Stemmen uit Oekraïne XXXV

Door Tatjana Kirienko

Lieve Iedereen.
Niets geen cliffhangers. Ik begin meteen met het grootste nieuws. De broer van Larissa heeft zijn vrouw gebeld. Inderdaad uit krijgsgevangenschap. Inderdaad vanuit bezet gebied. Larissa: 'Hij zei dat hij 'ok' is en 'normal'no' te eten krijgt, maar wat ook anders te zeggen? Het kan zijn dat je geen ongerustheid wilt doorgeven en die gesprekken zijn zeker weten niet vrij. Er zit altijd iemand naast. Maar we weten nu dat hij leeft. Beter bewijs kan er niet zijn. Die ene grote vraag kunnen we nu achter ons laten. Dat laat nog heel veel andere vragen; Hoe hij terugkomt. Hij het met hem gaat. Hoe de behandeling is en nog veel meer. Zijn vrouw zei dat hij heel neerslachtig klonk, maar ik denk; hoe kan het ook anders. Een hele hoop heeft zijn vrouw niet gevraagd. Ze had een briefje met vragen die ze moest stellen gemaakt en het gesprek gerepeteerd. Toen hij werkelijk opeens belde: Was ze alles vergeten.'

Een aardbei van Anja ​en de 'Kompot' die ze ervan heeft gemaakt.

Anja vertelt: 'Ik wil graag vertellen over iets wat nu veel onrust veroorzaakt in huizen. Mannen krijgen nu een oproep voor herkeuring voor het leger, ook zij die al afgekeurd zijn. Mijn man is ook afgekeurd voor militaire dienst. Persoonlijk heeft hij nog niet zo'n oproep gekregen, maar allemaal mannen om hem heen wel.' Ik vraag haar of dit een mobilisatie is en of dat nodig is: klopt het niet meer dat er meer vrijwilligers zijn dan wapens, zoals in het begin? (ter herinnering: de rauwe statistieken van 200 tot 1000 doden en 4 keer zoveel gewonden per dag aan het front, zie vorige blog) Zij zegt: 'Bij sommigen, die nog nooit een geweer hebben vastgehouden, zorgt dit voor onrust, maar ik denk zelf dat ze gewoon bezig zijn met een her-inventaratie. En misschien gaan ze alvast lessen geven in bijvoorbeeld hoe een geweer vast te houden.'

Anja vertelt verder: 'Wij hebben het heel druk. Wie op het platteland woont heeft het altijd heel druk; vooral deze lange, lichte dagen. Er is een spreekwoord: 'een zomerdag voedt de rest van het jaar'. We zijn vaak pas weer om half elf binnen en het zijn hele fysieke dagen.

We helpen mijn schoonouders met hooien (gedroogd gras van velden op de wagen gooien voor als voeding voor de koeien van het dorp in de winter). We zijn nu onze honing aan het slingeren waarvan we een deel verkopen aan bekenden en klanten. Mijn vriendin in het dorpje (jullie bekend) plukt bij haar in het bos heel veel bosaardbei om geld te verdienen voor haar en haar drie dochters en ik help haar hier met dat verkopen.

In het algeheel ben ik extra voorraden aan het aanleggen voor; wie weet. En wie weet of de elektriciteit het blijft doen in de toekomst. Ik doe nu echt weer op oma's manier: inmaken in weckpotten. Ik heb heel veel aardbeien en bessen ingemaakt tot 'Kompot' (fruit-limonade), en ik draai worsten.'

Tatjana We hebben met Anja veel een soort maatschappelijk filosofische gesprekken. Vergelijking NL/EU/UA. Zoals: Hoe waardevol het is dingen zelf te 'kunnen'/te weten hoe. Hoe waardevol dat skill-pakket en de kennis van onze oma's zijn. Bijvoorbeeld: hoe te planten, planten en hun werking te herkennen, hoe dieren te houden, paddestoelen te zoeken, mechaniek te repareren, ect. Ook in Oekraïne (net zoals wereldwijd, dat heet urbanisatie) gaat deze kennis in rap tempo verloren, omdat iedereen in de stad met de supermarkt gaat wonen. Wat hier weer gezocht wordt met cursussen, Do it yourself, oude wijsheid, zelfvoorzienendheid, leemwoningen ect; gaat daar juist verloren. Ook met een reden. Het is geen romantiek dagenlang met je level-1 levensonderhoud bezig te zijn. Het is alleen romantiek voor hen die een keuze hebben, denk ik, en misschien ligt daar juist de middenweg, van wel ontplooiingsmogelijkheden hebben en comfort mogen kiezen.

Ook hebben we het bijvoorbeeld over hoe een maatschappij omgaat met ouderen. Ik vind Nederland heel horizontaal gelaagd: leeftijdscategorieën gaan vooral met leeftijdgenoten om en er is heel weinig verticale interactie en kennisuitwisseling. In UA is het gebruikelijk dat de grootouders in huis blijven wonen en een grote rol hebben bij de opvoeding van de kleinkinderen. Ook niet alleen romantisch. Anja heeft in haar eentje (terwijl man werkte) drie jaar lang haar baby verzorgt én haar bedlegerige oma verzorgt.

Anja 'Dat waren echt mijn zware jaren. Ik was alleen maar aan het verzorgen. Daardoor, én gek genoeg door de oorlog, weet ik heel goed wat ik wil. Ik wil mij ontplooien. Ik wil niet meer in de fabriek werken. Ik wil digitaal vanuit huis kunnen werken en mijn yoga weer oppakken. Daarom had ik het geld gereserveerd voor de cursus. Alleen nu we het zo druk hebben; denk ik dat ik dat even uit moet stellen tot de herfst. Wel wil ik zeggen; heb je gehoord van de Oekraïense bevolkings-inzamelings-actie om een Bayraktar te kunnen kopen? (Jullie nu ook bij deze) Dat zijn er vier geworden. En Turkije geeft er nu ook drie gratis.' Trots: 'Ik wil iedereen zeggen dat wij daar ook aan deelgenomen hebben.'

Tatjana Met Larissa heb ik het bijvoorbeeld over het onderwijs en zij zegt; 'Het oude onderwijssysteem maakt dat mensen chronisch onzeker zijn, omdat het alleen maar over fouten gaat. Het systeem loont niet origineel te zijn of initiatief te tonen.' Zij pleit voor een helemaal nieuwe generatie leerkrachten in plaats van 'die al zeventig jaar zijn en in een heel ander systeem gewend zijn'. Haar kinderen gaan naar de 'Nieuwe Oekraïense school', waar zoals ik interpreteer veel invloeden van de Vrije school zijn; zonder cijfers te geven, meer wereldbeschouwing ect.

Je kunt je misschien afvragen wat dit soort meanderen over de toekomst in een oorlogs-blog doet, maar ik denk dat het juist heel belangrijk is de ogen op de horizon te houden, te bedenken wat voor land je wilt, hoe het zich zou moeten herbouwen. Visie doet hopen. Hoop doet leven en dat is echt waar. Zelf heb ik soms een fantasie hoe Oekraïne misschien het land van 'The third way' kan worden; het beste van twee verschillende systemen. Hopelijk heeft het in zich om destructie te kunnen omvormen tot grondige hervorming en zelfs beter en mooier dan ooit terug te komen. Daarover ook binnenkort meer; een nieuw kunstwerk.
​
En het klopt; eerst nog de oorlog. Die inmiddels op een soort pauze-standje in een hele heftige film staat, maar waar je maar niet uit geraakt.

Het is ook deze moeheid, het besef van langdurigheid wat in Lyuda over Rusland deed uitbarsten; 'Wat komen jullie toch tekort? Jullie zijn het grootste land van de wereld. Jullie hebben álles: bergen, zee, woestijnen, meren. Alles wat jullie maar zouden kunnen willen hebben en je zoekt: hebben jullie al! (Ha, klinkt haast als een spirituele les) Als je meer je zou richten op je eigen land in plaats van steeds maar die oorlogen met je buren, was je werkelijk het grootste land ter wereld geweest. Wie weet had je dan wel het land opgebouwd waar wij wie weet wél wilden wonen.'

En weet je wie er ook nog moe is? Wederom Lyuda aan het woord: 'Er is een onderdeel van de auto afgebroken waardoor ik al een paar dagen alleen maar vooruit, niet meer achteruit kan rijden. Ik belde mijn man op om te vragen wat voor nieuw onderdeel ik bij de garage-jongens moet bestellen. En hij schoot helemaal uit zijn slof. Hij ging helemaal schreeuwen. 'Stomkop dat je steeds de auto kapot maakt. Hoe krijg je het voor elkaar? Waarom val je me lastig met dat soort vragen?'

Ik zei hem: 'Man, waarom schreeuw je zo naar mij?' Hij biechtte op dat hij zó, zó moe is. 'Was ik nog maar in de veertig geweest, dan had ik het hier nog beter volgehouden. We zitten hier al maanden in de bossen. Het is heet, we dragen die uitrustingen, zitten dagenlang in de loopgraven, en ik word helemaal gek van de muggen (muskieten) die zelfs in je neusgaten vliegen. We hebben een watertje gevonden in het bos, wat weliswaar troebel is, maar waar we ons soms wat kunnen afspoelen. Ik kan geen één keer mijn slaap afmaken, maar word altijd onderbroken om patrouille te gaan lopen. Ik merk het ook als hij thuis komt; hij valt om de haverklap in slaap, zoals gewoon aan tafel bij het eten. Nu ik je dit vertel is hij ook naast mij op de bank in slaap gevallen.'

Ik vraag hen of ze überhaubt iemand kennen die onder Rusland en/of Poetin zouden willen leven (ikzelf kan met alle macht niemand bedenken).
Larissa: 'Toen de oorlog net begon zag ik een post van iemand op Facebook waarin stond: wil iedereen die Poetin hierheen heeft uitgenodigd zich verwijderen van mijn vriendenlijst. Dat verbaasde mij. Bestaan die dan? Maar goed; uit het feit dat hij het schrijft, blijkbaar wel. Zo weet ik dat ze bestaan.
Toen de bombardementen begonnen en iedereen in de kelders zat leefde er een grapje: 'Wil degene die Poetin uitgenodigd hebben alsjeblieft nu naar buiten stappen? Poetin is voor je gekomen.'
En ook: een buurvrouw in de straat van mijn schoonmoeder. Toen bij haar in de straat de Oekraïense tanks reden, heeft ze ze weggeduwd. Ze was boos. Ze wilde Russische tanks.'

En ook Lyuda weet iemand: de vader van een kennis van haar uit Charkiv; één van de meest en dagelijks gebombardeerde steden, al vanaf het begin van de oorlog. Hij is een oude man van 80+ en zijn dochter helpt hem dagelijks. Hij gelooft gewoonweg niet dat dit de Russen zijn.
Die kennis vertelt: 'Hij blijft gewoon zeggen; 'Dit zijn niet de Russen die ons bombarderen. Dat is niet mogelijk. Dit zijn de Amerikanen.' Al bons ik met mijn hoofd tegen de muur. Hij blijft zo denken. Ik vind het heel moeilijk. Wij kunnen zo niet praten, we kunnen zo geen zinnig woord delen. Wat kan ik verder nog doen? Ik breng hem gewoon maar elke dag zijn eten en dat is het dan.'

Tatjana En misschien is dat ook goed zo. Misschien zijn de onwetenden het gelukzaligst en mag hij zo zijn laatste jaren leven en kan hij sterven met die gedachte en hopelijk niet door een Russische bom.
Het brengt me naar het even absurde uit de film 'Goodbye Lenin', kennen jullie die nog? Daarin houden de kinderen van een moeder die uit coma komt de Sovjet Unie in stand terwijl buiten de standbeelden worden ontmanteld. (Aanrader!)

Ondertussen gaan de beschietingen door, de luchtalarmen, de schuilkelders, en de doden en gewonden die terugkomen. Vooral Lyuda heeft het heel druk met de voorbereidingen van de afscheid-diners voor de gevallenen. Het gaat voort, het vindt z'n weg. Het toont mij de veerkracht van de mens en ik haal er heel veel inspiratie uit. Wij, mensen, kunnen veel meer dan we denken. Ik herhaal: als we hiermee het einde van de oorlog halen heeft de Sumy provincie volgens mij het heel goed gehad. Zij heeft het er inmiddels een stuk beter vanaf gebracht dan menig ander plek in Oekraïne. Dat is: als Wit Rusland zich er niet mee gaat mengen. Zij hadden tot nu toe de twijfelachtige rol van wat ik het beste 'enabeler' kan noemen; degene die mogelijk maakt. De Russische grondtroepen vielen ook vanuit Wit Rusland binnen, ze tankten daar hun tanks. Nu zijn er ook beschietingen vanuit Wit Rusland (bommen die vanuit Wit Rusland vallen) en oefent het Wit Russische leger aan de grens (herinnert u die nog, de quasi nonchalante oefeningen aan de grens van 40,000 Russische militairen aan de Oekraïense grens die absoluut niets te betekenen hadden).

Dat zijn de hardnekkige nieuwsberichten de laatste anderhalf week. Als óók nog Wit Rusland actief mee gaat doen; ziet het er in ons hoekje niet meer zo mooi uit. Dan zijn wij het gebraden haasje. Al zegt Lyuda steeds: 'Ze komen niet meer zomaar over de grens.' Ik hoop dat ons hierover oneens zijn strikt theoretisch blijft.

Nu een persoonlijke vraag van mij. Het inzamelen van rolstoelen gaat 'niet zo goed'. Wie ik bel (google treffers) zijn bedrijven. De ongekende eenheid, inzet is voorbij. We zijn terug bij 'Zo doen wij dat niet', 'Dat zijn niet onze procedures'. Liever weggooien dan weggeven. De moeheid. En ik weet zeker: wij kunnen veel meer als mensheid én we komen daar nooit als we blijven luisteren naar 'the computer says 'No'. Ik deel dit omdat: er misschien iemand is die de blog leest die mij wat beter kan doorverwijzen in de rolstoelen-business dan Google.  

---

​
Tatjana Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door. Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik). Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.