Stemmen uit Oekraïne XXV

Tatjana 'Foto's van Julya van een betoging in München. En we delen liedjes. Voor de rest krijg ik weinig 'verbinding' met haar. Dit was voor haar een positieve dag. De dag erna heeft ze een 'slechte dag' en ligt ze alleen maar op bed. Iedereen is een zo'n ongelofelijke rollercoaster.'

Anja 'Het gaat niet zo goed. Je bent de eerste die ik weer spreek. Ik heb twee dagen niet opgenomen, omdat ik twee dagen met niemand gepraat heb en alleen maar geschreeuwd en gehuild heb. Ik ben helemaal open en binnenstebuiten gescheurd. Al die tijd heb ik mij keurig en sterk gehouden. Gewoon alles, alles, alles kwam eruit. Zo. Nu heeft iedereen gezien wat ik in mij had. Dat kwam na het nieuws van wat in Butcha is gebeurd.'

'Daar zijn onder andere heel veel burgermannen op straat gedood. Zij die niet konden vechten en achtergebleven waren in de stad. Gewoon, terwijl ze op de fiets zaten. Ik maak mij zorgen om de 'broer' van mijn oom, Alyosha. Hij is doofstom en woont in Borodyanka. Dat stadje bij Kiev is nog erger terug gevonden dan Butcha. Ik weet niets van hem en ik heb geen flauw idee hoe hem nu te bereiken. Het is nogal een gecompliceerde situatie. Alyosha is doofstom. En hij is met een vrouw getrouwd die ook doofstom is. Samen hebben ze een zoon gekregen die wel kan horen en praten. Dat heb ik altijd een wonder gevonden. Die zoon heeft mij een paar jaar geleden gebeld en wilde mij heel dringend iets vertellen, maar ik begreep niet wie hij was, wat hij wilde en kon niets van hem verstaan. Hij heeft vanwege zijn ouders nooit een taal geleerd en een eigen taal ontwikkeld. Dat was een heel pijnlijke situatie. Pas later begreep ik wie hij was en dat hij wilde zeggen dat zijn opa (de vader van Alyosha) was overleden. Ik vind het echt heel ongemakkelijk en ik heb dat al vaker proberen op te lossen, maar ik weet niet hoe ik met ze moet bellen, want hij belde uit een telefooncel. Hoe bereik ik hen?'

Tatjana 'Ik stelde voor eenzelfde opsporingsbericht te maken als voor haar oud-klasgenoot in Mariupol (zie een eerdere blog) Ze denkt erover na.'

Anja 'Ik ben ook boos op mijn oom die nu in DL zit en nu over deze situatie zwijgt. Denk je dat zwijgen en ontwijken de situatie oplost? Mannen hebben echt een andere manier van aangaan. Ik ben ook boos op mijn tante, die aan heeft gegeven langer in Duitsland te blijven dan ze eerst zei. Denkt ze dat ik hier ook nog haar huis ga bijhouden, haar tuin ga onderhouden, haar meterstanden ga doorgeven en voor haar huis ga betalen? En ik ben ook boos op mijn man die al snurkt voordat ik mijn verhaal kwijt ben. Ik moet met iemand kunnen delen en niet alleen zijn. Juist nu is het een tijd om samen sterk te blijven. Wat gebeurt er als iedereen uit het land vertrekt? Wat gaat er met nu met het Oosten gebeuren? Wat gaat er met Oekraïne gebeuren? Wat gaat er met ons hier gebeuren?'

Tatjana 'Ik wil even in twee zinnen aangeven: Anja is als wees opgevoed door haar Opa en Oma, en heeft behalve haar oom en tante geen 'eigen' familie. Ze voelt zich angstig/alleen nu zij ook weg zijn. En zo komen alle levensthema's op een punt samen. Ik hoop dat ze hier.... later, als dit voorbij is, iets van een doorbraak uit kan halen.'

Anja 'Ik word gek van altijd iedereen shit moeten oplossen. Altijd braaf. Altijd helpen. Altijd oplossen. Ik word heel ongelukkig van de traditionele rolverdelingen, maar word daarin niet gesteund door mij man. Hij kan ze nog niet loslaten, die rolpatronen. Maar ik er doodongelukkig van en je bent met elkaar om elkaar gelukkig te maken. Dat was al een twistpunt bij ons. Nou. Als dit voorbij is ga ik weer werken. En niet meer koken als ik thuis kom van het werken. Mijn man mag gaan koken.'

Tatjana 'Anja's fabriek waar ze werkt als chemisch ingenieur, was een doelwit en bestaat niet meer na de bombardementen in Shostka. Dus dat houdt ook op. Ik heb haar de voorzichtige suggestie gedaan ze de situatie misschien over een paar dagen wat anders ziet. Dat we nu allemaal tot voorbij het plafond vol zitten met emotie en niet weten hoe iets op te lossen. Zou je niet soms gewoon een toverstokje willen en iedereen het gelukkigste leven geven, zoals in dat liedje van Herman van Veen.

---

Larissa 'Vandaag is een dag vol licht, vergeleken met de anderen. Mijn man is jarig. Hoe we het hebben gevierd? We hebben uien geplant! (moet heel hard lachen) Hij had een klus als elektricien, maar toen hij thuis kwam, hadden wij in de tussentijd voor hem al een taart, brood en andere dingen voor hem gemaakt. Hij was heel blij. Daarna heb ik iedereen de moestuin ingestuurd. Onze uien wachten!

En ook heb ik vandaag eindelijk bericht gekregen van mijn broer. Hij leeft en is gezond. Hij heeft vandaag na twee weken gebeld met zijn vrouw. Hij vocht eerst in Kiev, maar niemand weet waar hij nu is, zelfs zijn vrouw niet. Hij heeft wel aangegeven; vanaf nu zal ik voorlopig zonder verbinding zijn. Maar vandaag heeft hij met een telefoon van een ander contact gezocht. Waarschijnlijk heeft hij nu pas weer verbinding of mogelijkheid: Hij leeft nog. Meer mag hij niet zeggen.'

Tatjana 'Larissa heeft twee broers die nu vechten. Één in de stadsverdediging van Kiev. Daar is het nu wat rustiger. En ook nog deze bovengenoemde broer in het leger. Hij heeft ook al meegevochten in de Donbas in 2015. Zo ook de man en zoon van Lyuda. Ook vrienden van Anja. We hebben veel vechtende mannen via de zijlijn in deze blog.'

Larissa 'En toch ook merk ik; Wat mijn dochter in het begin had, heb ik nu ook; ik schrik van alles, van elk geluid. En vandaag was extra eng. Er vlogen twee vliegtuigen heel laag. Ik schrok ontzettend. Tegelijkertijd was er geen luchtalarm. Toen dacht ik; dat zijn de onzen. (Dat doen ze om onder de radar te blijven, volgens Larissa, ik leer elke dag nog steeds wat nieuws).

Mijn man wil al vanaf het begin van de oorlog al weg; zover mogelijk weg van zo dichtbij de grens met onze 5 kinderen. Ik niet. Daarom zitten we nog hier. Weet je hoe moeilijk het is alles achter te laten? Ons huis in verbouwing? En moet ik dan alles waar we zo voor gewerkt hebben en eten hier achter laten voor die Orks? Mijn man was de eerste dagen van de oorlog helemaal stil.'

---

​Lyuda 'Vanochtend is er hier vanaf de grens een vijandelijk vliegtuig neergehaald die ergens bommen ging zaaien. Die is, heel verdrietig, op een omringend dorpje hier terecht gekomen. Daar bestaan een aantal huizen en stallen niet meer. En er is grote schade aan school ernaast. En ook denk ik: er is groter kwaad voorkomen, in vergelijking met wat die vliegtuig tijdens zijn levensduur ging doen.

We hadden al die tijd al avondklok van 6 uur 's avonds tot 6 uur 's ochtends, maar morgen moeten we twee etmalen achter elkaar binnen blijven. (avondklok around the clock) Je mag er alleen uit naar de apotheek, schuilkelder, of met een speciaal toestemming document. Dan kan ik mooi werken aan mijn camouflagekostuum (zie vorige blog) Ik heb geen idee waarom dat is, alleen dat ze iets verwachten. Ik zal het eens aan mijn man vragen. Hij heeft vaak overleg met de militaire staf hier. Misschien kan hij vertellen waarom. Mijn man zegt dat er gesprekken gaande zijn dat ze misschien van hier worden overgeplaatst naar 'een andere plek'.'

Tatjana 'PS: Ik heb besloten door ik denk wel te begrijpen omstandigheden besloten dat ik van het ingezamelde geld tien procent ga besteden aan het mogelijk blijven maken van deze blog. Dus voor het Stemmen voor Oekraïne headquarters hier in NL. Yours truly. '

---

Van de eerste ontlading, naar een structurele, productieve aanpak. Ik stop met dágelijks een blog schrijven. Het is niet meer, zoals de eerste week, elk uur inchecken. Misschien went alles, zelf mannen met rode knoppen ect. Dit gaat naar om de dag of twee keer per week, nog even voelen. Ik ga mijzelf en mijn bedrijf staande houden, om juist weer met hen over een tijdje te kunnen heropbouwen. Zij hun rol. Ik de mijne. Allemaal voor hetzelfde.

Ook ik heropen de rekening. NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko
Het eerste geld is binnen/ daar aangekomen. Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.