HELMEN VOL VERHALEN
  • Home
    • Expositie Helmen Vol Verhalen
  • Helmen Vol Verhalen
    • Pilot Edwin de Wolf Koninklijke Landmacht 'De kaart is niet het terrein' Anook Cléonne
    • Koninklijke Landmacht >
      • Edo van den Berg Koninklijke Landmacht 'Terugslag' Hans Mes
      • Erik Kuiper Koninklijke Landmacht 'We Lost One' Mieke van Zundert
      • Florentien Braat Reservist Koninklijke Landmacht 'Emotionele Bagage' Caro Kropveld
      • Kaweh Madad Koninklijke Landmacht 'Kaweh' Sjaak Kooij
      • Hans Damen Koninklijke Landmacht 'Cross Roads' Tatjana Kirienko
      • Ludy de Vos Koninklijke Landmacht 'Aftermath' Rob Voerman
      • Marco Kroon Koninklijke Landmacht 'Off Grid' Anders Wolhar
      • Jordy Schalk Koninklijke Landmacht 'Op missie' Peter van Hal
      • Annique Priesterbach Koninklijke Landmacht 'Life starts where your comfortzone ends' Bas Fontein
      • Stefan Markvoort Koninklijke Landmacht 'Each other we support' Mirka Farabegoli
      • Oege Venema Koninklijke Landmacht & Marine 'Bushmaster' Diederick Kraaijeveld
    • Koninklijke Marine >
      • Stefan Mastenbroek Koninklijke Marine Korps Mariniers 'The Army Is A Human Heart' Roxanne Monsanto
      • Brigitte Koopman Koninklijke Marine 'The Mothership' Yvonne Beelen
      • Amy van Son Koninklijke Marine 'Collateral Beauty' Marian Tappel
    • Koninklijke Luchtmacht >
      • Debby Werry Koninklijke Luchtmacht 'Puzzeling/Though' Renée van den Kerkhof
      • Harrie Vorsteveld Koninklijke Luchtmacht 'Home is where the heart is' Kunstconstructie
    • Koninklijke Marechaussee >
      • Rico Briedjal Koninklijke Marechausee 'Radar Love' Mainkunstenaars
      • Linda Rullens Koninklijke Marechaussee 'A blue heart finds all the colours' Danielle Spoelman
    • Thuisfront >
      • Thuisfront Rob † Mira en Stan Donkers 'Missie HVV -EMR10' Erik van Maarschalkerwaard, 'De Brief' Tristan Louwaars
      • Thuisfront Tom † , Wil en Marianne Krist 'Verbonden' Jelmer Zwaan
  • ReUniform
  • Stemmen uit Oekraïne
  • Nieuws
  • Steun HVV
    • Sponsors en partners
    • ANBI
  • Contact
    • Pers

Stemmen uit Oekraïne 

Stemmen uit Oekraïne XXXIV

19/6/2022

0 Reacties

 
Tatjana U kent wellicht inmiddels 'in koor' mijn ingrediënten voor het nieuwe normal'no.

​
Luchtalarmen/Schuilkelders +
Artillerie/beschietingen/bombardementen +
Groentetuinen.
------------------------ =
Het nieuwe normal'no
Lyuda zegt hierover: 'Weet je hoe mijn reactie veranderd is? In het begin sliep in zelfs in mijn kleren om snel weg te kunnen als er een luchtalarm ging. Toen de stad van mijn moeder deze laatste keer beschoten werd (lees hieronder) gingen er 'dubbele' luchtalarmen af. (Ik hoor dat vaker: Blijkbaar maken 'enkele' luchtalarmen geen indruk meer, dus doen ze dubbele in geval van extra ernst. Een soort: 'negeer déze echt niet'.) Het was 's nachts en ik zat net in bad om mij te wassen na een hele dag in de groententuin. Toen schrok ik wel een beetje. Toen dacht ik wel: laat ik maar alvast een onderbroek aantrekken voor het geval dat.'
Tatjana Het nieuwe normal'no gaat 'zijn gangetje'. Ik wil niet te luchtig klinken. En ook: als je er over nadenkt ik het juist heel.... troostend te bedenken dat vrijwel alles went en dat mensen overal hun 'gangetje' vinden. Volgens mij hebben we te maken met een interlude, een intermezzo.
De groentetuinen zijn een essentieel onderdeel van deze intermezzo. Daarom lieve iedereen: hierbij bij wijze van interlude een rondleiding door de groentetuin van Anja: 
Ook Lyuda zit ook bijna alle dagen in de groentetuin. 'Ik ga met de auto. Maakt me niets uit. Dat sta ik mezelf toe. Nu kan ik water om te gieten meenemen in jerrycans en flessen en tuingereedschap. Eerst nam ik twee stuks gereedschap mee op de fiets. Ongelofelijk wat een verschil het maakt auto te kunnen rijden.'

Ze is ook jarig geweest. Ik belde. Haar man mocht speciaal op haar verjaardag zijn twee dagen naar huis. Ze vierden het met z'n tweeën. Ze hadden net gekookt, gegeten, en lagen nu met een fles champagne op de uitgeklapte bank tv te kijken. 'Meer hebben we niet nodig. We hebben het uitstekend zo.' Life goals, mensen.

Vorige week heb ik de dames weer elk 200 euro kunnen sturen. Ik wil jullie graag kunnen uiten hoe ontzettend dankbaar ik ben en hoe gezegend ik me voel dat deze blog de mogelijkheid biedt hen op deze manier te kunnen steunen. Voor het eerst hoor ik: dat ze ook geld aan zichzelf uitgeven. Het is ze gegund.

​
Hieronder Lyuda's aardappelveld en haar paprika, rode bieten, prei en tomaten.
Foto
Foto
​

Tatjana Anja wil een deel van het geld uitgeven aan zelfontwikkeling en omscholing; aan een online opleiding om... vanuit huis iets te kunnen opzetten en digitaal te kunnen werken (excuses verdere details of 'beroep' moet ik nog een keer navragen).

FotoEén van Larissa's zoons met nieuwe fiets.
Larissa vertelt: Een deel hiervan hebben we besteed om de fiets te kunnen kopen. We hebben een fiets gekocht voor mijn zoon. Hij leert Bayan op de muziekschool (een soort Oekraïnse 1000 knoppen accordeon). We hadden beloofd als hij aan het eind van het jaar met een 8 of hoger thuis zou komen hij die zou krijgen. Dat hadden we hem beloofd. Alleen inmiddels is 'de situatie' veranderd en werk ik zelf niet meer. Ik wist al niet hoe we dit zouden kunnen doen. Dit geld kwam zo perfect uit. Mijn andere zoon was wel teleurgesteld.

Tatjana Larissa is luchtiger! Haar stem is opgewekter, en ik kan zelfs weer grapjes met haar maken. Op de reactie dat haar andere zoon teleurgesteld was dat hij geen fiets kreeg vertaalde ik voor haar het grapje van Herman Finkers: 'De cursus omgaan met teleurstellingen gaat deze avond helaas wederom niet door.' Daar moest ze om lachen. Dat is mijn persoonlijke triomf, opluchting en lakmoesproef. Wel ga ik proberen bij de volgende vracht daarheen ook een jongensfiets te voegen. Volgens mij moet dat te doen zijn.

​Nederland kent meer fietsen dan inwoners.
​En weet je waarom ze luchtiger is? Haar broer is 'gevonden' op een lijst met krijgsgevangenen. En zijn status is veranderd van 'vermist' naar 'krijgsgevangen'. Dat is een stap vooruit ten opzichte van dat hij nergens te vinden is en niemand iets over hem kan vertellen. Ook betekent het nog een stapje meer dat hij nog leeft. Én: hij zou nu in aanmerking kunnen komen voor krijgsgevangen-ruil. Volgens haar: 'Hoeft hij nu alleen nog maar uitgewisseld te worden.' Ik voel intern zoveel bedenkingen en beren op de weg bij deze laatste uitspraak. Maar zeg alleen: Inshallah 'Zo God het wil' (Arabisch), Yak Boch dast 'Zoals God het geeft' (Oekraïens) en 'Laten we het hopen' (seculier, onreligieus Nederlands).


Het beschieten vanaf over de grens gaat elke dag door.
Vannacht is in de Shostka-regio bijvoorbeeld twee woonhuizen en een groentetuin beschoten.
Foto
Foto
Foto
Een voorbeeld van de 'random' beschietingen. Vannacht was bijvoorbeeld; twee huizen en een groentetuin. Wie hier een plan in ontwaart mag het zeggen.
Lyuda zegt hierover: 'bij mijn moeder die dichter bij de grens woont zijn gisteren twee beschietingen geweest. Eentje op studentenhuisvesting: 7 gewonden en twee doden. En een andere op een boerderij. Daar zijn meer dan twintig koeien gewond. Ze bedenken nu wat ze er mee gaan doen, slachten of iets anders. Mijn moeder vind dit zó jammer. 'Het waren zulke mooie koeien', zegt ze.'
Anja zegt daarover: 'Ik bel elke dag met een oud klasgenoot met twee kinderen in een dorp aan de grens. Hun dorp wordt stomweg elke dag beschoten. Ze wil niet weg. Ik vraag haar: 'Hoe noem je dat nou? Noem je dat trots? Noem je dat koppigheid? Noem je dat moed of gewoon stom?' Zij zegt: 'Misschien noem je dat wel gewoon: het heel moeilijk vinden alles wat je hebt opgebouwd achter te laten.'
Tatjana Wat kan de gedachte erachter zijn de bommen als dartpijltjes over random objecten over een gebied te verspreiden? Wat is dit voor manier van oorlogvoeren? Gewoon wat in het rond beschieten? (Koe, begraafplaats, school, vijver, groentetuin, huis etc.) Er lijkt geen echt 'plan' achter te zitten. Is dit nou wat ze noemen grens-schermutselingen? Is dat een manier om de mankrachten daar te houden zodat die niet ingezet kunnen worden in de 'hetere' gebieden? Of zal het gewoon waar zijn dat de Russen een tekort hebben aan moderne techniek waarmee ze kunnen mikken? Wél ben ik natuurlijk blij dat het niet iets ergers is. Als het tot het einde van de oorlog wat door-schermutselt, dan ben ik héél blij. Zie je hoe de grens opschuift, hoe alles normaal wordt? Ook voor jullie als lezer. In het begin schrokken we. Ojee een bombardement. Inmiddels hebben we allemaal het verschil geleerd tussen Bombardementen (vliegtuig) beschietingen (artillerie) en man tot man gevechten (geweren).

Het gebiedje door onze verrekijker is rustig. Maar dat betekent niet.... Verderop. Degenen die verderop in het land ervoor zorgen dat het hier nog rustig is hebben het zelf niet zo rustig. De statistieken/geruchten variëren van 200 tot 1000 doden per dag. Dus gooit u ergens daartussen maar uw dartpijltje. En als ik een beetje door die verschillende berichten kijk geldt voor het aantal gewonden per dag de vuistregel: vier á vijf keer zoveel als het aantal doden. Dus bijvoorbeeld: 500 doden en 2000 gewonden per dág. Ook de mate van technische overmacht in het Oosten (niet manschappen) is een beetje om ijskoud van te worden: Berichten van 10 tegen 1, 20 tegen 1 en alles daartussen. De russen lijken gewoon de hele dag te beschieten en de Oekraïners dat te 'ontvangen' met hun geweren terwijl ze wachten op hun wapenleveranciers.

De marges verschillen binnen verschillende berichten enorm. Maar de essentie is duidelijk:
Het is daar....... (zend mij u gepaste woord. Ik ben benieuwd wat Taal daarop gevonden heeft)  


Tatjana Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door. Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik). Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.
0 Reacties

Stemmen uit Oekraïne XXXIII

9/6/2022

0 Reacties

 
Foto
Larissa: Ik herken je op de foto. Door je kaken. Door je schouders en hoe je heupen staan. Door je lippen. 
En weet dat ik zo lang op je zal wachten. Als dat mijn  hart blijft leven.  💔
Tatjana Deze blog, lieve dames en heren, gaat gelukkig niet meer alleen maar over geen goed nieuws. Het is alsof de thema's zich vanzelf vormen... Deze blog gaat vooral over de, voor mij, ongelooflijke reikwijdte van de lijntjes, de connecties, en de mate waarin we midden in het nieuws zitten, zelfs al vanuit deze enkele vrouwen....

Ik begin met een lokaal, publiek 'geheim'/nieuws waar iedereen het over heeft. Inmiddels kan ik daar wel over delen. En nog steeds geldt: Niemand weet nog steeds niet wat van onderstaand verhaal wel of niet waar is: Officiële communicatie ontbreekt. Wederom: ik weet alleen zeker dat we niets zeker weten, maar dit is mijn verhaal.

Ik had het al een beetje verteld: Een man, iemand die zeer actief is in de lokale 'community', als docent, raadslid en nu vrijwilliger: belde mij op. Om te vertellen over het lot van één van de lokale
bataljons. Ik denk als gewoon een wanhopige poging íets te willen doen; alles en iedereen proberen wat zou kunnen werken en helpen.

En hij vertelde het volgende verhaal: Het lokale bataljon (samengesteld uit de woonplaatsen van Anja en Lyuda) is aan het Oostfront voor 93% ge-elimineerd. Dus 93 procent is dood of gewond; 'doet het niet meer'. Waar ze sliepen is gebombardeerd, in de brand gevlogen en degenen die nog konden ontkomen hebben alleen nog maar aan materieel wat ze tijdens het wegrennen bij zich hadden. Ze zijn daar nu aan het front in 'heel erbarmelijke omstandigheden' en hebben niets meer. Lokaal zijn er moeders een actie gestart om hen terug te halen. Lyuda vindt dat vreemd, want: 'Natuurlijk doet het pijn, doden en gewonden, maar: Hoe, terughalen? En dan? Wie gaat er dan beschermen?' Larissa is nog 'duidelijker': 'Het is daar geen Kuuroord. Het zijn oorlogsomstandigheden. Het is oorlog.'

Zijn vraag was: Of ik ondersteunend militair materiaal voor hen kunnen regelen? (helmen, kogelvrije vesten, nachtkijkers, tja van alles) en deze vraag, dames en heren, en deze statistische horror, en het ook nog geheim moeten houden ('Wat ik je nu vertel weet alleen jij en misschien nog één iemand in Shostka'. Zelfs mijn dames heb ik een tijdje niets verteld) en mijn paniek van 'Hoe dan?.... Hoe kom ik aan dat materiaal?' en het gewicht van die verantwoordelijkheid, het gevoel dat bataljon te moeten redden: zorgde bij mij (zie vorige blog) voor paniekaanvallen.
FotoLyuda zoekt de vracht uit samen met twee artsen.
​En natuurlijk, ook ontroerend, wordt de mierenhoop weer actief en gaat met elkaar overleggen etc. Deze man is door 'de mijnen' reeds gecheckt en gecontroleerd (en betrouwbaar bevonden!). Hij en de man van Lyuda hebben al gebeld. Lyuda's man is wel heel verontwaardigd dat ik een telefoontje krijg uit Oekraïne met deze vraag/taak. 'Bij gebrek aan materiaal dient het leger dat aan te vullen en niet jíj.' Hij houdt mij dus uit deze horror-wind. Wat ik voor deze man ga inzamelen is inmiddels gereduceerd tot: materiaal (stoffen) om kogelvrije vesten van te naaien. En vooral ook: met de lange adem, zonder slapeloze nachten, want: Ons humanitair transport voor invalide kinderen is dít weekend aangekomen. Lyuda en een lokale arts gaan zich met de vracht bezig gehouden. Het wordt daar nu uitgezocht en verdeeld. Het kwam in drie delen.

Lyuda 'Weet je wel hoe het hier aankomt? Niemand kan nu natuurlijk onnodige benzine verbruiken, dus het komt op de achterste, vrije plekken van de bus. Daar stonden de dozen en de rolstoelen. ('De bus' zijn daar veelal shared taxi mini-vans: 'Marschrutki') Dus wij (Lyuda en Elena, een plaatselijke arts) kregen iedere keer bericht als er weer een busje onderweg was waar plaats was voor onze goederen: en dan hup rennen en uitladen.

Een verdere, definitieve lijst, stel ik nog op, maar: Lyuda 'Als ik één uitdrukkelijke wens zou mogen uitspreken: voor een geheel nieuwe doelgroep die nog niet zo lang bestaat: rolstoelen en krukken. Het is echt een nieuw fenomeen en heel onwerkelijk te zien hoeveel jongens invalide zonder ledematen terug komen. Soms kan mijn hoofd nog steeds niet bij deze realiteit en lijkt het een absurdisme, een slechte droom.' Van onze humanitaire vracht is ook een rolstoel gegaan naar een lokale jongen die terug keerde zonder benen.

Foto
Teruggekeerde jongens zonder ledematen. De meest rechtse jongen heeft een rolstoel uit onze vracht gekregen. Ik ken ze niet, ik heb ze niet gevraagd, dus ik heb hun gezicht even beplakt.
​En weet je wat Anja deed met bovenstaand Bataljon verhaal? Zij pakte de telefoon en belde naar het Bataljon (dat heb je natuurlijk als dat gewoon bestaat uit lokale jongens) en legde alles uit. En vroeg hoe het ze daar ging en wat er waar is. Haar contact daar antwoordde (natuurlijk zonder allerlei details te mogen vertellen).

'Het is hier inderdaad een moeilijk situatie, en we zijn inderdaad 'verminderd', maar het is niet zo dat we hierin onze onderbroek rondrennen. We hebben spullen om ons aan te kleden en ons te beschermen. Wij willen niet dat jullie daar de hele tijd huilen om ons en jullie zorgen maken. Dus zeg je nicht dat ze zich geen zorgen hoeft te maken.... We houden hier vol.
Wij zijn híer, zodat jullie dáár normaal kunnen (doorgaan met) leven.'

Wat?! Hij daar stelt mij gerust?! Dit zijn mij zulke waardevolle woorden. Ongelooflijk, wat een impact op mij en ontroerend ook. Iemand aan het front verzoekt dringend alsjeblieft weer te gaan leven. Roger that! Opdracht begrepen, maar I'm on it betekent nog niet dat ik het al vlekkeloos kan.

Hij geeft wel aan: 'Het enige wat ons wel dwars zit is dat soms op Facebook wordt vergeten dát er oorlog is. Het is niet leuk voor ons om foto's waarop jullie grijnzen met al jullie 32 tanden en volle glazen wijn te zien. Het is nog geen tijd voor de rode loper.'

Deze opmerking gaat over: intern in Oekraïne. Zo was er in Kiev eergisteren een 'relletje' omdat iemand, de avond na de laatste bombardementen in een wijk siervuurwerk ging afschieten. Los van dat de hele wijk natuurlijk schrikt, is het gewoon nog geen tijd voor 'feest'. En dat snap ik wel. Valt denk ik samen te vatten als: de respectvolle middenweg.
Anja zei 'Ik haal ook heel veel uit deze woorden. De bevolking lijkt hier onderling soms wel te belanden in: vingers naar elkaar wijzen van wie er niet genoeg verdrietig is en wie niet genoeg rouwt. Maar nu voel ik nog meer: Zij zitten dáár, zodat wij juist hier door kunnen gaan. Ik wist alleen niet zo goed wat tegen hem te zeggen als afscheid. Ik wil niet te beladen doen, als ware ik zijn heldendaden prijs, ook niet te angstig, maar ook niet te luchtig; 'Hoe is het? Of 'Doei, he' Is haast te luchtig. Het is logisch hoe het daar is. Ze zitten in de frontlinie. Ze worden de hele tijd bestookt. Daar is het niet 'normal'no'. En toch zullen ze dat antwoorden. Ze zullen je ook niet echt zeggen hoe het daar is. Ik heb gekozen voor een kleine, positieve toekomstfantasie. 'We houden hier van je en wachten op je met Shaslik (Kebab-barbeque) wanneer je terug komt.

Tatjana En zo; help ik niet alleen hen, maar zij ook mij. Samen houden we elkaar een beetje overeind. Samen zijn we periodiek weer 'normal'no' en dan knotsknetter en alles daartussen. En wederom prijs ik de helende werking van de groentetuinen daar, waar nog steeds grote gedeelten van dagen worden doorgebracht. De groentetuin is op zo veel manieren goed voor de gezondheid en een redding.
Foto
Foto
​Lyuda wil laten zien hoeveel verse graven er zijn per dag: Deze twee foto's zijn vóór en na een dienst
Lyuda 'Ik heb vandaag al het hoge gras om de groentetuinen heen gezeist. Vroeger zeiste mijn man, met een bosmaaier. Maar nu is er geen man en geen benzine, dus ik heb een ouderwetse handzeis gekocht en ben zelf gaan zeisen.'

​Nog steeds haal ik mijn man om de twee weken op om twee dagen thuis te zijn. De laatste keer zei hij: 'Liucia: ik zou zo graag weer een keer willen vissen.' We zijn toen met z'n tweeën om vijf uur opgestaan en naar zijn favoriete stek gereden. Daar zat ik een paar uur bij hem. Het was zo vredig! Dan kletsen we wat, kijk ik naar het water, de natuur, en alles lijkt zo ver weg. Het lijkt of er geen oorlog is. Alleen toen keek ik om en zag ik een verwoeste brug; 'Oh, ja.' Ik breng ze ook weer terug met de auto en de auto is altijd vol met andere jongens die ook gehaald of gebracht moeten worden (ze belooft nog steeds een foto). Mij viel op hoeveel muggen daar in de bossen zijn waar ze zitten. Verschrikkelijk. Ik ging alleen even hurken om te plassen en had geen billen meer over. 'Hoe kunnen jullie hier overleven', vroeg ik. Mijn zoon zei dat hij spul opsmeert waar hij zelf misselijk van wordt, maar ik vind hem sowieso wat neerslachtig de laatste tijd.

De Russische minister van defensie (of iemand met een titel) heeft nu onze stad Shostka genoemd in een toespraak op de Russische TV. Hij vertelde over ons verteld dat wij hier buitenlandse wapens opslaan, in scholen nog wel. Iedereen is nu bang dat dat zijn rechtvaardiging wordt om nu hier ook aan te vallen en te bombarderen. Misschien is het hier binnenkort niet meer zo 'rustig'.

'Als ze dat gaan doen, dan houdt de grens ze toch tegen?' 'Ze hebben daar geen wapens voor 'dingen' door de lucht, Tan'.
FotoLarissa: Ik herken je op de foto. Door je kaken. Door je schouders en hoe je heupen staan. Door je lippen. En weet dat ik zo lang op je zal wachten. Als dat mijn hart blijft leven.
Larissa is inmiddels: nog steeds héél boos. Op alles, de oorlog, Zelenskiy, het volk, de media en vooral: de stilte over de krijgsgevangenen uit AzovStal. Over misconcepties over Azov die niet alleen leven onder Putin propaganda maar ook hier. Ik heb het opeens begrepen, en dat is niet 'klein nieuws'. Dat haar broer bij het Azov Bataljon zit. 'Daar zijn 2500 mensen, waarvan niemand het lot weet. En opeens is het stil. Onze heldhaftigste strijders en iedereen lijkt ze vergeten....'

Ze wil heel graag dat ik 'geluid maak' . Ik heb haar uitgenodigd zelf een stuk te schrijven namens haarzelf waarin ze jullie precies alles vertelt wat ze wilt vertellen. Die vertaal en deel ik met alle liefde. (ze wil wel, weet niet hoe snel ze daartoe in staat is)

Maar ze is gelukkig ook: … alweer wat strijdvaardiger. That's my girl. Samen met haar andere broer en de vrouw van haar verdwenen broer zijn ze nu een 'clubje' dat op allerlei manieren probeert meer te weten te komen over de broer. Dat is vooral veel bellen, in de wachtrij hangen, heel veel eindeloos Facebook groepen met foto's van krijgsgevangen uitpluizen (zie vorige blog) en formulieren invullen van Oekraïnse instanties die gaan over krijgsgevangenen behandelen.

Daar kregen ze alleen het volgende nieuws: 'Die achternaam staat niet op de lijst'.
Dus niemand kan zeggen waar hij is. Dat kan dus onder andere betekenen: Dat hij dood is? Dat hij is ontkomen? Dat hij gek is geworden en zijn achternaam niet meer weet?


Larissa zegt zelf: Weet je hoeveel jongens er 'breken' tijdens gevangenschap en gek worden. Wie weet weet hij niet meer hoe hij heet. Hij heeft ook nog niet gebeld, terwijl je soms hoort, dat iemand mag laten weten dat hij nog leeft. Misschien kan hij zelfs het telefoonnummer van zijn vrouw niet herinneren.

Anja vertelt ook nog: Veel vrouwen van krijgsgevangen worden telefonisch 'geterroriseerd' als ze eenmaal gebeld zijn door hun man. Dan krijgen ze martelfoto's of bericht dat hij dood is. Dat is echt heel erg. Misschien wilde hij zijn vrouw sparen daarvan en heeft hij nog niets verteld. 
​

Kortom: Alles staat open voor allerlei speculaties en we weten alleen dat we niets weten.
Tot gisteren. Min of meer. Larissa heeft hem herkend: op een foto van krijgsgevangen uit AzovStal. Zij is overtuigd. Je zou kunnen zeggen: Het goede nieuws is nu tenminste íets te weten. Het niet-zo-goede is te weten dat hij Azov-krijgsgevangene is in Russische handen.
Wat betekent dit voor haar?


Larissa 'Soms voel ik me heel slecht. Soms wil ik gewoon dood. Soms is het 'normal'no'. Mijn dochter hebben we inmiddels te logeren naar mijn moeder gestuurd om haar wat af te leiden en wat te helpen, want zij heeft het ook heel moeilijk.

Iedereen stut elkaar.


Tatjana Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door. Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.
0 Reacties

Stemmen uit Oekraïne XXXII

2/6/2022

0 Reacties

 
Foto
Sumy doet weer mee op de kaart. Maar het is geen leuke kaart. Het is de kaart van 'gevechten'.
Tatjana Nog niet eerder verscheen er zo lang geen blog.
En dat komt lieve iedereen: Door mij. Ik wilde niet. Pirouetjes om de hete brij heen. Ik kan ook zeggen dat ik het druk had, maar jullie weten; voor dingen die je wilt heb je tijd.
Ook een soort spijbelen. Spijbelen van de realiteit. Als ik het niet typ is het misschien iets minder waar. En ook wachtte ik meerdere dagen op goed nieuws. Maar die komt maar niet. Iedereen: Hier komt ie. De blog met het minste goede nieuws.

​Larissa weet nog steeds niets over haar broer.
Het enige wat ik extra weet is de aanvullende reactie van
Anja: 'Wat een heroïsme. In Mariupol kwam niet niet zomaar terecht. Dan moet je je daarvoor aangemeld hebben. Wat een eer dat wij met hem in één vrienden/dorpsgroep zijn opgetrokken.'
De volgende uit de blog schijnt zich ook al aan te dienen: Lyuda meldde: Mijn zoons vriendin zei tegen mij: 'Weet je dan niet dat hij zich heeft aangemeld voor de 'deblokkade' van Mariupol?' Dat wist ze niet. Misschien zijn dat niet het soort dingen om tegen je moeder te zeggen.


Larissa is, logisch, niet in goede doen en heel veel karate-kick-boos op alles, iedereen. 'Ik praat met niemand meer. Ik neem de telefoon niet meer op, behalve bij mijn moeder en bij jou. Ik bel zelfs niet meer met zijn vrouw (van de broer), want zij is in zo'n toestand dat ze constant gekalmeerd moet worden. Ik kan haar dat niet geven. Ik ben bang dan zelf weer in 'hysterie' terecht te komen als ik met haar praat.'

Verder is ze heel veel boos op: Zelensky, die volgens haar niets doet met de AzovStal groep, en de beperking van oppositie nu in Oekraïne. Ze gelooft dat Zelensky de AzovStal groep aan hun lot overlaat omdat die ook politieke oppositie zijn. En dat Zelensky de nationale ombudsvrouw heeft ontslaan de dag dat zij de gruwelijke omstandigheden van de AzovStal gevangenschap naar buiten bracht.

Ik luister en ik luister vooral. Dat is mijn rol. Meer kan ik niet doen. En het is natuurlijk van alle tijden; Stilte, stress en ondoorzichtigheid is het perfecte petrium schaaltje voor theorieën. Ik weet niet hoeveel doorzichtigheid er kan zijn in dit soort oorlogsomstandigheden en hoop altijd te geloven dat er heel veel onderhandeld, bemiddeld ect wordt achter de schermen. En ook: wie weet. Het enige wat we zeker weten is dat we (jij, ik, zij, wij) niets weten.

Ik begon de vorige blog al aan te kondigen dat Sumy Provincie weer in de picture komt. De psycho buurman probeert de schutting weer te doorbreken. Sommige dagen/nachten zijn er actieve gevechten, en daarna en daaromheen die domweg dagelijkse, lukrake artilleriebeschietingen op de meest lukrake doelen: huizen, kerken, ect. Sumy krijgt elke dag, en zo allerlei dorpjes in de provincie.

Lyuda: 'Ik ben niet meer bang dat ze de grens doorbreken. Het is hier geen 24 februari meer.'

Tatjana Ik ben er wat minder rooskleurig over. Dít, alles. Wordt mij wel eens te veel, om vier uur 's nachts om precies te zijn. Overdag lukt mij inmiddels vrij aardig weer en nog even en ik kan zelfs weer; 'lekker weertje, he', zeggen, maar de nachten hebben mij bij de lurven. En zo komen we in de paradoxale situatie dat zíj míj hier adviseert en kalmeert over wat zij noemt nachtelijke paniekaanvallen. Ik noem ze de diepte en de omvang van de huidige werkelijkheid voelen en doorzien en mij geen raad meer weten met mijn adem, lichaam en gedachten. Moet ik om vier uur 's nachts gaan hardrennen?

Het gaat echt over de diepte en de omvang van dit alles. Daar kwam het nieuws bij: dat één van de lokale bataljons, samengesteld uit de jongens uit de woonplaatsen van Anja en Lyuda wél naar het Oosten zijn gestuurd. Over hen heerst nu een lokale rouw in al onze blog-plaatssen. Ook dit bataljon is nu heel bekend geworden, maar dan omdat: hen een héél slecht lot ten deel gevallen. Laten we zeggen dat er nog véél meer publieke stads-begrafenissen zullen volgen, wanneer ze weer in staat zijn de lichamen op te ruimen.

Ook over dit is het: ondoorzichtig. Everybody knows. Want uiteraard vangen familieleden nieuws op. En die gaan weer onderling verspreiden en praten en misschien ook wel vergroten. Maar officieel is er niets medegedeeld. Officieel blijft het stil.
PS Ik zeg jongens van het bataljon, maar ook: vrouwen! Zo was de eerste gesneuvelde van deze huidige golf van gevechten van de huidige gevechten aan de grens een vrouw.



Lyuda 'Elke dag krijgen we omgekomen strijders terug in de stad: drie, vier of vijf. Wil je een foto van hoeveel verse graven we hebben? We ontmoeten ze altijd met heel veel bevolking op een centraal punt en lopen dan mee in de begrafenisstoet. De laatste paar keer werd het niet meer op social media aangekondigd, maar alleen via via. Toen waren er veel minder mensen om een laatste eer te bewijzen. Ik had het toen ook een keer gemist en was daar verontwaardigd over. Mijn zoon zegt dat ze zijn opgehouden het op social media te delen, om niet aan te kondigen 'waar en wanneer' grote groepen mensen bijeen zijn, om niemand op ideeën te brengen voor bombardementen. Daar zit ook wel wat in.'

Tatjana Iedereen zoekt veel minder nieuws. Overigens bedoel ik met nieuws niet de 'acht uur nieuwsuitzending'. Iedereen gebruikt daarvoor allerlei potpourri, zijn eigen samengestelde (vooral Telegram)kanalen. Dat iedereen veel minder nieuws kijkt/opzoekt: Dat komt door: de groentetuinen, maar ook door : Dat je er gewoon niet goed van wordt.

Lyuda
 'Hoe meer je het bekijkt hoe slechter je je voelt. Toch is het nog steeds het eerste wat ik doe als ik wakker wordt: ogen open en nieuws opzoeken én het laatste wat ik doe voordat ik ga slapen. (ik denk dat dat voor iedereen geldt) want: Hoe kun je géén nieuws opzoeken? En ik merk iedere keer voordat ik iets open dat ik zó snak naar goed nieuws. Iedere keer hoop ik: zal dan nu het nieuws volgen waar iedereen op wacht. Ik wil zo graag goed nieuws horen.

Op Facebook ben ik ook veel minder. Dat staat alleen maar vol met: Overlijdensberichten, vermissingen van soldaten of bevolking uit bezet gebied; berichten van gewonden in het ziekenhuis. Bij iedereen komen nu doden en gewonden terug.' Ik ken ze wel. Je hebt ook groepen van vrijwilligers die via allerlei wegen foto's van krijgsgevangen proberen te verzamelen en ze publiceren in de hoop dat iemand ze herkent en informatie kan delen met de familie.

Tatjana Op deze manier heeft ook de vrouw van Larissa's broer 'iets' gevonden. Ergens op een filmpje van de ontruiming van krijgsgevangen uit AzovStal is ergens op de achtergrond, iemand die hem zou kunnen zijn. Ik heb het gezien: Pixels. Nou ja, vooruit dan maar. Zij is er overtuigd van. Het geeft haar een soort aanknopingspunt. Als het hem is; weten we in ieder geval iets zekerder dat hij inderdaad in AzovStal was. Kortom wederom: We weten niet eens of we iets weten.

Dit is de fase van... Hoe noem je dit? Ik sta open voor suggesties. De realiteit van de oorlog?
De donkere, slepende duisternis-drab?

Laten we hopen, als alles beweegt in golven, en er binnenkort weer andere ontwikkelingen zijn, dat dit het donkerste punt is waarop wij ons begeven.

Velen hopen voor een omkeerpunt door de levering van nieuwe wapens, waardoor de verdediging iets meer mogelijk is. Weten dat dat onderweg is, geeft hoop. Al zegt
Larissa: Ik denk helemaal niet meer aan meer wapens, alleen maar aan de bevrijding van alle mensen; krijgsgevangen en ook uit bezet gebied.  

Het goede nieuws is misschien: ons humanitair transport is aangekomen in Oekraïne (dat wacht nu op transport naar Shostka) en ik weet dat één rolstoel is gereserveerd naar een jongen die terugkeerde naar Shostka zonder allebei de benen. Dus het positieve is dat hij een rolstoel heeft.

U merkt; dit is een kunstingreep. Ik weet gewoon even niet waar het positieve vandaan te halen. En misschien is het goede nieuws wel (attitude of gratitude) dat alles niet nog erger is. Hopelijk echt tot een volgende, leukere blog! 

​Tatjana Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door. Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.
0 Reacties

    Auteur

    Tatjana Kirienko 
    Deelnemend kunstenaar met Oekraïense roots Tatjana Kirienko houdt korte dagboek-verhaaltjes bij van een aantal  vrouwen uit Oekraïne sinds het uitbreken van de oorlog.  

    Zo willen we een podium bieden voor een paar van de stemmen uit Oekraïne over wat daar nu gebeurt.
    ​Al deze verhalen spelen af in Sumskaya Oblast, de Sumy Oblast, Noord-Oost Oekraïne, aan de grens met Rusland. 

    Alle vrouwen waarmee Tatjana nu in contact is zeggen: "Schrijf vooral. Het is belangrijk dat dit gehoord wordt. We blijven delen, zolang we verbinding en elektriciteit hebben." Tatjana neemt nu deze rol op en geeft de berichten door zolang dat kan. Als een brug. Geen enkele consistentie of andere pretentie gegarandeerd. ​

    Lees hier alle eerdere delen van 'Stemmen uit Oekraïne'  de eerste 20 dagen.

    Archieven

    Juni 2022
    Mei 2022
    April 2022
    Maart 2022

    Categorieën

    Alles
    Mee Op Missie
    Stemmen Uit Oekraïne
    Stemmen Uit Oekraïne

    RSS-feed

We hopen je snel weer te zien.

Steun Helmen Vol verhalen 
https://whydonate.nl/fundraising/helmenvolverhalen/nl

Helmen Vol Verhalen

NL93 RABO 0341 7978 63
​KvK 73360368
​BTW NL859485055B01

Sponsor
​Helmen Vol Verhalen

Maak gebruik van de fiscaal aantrekkelijke ANBI voorwaarden voor personen en organisaties.
2018-2022 © Amy van Son​ iDepot
​

​Email

2020helmen@gmail.com

Loading...

Stichting Helmen Vol Verhalen
p/a Graaf Lodewijkstraat 57
​6821EB Arnhem
Foto
  • Home
    • Expositie Helmen Vol Verhalen
  • Helmen Vol Verhalen
    • Pilot Edwin de Wolf Koninklijke Landmacht 'De kaart is niet het terrein' Anook Cléonne
    • Koninklijke Landmacht >
      • Edo van den Berg Koninklijke Landmacht 'Terugslag' Hans Mes
      • Erik Kuiper Koninklijke Landmacht 'We Lost One' Mieke van Zundert
      • Florentien Braat Reservist Koninklijke Landmacht 'Emotionele Bagage' Caro Kropveld
      • Kaweh Madad Koninklijke Landmacht 'Kaweh' Sjaak Kooij
      • Hans Damen Koninklijke Landmacht 'Cross Roads' Tatjana Kirienko
      • Ludy de Vos Koninklijke Landmacht 'Aftermath' Rob Voerman
      • Marco Kroon Koninklijke Landmacht 'Off Grid' Anders Wolhar
      • Jordy Schalk Koninklijke Landmacht 'Op missie' Peter van Hal
      • Annique Priesterbach Koninklijke Landmacht 'Life starts where your comfortzone ends' Bas Fontein
      • Stefan Markvoort Koninklijke Landmacht 'Each other we support' Mirka Farabegoli
      • Oege Venema Koninklijke Landmacht & Marine 'Bushmaster' Diederick Kraaijeveld
    • Koninklijke Marine >
      • Stefan Mastenbroek Koninklijke Marine Korps Mariniers 'The Army Is A Human Heart' Roxanne Monsanto
      • Brigitte Koopman Koninklijke Marine 'The Mothership' Yvonne Beelen
      • Amy van Son Koninklijke Marine 'Collateral Beauty' Marian Tappel
    • Koninklijke Luchtmacht >
      • Debby Werry Koninklijke Luchtmacht 'Puzzeling/Though' Renée van den Kerkhof
      • Harrie Vorsteveld Koninklijke Luchtmacht 'Home is where the heart is' Kunstconstructie
    • Koninklijke Marechaussee >
      • Rico Briedjal Koninklijke Marechausee 'Radar Love' Mainkunstenaars
      • Linda Rullens Koninklijke Marechaussee 'A blue heart finds all the colours' Danielle Spoelman
    • Thuisfront >
      • Thuisfront Rob † Mira en Stan Donkers 'Missie HVV -EMR10' Erik van Maarschalkerwaard, 'De Brief' Tristan Louwaars
      • Thuisfront Tom † , Wil en Marianne Krist 'Verbonden' Jelmer Zwaan
  • ReUniform
  • Stemmen uit Oekraïne
  • Nieuws
  • Steun HVV
    • Sponsors en partners
    • ANBI
  • Contact
    • Pers