Het zijn duistere duisternissen waar je uit vandaan komt. Daar waar je geest nog nooit was geweest qua mogelijkheden. Het is ook hetgeen waarboven je herrijst. Of je fiets recht staat? Of je tand krom zit? Je tasje bij je bank paste? Of je een pukkel hebt? Werkelijk: who did ever care? Ik weet niet of het een gezonde staat van zijn is, maar het is een staat van zijn; die je doet herrijzen van dit al.


En die zelfs doet verwonderen; Laatst zag ik een Post van een Oekraïener die zei; Poetin bereikt wat Oekraïne anders nog honderd jaar had gekost. En ik dacht na. Ja. Putin en zijn invasietroepen doen al het tegenovergestelde bereiken. EU, Navo; is waardevol, maar extern. Intern; stapt iedereen; in ieder geval die ik ken in mijn Russischtalig gebied over op Oekraïens. Ik hoor het zelfs bij mijn oudere oom en tante, mijn peetvader, Julya. En metoo. Ik leer nog steeds elke dag Oekraïens. Ik lees dat er een run is op Oekraïense geschiedenisboeken. Iedereen verdiept zich. Nergens wordt meer Russischtalige muziek gedraaid. Zorgt Putin voor een werkelijk Oekraiense renaisance?
​

Maar dan moet er wel wat overblijven. Wanneer is het kantelpunt van destructie naar creatie? Waar blijven degenen op wie een wederopbouw kan leunen? De oorlog neemt de besten, is een veelgehoord uitspraak nu. En ik vind het hartverscheurend steeds meer kloppen. Gisteren kwam er weer nieuws. Elke keer rekt het hoofd een beetje verder op. Het bombardement op een gevangenis met krijgsgevangen in Olenivka, Donbas. 60 doden; een paar keer zoveel gewonden. Dat is ook hier nu overal in het nieuws. Larissa's broer zit daar. 'Hij heeft het zelf gezegd dat hij in Olenivka zit toen hij belde. Hij heeft ook nog op zijn moeders verjaardag haar een bericht gestuurd via zijn vrouw. Dat was 26 juli. Maar ik voel in mijn ziel dat hij niet onder de slachtoffers zit, maar een bevestiging zou fijn zijn. Totdat we meer nieuws hebben valt er niets te doen.' Larissa is volledig van hout/apathisch. Ik persoonlijk vind die verontrustender dan haar gebruikelijke decibellen als er iets mis is.

Op dit moment heb ik net de dodenlijst binnen, om door te sturen naar Larissa. Maar ik durf niet. Ik durf niet in te kijken en ik durf het niet door te sturen. Ik wil niet ik durf niet ik wil niet ik durf niet. Ik struisvogel. Ik schrijf eerst nog even deze blog. Daarna stuur ik het door. Ik beloof het. Weet je; Soms wilde ik dat dit de meest saaie blog was ooit. Deze blog is geen doel op zich. Het is een brug. Ik wilde zo graag dat; 'Ze hebben hun aardappelen geschild' het nieuwsbericht was.

​

Door Tatjana Kirienko

Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Allebei in de categorie 'heel'. Deze blog gaat over de grote tegenstellingen, de Yin en Yang.

Het goede nieuws:

Lyuda: 'We hebben zéker nieuws. Mijn zoon Miroslav gaat trouwen! (Die kennen jullie wel; hij verscheen vaker in de blog en zit nu in de loopgraven ergens in het bos) Al zes jaar woonde hij met zijn vriendin; Niets. Nu opeens binnen een week; zijn ze verloofd hebben ze al ringen gekocht. De trouwdatum is 2 augustus al! Ik ben druk bezig met het regelen en het verstellen van 'Vishivanki'; de traditionele, geborduurde blouses. Het wordt een traditionele, Oekraïense bruiloft in traditionele stijl. Het is natuurlijk de oorlog waardoor ze dit besloten hebben. Wie weet wat de toekomst brengt. Ik ben zo blij en zei; goed zo! Ik zei ook; Begin ook meteen aan kinderen, want laat je niet kisten door de oorlog. Levenslust is ook een kracht. maar ze zeiden dat ze daarvoor toch het einde van de oorlog willen afwachten.'

Tatjana: Ter het brengen van het ontzettend slechte nieuw een korte recap. Herinneren jullie Julya nog?
We volgden hen al vanaf de eerste ochtend.
Zij zijn de eerste ochtend van de oorlog ik Kyiv wakker gebombardeerd en die meteen ochtend op stel en sprong de stad uit gevlucht. Ze verzamelden zich met andere familieleden in hun datcha (zomerhuisje) ongeveer 30 km buiten de stad. Een huisje zonder schuilkelder of wat dan ook. Even weg, even afwachten hoelang dit duurt, dit is te onwerkelijk om waar te zijn. Daar zijn ze ongeveer twee weken lang helemaal gek gebombardeerd; het ging maar door dag en nacht. Toen konden ze met iemand meerijden naar de grens. Daar heeft Julya's man afscheid van hen genomen en is terug gegaan om Kyiv te verdedigen.

Julya en dochter zijn eerst naar Duitsland verder gevlucht en zitten inmiddels in Groot Britannië met drie andere moeders met kinderen. Ze hebben hem de eerste keer afgewezen wegens geen militaire ervaring (hij was kantoorman), maar hij is militaire trainingen gaan volgen. Toen werd hij wel aangenomen en zat hij bij de stadsverdediging van Kyiv. Echter, inmiddels zat hij niet meer daar, maar in Donbas.

En nu het asgrauwe. Ik kan het niet anders zeggen. De man van Julya is geneuveld in Donbas.
Julya en haar dochter zijn terug geroepen uit Groot Britannië. Ze wist het nog niet.
Haar familie heeft met een psycholoog gesproken en besloten het hen te vertellen bij aankomst in Kyiv waar ze ontvangen werd door haar moeder een zus en nog meer; omringd door haar veilig nest. 'Ze mag dit absoluut niet horen als ze alleen is of onderweg.' Dat bracht de gekke situatie dat ik het al wist, maar zij nog niet. Dat was om te kotsen zo moeilijk. Ik kreeg er letterlijk kokhalsneigingen van te bedenken wat haar te wachten stond.

Blijft ze nu in Oekraïne? Of blijft ze nu juist in Groot Britannië? Wat gebeurt er met het huis nu niemand daar meer is? Alles is voor later. Nu ik dit typ is de begrafenis. Ik heb haar alleen maar aangegeven dat ik er bén.

Deze mensen hadden een normaal leven tot op een ochtend vijf maanden geleden.

Dit is een artikel dat is verschenen over Julya's man; Oleksey/ Alyhosha. Mensen kunnen niet lezen, maar wel foto's zien. Het is veilig te zeggen dat het verspreid mag worden want dit is een openbaar artikel wat al all over FB is.

Lieve lezers, even een praktische indicatie: De volgende zending met bijdragen van de blog zal ik zoals altijd verdelen over de vrouwen. Deze keer betrek ik Julya daar ook weer bij. Zij kan dat heel goed gebruiken. Ook van Lyuda weet ik dat een bijdrage aan de bruiloft heel welkom is. Dat vind ik een leuke gedachte; als een bruiloftskadootje namens de lezers van de blog. We hebben nu de concrete bijdragen aan; de bruiloft én de begrafenis. De Ying en Yan van het leven.

​Ook Larissa heeft opeens een concreet doel (en zo komt ook dat aspect allemaal weer samen); 'Ik weet ook wat ik ga doen met de volgende bijdrage van de blog. Ik wil ik graag aan een vriendin van mij geven. Ze woont in Borodyanka buiten Kyiv; weet u nog waar de Russen zo hebben huisgehouden. Hun huis is gebombardeerd. Ze zit nu in crisisopvang met twee kinderen. Ze wil graag terug en het huis opknappen. Ik weet dat ze het waarvoor dan ook goed kan gebruiken.'

Door Tatjana Kirienko 

Omdat wij zó vaak gebeld hebben
Ik mis ze vaak al na drie dagen
Hoor ik vaak vóórdat ik opbel al in mijn hoofd hoe ze zullen opnemen.
Soms kan ik in koor mee doen.

Anja: 'Normal'no'
Larissa nam aan het begin van de oorlog altijd op met: 'Slava Boga': 'Godzijdank!' (is alles goed). Die is inmiddels wel wat afgeschaald naar 'Slava Boga shto got' tak': 'Godzijdank dat het tenminste nog zó is' (en niet erger). Soms heb ik moeite met een juiste nuance van een zin door te geven. Gelukkig is daar Lyuda die is onomwonden: 'We hebben het hier uitstekend!' (de geboren optimist)

Maar realiteit is wel dat het wat heter wordt. Niet door heel groot 'Nieuws', maar meer als een kikker in een pan, als het gas dat wat hoger wordt. De beschietingen behoorlijk zijn opgeschroefd.
Koe, macaroni fabriek, groentetuin en school. De vorige keer kon ik ze nog te benoemen. De eerste keer, toen we allemaal nog bombardement-maagd waren schrokken we al helemaal. Toen het nog nieuw was.

Nu lees ik dat er de afgelopen week: Eén dag boven de Sumy provincie 271 'beschietingen', waren. Met 'beschietingen' bedoel ik de all inclusieve term verzamelterm voor metalen neerslag. Daarna een rustdag en de volgende dag 230. Lyuda: 'Ik heb al een ritme ontdekt. Vaak schieten ze zo na vijf uur 's middags en om acht uur 's ochtends, alsof het van iemands rooster afhangt.' Ik stel me dan een Russische Iwan voor die net zijn eten op heeft, zich over de buik en in de handen wrijft en zegt; 'Ok jongens. We kunnen weer. Zijn jullie klaar voor ons dagelijks rondje?'

We hebben het er nog wel over, maar minder emotioneel. Zo heeft de stad van Lyuda's moeder er deze week flink van langs gekregen. 'Mijn nicht is met haar dochter na deze laatste beschietingen ook daarvandaan weg gegaan. Inmiddels voel ik ook: Ja, goed zo. Ik vind het voor vrouwen met kinderen tijd om het hier te verlaten. Kinderen hoeven dit niet te zien. Elke dag lees je wel over een bombardement: zoveel doden waaronder twee of drie kinderen onder het puin gehaald. Weet je wat die kinderen hebben meegemaakt?

Ook Larissa zegt: 'De grootste verwondingen zullen de psychologische wonden blijken.'
Of misschien is het zoals een vluchtelinge waarmee ik kennis maakte zei.... 'Wie dood is, is dood. Ik vind het het allerergste voor hen die nog leven. Zij moeten nog verder leven. Onze kinderen; wat hebben zij gezien en als wat voor mens zullen zij opgroeien?'

Lyuda vraagt aan mij: 'Gaat Anja nog niet weg? Waarom gaat Anja nog niet weg?'
Ik zeg; 'Ik weet het niet.' Anja heeft meerdere keren aangegeven het niet fijn te vinden als mensen haar vragen/aandringen waarom ze niet vlucht: 'Vaak zit er een oordeel in. Wie weet wat wijsheid is? Wat gebeurt er met een land als iedereen weg gaat? Verschillende mensen komen tot verschillende uitkomsten. Ik kies om te blijven. Voor mij is dit de tijd om des te meer samen te blijven.' Ze gebruikt het gezegde; 'samen blijven als de vingers van een gebalde vuist' en ik vind dat een prachtig passend beeld.

Wie wil afwachten of de bui aan zich voorbij gaat of wie pakt alvast zijn handdoek en gaat? Ik merk dat mensen opnieuw aan het overwegen zijn; Should I stay or should I go? Hoewel het vluchten een constant proces is, merk ik golven. De eerste was uiteraard bij het begin van de oorlog: Shock & Oorlog! Dan blijven mensen en komen ze weer terug ('daar kunnen wij wel in leven') en nu komt het heroverweeg punt ('of misschien kunnen we zo toch niet leven').

Mijn contact in Sumy (herinneren jullie die nog?) zat aan het begin van de oorlog 'vast' in de schuilkelders van Sumy, vervolgens veilig in het dorpje in de bossen, en zit nu weer met zijn gezin in Sumy. Hij vertelt ook: 'Ze hebben fosforbommen gegooid op Sumy. Ik wil mijn vrouw en kind ook weer terug sturen naar het dorp.'

Ik herinner me nog de eerste keer dat ik hoorde over fosforbommen. Toen we nog zo maagdelijk waren. Wat zijn fosforbommen? Zoek, Google, Generaal; huil en diepe horror en ongeloof.
Nu antwoord ik; ' Ja, dan kunnen ze beter weer naar het dorp.

U merkt dames en heren, De temperatuur van de kikker in de pan is veel hoger. Maar am Osten nichts neues.  

'Een foto van de broer van Larissa over wie we heel graag goed nieuws willen ontvangen. Ik kreeg vragen over het symbool op zijn pet. 
Larissa: 'Oekraïners behoren tot de Slavische volkerengroep.
Dit is een oud Slavisch amuletsymbool. Zijn naam is het 'overweldigende gras'. Dit symbool was het belangrijkste amulet voor bescherming tegen verschillende ziekten. Mensen geloofden dat ziekten door kwade krachten naar een persoon worden gestuurd. En het dubbele Vuurteken kan elke ziekte verbranden, het lichaam en de ziel reinigen.
Het spiegelbeeld van dit symbool wordt de Varenbloem van Perun - de opperste heidense god in Kievan Rus van de 9e - 10e eeuw, Heer van de hemel, heer van donder en bliksem, God van vruchtbaarheid.

De Duitse fascisten gebruikten het Slavische symbool van de rijzende zon. Een symbool van de eeuwige overwinning van het licht op de duisternis en het eeuwige leven op de dood.
Maar ze maakten een grote fout door het te gebruiken. Omdat Slavische symbolen degenen helpen die zichzelf verdedigen, niet degenen die aanvallen'