Stemmen uit Oekraïne XXII

Anja; Hoe in de stad Chernigiv water te drinken; zet een bakje onder de regenpijp.

Tatjana In het donkerste donker verschijnt ook het lichtste licht. En ten tijde van horror verschijnt ook magie. Ik wil twee voorbeelden noemen van: Uitzenden en loslaten. Eerst was de nood/de stress zo hoog dat je meteen die dag al iemand/iets gevonden wilde hebben. En ook daar weer: vertrouwen. En ik hoop dat deze twee voorbeelden symbool staan voor het groter verhaal/ the bigger picture. Vertrouw.
Het komt goed.

Een dikke week geleden (of is het twee, ik ben het besef van tijd/dagen kwijt) kreeg ik een ontroerende vraag/aanbod van deze moeder hier in Nederland. Dit is haar stukje. 'Ik ben moeder van vier kinderen. Mijn zoon is zwaar meervoudig gehandicapt en gebruikt veel zorgmiddelen. Ik weet dat ik met hem nooit zou kunnen vluchten in een oorlogssituatie. En al zou een vlucht mogelijk zijn dan nog heeft hij heel specifieke zorgmiddelen nodig. Daarom de vraag van mij en van mede-ouders met kinderen met beperking: zijn katheters, stomazorgtoebehoren en sondevoedingstoebehoren of medicatie (epilepsie/pijn ect.) dingen die benodigd worden? Ik wil nog even kwijt dat ik buitengewoon dankbaar ben voor de strijd die jullie leveren voor vrijheid en democratie en het behoud van de soevereiniteit van Oekraïne.'

Het is zo. Sommige mensen kunnen echt alleen maar 'wachten'. Met een paar moeders heeft zij nu allemaal medische hulp 'stukken' verzameld voor juist deze doelgroep: kinderen die niet kunnen vluchten. Poeh. Maar wat een specifiek aanbod en een specifieke doelgroep en dat in deze ondoorzichtige omstandigheden die per dag anders zijn en ik wist even niet hoe ik dat moest regelen. Ik heb Facebook geprobeerd. Maar het volgende gebeurde:

Lyuda sprak in de schuilkelders van Shostka met iemand over hoeveel ondersteuning er is Nederland. Ze noemde bovenstaand verhaal. Overigens zegt zij: 'Wij dragen hier iedereen naar binnen de schuilkelders in. Soms dragen we hier iemand uit een rolstoel met z'n vieren naar binnen.'

Diegene die Lyuda hierover sprak in de schuilkelder. Is zelf medicus. En zij kende een andere medicus in Lviv die zelf ook uit Shostka komt en die zich daar, in Lviv, bezig houdt met de inzameling en vooral: verdeling en verspreiding van medische humanitaire hulp. (hoort u de engelen al zingen?) Ik heb met haar in Lviv gebeld. De situatie uitgelegd. Zij heeft mij het telefoonnummer gegeven van een Oekraïense Duitser, die humanitaire spullen rondrijdt uit DL en dat naar die contactpersoon in Lviv brengt. Hij komt toevallig regelmatig in Nederland en kan het ook nog komen ophalen. Deze week gaan we verzamelen. Volgende week komt hij het ophalen. En die persoon in Lviv stuurt het ook nog naar Shostka en omgeving. Dat het daar goed aankomt en wordt verdeeld: ik probeer Lyuda te vragen. Zij was vroeger kinder-zuster. Ik sta versteld. Wat een ongelooflijke mierenhoop. En meestal merk je de mierenhoop niet zo; die gaat gewoon zijn eigen gangetje. Tenzij er iemand opeens met zijn dikke, lelijke voet in gaat staan en probeert het mierenhoop te vernietigen. Dan zie je de mierenhoop op zijn best.

Mijn tweede voorbeeld van hoe dingen eindelijk samenkomen en kleine stukjes goed nieuws brengen: De warmtekijker. Weten jullie die nog? Van het eerste geld van de blog hebben de mannen die we kennen uit de blog een warmtekijker (verrekijker voor in het donker) gekocht. Die hebben we gelukkig met z'n allen mogelijk gemaakt. Het kunnen kopen was de eerste vreugde. Maar daarna kwam snel de domper/realitycheck: Als we nu één vinden, hoe moet die hier in Godsnaam komen?! Ze zitten in omsingeld gebied. We hebben er veel over gebeld. En vooral: Zíj hebben er heel veel over gebeld én geregeld. Ik heb wel proberen mee te denken, maar besef me dat ik me nog steeds niet besef in wat voor 'verzet' verhalen we zitten. 'Tan'; besef je je wel dat als ze bij een Russische checkpoint op de weg een warmtekijker in de auto tegen komen, dat ze dan de hele auto kunnen doodschieten?' Oh ja. Ze zijn echt heel veel weken, de mierenhoop is écht weken bezig geweest met; doorverwijzen, bellen, regelen, tot aan Hongarije. Ik kan alleen zeggen; na verschillende pogingen; hebben ze er nu twéé. Dat vat het verhaal samen. Ik weet niet hoe ze het geregeld hebben. Ik hoef het ook niet te weten

---

Lyuda; stoffen van Gordijnkunst hangen nu voor het raam om te beschermen tegen brekend glas.

Lyuda maakt pelemeni voor haar man.

Ik zou het bijna vergeten te zeggen: Er zijn geen bijzondere verhalen. De dames leven steeds meer in de kelders. Het wordt frequenter. Zo'n drie/vier keer per etmaal. Tegelijkertijd sluipt er een soort 'spijbelen' op. Niet meer luisteren naar het luchtalarm. Larissa vat het samen als: ik wil me niet meer verstoppen. 'Als ons lot doodgaan is, dan is het zo'. Het klinkt fatalistisch, maar het heeft juist iets heel krachtigs: kiezen voor het leven. Een soort fuck you. Tijdens één van mijn keren bellen was Larissa met haar hele gezin de groentetuin gaan omspitten. Ook dat is een fuck you. Zij vertelt ook dat inwoners van Oekraïne zijn opgeroepen om júist hun moestuinen wel in te zaaien; voor jezelf en voor je buren, want wie weet..... Lyuda's oude moedertje is ook haar groentetuin in gegaan. Fuck you.

Het wordt zo normaal dat ik het haast zou vergeten te zeggen. Of misschien is normaal niet het woord. Misschien wordt het allemaal zo onnoemelijk dat ik het niet meer noem. Omdat afstomping denk ik de enige manier is om hiermee te dealen, zoals je zelf misschien ook in jezelf merkt.

Maar ook: herinner mij eraan dat wat ik weet (en dat is veel meer dan in de blog verschijnt), wat voor mij logisch is; misschien niet logisch is voor jullie.

Daarom zeg ik: dat ondertussen de lange afstand- bombardementen op Sumy doorgaan. Sumy ligt steeds meer in stukjes op de grond. Dat is onveranderd. De omsingeling en bombardementen en uithongering van steden als Cherson, Chernigiv, Kiev, Mariupol gaat door.

Gewoon: de schaal van wat hier gebeurt. Dat het mogelijk is dat er steden als Kiev (met 3 miljoen inwoners), Charkiv (1,6 miljoen), Sumy (300,000), Chernigiv (300,000) Mariupol (450,000) worden omsingeld, uitgehongerd en gebombardeerd. Ik hoef niet te zeggen dat ze geen elektriciteit, water en al die dingen meer hebben, he? Als middeleeuwse kastelen. Het is gewoon... alleen een beetje voor te stellen als een film; net voordat de superhero New York van Godzilla komt redden, een beetje dat moment.

Cherson (320,000) is vooralsnog de enige stad waar de lokale overheid zich na deze behandeling heeft overgegeven. Vooralsnog is Cherson bezet gebied.

Terug naar Sumy provincie: En evenzo zijn er zoveel kleinere stadjes die ervan langs hebben gekregen, een paar voorbeelden: Konotop 88,000 is gebombardeerd. Trostianets is een mini klein stadje onder Sumy van 20.000 die deze week is heroverd op de Russen. Overigens moet je niet verwachten daar nog veel mensen te vinden. Ochtyrka (48,000) is écht helemaal niets meer van over. (er is een overtreffende trap van verwoesting). En heel veel nog kleinere dorpjes op de route van de Russen zijn ge-egaliseerd. Van die dorpjes met houten huisjes die niet in de krant komen. Dat onze dames nog zo vreedzaam in hun schuilkelders leven en hun woonplaats overeind staan is gewoon hun geluk; het dartpijltje is nog niet op hun vakje van het dartbord terecht gekomen. En dat zeggen ze zelf ook heel vaak; 'Godzijdank is het hier rustig.'


Hoe de Sumy provincie (en heel Oekraïne, maar in verschillende overtreffende trappen van verwoesting) hier uit moet komen; Ik kan het me gewoon niet voorstellen. Wat ze hebben te herbouwen, in stenen, maar ook in ál het andere, fysiek en psychisch, materieel en geestelijk, is gewoon niet voor te stellen. En dan ook nog de omvang van het gevoel en de vraag; 'Waarom?' in alle mogelijke aspecten. En 'Waarom doen ze dit?' Of zoals iemand zei die laatst belde: 'Wat heb je eraan als je er een landje bij krijgt wat volledig verwoest is?' Dat vind ik een goede vraag.

Soms is de realiteit zo dat je alleen maar kunt schaterlachen. Daarom kom ik graag even terug op de vraag 'Waarom doen ze dit?' en wil af sluiten met een grapje. Dat is belangrijk. Eén van de dingen die in Rusland op het nieuws komt is dat Oekraïne vogels, waaronder duiven, geladen met biologische wapens naar Rusland stuurt. Dat is nu de joke of the day, op social media en onderling. Van; 'kom op jongens, waarom zouden we alleen maar duiven sturen? Laten we ook onze ganzen en kippen sturen!' En dan volgen hele spectaculaire filmpjes van mensen die hun kippenhok open zetten onder begeleiding van Rambo muziek en special effects. Echt heel grappig. Een ware grapjes-reeks in allerlei varianten.

Anja vertelt dat ze een stukje van een komiek zag: die voor het raam zit en vertelt; 'Ik kijk naar buiten en zie een duif van een tak naar binnen kijken en vraag mij af; Waarom kijk jij zo naar mij? Ben jij wel een duif of ga je me zo vermoorden? En die berk waar je in zit; is dat wel een berk of is dat ook een vermomd biologisch wapen? (de berk is een symbool van Oekraïne). Ook vertelde ze over haar bijen. En dat zij dus één keer per jaar, nu, in het voorjaar, wakker worden en bij de eerste keer uitvliegen eens flink een half jaar winterslaap uit moeten 'poepen' (dat schijnt nogal een procedure te zijn) voordat ze daarna weer nectar kunnen verzamelen. Ze vertelt: Haar bijen die ze net heeft vrijgelaten zijn nu ook op weg naar Rusland.

---

---

​Tatjana Van de eerste ontlading, naar een structurele, productieve aanpak. Ik stop met dágelijks een blog schrijven. Het is niet meer, zoals de eerste week, elk uur inchecken. Misschien went alles, zelf mannen met rode knoppen ect. Dit gaat naar om de dag of twee keer per week, nog even voelen. Ik ga mijzelf en mijn bedrijf staande houden, om juist weer met hen over een tijdje te kunnen heropbouwen. Zij hun rol. Ik de mijne. Allemaal voor hetzelfde.

Ook ik heropen de rekening. NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko
Het eerste geld is binnen/ daar aangekomen. Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.