Stemmen uit Oekraïne XLI

Blog 41 door Tatjana Kirienko

Tatjana Vroeger was het fijn 's nachts wakker te worden uit een nachtmerrie en te beseffen dat het slechts een droom was. Tegenwoordig is het andersom. De omvang en de diepte van de oorlog besef ik bij voorkeur om drie uur 's nachts. Het huidige is echt waar en slechter dan een droom.

Parallel sta ik paf van de omvang en de diepte van heel veel; deze blog en de wegen die dat wandelt, er is zoveel schoonheid. 'Licht', zoals men wil.

Eén lief iemand die zelf ook twee keer is mee geweest en de mensen en de plekken kent uit de blog; heeft een reis naar Oekraïne aangeboden. 'Dat zal goed voor je zijn.'

Een ander lief iemand heeft naar aanleiding van de laatste blog een bezoek aan Julya in Engeland aangeboden. 'Dat zal denk ik goed voor jullie allebei zijn.'

Wat zeg je me daar nou van?
En hoewel deze blog dus zou kunnen gaan over mijn tijd bij Julya gaat het dat niet. Ik heb het uitgesteld tot iets meer stabiliteit.

Deze blog begint met een stukje over mijzelf, maar zeker wel in relatie tot de blog en deze vrouwen.
Ik heb deze zomer 'iets'. Het heet paniekaanvallen.

Het verbaast niemand dat ik het heb (mij ook niet), wel dat dit komt na zes maanden. Tegelijkertijd kan ik snappen; dat na zes maanden van deze hoogspanning draadjes doorbranden. Er zit een bug in het programma. Al weet ik dat lichaam en geest één zijn, kan ik de reactie van mijn lichaam zelfs met verwondering bekijken.

Mijn blanco geestelijk verleden; is niet meer. Al denk ik niet dat je history blanco te houden niet een doel op zich is. Soms is het juist goed ergens doorheen te gaan; een rammelende schroef erkennen in plaats van blijven doorrijden. Trouwens, deze rammelende schroef had de boel al stilgelegd, hoor. Alleen liefde en begrip (en hulpmiddelen) kan het innerlijk bange asielhondje, waarvan ik niet wist dat ik die in mij had, helpen en mij hierna steviger in het leven doen staan. Ik kan zeggen dat ik in meerdere, actieve, zeer goede handen ben.

---

Julya Ik denk dat je niet alleen bent. Dat is normaal. Iedereen heeft nu 'iets'. Zes maanden is gewoon te lang. Ik heb ze zelf ook. Ik heb er veel last van gehad na mijn zware covid, toen nog in Kyiv. Er is zelfs twee keer een ambulance voor mij gekomen omdat ik overtuigd was dat ik dood ging.
Alyosha (haar man die omgekomen is) hielp me toen heel erg. Ik belde hem dan op; 'Ik check weer uit' en hij kwam dan van zijn werk, en dan gingen we wandelen, of hij reed mij rond en wees de hele tijd aan; 'Kijk daar is dat en daar is dat, gewoon om me af te leiden.'
​
Natuurlijk heb ik ze nú met de oorlog weer en deze moet ik zelf doen. Nog steeds móet ik soms naar buiten uit een winkel. Ik vermijd ik het openbaar vervoer zoveel mogelijk en soms stappen we bij een eerder halte uit, omdat ik er gewoon uit móet. Ik ben wel iets verder in het proces en kan er iets beter mee omgaan. Ik weet wat het is. Bel mij, al is het om drie uur 's nachts. Ik heb al onderwerpen klaar waar we het over kunnen hebben.'
​
Tatjana Deze hele dosis bovenstaande liefde is toch..... een beetje verlegen en stil makend. Wat wil het duister nou zolang er zulke lieve mensen zijn. Destructie is futiel. Donkerte zal altijd ook meer licht oproepen. En zo zal alles, alles goed komen.

---

Anja Bij ons in huis is het gespannen. (ik hoor dat ook aan haar stem). Mijn man heeft een heel slecht humeur. Hij wordt heel makkelijk boos op ons. Ik denk dat hij even een paar dagen vrij moet, maar hij werkt alleen maar door. Al sinds het begin van de oorlog heeft hij alleen maar zoveel mogelijk gewerkt en zoveel mogelijk reserves opgebouwd voor 'wie weet'.

En natuurlijk zijn daar alle zorgen die hij als binnenvetter niet deelt. De oorlog en zal hij toch ook wel of niet gaan dienen? Dat is ook zijn tweestrijd. Hij denkt eraan, hij 'wil' ('wil', is natuurlijk het woord niet, het is meer een 'sense of urgency'), maar hij wil ons ook niet achterlaten. Hij is afgekeurd, maar zou hij herkeurd kunnen worden als hij 'wil'. Hij heeft op zich vrijstelling, want wij vallen onder de categorie 'onbeschermd gezin'. Dat wil zeggen dat er zonder hem geen verdere bescherming is. We hebben een hele grote buurman Sasha die ons altijd helpt en die ons ook zou kunnen beschermen, maar hij heeft zich nu aangemeld voor het leger en vertrekt. Hij woont alleen met zijn dochter. De moeder werkt in Polen. Daar was ze al aan het werk, maar is ze ook gebleven sinds het uitbreken van de oorlog. Zijn dochter heeft hij nu achtergelaten bij zijn oude moeder.

Tatjana Ik stuur al jaren de kleren van mijn zoon naar Anja. De meeste kleren heb ik zelf ook gekregen. Als hij eruit is, is precies Anja's zoon aan de beurt. Wat zij niet kan gebruiken, geeft ze ook weer door. Dat komt wel goed. Een prachtig doorgeef systeem. Zoals kinderkleding is; zo zou je willen dat de hele wereld was. In de herfst maak ik altijd een herfstpakket voor de winter met vooral goede schoenen en jassen. Daar leg ik er altijd ook van alles bij; ook andere maten. Laarzen maat 46, of jas maat 146; Ook dat komt altijd wel ergens bij iemand goed terecht. Nu stuur ik weer een grote doos, gesponsord door de blog. Ik denk dat jullie dat wel goed vinden.

---

Larissa Hoor je niet aan mijn stem dat ik helemaal veranderd ben? Ik ben zelfs naar de kapper geweest!
​
Ik ga weer naar school. Ik ben hier in de stad de opleiding gaan volgen tot weefster van rushniki. Ik ben veruit de oudste in de klas, tussen de jonge studenten, maar dat maakt me niets uit. Ik ben heel gemotiveerd en vind het echt leuk. Zelfs zo leuk dat ik laatst na een paar dagen vrij, 's avonds in de tuin aardappelen te rooien dacht: ik mis mijn school. Ik wil naar school. Zo weet ik dat ik daar goed zit. Tot december heb ik studiefinanciering en daarna gaat het 'op cijfers'. Dus bij goede cijfers blijft het per maand door gaan. Je snapt dat ik zoveel mogelijk mijn best doe en punten aan het halen ben. Daarnaast heb ik een fotografieklus van het lokale museum om hun rushniki collectie vast te leggen en ben ik heel geïnteresseerd jouw doeken te gaan naaien.

---

Tatjana Een korte uitleg. Rushniki zijn traditionele geweven, geborduurde doeken, vol symboliek en worden vooral bij belangrijke levensgebeurtenissen zoals trouwen en begrafenissen gebruikt. Ook hangen ze ter bescherming in huis.



Larissa gaat binnenkort langs bij Lyuda om naar het naaien van het volgend doek 'te kijken'. Mooi, he, kruisbestuiving en als alles samen komt? 'Ik slaap om half één en heb helemaal geen tijd meer om het nieuws te volgen.' Larissa heeft het lekker druk, maar dat is volgens mij een betere staat dan de afgelopen paar blogs. Goed voor haar.

Ja dat was tot eergisteren. Nu is er weer nieuw nieuws en is haar stem weer heel anders.

Sowieso zijn de afgelopen twee weken één grote rollercoaster van zeer uitéénlopend nieuws.
Weet je hoe goed het is om na zes maanden van … dit... eindelijk weer goed nieuws te voelen? Wat begon als de aangekondigde slag om Cherson eindigde opeens als een soort geheel verassende flits-mega bevrijding van de gehele Charkiv provincie. (Dat is de provincie naast onze Sumy provincie van de blog). Het nieuws van dorpje naar dorpje werd gevolgd. Iedereen was aan zijn telegramkanalen gekluisterd. Dorpje voor dorpje. En het ging zo snél!

Wat eerst alleen nog een persoonlijk opgenomen filmpje was van een militair was, werd twee uur later alweer officieel bevestigd, en weer dóór. 'Zijn ze alweer daar?!' Geen nieuws volgen was voor niemand een optie. Dit was voor iedereen uit de blog, voor de mensen buiten de blog waar ik contact mee heb, voor mijzelf, en ik durf in te schatten, voor het merendeel van Oekraïne, een gedeelde piek-ervaring.
Daarna kwamen, net zoals toen rondom Kiev, de beelden van wat er dan aangetroffen wordt. Ik vermoed dat we onze borst wel vaker nat zullen moeten maken.
​
Snel daarna kwam, en ik denk in reactie, het nieuws van de mobilisatie in Rusland. Dat wordt een nieuwe rivier vol vlees dat het land zal binnen stromen. Dat is 'niet bemoedigend' nieuws. Stalin zei al: 'kwantiteit is een kracht op zich', zoals we overigens in de volledig overdondert van het begin van de oorlog ook hebben gemerkt. Nou komt vloedgolf nummer twee.

Op dezelfde dag kwam ook, 's avonds laat opeens weer euforisch nieuws. Pas toen ze al waren aangekomen in Oekraïne, werd de grootste gevangenenruil bekend gemaakt. Meer dan 200 krijgsgevangen keerden terug. Waar iedereen op gewacht had en niemand durfde te hopen. Opeens waren ze er. Echt boven wiens verwachting dan ook. Euforie is licht uitgedrukt. 
U weet hoe verbazingwekkend dicht op het nieuws we in deze blog zitten. Dit was voor ons persoonlijk ook zeer relevant nieuws.

---

Wederom had ik de namenlijst van de uitwisseling bekeken en in 'wat-valt-er-ook-te-zeggen'-stilte doorgestuurd. Hij staat er niet bij.

Intussen hebben we wel deze tekening gemaakt door één van de zonen van Larissa; 'mama wacht op haar broer'

Larissa klinkt weer terug bij af. Ik hoor het meteen aan haar stem. 'Ik zou eigenlijk heel blij voor iedereen moeten zijn, maar het lukt me niet.' Maar ik weet zeker; over een paar dagen zal er weer hoop verschijnen. Wat fijn dat hoop bestaat. Deze rollercoaster. Je moet er maar tegen kunnen.
​

---

Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door.
​Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik). Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.