieuw bombarderen omdat dat oorlogsschip inderdaad daarheen is gegaan waar hij heen is gewenst? Tan': wie kan temidden van dit alles zeggen, wat waarom is? Die bombardement is daarom, en die is daarom? Het is gewoon oorlog. Ze gaan hier ook zonder gezonken oorlogsschip al tekeer als beesten. En wat moet Oekraïne dan? Niet het oorlogsschip beschieten? Zeggen; oh, sorry, we zullen je oorlogsschip gewoon zijn gang laten gaan? En bovendien; volgens Rusland heeft Oekraïne dit niet gedaan. Zij zeggen dat hun grootste oorlogsschip daar gewoon in de brand is gevlogen. Grapjassen.

Ik wil nog een andere belangrijke nuance aanbrengen over waarom Poetin boos is. Hij haalt zijn streefdatum niet. Eerst wilde hij binnen twee dagen in Kiev zijn. Toen heeft hij de dag van de militaire parades, 9 mei gesteld. Hij zet nu alle wapens tegelijkertijd aan om dat te kunnen halen.

Anja: Ik ben bijzonder blij te melden dat ik belde op mijn allereerste digitale borrel, met mijn neus in een feestje viel. Het was 'Heilige Zondag', de week voor Pasen (Daar is dit weekend pas Pasen). Aan tafel Zaten Anja en Olga met een reeds 'heel gezellig' feestje voor twee. (Olga is uit de vorige blogs die op de fiets vlees kwam halen in kappotte jas, weet u nog?) Op tafel mandarijnen, brood, en worst. Dat was de gedekte tafel, maar Anja zei: 'Het gaat toch niet om wat er op tafel ligt? en Anja riep ook nog: Je kunt toch niet altijd maar blijven treuren! En vervolgens heb ik een tijdje 'aan tafel gezeten' met Olga. We hebben zelfs samen gezongen en een beetje gehuild, zoals vroeger. 'Kom je weer snel samen aan tafel zitten bij het kampvuur, elkaar omhelzen, eten, drinken en liedjes zingen?'

Tatjana Olga ken ik ook al bijna mijn hele leven en hebben elke zomer daar samen doorgebracht. Ik was kind bij hen aan huis, ik ken haar hele familie, wij hebben alle kattenkwaad uitgehaald en zijn samen 'opgegroeid'. (Net zoals Anja en Julya trouwens) Ik weet het steeds meer zeker. Die vriendschappen daar zijn zo onvergelijkbaar sterk.

En ook Olga weet natuurlijk alles van deze blog en wordt steeds op de hoogte gehouden. En ook dat ontroert mij. Dames en heren, het is voor heel veel mensen goed/belangrijk dat deze blog er is. Daar heb ik/ hebben we denk ik geen weet van. We doen iets positiefs. Voor een hoop mensen. Op een moment dat je zelf ook zou willen dat er mensen in je geïnteresseerd blijven.

En temidden van ons digitaal 'zastolye': vroeg ze ook nog eens of ik de Peetmoeder van haar jongste dochter wil worden. Dat is echt een ontzettende, ontzettende eer. Ik weet niet of ik ooit zo'n eer heb gehad. Peetouders is echt aan wie je je kinderen toevertrouwt. That's it. Nu moet die waanzin daar wel helemaal een keertje stoppen. Ik heb een meisje te dopen.

Jullie hebben misschien wel vaker in de blog gelezen hoe belangrijk de 'Kumi' zijn; degenen die je hebt gekozen als de peetouders van je kinderen. Vaak vrienden voor het leven, zelf-aangeplakte familie. Ter vergelijk: Deze week werd de Kum van Putin in Oekraïne gevangen genomen. De dochter van deze frisse vent is gedoopt door Putin. Putin en deze man zijn 'Kumi'. Dat is echt een hele grote vangst, ik denk hier in het westen niet zo voor te stellen.

Voor Putin is het de week van zijn nieuwe onderzeeboot, zijn gevangen Kum, en de naderende 9 mei. Hij voelt zich steeds meer in zijn onderbroek. Het kon best wel, ik hoop het niet, maar heftige weekjes worden.

Larissa Wij gaan weer reizen. Naar Sumy kan dat. Ook de post naar Sumy is weer op gang gekomen. We moeten daar met mijn dochter haar spullen op halen. De sportpak die ze aanhad toen ze thuis kwam van de bombardementen in Sumy zijn de enige kleren die ze nog heeft. We moeten nodig daarheen om de rest op te halen. Nu kan het wel weer, wel over de hoofdwegen. Daar zijn de mijnen inmiddels opgeruimd. Voor de rest liggen overal nog steeds mijnen. Om die reden is het voor ons verboden de bossen in te gaan. En in heel veel bezette dorpjes en de huizen waar de Russische soldaten in zijn getrokken zijn ze als 'afscheidscadeautjes' achtergelaten, geplaatst achter deur en in de tuin enzo. Er is zelfs een vrouw (ergens, geen bekende) die weer naar huis terug keerde gewond geraakt bij het openen van de wasmachine. Die mijnen overal opruimen wordt nog een lange klus hier en in het land.

Maar: ik wil benadrukken, het is nu weer rustiger. Mijn vriendin in Konotop vertelde over hoe het voor haar was toen Konotop beschoten werd. (Toen de Russen, tot een week geleden, nog met grondtroepen woonplaatsen omsingelden in de provincie). Hoewel het bestoken van de stad aan de gang was, moest ze wel op werk komen. Ze werkt in een winkel. Toen haar werk was afgelopen, was het beschieten in volle gang en waren overal om haar heen inslagen. Ze vertelde: ik moest de halve stad door fietsen om weer thuis te komen. Ik heb de hele weg op mijn fiets heel hard. Het Onze Vader geroepen. Als een mantra. Pure doodsangst was het. Ik heb nog een vriendin in Borodyanka (het inmiddels bekende dorpje buiten Kiev) die heel blij is dat ze leeft, maar niets meer heeft om naar terug te keren. Ik wil haar ook een deel van het geld geven.

Lyuda Ik ben met mijn man naar onze groentetuin geweest buiten de stad. Daar staan al uien en knoflook. Waarschijnlijk blijven mijn mannen, toch hier. Je kunt ook niet iedereen verplaatsen naar het Oosten en niemand hier laten, omdat er hier dan weer vrij baan ontstaat.

Ik zag dat er in Europa pro-invasie demonstraties waren van Russen met Russische vlaggen en ook: Sovjet Vlaggen. Ik snap echt niet dat er Russen zijn die zowel willen leven in Westerse landen maar tegelijkertijd ook nog masturberen op de Sovjet Vlag. (Hé, ieders lexicon verhardt een beetje. Ik geef slechts door).  
​

Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door. Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.

Anja 'Het gaat niet zo goed. Je bent de eerste die ik weer spreek. Ik heb twee dagen niet opgenomen, omdat ik twee dagen met niemand gepraat heb en alleen maar geschreeuwd en gehuild heb. Ik ben helemaal open en binnenstebuiten gescheurd. Al die tijd heb ik mij keurig en sterk gehouden. Gewoon alles, alles, alles kwam eruit. Zo. Nu heeft iedereen gezien wat ik in mij had. Dat kwam na het nieuws van wat in Butcha is gebeurd.'

'Daar zijn onder andere heel veel burgermannen op straat gedood. Zij die niet konden vechten en achtergebleven waren in de stad. Gewoon, terwijl ze op de fiets zaten. Ik maak mij zorgen om de 'broer' van mijn oom, Alyosha. Hij is doofstom en woont in Borodyanka. Dat stadje bij Kiev is nog erger terug gevonden dan Butcha. Ik weet niets van hem en ik heb geen flauw idee hoe hem nu te bereiken. Het is nogal een gecompliceerde situatie. Alyosha is doofstom. En hij is met een vrouw getrouwd die ook doofstom is. Samen hebben ze een zoon gekregen die wel kan horen en praten. Dat heb ik altijd een wonder gevonden. Die zoon heeft mij een paar jaar geleden gebeld en wilde mij heel dringend iets vertellen, maar ik begreep niet wie hij was, wat hij wilde en kon niets van hem verstaan. Hij heeft vanwege zijn ouders nooit een taal geleerd en een eigen taal ontwikkeld. Dat was een heel pijnlijke situatie. Pas later begreep ik wie hij was en dat hij wilde zeggen dat zijn opa (de vader van Alyosha) was overleden. Ik vind het echt heel ongemakkelijk en ik heb dat al vaker proberen op te lossen, maar ik weet niet hoe ik met ze moet bellen, want hij belde uit een telefooncel. Hoe bereik ik hen?'

Tatjana 'Ik stelde voor eenzelfde opsporingsbericht te maken als voor haar oud-klasgenoot in Mariupol (zie een eerdere blog) Ze denkt erover na.'

Anja 'Ik ben ook boos op mijn oom die nu in DL zit en nu over deze situatie zwijgt. Denk je dat zwijgen en ontwijken de situatie oplost? Mannen hebben echt een andere manier van aangaan. Ik ben ook boos op mijn tante, die aan heeft gegeven langer in Duitsland te blijven dan ze eerst zei. Denkt ze dat ik hier ook nog haar huis ga bijhouden, haar tuin ga onderhouden, haar meterstanden ga doorgeven en voor haar huis ga betalen? En ik ben ook boos op mijn man die al snurkt voordat ik mijn verhaal kwijt ben. Ik moet met iemand kunnen delen en niet alleen zijn. Juist nu is het een tijd om samen sterk te blijven. Wat gebeurt er als iedereen uit het land vertrekt? Wat gaat er met nu met het Oosten gebeuren? Wat gaat er met Oekraïne gebeuren? Wat gaat er met ons hier gebeuren?'

Tatjana 'Ik wil even in twee zinnen aangeven: Anja is als wees opgevoed door haar Opa en Oma, en heeft behalve haar oom en tante geen 'eigen' familie. Ze voelt zich angstig/alleen nu zij ook weg zijn. En zo komen alle levensthema's op een punt samen. Ik hoop dat ze hier.... later, als dit voorbij is, iets van een doorbraak uit kan halen.'

Anja 'Ik word gek van altijd iedereen shit moeten oplossen. Altijd braaf. Altijd helpen. Altijd oplossen. Ik word heel ongelukkig van de traditionele rolverdelingen, maar word daarin niet gesteund door mij man. Hij kan ze nog niet loslaten, die rolpatronen. Maar ik er doodongelukkig van en je bent met elkaar om elkaar gelukkig te maken. Dat was al een twistpunt bij ons. Nou. Als dit voorbij is ga ik weer werken. En niet meer koken als ik thuis kom van het werken. Mijn man mag gaan koken.'

Tatjana 'Anja's fabriek waar ze werkt als chemisch ingenieur, was een doelwit en bestaat niet meer na de bombardementen in Shostka. Dus dat houdt ook op. Ik heb haar de voorzichtige suggestie gedaan ze de situatie misschien over een paar dagen wat anders ziet. Dat we nu allemaal tot voorbij het plafond vol zitten met emotie en niet weten hoe iets op te lossen. Zou je niet soms gewoon een toverstokje willen en iedereen het gelukkigste leven geven, zoals in dat liedje van Herman van Veen.

Larissa 'Vandaag is een dag vol licht, vergeleken met de anderen. Mijn man is jarig. Hoe we het hebben gevierd? We hebben uien geplant! (moet heel hard lachen) Hij had een klus als elektricien, maar toen hij thuis kwam, hadden wij in de tussentijd voor hem al een taart, brood en andere dingen voor hem gemaakt. Hij was heel blij. Daarna heb ik iedereen de moestuin ingestuurd. Onze uien wachten!

En ook heb ik vandaag eindelijk bericht gekregen van mijn broer. Hij leeft en is gezond. Hij heeft vandaag na twee weken gebeld met zijn vrouw. Hij vocht eerst in Kiev, maar niemand weet waar hij nu is, zelfs zijn vrouw niet. Hij heeft wel aangegeven; vanaf nu zal ik voorlopig zonder verbinding zijn. Maar vandaag heeft hij met een telefoon van een ander contact gezocht. Waarschijnlijk heeft hij nu pas weer verbinding of mogelijkheid: Hij leeft nog. Meer mag hij niet zeggen.'

Tatjana 'Larissa heeft twee broers die nu vechten. Één in de stadsverdediging van Kiev. Daar is het nu wat rustiger. En ook nog deze bovengenoemde broer in het leger. Hij heeft ook al meegevochten in de Donbas in 2015. Zo ook de man en zoon van Lyuda. Ook vrienden van Anja. We hebben veel vechtende mannen via de zijlijn in deze blog.'

Larissa 'En toch ook merk ik; Wat mijn dochter in het begin had, heb ik nu ook; ik schrik van alles, van elk geluid. En vandaag was extra eng. Er vlogen twee vliegtuigen heel laag. Ik schrok ontzettend. Tegelijkertijd was er geen luchtalarm. Toen dacht ik; dat zijn de onzen. (Dat doen ze om onder de radar te blijven, volgens Larissa, ik leer elke dag nog steeds wat nieuws).

Mijn man wil al vanaf het begin van de oorlog al weg; zover mogelijk weg van zo dichtbij de grens met onze 5 kinderen. Ik niet. Daarom zitten we nog hier. Weet je hoe moeilijk het is alles achter te laten? Ons huis in verbouwing? En moet ik dan alles waar we zo voor gewerkt hebben en eten hier achter laten voor die Orks? Mijn man was de eerste dagen van de oorlog helemaal stil.'

​Lyuda 'Vanochtend is er hier vanaf de grens een vijandelijk vliegtuig neergehaald die ergens bommen ging zaaien. Die is, heel verdrietig, op een omringend dorpje hier terecht gekomen. Daar bestaan een aantal huizen en stallen niet meer. En er is grote schade aan school ernaast. En ook denk ik: er is groter kwaad voorkomen, in vergelijking met wat die vliegtuig tijdens zijn levensduur ging doen.

We hadden al die tijd al avondklok van 6 uur 's avonds tot 6 uur 's ochtends, maar morgen moeten we twee etmalen achter elkaar binnen blijven. (avondklok around the clock) Je mag er alleen uit naar de apotheek, schuilkelder, of met een speciaal toestemming document. Dan kan ik mooi werken aan mijn camouflagekostuum (zie vorige blog) Ik heb geen idee waarom dat is, alleen dat ze iets verwachten. Ik zal het eens aan mijn man vragen. Hij heeft vaak overleg met de militaire staf hier. Misschien kan hij vertellen waarom. Mijn man zegt dat er gesprekken gaande zijn dat ze misschien van hier worden overgeplaatst naar 'een andere plek'.'

Tatjana 'PS: Ik heb besloten door ik denk wel te begrijpen omstandigheden besloten dat ik van het ingezamelde geld tien procent ga besteden aan het mogelijk blijven maken van deze blog. Dus voor het Stemmen voor Oekraïne headquarters hier in NL. Yours truly. '

Tatjana Lieve lezers! Vandaag een hele bijzondere blog. Ik ga het opdelen in twee delen.

Deel1
Lyuda vertelde gisteren: 'Vandaag heb ik medicijnen kunnen doorgeven aan mijn moedertje. Ze heeft al 4 dagen geen medicijnen meer tegen haar bloeddruk.
We zijn met een vriendin naar een check-point gegaan, en hebben het daar afgegeven aan een wachtende auto. Zij hebben beloofd langs mijn moeder te rijden in bezet gebied.'
Ik bel haar weer tijdens een luchtalarm.
'Ik sta net op de drempel te drentelen. Ik wil helemaal niet. Als heb ik mijn schoenen al aan en mijn rugzak weer klaar. Ik ben net een uur daarvan terug thuis. Hoe is het daar met jou? 'Bedoel je dat je kiest om met mij te praten nu?' (na enig aandringen) 'Ok. Ik ga toch maar. Als het niet te lang duurt bel ik je zo, ok?'

Larissa: heeft een stem die ik nog nooit gehoord heb. Ik vraag: heb je alle moed verloren? 'Ja. Ik bid elke avond, vaak langer dan een uur onder mijn iconen; met Jezus, met Maria, met alle aartsengelen en iedereen met wie ik kan bidden. Ik bel, behalve met familie, alleen nog maar met jou en met een vriendin uit Lviv. Deze tijd is zo bijzonder en laat zo helder zien wie wie is en wie je echte vrienden zijn. Sommigen waarvan je had gedacht dat ze er zouden zijn, zijn helemaal stil. En andersom; sommigen waarmee je alleen maar soms contact had, komen helemaal boven drijven en zijn opeens heel belangrijk geworden. (ik onderschrijf deze observatie volledig) Soms bedenk ik me waar we nog tegen vechten. Niet alleen fysiek vechten. Maar ook: Hoe gaan we deze informatieoorlog winnen? Ik weet wel waar wij hier al acht jaar mee te maken hebben. Wij zijn het al gewend. Maar nu is het zelfs in het westen. Zelfs jij vroeg me laatst over Denazificatie. 'De moed zakt me in de schoenen. Ze zei zelfs: 'Wat is dit nou, Tanyusha, ben je alleen Russisch nieuws aan het kijken?' Ondertussen gaat het luchtalarm. Bellen tijdens luchtalarm. Na enige tijd besluit ze toch maar haar winterkleren aan te trekken en in hun aardappelkelder (zie vorige blog) te gaan zitten. Ik begrijp heel goed; dat als er drie of vier keer per dag luchtalarm is, je daar van afstompt.


Die geschiedenis over mijn vragen: wil ik uitleggen. Die is een beetje vanuit de rustige uurtjes uit onze gesprekken: als er geen luchtalarm of andere ongein is. Ik vraag om achtergrondinformatie over nieuws waar ik mij zelf over verbaas. Het gaat over 'denazificatie' en een voorval dat er van mensen van kleur bij een evacuatie uit Kiev waren tegengehouden zoals ik aan het begin van de oorlog hoorde. Ik vertel hen: Het eerste weekend was van de invasie was zo ontroerend. Ik heb nog nooit zoveel eenheid gezien voor iets. Werkelijk iedereen ging de straat op voor Oekraïne. Meteen dat weekend veranderde er iets. Het verhaal kwam dat er bij de evacuatie van Kiev studenten uit Afrika plaats moesten maken voor wittere mensen. Wat weet jij daarover?

Larissa: 'Tan'. Ik wil je als eerste zeggen: Ik stond er niet naast toen dat in Kiev gebeurde. Wel kan ik wel met zekerheid kan zeggen is vanuit Sumy: Wij zijn juist als eerste begonnen de buitenlandse studenten te evacueren. Weet je wat voor schaamte en schande dit voor ons was naar hen toe dat dit met ons land gebeurde? Mijn dochter zat daar langer dan menig buitenlands student. Ik heb ook op een site gezien dat de laatste buitenlandse studenten uit India zeggen; We kunnen niet weg. We moeten sneeuw smelten om te drinken. Dat doet mij heel pijn. Maar dat was hoe het was. Niemand kon op een gegeven moment meer weg en moest sneeuw drinken. Mijn dochter ook.

Ik weet wel dat er in Kiev een een schandaal is uit de eerste dagen met een politicus in charge die de eerste bussen voor zijn eigen mensen heeft laten rijden. Die bus moest langs allerlei adressen rijden om zijn 'kring' op te halen. Die zal zeker ter verantwoording worden geroepen. Misschien is hen zoiets overkomen? Ik weet het niet. Ik kan je alleen zeggen. Een persoon die een racist is; die heb je hier ook. Daar valt ongeveer niets aan te doen. Maar dat zijn wij niet!


Lyuda is meteen onthutst. Haast defensief. 'Geloof dat niet. Weet je hoe ver de arm van Rusland rijkt? Ik wist niet dat die tot jullie toereikt. Kun je je voorstellen? Dat dat is gebeurd; kan ik me niet eens voorstellen. Ik ben het zelfs niet met haar eens. Ik kan me zo voorstellen dat je ook niet in de juiste handen kan vallen. Zoals hier ook een hele gezellige groep bij een AZC staat, van de PVV of nog wat treetjes verder. Je zal maar in verkeerde handen vallen.'


Nog een ander thema: Wat ik vorige keer nog niet durfde te typen:
In Butcha, een heroverd stadje, zijn, onder andere, kelders met verkrachte vermoorde vrouwen en meisjes gevonden. Verkrachting als wapen. Zoals in elke oorlog. Oorlog en verkrachting. Even oud en dezelfde energie. Ook wist ik dat dit allang voorkwam. Misschien is het een poging tot jullie beschermen/ontzien. En een proces van erkenning (daar zijn de kussens over je hoofd weer terwijl je heel hard lalala roept). Ik heb het donkergrijs vermoeden dat Butcha slechts een beginnetje is. Dit was geen exces. Dit is een methode. Ik weet ook al lang: van plunderingen. Dat grote, glorieuze leger, dat Oekraïne komt 'helpen'; plundert voorraadkasten en winkels om te eten, jat vee, neemt met dwang huizen in en stuurt pakketten met geplunderde goederen (speelgoed, dure kleding, elektrische apparaten, mooie interieurstukken ect) terug voor de familie in Rusland.

En ik weet ook al van burgerdoden. Gewoon ongewapende gezinnen van het ene naar het andere stadje komen nooit meer aan. Hoeveel directer ik dit kan vertellen, of verifiëren, weet ik niet. Het zijn allemaal bekenden van hén. Het enige dat ik kan zeggen is dat het géén van de vrouwen uit de blog direct betreft, want dan hadden jullie het gelezen. Dan was een hoofdstukje blanco gebleven...

​Lyuda: 'Ik wilde nog laten zien: van het geld heb ik onder andere deze medicijnen gekocht. Dit was een lijstje van mijn zoon voor het front. Ook waren hiermee geholpen: mijn man toen hij ziek thuis kwam, het omaatje dat ik melk breng. En een laatste deel is naar de 'stadsbewaking' hier gegaan.'

 Deel 2:
En een dag later hoor ik: Ik blijf mij verbazen over dit leven. Echt een mijlpaal: De Sumy provincie is officieel en helemaal vrij van de Russische bezetter verklaard.
De checkpoints zijn opgeheven. De Russen zitten weer achter hun grenzen. Een heel belangrijk onderscheid: Dit betreft Grond-Russen. Sumy Oblast is vrij van Grond-Russen. De lucht-Russen gaan nog wel gewoon door, dus het leven in de schuilkelder is niet ten einde. Of zoals Lyuda zegt.


Lyuda: Ze zijn vertrokken. Er zijn geen checkpoints meer. Nu we steeds meer weten wat er in bezet gebied gebeurt: mogen we heel blij zijn met hoe het hier nu is. Met die verwoestingen kunnen we in vergelijking wel leven. En bovendien: de meeste vliegtuigen vliegen over; naar Chernigiv en Charkiv. Dit houden we wel vol. Ik zeg nog steeds: we hebben het hier uitstekend! Ze hebben wel de brug naar Sumy gebombardeerd bij vertrek. Die brug opblazen doen ze omdat ze zich gaan hergroeperen om vanuit het Oosten weer binnen te vallen. Zo kunnen onze jongens niet met techniek de rivier oversteken om onze jongens in het oosten te hulp te komen. Daar wordt het heel …. onplezierig.
We raken hier in deze hoek steeds meer geïsoleerd.

Ik vraag haar nog een keer voorzichtig of het toch geen tijd wordt nog te vluchten nu het nog kan. De andere brug was al in de eerste of tweede dag van de invasie door de Oekraïners zelf onschadelijk gemaakt om een opmars onmogelijk te maken. (Weten jullie nog?) Dat was misschien een hele slimme zet, gezien de bijzondere onbezette bubbel die deze hoek vormde (zie vorige blog). Een andere gedachte die ik heel fijn vind te denken is dat wij samen ook een beetje meegeholpen hebben door kracht en liefde te zenden. Onze onwaarschijnlijke bubbel vrij te houden met liefde en kracht. Ik denk dat we de volgende dagen zullen horen wat ze hebben achtergelaten. Dat hoeft niet allemaal zo dramatisch te zijn als Butcha. Én een hoop weten we al, dus we zullen niet meer van onze stoel vallen van schrik. Over wat ze aantroffen wordt al wel gezegd: 'Dit was geen leger. Dit waren gestoorden met munitie.'

Dat de Russen zich terugtrekken is een beweging die al op verschillende plekken ongeveer anderhalve week plaats vindt. Het Oekraïense leger trekt weer op en herovert. En wat natuurlijk ook een rol speelt is de bedoeling van Rusland zelf om zich minder intensief te richten op Kiev en meer op het Oosten. Van een soort algehele omsingeling en invasie van Oekraïne naar meer 'focus'. Het Oosten mag het dubbele gaan verwachten de komende tijd. Wat het dubbele is van wat er de laatste tijd in Oekraïne is gebeurd; weet ik niet. Ik weet wel dat er vandaag en gisteren al meerdere, hele steden dringend zijn opgeroepen in zijn geheel te evacueren. Beter al weg zijn als de Mariupol daar uitbreekt. Één van de voorstellen van de laatste onderhandelingen is Oekraïne opdelen in twee delen, het Korea model. De helft opofferen om de helft te redden. Zou jij het doen? Zij niet, is mijn inschatting. Nee. Ik weet zeker. Ze zullen doorgaan tot de laatste hooivork.

De afsluiting vandaag is een beetje.... alle uiteinden van het emotionele spectrum. Er is een reden tot diepe opluchting, huilen van vreugde en even op adem komen. Én er is een reden tot nog meer huivering en oprekking van tot wat voor gruwel mogelijk is en nog gaat komen. Ja. Deze tijden zijn super emotioneel labiel.

Van de eerste ontlading, naar een structurele, productieve aanpak. Ik stop met dágelijks een blog schrijven. Het is niet meer, zoals de eerste week, elk uur inchecken. Misschien went alles, zelf mannen met rode knoppen ect. Dit gaat naar om de dag of twee keer per week, nog even voelen. Ik ga mijzelf en mijn bedrijf staande houden, om juist weer met hen over een tijdje te kunnen heropbouwen. Zij hun rol. Ik de mijne. Allemaal voor hetzelfde.

Ook ik heropen de rekening. NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko
Het eerste geld is binnen/ daar aangekomen. Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.