Stemmen uit Oekraïne XXVI

Muurschildering en tekening van de dochter van Larissa. Zij wil in Sumy toelating doen tot de studie tot designer. Ze was niet toegelaten tot de opleiding in Kiev, maar is nu heel blij dat ze daar niet zit.

Tatjana Ik vergeet soms te zeggen: Het is echt het nieuwe Normal'no. De Luchtartillerie en luchtalarmen gaan door. De schuilkelder is nog steeds een heel normaal onderdeel van het dagelijks leven.

Anja Een vriendin in Kiev heeft mij in contact gebracht met een Psycholoog. Zij is gevlucht uit Lvov provincie en zit nu in Slovakije. Voor het eerst heb ik aangegeven dat ik ergens hulp bij nodig heb en ga ik met een professioneel iemand hierover praten. Ik vind dat heel spannend. Ik weet wel dat er geen toverpillen bestaan, maar ik hoop dat ze me wat opluchting en duiding kan geven, want ik ben helemaal van het padje (ik probeer de juiste vertaling te vinden: 'out of resources' 'ik heb geen eigen bronnen meer'). Ik denk dat iedereen in deze oorlog een psycholoog nodig heeft. Of misschien wel iedereen die het nieuws kijkt ook. Hoe kun je deze situatie nou plaatsen? Hoe kun je vrede sluiten met het huidige?

Ik vertel haar: dat ik meerdere keer heb gehoord dat mensen die de blog nou een tijd volgen, heel nieuwsgierig zijn naar de gezichten erachter. Ik vroeg haar of zij een foto zou willen nemen.
 
Anja Tuurlijk wil ik wel een foto nemen. Ik ben toch niet in Rusland? Niet mogen praten en je mening geven is voor ons iets uit een ver verleden. Ik heb het nooit geweten. Ik denk dat velen van ons nooit hebben geweten in welke mate we anders zijn. Maar nu weet ik het zeker: wij zijn heel, heel anders. Zoals kinderen hier vroeger liedjes over Stalin zongen; Stalin is de Zon en onze Maan; zo zingen kinderen in Rusland nog steeds liedjes over Putin.

En ik snap dat het moeilijk voor hen is om vrij te komen. Maar dat was het voor ons hier ook. En wij hebben de hele tijd hier revoluties daarom gehad (Oranje Revolutie en Maidan Revolutie). Waarom gaan ze met z'n vijven de straat op en niet met z'n miljoenen? Steeds vijf mensen kun je steeds blijven oppakken, maar een miljoen niet. Waarom blijven ze dit pikken? Die mentaliteit is echt anders dan bij ons. Wij zullen altijd onze mening blijven geven.
En ook; Dit is niet Putin in zijn eentje. Wat voor niet-mensen zijn hier in ons land gekomen? En uit wat voor daden, verkrachtingen en burgermoorden krijgen zij hun genot? Hoe kunnen wij ooit ooit hun vergeven? Dat is niet mogelijk.

Tatjana Ik weet niet of jullie het als lezers ook gemerkt hebben, maar Anja is van iedereen het allerzachtst, genuanceerd, nooit een kwaad woord over een ander. Anja gaat duidelijk ook onder andere het proces van de geleerde Sovjet Geschiedenis loslaten door. Na Anja's breakdown is haar toon over Rusland helemaal, helemaal veranderd. Van proberen de waarom van dit alles te vinden en het waarom van hun handelen naar; gewoon helemaal voor altijd; Klaar. Op zoek naar het beste in de ander is er nu duidelijk vanaf. En ik denk ook dat dat de enige manier van dit een plek geven is. Het is ontzettend lastig wat daar gebeurt te zien en te duiden als daden van medemensen.

Ze wil nog vertellen over een vriendin, Olga. Die kennen jullie in de blog van: die op de fiets het vlees kwam ophalen uit het dorpje in de bossen. Zij is alleenstaand moeder met drie kinderen en heeft het heel moeilijk, ook al voor de oorlog.

Anja Weet je dat ik sindsdien door haar tranen in mijn ogen krijg? Ze kwam hier op de fiets in een jas met scheuren, verbleekt en helemaal 'af'. Ik vroeg haar: Waarom heb je die jas aan? En ze zei heel luchtig: ik heb geen andere jas. Ik koop van het geld vaker levensmiddelen voor haar om haar een beetje te helpen. Maar nu heb ik bedacht: Ik wil heel graag een deel van het geld besteden zodat ze tenminste één normale jas heeft om te dragen. Denk je dat de lezers dat goed vinden? (ik verwacht dat ze dat goed vinden)

---

Larissa Wij gaan weer reizen. Naar Sumy kan dat. Ook de post naar Sumy is weer op gang gekomen. We moeten daar met mijn dochter haar spullen op halen. De sportpak die ze aanhad toen ze thuis kwam van de bombardementen in Sumy zijn de enige kleren die ze nog heeft. We moeten nodig daarheen om de rest op te halen. Nu kan het wel weer, wel over de hoofdwegen. Daar zijn de mijnen inmiddels opgeruimd. Voor de rest liggen overal nog steeds mijnen. Om die reden is het voor ons verboden de bossen in te gaan. En in heel veel bezette dorpjes en de huizen waar de Russische soldaten in zijn getrokken zijn ze als 'afscheidscadeautjes' achtergelaten, geplaatst achter deur en in de tuin enzo. Er is zelfs een vrouw (ergens, geen bekende) die weer naar huis terug keerde gewond geraakt bij het openen van de wasmachine. Die mijnen overal opruimen wordt nog een lange klus hier en in het land.

Maar: ik wil benadrukken, het is nu weer rustiger. Mijn vriendin in Konotop vertelde over hoe het voor haar was toen Konotop beschoten werd. (Toen de Russen, tot een week geleden, nog met grondtroepen woonplaatsen omsingelden in de provincie). Hoewel het bestoken van de stad aan de gang was, moest ze wel op werk komen. Ze werkt in een winkel. Toen haar werk was afgelopen, was het beschieten in volle gang en waren overal om haar heen inslagen. Ze vertelde: ik moest de halve stad door fietsen om weer thuis te komen. Ik heb de hele weg op mijn fiets heel hard. Het Onze Vader geroepen. Als een mantra. Pure doodsangst was het. Ik heb nog een vriendin in Borodyanka (het inmiddels bekende dorpje buiten Kiev) die heel blij is dat ze leeft, maar niets meer heeft om naar terug te keren. Ik wil haar ook een deel van het geld geven.

---

Lyuda Ik ben met mijn man naar onze groentetuin geweest buiten de stad. Daar staan al uien en knoflook. Waarschijnlijk blijven mijn mannen, toch hier. Je kunt ook niet iedereen verplaatsen naar het Oosten en niemand hier laten, omdat er hier dan weer vrij baan ontstaat.

Ik zag dat er in Europa pro-invasie demonstraties waren van Russen met Russische vlaggen en ook: Sovjet Vlaggen. Ik snap echt niet dat er Russen zijn die zowel willen leven in Westerse landen maar tegelijkertijd ook nog masturberen op de Sovjet Vlag. (Hé, ieders lexicon verhardt een beetje. Ik geef slechts door).  
​

Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door. Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.