Stemmen uit Oekraïne XXXI

Larissa stuurt stormschade door. Haar kersenboom is kapot.

En deze bomen vlakbij ook...

Tatjana De dagen na de laatste bombardementen uit de vorige blog zit het hele gebied (Lyuda, Larissa en Anja alledrie) allemaal ongeveer twee dagen zonder elektriciteit en water, maar: dat komt door iets anders; door een hele grote storm die raasde. Er is in die dagen weinig communicatie, terwijl het juist heel 'spannend' is te horen wat de stand van zaken is na de bombardementen (hoeveel, wie, waar, ect).

Anja en haar zoon.

Anja 'Na het bombardement maakt men hier de inventarisatie op en is men begonnen met opruimen. Voor zover ik weet zijn er geen gewonden, alleen veel schade. Er zijn meer dan 20 huizen in verschillende mate 'kapot' en in heel veel huizen is het glas eruit. Ik voel medelijden met mijn buren. Zij hebben in het beschadigste gedeelte ruim negen jaar geleden een huis gekocht en zijn die heel langzaam aan het opknappen; iedere keer een klein beetje geld daarheen. Iedere keer een stapje. Drie weken voor de invasie hebben ze zelfs nieuwe ramen en kozijnen geplaatst, kun je je voorstellen? Zij mogen nu weer opnieuw beginnen. Iemand anders (de moeder van mijn Koem) heeft een heel groot gat in het dak. Nog voor de mannen uit het dorp konden komen die te dichten kwam de storm en stortregen. Ze vertelde: ik keek gewoon vanuit mijn huiskamer door het gat omhoog naar de lucht en kon niets anders doen dan het gewoon zien gebeuren.

Na het bombardement begon iedereen mij te bellen: mensen die ik goed ken of die ik nooit spreek. Mensen van hier uit de buurt, maar ook van ver in Oekraïne of vanuit andere landen. Iedereen wil weten hoe het is. Dat begrijp ik. En dát gedeelte is ook aangenaam. Maar er zijn ook andere kanten. Van sommige mensen merk je dat het ook deels om de sensatie gaat. En we kunnen ook niet zomaar allerlei informatie delen over de telefoon. Wie weet wie er meeluistert. Ik ben daar heel terughoudend mee. En wat mij echt schokt is hoeveel mensen het zich permitteren om ongevraagd, aanmatigend advies te geven.

Ook mensen die al gevlucht zijn naar andere landen bellen mij op om te zeggen dat het nu echt tijd is om te vluchten. Ik zeg dan: 'Dank je wel voor je zorgen, maar dat is niet nodig en ik kom tot een andere uitkomst. Voor mij is het belangrijk hier samen te blijven'. Iemand zei; 'Je kunst wel trots zijn op je 'spirit', maar je moet ook beseffen wat je met je volgende generatie doet (dus met mijn zoon). Iemand die ik vijftien jaar niet heb gesproken geeft mij opeens het gevoel dat ik een slechte moeder ben! Ik ben echt helemaal verbolgen over dat gedeelte. Ik vind het afstotelijk. En één tante vanuit achter de grens belde zelfs op om te zeggen dat het nu tijd wordt om, net zoals gebeurde in Butcha, een briefje te schrijven voor mijn zoon om bij zich te houden met telefoonnummers en adressen waar hij heen kan voor als zijn ouders er niet meer zijn. Het gevoel wat dat ongevraagd advies mij gaf was zo..... duister. Ik wil dat niet meer; ook nog iedereen die belt te moeten opvangen met hun paniek en energie. Ik ga daarin selecteren. Ik heb mijzelf hier nodig. Daar ga ik voor opkomen. Het verbaast mij dat mensen mij opbellen om afschuwelijke angsten en scenario's over ons hier met mij te delen. Snap je niet dat je mij daarmee alleen maar uit mijn veld krijgt? Ik ben voorstander van 'energetische hygiëne'. Je moet je bewust zijn van wat jouw bijdrage doet met een ander, vooral als wij hier rechtop moeten blijven staan. Je mag niet zomaar alles over iemand uitstrooien.

Ik ben juist heel erg bezig mijn zoon een normale kindertijd te geven. De afgelopen dagen hebben we onderzoeken doorlopen voor zijn schooltoelating. Ik wil daarmee bezig zijn. Ik wil dat hij gewoon zijn eerste schooldag viert.'

---

---

Tatjana Ondertussen: Is het helemaal niet stil in Sumy provincie. Dat begon al met de vorige blog. De paar weken rust en de oorlog 'ver weg' is voorbij. Rusland is heel actief de Sumy provincie aan het bestoken met artilleriebeschietingen vanuit achter de grens en/of door vliegtuigbombardementen. Elke dag wel; Een school hier, een dorp daar. Het wordt echt nijpender. Die nieuwe golf van beschietingen, gaat ook bij het nieuwe normal'no horen.

Maar was dat maar alles. Er is een nieuwe alarmsituatie. Het zijn heel gespannen, bloedige dagen. Eerst was het aan de grens van Sumy wel een 'rustig baantje' vergeleken met de rest van Oekraïne, maar mijn verwachting is dat we Sumy provincie, net zoals de eerste weken, binnenkort weer zien in internationale kranten en media als onderdeel van de battleground. Dat zeg ik omdat ik merk dat er meestal wat dagen verschil zit tussen nieuwsberichten 'van de grond' en wanneer ik het in de westerse media zie verschijnen. Het is niet met vreugde dat ik typ:
De afgelopen drie dagen probeert Rusland weer actief door de grens heen te komen, echt in ons gebied, bij Shostka en zijn er doden/gewonden. Gisternacht zijn er heftige gevechten geweest met de Shostka- omgeving-verdedigers, met nog meer... d/g.

---

Lyuda haalt de mannen op met 'De Auto'.

Lyuda: 'Het zijn opeens weer hele verdrietige, stressvolle dagen. We brengen mensen gewond thuis en hebben een paar begrafenissen gehad. Vandaag weer een bekende jongen van hier. Maar Tanyush: De grens is hier niet meer zoals 24 februari; 'Komt u maar binnen.' Nu hebben onze jongens de afgelopen weken alles daar zo ingericht dat er niets meer doorkomt.' Van mij had die stelling niet getoetst te hoeven worden, maar godzijdank de stand tot nu toe: de grens houdt stand. PS: is het nodig te herinneren dat ook wij via Lyuda twee verdedigers van de provincie kennen?

Daarover vertelt Lyuda: een paar dagen geleden mochten ze weer twee dagen naar huis. Ik heb ze opgehaald met De Auto en er stapten nog twee jongens in die even naar huis gingen. Ik vroeg haar of ze hopelijk/alsjeblieft een foto heeft van haar met een auto vol soldaten. Zou dat even een empower-plaat zijn. Ik ben zo trots op haar en haar doorbraak. Maar dat was het even voor nu: Want nu is de benzine rondom weer op.
​
Tatjana Gisteren belde zelfs een lokale afgevaardigde/raadslid/'deputat' uit dat gebied mij op, of ik alsjeblieft vandaag of morgen, helmen en kogelvrije vesten op kan sturen. De sense of urgency is heel merkbaar. Ik heb hem geantwoord dat ik helaas geen militaire opslag tot mijn beschikking heb.
En die vraag is mij meer gesteld uit het gebied (ook naar legerkisten, legeruniformen en eigenlijk van alles aan ondersteunend materiaal) en zat al in mijn hoofd. We hebben hier vorige week de eerste, langverwachte transport weg kunnen rijden naar Oekraïne. Weten jullie nog? Met allerlei benodigdheden voor invalide kinderen. Die komt elk moment aan. Daarna kunnen we opnieuw plannen maken. Bij succesvolle eerste aankomst weet ik: zal ik beginnen beschermend materiaal te verzamelen. Voor iedereen die dit leest die nog oude legerkisten, uniformen, of ander ondersteunend materiaal heeft liggen, mag je dit alvast in je achterhoofd houden of een seintje geven.

---

Larissa wil ook graag laten zien hoe haar bloemen bloeien.

Tatjana Heel kort over Julya: Zij zit inmiddels in Groot Britannië en is heel slecht bereikbaar/weinig delend. Ik denk dat wij haar aankomst in UK mogen benoemen als haar symbolische afdrijving uit de blog, en dat is helemaal prima. Iedereen zijn eigen processen. En als ze weer meer in contact treedt, is ze er wel weer. Ook goed.

Over Larissa: We hebben natuurlijk het hele open, grote, zwarte einde vanuit de vorige blog. Ik begin meteen met zeggen; Ik weet niet meer dan dat laatste verhaal van haar broer in AzovStal. Sowieso is alles rondom AzovStal nu omgeven met precariteit, stilte. Alles wordt vooral geregeld achter de schermen. Van Lyuda hoor ik dat iedereen op het eind op rantsoen zat van een slok water per uur. Het is hét grote thema nu in Oekraïne. Iedereen heeft kunnen lezen (en anders bij deze) dat inmiddels 1700 strijders zich hebben overgegeven en krijgsgevangenen zijn in bezet gebied. Een deel zit nog steeds binnen. Van het lot van de broer, net als van de rest van de jongens, is niet meer bekend. Wat hen daar te wachten staat is nog niet bekend. Rusland dringt aan op executies. Oekraïne dringt aan op krijgsgevangen-ruil. Dit alles in een mini-telegram-notendop.

Zijzelf: neemt niet op, belt niet, stuurt wel wat foto's van de storm en typt: Dat ze het met het hele gezin heel druk hebben in de moestuin. (thuis komen, eten, wassen, slapen) Lyuda zegt: Goed zo, laat het haar maar lekker druk hebben in de moestuin. Dat leidt goed af en is beter voor je dan thuis zitten malen. De groentetuinen. Die hoort nu ook bij het 'nieuwe normal'no' en ga ik ook niet meer iedere keer typen. U mag er veilig vanuit gaan dat iedereen met onderstaande dingen de dag door komt. En het blijft ongelofelijk, natuurlijk. Wat drie maanden geleden ondenkbaar was, is nu vaak niet eens meer noemenswaardig. Ik ben verwonderd in welke mate alles went.

Luchtalarmen/Schuilkelders +
Artillerie/ beschietingen/bombardementen +
Groentetuinen.
------------------------ =
Het nieuwe normal'no

Het groeiseizoen is begonnen. Iedereen zit nu met alle gezinnen in zijn groentetuinen: de aarde op te schonen, om te ploegen, in te zaaien/poten. Ik zeg ook: Goed zo. Het is iedereen gegund zoveel mogelijk te struisvogelen in de moestuin. Dankbaar voor het feit dat vrijwel iedereen daar nu (letterlijk) een stukje grond heeft om (niet letterlijk) zijn kop in te steken. 

---

Het is een ander soort oorlog geworden. Een lange afstand oorlog. Helemaal niet zelden zit Oekraïne behalve een paar provincies in de schuilkelder. Hier een plaatje van luchtalarm behalve in Krim en nog één provincie,

---

​Tatjana Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door. Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik) Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.