Stemmen uit Oekraïne XXIII

Dat uiterst ballonnetje onbezet gebied is 'ons' gebied. Zo ongelofelijk onvoorstelbaar.

Tatjana Soms vraag ik me af wat ik nog kan schrijven. Iedereen leeft halve dagen in de schuilkelder. Er is oorlog. Er zijn overvliegende vliegtuigen. De huizen zijn verduisterd. Vanaf 6 uur 's avonds gaat de avondklok in. Uren in de rij bij de winkel met lege planken. Dit is het nieuwe normaal, zonder grote verhalen. Enerzijds is het een godszegening dat er geen spannendere verhalen zijn. Dat betreft ons gebiedje; onze mega bijzondere, wie had ooit gedacht dat alles zo bijzonder zou worden-gebiedje; Ik wil even de meest accurate landkaart delen die ik tot nu toe heb aangetroffen.

Wij schrijven over dat uiterste ballonnetje van onbezet gebied. Tegelijkertijd is er ook heel weinig goed nieuws. Weinig tot niets dat hoop geeft. Vandaag gaan gesprekken heel erg over wat er bij het heroveren van het stadje Butcha aangetroffen is. Dat is zo gruwelijk dat het niet eens hier wil typen en het aan de lezer overlaat of je dat opzoekt. Het maakt wel extra duidelijk waarom deze Godzilla overwinnen the only way out is.

Het is gewoon..... grijs, kleurloos, donker. Ik hoor van meerdere stemmen precies dezelfde uitdrukking: 'Den' Surka', wat letterlijk de vertaling is van 'Groundhog Day'; die film uit de jaren 90 met Bill Murray die elke dag wakker wordt in dezelfde dag. Ook Julya die in München zeer depressieve neigingen doorgaat, noemt het zo. Iedereen leeft in de dag, in het moment, doet dezelfde 'kleine' dingetjes als eten maken en maakt geen plannen voor de toekomst (Zen masters eat your heart out) Jeetje jongens. Wat een sombere editie van de blog is dit. En toch; dat is hoe het nu is. En ook hoorde ik het grapje: 'LifeCoach, wij zijn nu allemaal uit onze comfort zone gestapt. Wat nu?'

Het schijnt bij de oorlogspsychologie te horen: dit is de fase van de apathie. De shock is voorbij, het nieuwe wordt normaal, Het wordt duidelijk dat langer gaat duren dan gehoopt, en je leeft een beetje tussen schuilkelder en huis. Het gaat niet om hoeveel je kunt vechten (als in: hoe groot je uitbarsting is), maar hoelang je kunt vechten.

​Kleine leuke dingetjes zijn:
– Lyuda heeft één avond met haar man aan de keukentafel onder een verduisterde lamp bier gedronken en chips gegeten. Wat een mooi schilderij moet dat zijn. Dat was een stiekem feestje, want in Oekraïne geldt sinds het begin van de oorlog de droogtelegging. (alcoholverbod)

– Anja: 'Als ik gewoon wat loop door het dorp of bezig ben in de moestuin kan ik zelfs doen of de oorlog er niet is.'
​
– Ik heb nu pas begrepen dat Julya haar hond had meegenomen op haar vlucht.

Een héél klein beetje van onze inzameling.

Veel speelt aan de achterkant; bellen, gebeld worden, doorverbinden ect. Ik ben er nog steeds minstens halve dagen aan kwijt.

De medische hulpmiddelen-actie die we sinds de laatste blog met een moeder hebben opgezet (zie vorige blog) wordt haast hilarisch succesvol; iedereen helpt, tot ziekenhuizen aan toe. We zouden al blij zijn geweest als we drie dozen/vier dozen bij elkaar zouden kunnen krijgen. Inmiddels heb ik de chauffeur uit DL, die het naar UA brengt, gevraagd of er ook een maximum aan de omvang zit. De eerste lading bedraagt 30 dozen hulpmiddelen, met misschien zelfs rolstoelen erbij. Voor nu laten we het erbij en vertellen we mensen: stay tuned, misschien komt er een tweede vracht. Eerst gaan we vol spanning deze zending afwachten. Via de contactpersoon in Lviv, die de distributie doet, gaat het naar de medicus uit de schuilkelder in Shostka (van de vorige blog). Verbaasd het iemand dat Lyuda ook mee gaat helpen met uitdelen en distribueren? Mij niet.

---

Larissa legt uit waarom ze zo vaak 'spijbelen' van luchtalarm. "Het is daar heel koud en vochtig, de ruimte wordt gestut door een paal. Dit was bedoeld voor onze aardappelen, niet voor oorlog. Mijn zoon achteraan ligt op aardappelen. Als we eraan gaan, dan gaan we er net zo goed in onze kelder aan."

Met de blog heb ik inmiddels weer genoeg geld verzameld om de dames uit de blog de volgende 150 euro elk te kunnen sturen en 100 euro wil ik geven aan mijn lieve peet-oudertjes, die bij iemand om de hoek wonen.

En ik wilde, geen idee waarom, misschien om het luchtig te houden, een 'spelelement' invoeren voor de ontvangers; namelijk de helft is voor jou en de helft is om weg te geven aan iemand die je het nu gunt. Maar die bal gaat niet op: want ze besteden het meeste al niet aan zichzelf, zoals jullie vaker hebben kunnen lezen.

Larissa heeft het vorige geld, behalve 20 euro, besteed aan wat haar plaatselijk leger nodig had: Warme sokken en professionele stuwbanden. Anja sponsort met haar ontvangen geld meerdere gezinnen in het kleine dorpje door (indien aanwezig) levensmiddelen voor hen te kopen die ze komen ophalen. Lyuda geeft aan van alles en nog wat een beetje: ze zegt dat ze reageert op oproepen en initiatieven binnen haar lokale stads-gemeenschap. En ze vertelt mij zelfs: 'Moet je niet wat geld voor jezelf houden? Jij hebt het ook zwaar!' Ik vind haar lief. Yulia heeft in Munchen nu wat ondersteuning van de lokale overheid en stuur ik deze keer geen geld. Wie weet wat de toekomst in petto heeft.

Veel mensen vluchten, variërend van via-via bekenden tot familie. Ook dat is een doorlopend proces aan de achterkant. Mee juichen, doorverbinden, huisvestingsvraagstukken ect. Lyuda heeft het zelfs voor het eerst als een mogelijkheid genoemd. In dat geval komt ze naar mij en gaan we samen zorgen dat onze Gordijnkunst kan blijven voortbestaan.

---

Dat is wel nodig. Gelukkig ben ik samen met Amy (met wie ik de blog vanaf de eerste ochtend doe) nu ook aan het nadenken over een weg daartoe. Een idee voor een nieuw, collectief doek, niet genaaid door de vrouwen, maar door iedereen die mee wil helpen door thuis een A4tje van het ontwerp te naaien. Ook andere mensen helpen met het doorzetten/omvormen. Het is ontroerend te merken dat mijn textielkunst en werken met de vrouwen daar niet alleen voor mij belangrijk is. Ik kom er wel weer. En met mij; Gordijnkunst & de dames daar. Beter, krachtiger en mooier dan voorheen.  ​

---

Van de eerste ontlading, naar een structurele, productieve aanpak. Ik stop met dágelijks een blog schrijven. Het is niet meer, zoals de eerste week, elk uur inchecken. Misschien went alles, zelf mannen met rode knoppen ect. Dit gaat naar om de dag of twee keer per week, nog even voelen. Ik ga mijzelf en mijn bedrijf staande houden, om juist weer met hen over een tijdje te kunnen heropbouwen. Zij hun rol. Ik de mijne. Allemaal voor hetzelfde.

Ook ik heropen de rekening. NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko
Het eerste geld is binnen/ daar aangekomen. Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.