Stemmen uit Oekraïne XXIV

Lyuda knoopt in haar huiskamer een camouflage kostuum. (dit is een mantel om op droog gras te lijken)

Tatjana Lieve lezers! Vandaag een hele bijzondere blog. Ik ga het opdelen in twee delen.

Deel1
Lyuda vertelde gisteren: 'Vandaag heb ik medicijnen kunnen doorgeven aan mijn moedertje. Ze heeft al 4 dagen geen medicijnen meer tegen haar bloeddruk.
We zijn met een vriendin naar een check-point gegaan, en hebben het daar afgegeven aan een wachtende auto. Zij hebben beloofd langs mijn moeder te rijden in bezet gebied.'
Ik bel haar weer tijdens een luchtalarm.
'Ik sta net op de drempel te drentelen. Ik wil helemaal niet. Als heb ik mijn schoenen al aan en mijn rugzak weer klaar. Ik ben net een uur daarvan terug thuis. Hoe is het daar met jou? 'Bedoel je dat je kiest om met mij te praten nu?' (na enig aandringen) 'Ok. Ik ga toch maar. Als het niet te lang duurt bel ik je zo, ok?'

Larissa: heeft een stem die ik nog nooit gehoord heb. Ik vraag: heb je alle moed verloren? 'Ja. Ik bid elke avond, vaak langer dan een uur onder mijn iconen; met Jezus, met Maria, met alle aartsengelen en iedereen met wie ik kan bidden. Ik bel, behalve met familie, alleen nog maar met jou en met een vriendin uit Lviv. Deze tijd is zo bijzonder en laat zo helder zien wie wie is en wie je echte vrienden zijn. Sommigen waarvan je had gedacht dat ze er zouden zijn, zijn helemaal stil. En andersom; sommigen waarmee je alleen maar soms contact had, komen helemaal boven drijven en zijn opeens heel belangrijk geworden. (ik onderschrijf deze observatie volledig) Soms bedenk ik me waar we nog tegen vechten. Niet alleen fysiek vechten. Maar ook: Hoe gaan we deze informatieoorlog winnen? Ik weet wel waar wij hier al acht jaar mee te maken hebben. Wij zijn het al gewend. Maar nu is het zelfs in het westen. Zelfs jij vroeg me laatst over Denazificatie. 'De moed zakt me in de schoenen. Ze zei zelfs: 'Wat is dit nou, Tanyusha, ben je alleen Russisch nieuws aan het kijken?' Ondertussen gaat het luchtalarm. Bellen tijdens luchtalarm. Na enige tijd besluit ze toch maar haar winterkleren aan te trekken en in hun aardappelkelder (zie vorige blog) te gaan zitten. Ik begrijp heel goed; dat als er drie of vier keer per dag luchtalarm is, je daar van afstompt.


Die geschiedenis over mijn vragen: wil ik uitleggen. Die is een beetje vanuit de rustige uurtjes uit onze gesprekken: als er geen luchtalarm of andere ongein is. Ik vraag om achtergrondinformatie over nieuws waar ik mij zelf over verbaas. Het gaat over 'denazificatie' en een voorval dat er van mensen van kleur bij een evacuatie uit Kiev waren tegengehouden zoals ik aan het begin van de oorlog hoorde. Ik vertel hen: Het eerste weekend was van de invasie was zo ontroerend. Ik heb nog nooit zoveel eenheid gezien voor iets. Werkelijk iedereen ging de straat op voor Oekraïne. Meteen dat weekend veranderde er iets. Het verhaal kwam dat er bij de evacuatie van Kiev studenten uit Afrika plaats moesten maken voor wittere mensen. Wat weet jij daarover?

Larissa: 'Tan'. Ik wil je als eerste zeggen: Ik stond er niet naast toen dat in Kiev gebeurde. Wel kan ik wel met zekerheid kan zeggen is vanuit Sumy: Wij zijn juist als eerste begonnen de buitenlandse studenten te evacueren. Weet je wat voor schaamte en schande dit voor ons was naar hen toe dat dit met ons land gebeurde? Mijn dochter zat daar langer dan menig buitenlands student. Ik heb ook op een site gezien dat de laatste buitenlandse studenten uit India zeggen; We kunnen niet weg. We moeten sneeuw smelten om te drinken. Dat doet mij heel pijn. Maar dat was hoe het was. Niemand kon op een gegeven moment meer weg en moest sneeuw drinken. Mijn dochter ook.

Ik weet wel dat er in Kiev een een schandaal is uit de eerste dagen met een politicus in charge die de eerste bussen voor zijn eigen mensen heeft laten rijden. Die bus moest langs allerlei adressen rijden om zijn 'kring' op te halen. Die zal zeker ter verantwoording worden geroepen. Misschien is hen zoiets overkomen? Ik weet het niet. Ik kan je alleen zeggen. Een persoon die een racist is; die heb je hier ook. Daar valt ongeveer niets aan te doen. Maar dat zijn wij niet!


Lyuda is meteen onthutst. Haast defensief. 'Geloof dat niet. Weet je hoe ver de arm van Rusland rijkt? Ik wist niet dat die tot jullie toereikt. Kun je je voorstellen? Dat dat is gebeurd; kan ik me niet eens voorstellen. Ik ben het zelfs niet met haar eens. Ik kan me zo voorstellen dat je ook niet in de juiste handen kan vallen. Zoals hier ook een hele gezellige groep bij een AZC staat, van de PVV of nog wat treetjes verder. Je zal maar in verkeerde handen vallen.'


Nog een ander thema: Wat ik vorige keer nog niet durfde te typen:
In Butcha, een heroverd stadje, zijn, onder andere, kelders met verkrachte vermoorde vrouwen en meisjes gevonden. Verkrachting als wapen. Zoals in elke oorlog. Oorlog en verkrachting. Even oud en dezelfde energie. Ook wist ik dat dit allang voorkwam. Misschien is het een poging tot jullie beschermen/ontzien. En een proces van erkenning (daar zijn de kussens over je hoofd weer terwijl je heel hard lalala roept). Ik heb het donkergrijs vermoeden dat Butcha slechts een beginnetje is. Dit was geen exces. Dit is een methode. Ik weet ook al lang: van plunderingen. Dat grote, glorieuze leger, dat Oekraïne komt 'helpen'; plundert voorraadkasten en winkels om te eten, jat vee, neemt met dwang huizen in en stuurt pakketten met geplunderde goederen (speelgoed, dure kleding, elektrische apparaten, mooie interieurstukken ect) terug voor de familie in Rusland.

En ik weet ook al van burgerdoden. Gewoon ongewapende gezinnen van het ene naar het andere stadje komen nooit meer aan. Hoeveel directer ik dit kan vertellen, of verifiëren, weet ik niet. Het zijn allemaal bekenden van hén. Het enige dat ik kan zeggen is dat het géén van de vrouwen uit de blog direct betreft, want dan hadden jullie het gelezen. Dan was een hoofdstukje blanco gebleven...

---

​Lyuda wil heel graag dit filmpje laten zien; het vrolijke Butcha van hoe een hond zijn baas terug ziet.

​Lyuda: 'Ik wilde nog laten zien: van het geld heb ik onder andere deze medicijnen gekocht. Dit was een lijstje van mijn zoon voor het front. Ook waren hiermee geholpen: mijn man toen hij ziek thuis kwam, het omaatje dat ik melk breng. En een laatste deel is naar de 'stadsbewaking' hier gegaan.'

---

---

 Deel 2:
En een dag later hoor ik: Ik blijf mij verbazen over dit leven. Echt een mijlpaal: De Sumy provincie is officieel en helemaal vrij van de Russische bezetter verklaard.
De checkpoints zijn opgeheven. De Russen zitten weer achter hun grenzen. Een heel belangrijk onderscheid: Dit betreft Grond-Russen. Sumy Oblast is vrij van Grond-Russen. De lucht-Russen gaan nog wel gewoon door, dus het leven in de schuilkelder is niet ten einde. Of zoals Lyuda zegt.


Lyuda: Ze zijn vertrokken. Er zijn geen checkpoints meer. Nu we steeds meer weten wat er in bezet gebied gebeurt: mogen we heel blij zijn met hoe het hier nu is. Met die verwoestingen kunnen we in vergelijking wel leven. En bovendien: de meeste vliegtuigen vliegen over; naar Chernigiv en Charkiv. Dit houden we wel vol. Ik zeg nog steeds: we hebben het hier uitstekend! Ze hebben wel de brug naar Sumy gebombardeerd bij vertrek. Die brug opblazen doen ze omdat ze zich gaan hergroeperen om vanuit het Oosten weer binnen te vallen. Zo kunnen onze jongens niet met techniek de rivier oversteken om onze jongens in het oosten te hulp te komen. Daar wordt het heel …. onplezierig.
We raken hier in deze hoek steeds meer geïsoleerd.

Ik vraag haar nog een keer voorzichtig of het toch geen tijd wordt nog te vluchten nu het nog kan. De andere brug was al in de eerste of tweede dag van de invasie door de Oekraïners zelf onschadelijk gemaakt om een opmars onmogelijk te maken. (Weten jullie nog?) Dat was misschien een hele slimme zet, gezien de bijzondere onbezette bubbel die deze hoek vormde (zie vorige blog). Een andere gedachte die ik heel fijn vind te denken is dat wij samen ook een beetje meegeholpen hebben door kracht en liefde te zenden. Onze onwaarschijnlijke bubbel vrij te houden met liefde en kracht. Ik denk dat we de volgende dagen zullen horen wat ze hebben achtergelaten. Dat hoeft niet allemaal zo dramatisch te zijn als Butcha. Én een hoop weten we al, dus we zullen niet meer van onze stoel vallen van schrik. Over wat ze aantroffen wordt al wel gezegd: 'Dit was geen leger. Dit waren gestoorden met munitie.'

Dat de Russen zich terugtrekken is een beweging die al op verschillende plekken ongeveer anderhalve week plaats vindt. Het Oekraïense leger trekt weer op en herovert. En wat natuurlijk ook een rol speelt is de bedoeling van Rusland zelf om zich minder intensief te richten op Kiev en meer op het Oosten. Van een soort algehele omsingeling en invasie van Oekraïne naar meer 'focus'. Het Oosten mag het dubbele gaan verwachten de komende tijd. Wat het dubbele is van wat er de laatste tijd in Oekraïne is gebeurd; weet ik niet. Ik weet wel dat er vandaag en gisteren al meerdere, hele steden dringend zijn opgeroepen in zijn geheel te evacueren. Beter al weg zijn als de Mariupol daar uitbreekt. Één van de voorstellen van de laatste onderhandelingen is Oekraïne opdelen in twee delen, het Korea model. De helft opofferen om de helft te redden. Zou jij het doen? Zij niet, is mijn inschatting. Nee. Ik weet zeker. Ze zullen doorgaan tot de laatste hooivork.

De afsluiting vandaag is een beetje.... alle uiteinden van het emotionele spectrum. Er is een reden tot diepe opluchting, huilen van vreugde en even op adem komen. Én er is een reden tot nog meer huivering en oprekking van tot wat voor gruwel mogelijk is en nog gaat komen. Ja. Deze tijden zijn super emotioneel labiel.

---

Van de eerste ontlading, naar een structurele, productieve aanpak. Ik stop met dágelijks een blog schrijven. Het is niet meer, zoals de eerste week, elk uur inchecken. Misschien went alles, zelf mannen met rode knoppen ect. Dit gaat naar om de dag of twee keer per week, nog even voelen. Ik ga mijzelf en mijn bedrijf staande houden, om juist weer met hen over een tijdje te kunnen heropbouwen. Zij hun rol. Ik de mijne. Allemaal voor hetzelfde.

Ook ik heropen de rekening. NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko
Het eerste geld is binnen/ daar aangekomen. Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.