Stemmen uit Oekraïne XXVII

Tatjana Dit filmpje wil Lyuda graag meesturen van een oma Mariupol ontvlucht is en die haar Haan meenam. Op de vraag; 'Waarom' antwoordt zij: Hoe zou ik mijn vriend Tosha achter kunnen laten in een oorlog? Wij hebben samen met hem in de kelders gezeten en de honger overleefd.  De commentator zegt erbij: 'de haan ziet eruit alsof hij persoonlijk zijn omaatje heeft geëvacueerd en gered.'

Ik denk overigens dat dat zo'n speciaal soort is. Maar het doet me wel meteen denken aan mijn oma. Die zat, als zij op het bankje op haar erf ging zitten, vaak onder de kippen. Kippen op schoot en kippen op haar schouders.

Larissa Wij zijn in Sumy geweest. Wij hebben wel verwoesting gezien, maar vooral onderweg. We zijn niet op toeristische excursie door Sumy geweest. Onderweg zie je waar beschietingen zijn geweest, gaten in muren, en grote zwartgeblakerde vlekken op de weg, soms zo breed als de weg. Dan weet je; daar is een tank opgeblazen. Beschadigingen, maar geen verwoesting.
​
Bij haar in het onderwijs-complex liggen alleen de ramen en de deuren eruit. Van Sumy heb ik weinig gezien, het complex ligt helemaal aan het randje van de stad, dus we hoefden de stad zelf niet in. We konden precies keurig zo de stad aan het randje erin, en meteen weer eruit. Eerst had ik nog gedacht; zal ik al mijn kinderen meenemen, zodat ze beseffen wat oorlog is? Maar ik ben blij dat ik het niet heb gedaan, want het was toch wel eng. Toen we daar waren ging het luchtalarm voor hun regio. Dus wij gingen zo snel mogelijk weer weg. En toen we weer hier heen reden, ging hier het luchtalarm. Het is niet meer te doen met die luchtalarmen. Ze breken me helemaal op. Het is haast niet te doen de dag door te komen. Het is zelfs intensiever/meer geworden. Dat is logisch, want ze doen nu alles vanaf achter de grens. Veel van wat ze lanceren is gelukkig niet voor ons, maar vliegt verder, maar natuurlijk wel steeds: luchtalarm.

Mijn kinderen krijgen nu digitaal thuis les. Hoe moet ik de dag doorkomen; opruimen, eten koken, de groentetuin, schoonmaken, mijn kinderen les geven? Tijdens de quarantaines was dat al moeilijk. Maar nu ook nog met oorlog en met die (Suske en Wiske scheldwoordtekeningetjes) luchtalarmen. Dat is echt next level Dat is een hele psychische belasting voor mij. Ik merk dat ik het ook uitleef op de kinderen. En zij weer op elkaar. En ik weet dat het niet mag, maar ik begin echt mensen grondig, grondig slechte dingen toe te wensen. Voor mij zijn het steeds minder mensen.

---

​Julya Gisteren is Darnitsa gebombardeerd. Dat is de buitenwijk van Kiev waar wij wonen. Rusland heeft zijn bombardementen op Kiev weer opgevoerd. Het was even wat dagen wat rustiger. Mijn man was gelukkig niet thuis. Die is bijna niet meer thuis sinds wij weg zijn. Nu wij hier in München zijn kan hij zich volop storten op de stadsverdediging van Kiev. Eerst stond hij op de reservelijst, maar nu hebben ze hem eindelijk genomen. Hij mag niet zeggen waar hij is. De telefoon kan ook afgeluisterd worden, maar hij is in Kiev en veilig.

Ik vraag haar of het waar is. Dat ze Kiev opnieuw bombarderen omdat dat oorlogsschip inderdaad daarheen is gegaan waar hij heen is gewenst? Tan': wie kan temidden van dit alles zeggen, wat waarom is? Die bombardement is daarom, en die is daarom? Het is gewoon oorlog. Ze gaan hier ook zonder gezonken oorlogsschip al tekeer als beesten. En wat moet Oekraïne dan? Niet het oorlogsschip beschieten? Zeggen; oh, sorry, we zullen je oorlogsschip gewoon zijn gang laten gaan? En bovendien; volgens Rusland heeft Oekraïne dit niet gedaan. Zij zeggen dat hun grootste oorlogsschip daar gewoon in de brand is gevlogen. Grapjassen.

Ik wil nog een andere belangrijke nuance aanbrengen over waarom Poetin boos is. Hij haalt zijn streefdatum niet. Eerst wilde hij binnen twee dagen in Kiev zijn. Toen heeft hij de dag van de militaire parades, 9 mei gesteld. Hij zet nu alle wapens tegelijkertijd aan om dat te kunnen halen.

---

Lyuda wil graag foto's delen van haar gezin.
​Hier haar man en zoon Miroslav bij de paddenstoelenpluk in oktober en tijdens kerst Lyuda en haar man.

Lyuda Ik heb geen grote verhalen, Gewoon: thuis en in de schuilkelder. Vannacht ging het luchtalarm vijf keer. Weet je hoe weinig zin ik ik die vijfde keer vannacht had om mij weer aan te kleden om weer naar de schuilkelder te gaan? Als je zo leeft, kom je aan heel weinig andere dingen toe. En de rest van de dag ben je een beetje verlamd. De eerste weken, toen we nog niets gewend waren, sliep ik in mijn kleren om zo snel mogelijk weg te kunnen. Nu scheld ik op het luchtalarm. Dat is omgekeerde psychologie.
Wij zijn, nadat er nieuw benzine is geleverd in de stad, eindelijk met mijn man naar mijn moeder gereden. Alleen: halverwege ging de auto stuk en we zijn terug gesleept. Dat was ons tochtje. We zijn er niet eens aangekomen. Mijn moeder begreep het wel. We gaan even repareren en weer proberen.

---

Anja: Ik ben bijzonder blij te melden dat ik belde op mijn allereerste digitale borrel, met mijn neus in een feestje viel. Het was 'Heilige Zondag', de week voor Pasen (Daar is dit weekend pas Pasen). Aan tafel Zaten Anja en Olga met een reeds 'heel gezellig' feestje voor twee. (Olga is uit de vorige blogs die op de fiets vlees kwam halen in kappotte jas, weet u nog?) Op tafel mandarijnen, brood, en worst. Dat was de gedekte tafel, maar Anja zei: 'Het gaat toch niet om wat er op tafel ligt? en Anja riep ook nog: Je kunt toch niet altijd maar blijven treuren! En vervolgens heb ik een tijdje 'aan tafel gezeten' met Olga. We hebben zelfs samen gezongen en een beetje gehuild, zoals vroeger. 'Kom je weer snel samen aan tafel zitten bij het kampvuur, elkaar omhelzen, eten, drinken en liedjes zingen?'

Tatjana Olga ken ik ook al bijna mijn hele leven en hebben elke zomer daar samen doorgebracht. Ik was kind bij hen aan huis, ik ken haar hele familie, wij hebben alle kattenkwaad uitgehaald en zijn samen 'opgegroeid'. (Net zoals Anja en Julya trouwens) Ik weet het steeds meer zeker. Die vriendschappen daar zijn zo onvergelijkbaar sterk.

En ook Olga weet natuurlijk alles van deze blog en wordt steeds op de hoogte gehouden. En ook dat ontroert mij. Dames en heren, het is voor heel veel mensen goed/belangrijk dat deze blog er is. Daar heb ik/ hebben we denk ik geen weet van. We doen iets positiefs. Voor een hoop mensen. Op een moment dat je zelf ook zou willen dat er mensen in je geïnteresseerd blijven.

En temidden van ons digitaal 'zastolye': vroeg ze ook nog eens of ik de Peetmoeder van haar jongste dochter wil worden. Dat is echt een ontzettende, ontzettende eer. Ik weet niet of ik ooit zo'n eer heb gehad. Peetouders is echt aan wie je je kinderen toevertrouwt. That's it. Nu moet die waanzin daar wel helemaal een keertje stoppen. Ik heb een meisje te dopen.

Jullie hebben misschien wel vaker in de blog gelezen hoe belangrijk de 'Kumi' zijn; degenen die je hebt gekozen als de peetouders van je kinderen. Vaak vrienden voor het leven, zelf-aangeplakte familie. Ter vergelijk: Deze week werd de Kum van Putin in Oekraïne gevangen genomen. De dochter van deze frisse vent is gedoopt door Putin. Putin en deze man zijn 'Kumi'. Dat is echt een hele grote vangst, ik denk hier in het westen niet zo voor te stellen.

Voor Putin is het de week van zijn nieuwe onderzeeboot, zijn gevangen Kum, en de naderende 9 mei. Hij voelt zich steeds meer in zijn onderbroek. Het kon best wel, ik hoop het niet, maar heftige weekjes worden.

---

Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door. Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.