Stemmen uit Oekraïne XL

Kapot

Blog 40
Tatjana Larissa's broer is 'gevonden'... in het een Russische nieuwsuitzending. Dus bevestiging dat hij leeft. Wat 'gewond' betekent weten we nog steeds niet. We weten wel door de nieuwsuitzending dat hij zijn beide armen nog heeft.

Larissa 'Ik voel niet zoveel. Ik ben nog steeds de hele tijd onder de kalmeringstabletten. Ik kan wel zeggen dat ik niet heel enthousiast ben van hoe slecht hij eruit ziet en hoe mager hij is. En ik weet nu ook zeker dat we een revalidatieprogramma voor hem moeten vinden voor als hij terug komt. Als ik naar Nederland kom, kom ik niet om te vluchten, maar om mijn broer te revalideren.'

Het is een zeer... propagandistisch filmpje waarin de overlevenden van het bombardement in Olenivka worden 'geïnterviewd'; 'Waarom hebben jullie zelf Mariupol zo verwoest? Wat wil je zeggen tegen je eigen Oekraïense commandanten die jullie hebben gebombardeerd?' Ik zet interview natuurlijk tussen aanhalingstekens. Want het is spreken uit gevangenschap en overgeleverd zijn aan.

Ik vind dat Larissa's broer nog goed stand houdt, minimaal en ontwijkend antwoord, zich op de oppervlakte houdt, maar uiteraard geen enkel oordeel over degenen die anders antwoorden.

Larissa 'Het is nu ook geen tijd voor heroïsme. Laat ze vooral alles zeggen wat ze willen horen om te overleven.'

---

Julya: 'is' er weer.

Julya 'Ik was boos op werkelijk de hele wereld over dat ik zo uit mijn vorige leven en comfortzone ben geprojecteerd. We hadden het zo goed. We waren gelukkig. Nog steeds denk ik soms dat we gewoon kunnen terugkeren naar Kyiv en dat leven weer kunnen oppakken. Toen mijn man was overleden heb ik met helemaal niemand meer gepraat. Over mijn man kan ik al helemaal niet praten. Daar gaan we het niet over hebben.

Wat ik nu nodig heb zijn mensen die mij kennen, ook in stilte, die mij knuffelen of troosten. Zachtheid. Maar die mensen zijn hier niet. Hier in Engeland huil ik om hem omdat ik hem mis. Maar de rouw en afsluiting komt pas thuis als ik in ons appartement ben en ik door zijn spullen ga. Engeland is heel behulpzaam, maar het is geen thuis. Ze zeggen wel; 'Mijn medeleven' en dan 'Tot maandag'. Ik moet blijven glimlachen. Ze begrijpen het niet. Ze zijn nergens schuldig aan, het is geen verwijt... maar ik heb gewoon mijn 'eigen mensen nodig' in dit proces.

Ik weet helemaal niet wat ik ga doen of hoe ik verder moet leven. Per maand gewoon maar, denk ik, en zo zit ik nog steeds in Engeland. Ik ben er heel slecht aan toe. Ik weet mij geen raad. Mijn dochter en ik hebben allebei kalmeringspillen (daar zijn ze weer) en we gaan naar de psycholoog. Ik wil al negen keer naar huis, maar dan stop ik weer. Ik voel dat ik alleen maar kan helen als ik in Oekraïne ben, maar ontzeg ik dan mijn dochter de kans op een veilige toekomst? Mijn man zei in de telefoongesprekken voordat hij gewond raakte dat de prognoses slecht waren en dat dit wel drie jaar kan duren. De uitkomst is nog onbekend. Hoe erg gaat het nog worden en wanneer houdt het op? Hoe moet ik nu de broek ophouden als kostwinner en kan ik nu wel werk vinden in Oekraïne?
En ik wil ook zeggen: Wij hebben een prachtige, patriottische bevolking, wegens welke we dit vol kunnen houden, maar deze overheid is niet mijn overheid.
Mijn man was vrijwilliger. Hij heeft zijn hele uniform en alles wat nodig was zoals kisten, helm, kogelvrijvest zelf betaald door sponsoring van vrienden en familie. Van het leger zelf kreeg hij thermisch ondergoed en wat hempjes. Hoe kan dat toch? Waar gaan al die miljarden steun heen?! Hij heeft een maand training gehad en is na de training meteen naar het heetste front gestuurd. Waarom worden kersverse vrijwilligers naar het front gestuurd? Zijn ze gek geworden? Zijn zij 'vlees'? We zeggen wel dat Rusland de soldaten inzet als kanonnenvoer, maar wat doen we zelf? En wat zijn onze eigen statistieken met doden? Die worden niet verteld, maar ik weet zeker dat het niet minder is dan de Russen. Hoe moet dit verder? Diegenen als 'Larissa's broer' zijn 'op'. Diegenen als mijn man zijn 'op'. Er dienen zich niet meer zoveel vrijwilligers aan. Wie moet als volgende vechten; diegenen die nu nog thuis zitten en te bang zijn een scheet te laten? En waarom zijn die nog steeds niet opgeleid? Mijn man was daar ook heel fel op en heel kritisch op de overheid. Iedereen had zich allang getraind moeten zijn.

om … Larissa's broer heb ik pas écht grijze haren gekregen. (zij zijn vanaf kind close bevriend) Mijn man is dood, heeft een plekje en zijn lot is bekend. Van hem en alle krijgsgevangen is nog lang en tergend niet bekend hoe dat gaat eindigen. Dat is echt om gek van te worden.'

---

Lyuda 'Aan het front bij mijn man en zoon is alles rustig. Ze vechten vooral tegen muggen nu. Er vliegen alleen soms drones over. Ja, dat is eigenlijk heel eng als je er over nadenkt, want die drones kunnen ook wat anders gaan doen dan 'kijken'. Ik snap eigenlijk niet waarom ze alleen maar komen kijken, maar daar hebben we het niet over.

Waar ik het wel over wil hebben is dat ik een intensieve vijfdaagse cursus Engels heb gedaan. Dat programma was heel intensief, je wordt gekoppeld aan een buddy en je moet je gesprekjes op de camera opnemen en delen om over je 'spreekangst heen te komen.

​Wat mij minder vrolijk stemt is mijn moeder. Zij lag een week in het ziekenhuis met hartproblemen en bloeddrukproblemen. Ze maakt zich daar nu vooral druk over de aardappels die geoogst moeten worden. Voor mijn moeder is dat heel belangrijk. De wereld naar de knoppen? Als de groentetuin maar goed is. Dus zodra mijn man een dag thuis kwam zijn we naar haar gegaan om aardappels te oogsten. Ik hoop dat ze zich nu beter voelt.

Later: Het gaat maar niet beter. Ik ben nu een paar dagen bij haar. Er wordt hier veel meer gebombardeerd dan bij ons. Ze is natuurlijk geen 'oorlogsslachtoffer', maar ik weet zeker dat het een rol speelt, de hele tijd die knallen om je heen en de algehele bezorgdheid, natuurlijk. Er zijn nu heel veel mensen met hartproblemen en hoge bloeddruk.'

Tatjana Als laatste het meanderen van gedachten wil ik een opmerkelijke tweerichtingsverkeer benoemen in de Sumy provincie.

Enerzijds gaat het dagelijks bombarderen vanuit achter de grens gewoon door, zoals wat ik eerder 'als random pijltjes over het dartbord' noemde. Elke dag een rondje volslagen willekeurige objecten, studentenhuis, koeienboerderij, vijver, macaroni fabriek, groentetuin ect. Niet heel groot. Niet heel erg. (bemerk het verschuiven van de woorden). Er vallen ook niet veel slachtoffers. Lyuda vertelde over een omgekomen vrouw bij het bombardement laatst op een auto-repareer-station, maar we hebben het niet over die grote gebouwen, met tientallen doden, die wél het nieuws halen. Ook al halen zij niet CNN, hierbij wat foto's uit de omgeving.

Kapot

Tatjana Nog steeds geldt mijn vraag: wie hier een plan in ontwaart, mag het zeggen. Omdat het vrijwel dagelijks gebeurt ontwaren mensen twee semi-vaste tijdstippen per dag, 's ochtends na negen en 's avonds na acht. Alsof het van iemands inklokken/ploegendienst afhangt. Iemands dagelijks rondje darten? Absurd blijft het.
Er wordt ook niet héél veel meer over verteld. 'Er was weer een bombardement. Ze hebben de stadsverwarming geraakt, en nu zijn ze die weer aan het repareren.'

En dat brengt ons ook bij een andere kant die ik graag wil laten zien. De foto's zijn vooral van de plaatselijke rayon-hoofd. Terwijl er aan de ene kant wordt gebombardeerd, wordt er aan de andere kant herbouwd, vooral van wat de Russische grondtroepen achterlieten.

Opbouwen

Tatjana En zo inspireert deze mierenhoop. Wie wint er? De wederopbouw of de bombardementen? Ik denk dat de stand per dag een beetje verschilt. En zo; is dit toch een stuk beter vertoeven dan in bezetting en heeft iedereen het 'normal'no' en Lyuda het 'uitstekend'. Echter iedereen weet ook; dat het een grensprovincie is en morgen weer anders kan zijn. Een veelgehoord commentaar is ook dat niemand meer 'plannen' heeft. Het leven per dag, het geheugen een vergiet, iedereen aan de kalmering, de hoge bloeddruk en door.... Door is de enige richting die er is. En toch, of misschien 'daarom' hebben wij het sinds het begin van de oorlog weer aangedurfd een doek naar Oekraïne te sturen. De naald en draad wordt weer opgepakt. Als het aankomt. En als die buurman aan zijn eigen kant van de schutting blijft. Op hoop van zegen en door.

En ik zou aan de hand van mijn gesprekken graag nog de kalmeringstabletten willen toevoegen aan het nieuwe normal'no. Dat brengt ons op:
Luchtalarm (& schuilkelder-spijbelen)
bombardementen/beschietingen
groentetuin
kalmeringstabletten =
-------------------------------
Het nieuwe normal'no

---

Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door.
​Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik). Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.