Stemmen uit Oekraïne XXXIV

Tatjana U kent wellicht inmiddels 'in koor' mijn ingrediënten voor het nieuwe normal'no.

​Luchtalarmen/Schuilkelders +
Artillerie/beschietingen/bombardementen +
Groentetuinen.
------------------------ =
Het nieuwe normal'no

Lyuda zegt hierover: 'Weet je hoe mijn reactie veranderd is? In het begin sliep in zelfs in mijn kleren om snel weg te kunnen als er een luchtalarm ging. Toen de stad van mijn moeder deze laatste keer beschoten werd (lees hieronder) gingen er 'dubbele' luchtalarmen af. (Ik hoor dat vaker: Blijkbaar maken 'enkele' luchtalarmen geen indruk meer, dus doen ze dubbele in geval van extra ernst. Een soort: 'negeer déze echt niet'.) Het was 's nachts en ik zat net in bad om mij te wassen na een hele dag in de groententuin. Toen schrok ik wel een beetje. Toen dacht ik wel: laat ik maar alvast een onderbroek aantrekken voor het geval dat.'

Tatjana Het nieuwe normal'no gaat 'zijn gangetje'. Ik wil niet te luchtig klinken. En ook: als je er over nadenkt ik het juist heel.... troostend te bedenken dat vrijwel alles went en dat mensen overal hun 'gangetje' vinden. Volgens mij hebben we te maken met een interlude, een intermezzo.
De groentetuinen zijn een essentieel onderdeel van deze intermezzo. Daarom lieve iedereen: hierbij bij wijze van interlude een rondleiding door de groentetuin van Anja: 

Ook Lyuda zit ook bijna alle dagen in de groentetuin. 'Ik ga met de auto. Maakt me niets uit. Dat sta ik mezelf toe. Nu kan ik water om te gieten meenemen in jerrycans en flessen en tuingereedschap. Eerst nam ik twee stuks gereedschap mee op de fiets. Ongelofelijk wat een verschil het maakt auto te kunnen rijden.'

Ze is ook jarig geweest. Ik belde. Haar man mocht speciaal op haar verjaardag zijn twee dagen naar huis. Ze vierden het met z'n tweeën. Ze hadden net gekookt, gegeten, en lagen nu met een fles champagne op de uitgeklapte bank tv te kijken. 'Meer hebben we niet nodig. We hebben het uitstekend zo.' Life goals, mensen.

Vorige week heb ik de dames weer elk 200 euro kunnen sturen. Ik wil jullie graag kunnen uiten hoe ontzettend dankbaar ik ben en hoe gezegend ik me voel dat deze blog de mogelijkheid biedt hen op deze manier te kunnen steunen. Voor het eerst hoor ik: dat ze ook geld aan zichzelf uitgeven. Het is ze gegund.

​Hieronder Lyuda's aardappelveld en haar paprika, rode bieten, prei en tomaten.

​

---

Tatjana Anja wil een deel van het geld uitgeven aan zelfontwikkeling en omscholing; aan een online opleiding om... vanuit huis iets te kunnen opzetten en digitaal te kunnen werken (excuses verdere details of 'beroep' moet ik nog een keer navragen).

---

Eén van Larissa's zoons met nieuwe fiets.

Larissa vertelt: Een deel hiervan hebben we besteed om de fiets te kunnen kopen. We hebben een fiets gekocht voor mijn zoon. Hij leert Bayan op de muziekschool (een soort Oekraïnse 1000 knoppen accordeon). We hadden beloofd als hij aan het eind van het jaar met een 8 of hoger thuis zou komen hij die zou krijgen. Dat hadden we hem beloofd. Alleen inmiddels is 'de situatie' veranderd en werk ik zelf niet meer. Ik wist al niet hoe we dit zouden kunnen doen. Dit geld kwam zo perfect uit. Mijn andere zoon was wel teleurgesteld.

---

Tatjana Larissa is luchtiger! Haar stem is opgewekter, en ik kan zelfs weer grapjes met haar maken. Op de reactie dat haar andere zoon teleurgesteld was dat hij geen fiets kreeg vertaalde ik voor haar het grapje van Herman Finkers: 'De cursus omgaan met teleurstellingen gaat deze avond helaas wederom niet door.' Daar moest ze om lachen. Dat is mijn persoonlijke triomf, opluchting en lakmoesproef. Wel ga ik proberen bij de volgende vracht daarheen ook een jongensfiets te voegen. Volgens mij moet dat te doen zijn.

​Nederland kent meer fietsen dan inwoners.

​En weet je waarom ze luchtiger is? Haar broer is 'gevonden' op een lijst met krijgsgevangenen. En zijn status is veranderd van 'vermist' naar 'krijgsgevangen'. Dat is een stap vooruit ten opzichte van dat hij nergens te vinden is en niemand iets over hem kan vertellen. Ook betekent het nog een stapje meer dat hij nog leeft. Én: hij zou nu in aanmerking kunnen komen voor krijgsgevangen-ruil. Volgens haar: 'Hoeft hij nu alleen nog maar uitgewisseld te worden.' Ik voel intern zoveel bedenkingen en beren op de weg bij deze laatste uitspraak. Maar zeg alleen: Inshallah 'Zo God het wil' (Arabisch), Yak Boch dast 'Zoals God het geeft' (Oekraïens) en 'Laten we het hopen' (seculier, onreligieus Nederlands).


Het beschieten vanaf over de grens gaat elke dag door.
Vannacht is in de Shostka-regio bijvoorbeeld twee woonhuizen en een groentetuin beschoten.

Een voorbeeld van de 'random' beschietingen. Vannacht was bijvoorbeeld; twee huizen en een groentetuin. Wie hier een plan in ontwaart mag het zeggen.

Lyuda zegt hierover: 'bij mijn moeder die dichter bij de grens woont zijn gisteren twee beschietingen geweest. Eentje op studentenhuisvesting: 7 gewonden en twee doden. En een andere op een boerderij. Daar zijn meer dan twintig koeien gewond. Ze bedenken nu wat ze er mee gaan doen, slachten of iets anders. Mijn moeder vind dit zó jammer. 'Het waren zulke mooie koeien', zegt ze.'

Anja zegt daarover: 'Ik bel elke dag met een oud klasgenoot met twee kinderen in een dorp aan de grens. Hun dorp wordt stomweg elke dag beschoten. Ze wil niet weg. Ik vraag haar: 'Hoe noem je dat nou? Noem je dat trots? Noem je dat koppigheid? Noem je dat moed of gewoon stom?' Zij zegt: 'Misschien noem je dat wel gewoon: het heel moeilijk vinden alles wat je hebt opgebouwd achter te laten.'

Tatjana Wat kan de gedachte erachter zijn de bommen als dartpijltjes over random objecten over een gebied te verspreiden? Wat is dit voor manier van oorlogvoeren? Gewoon wat in het rond beschieten? (Koe, begraafplaats, school, vijver, groentetuin, huis etc.) Er lijkt geen echt 'plan' achter te zitten. Is dit nou wat ze noemen grens-schermutselingen? Is dat een manier om de mankrachten daar te houden zodat die niet ingezet kunnen worden in de 'hetere' gebieden? Of zal het gewoon waar zijn dat de Russen een tekort hebben aan moderne techniek waarmee ze kunnen mikken? Wél ben ik natuurlijk blij dat het niet iets ergers is. Als het tot het einde van de oorlog wat door-schermutselt, dan ben ik héél blij. Zie je hoe de grens opschuift, hoe alles normaal wordt? Ook voor jullie als lezer. In het begin schrokken we. Ojee een bombardement. Inmiddels hebben we allemaal het verschil geleerd tussen Bombardementen (vliegtuig) beschietingen (artillerie) en man tot man gevechten (geweren).

Het gebiedje door onze verrekijker is rustig. Maar dat betekent niet.... Verderop. Degenen die verderop in het land ervoor zorgen dat het hier nog rustig is hebben het zelf niet zo rustig. De statistieken/geruchten variëren van 200 tot 1000 doden per dag. Dus gooit u ergens daartussen maar uw dartpijltje. En als ik een beetje door die verschillende berichten kijk geldt voor het aantal gewonden per dag de vuistregel: vier á vijf keer zoveel als het aantal doden. Dus bijvoorbeeld: 500 doden en 2000 gewonden per dág. Ook de mate van technische overmacht in het Oosten (niet manschappen) is een beetje om ijskoud van te worden: Berichten van 10 tegen 1, 20 tegen 1 en alles daartussen. De russen lijken gewoon de hele dag te beschieten en de Oekraïners dat te 'ontvangen' met hun geweren terwijl ze wachten op hun wapenleveranciers.

De marges verschillen binnen verschillende berichten enorm. Maar de essentie is duidelijk:
Het is daar....... (zend mij u gepaste woord. Ik ben benieuwd wat Taal daarop gevonden heeft)  

---

Tatjana Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door. Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik). Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.