Door Tatjana Kirienko Omdat wij zó vaak gebeld hebben Ik mis ze vaak al na drie dagen Hoor ik vaak vóórdat ik opbel al in mijn hoofd hoe ze zullen opnemen. Soms kan ik in koor mee doen. Anja: 'Normal'no' Larissa nam aan het begin van de oorlog altijd op met: 'Slava Boga': 'Godzijdank!' (is alles goed). Die is inmiddels wel wat afgeschaald naar 'Slava Boga shto got' tak': 'Godzijdank dat het tenminste nog zó is' (en niet erger). Soms heb ik moeite met een juiste nuance van een zin door te geven. Gelukkig is daar Lyuda die is onomwonden: 'We hebben het hier uitstekend!' (de geboren optimist) Maar realiteit is wel dat het wat heter wordt. Niet door heel groot 'Nieuws', maar meer als een kikker in een pan, als het gas dat wat hoger wordt. De beschietingen behoorlijk zijn opgeschroefd. Koe, macaroni fabriek, groentetuin en school. De vorige keer kon ik ze nog te benoemen. De eerste keer, toen we allemaal nog bombardement-maagd waren schrokken we al helemaal. Toen het nog nieuw was. Nu lees ik dat er de afgelopen week: Eén dag boven de Sumy provincie 271 'beschietingen', waren. Met 'beschietingen' bedoel ik de all inclusieve term verzamelterm voor metalen neerslag. Daarna een rustdag en de volgende dag 230. Lyuda: 'Ik heb al een ritme ontdekt. Vaak schieten ze zo na vijf uur 's middags en om acht uur 's ochtends, alsof het van iemands rooster afhangt.' Ik stel me dan een Russische Iwan voor die net zijn eten op heeft, zich over de buik en in de handen wrijft en zegt; 'Ok jongens. We kunnen weer. Zijn jullie klaar voor ons dagelijks rondje?' We hebben het er nog wel over, maar minder emotioneel. Zo heeft de stad van Lyuda's moeder er deze week flink van langs gekregen. 'Mijn nicht is met haar dochter na deze laatste beschietingen ook daarvandaan weg gegaan. Inmiddels voel ik ook: Ja, goed zo. Ik vind het voor vrouwen met kinderen tijd om het hier te verlaten. Kinderen hoeven dit niet te zien. Elke dag lees je wel over een bombardement: zoveel doden waaronder twee of drie kinderen onder het puin gehaald. Weet je wat die kinderen hebben meegemaakt? Ook Larissa zegt: 'De grootste verwondingen zullen de psychologische wonden blijken.' Of misschien is het zoals een vluchtelinge waarmee ik kennis maakte zei.... 'Wie dood is, is dood. Ik vind het het allerergste voor hen die nog leven. Zij moeten nog verder leven. Onze kinderen; wat hebben zij gezien en als wat voor mens zullen zij opgroeien?' Lyuda vraagt aan mij: 'Gaat Anja nog niet weg? Waarom gaat Anja nog niet weg?' Ik zeg; 'Ik weet het niet.' Anja heeft meerdere keren aangegeven het niet fijn te vinden als mensen haar vragen/aandringen waarom ze niet vlucht: 'Vaak zit er een oordeel in. Wie weet wat wijsheid is? Wat gebeurt er met een land als iedereen weg gaat? Verschillende mensen komen tot verschillende uitkomsten. Ik kies om te blijven. Voor mij is dit de tijd om des te meer samen te blijven.' Ze gebruikt het gezegde; 'samen blijven als de vingers van een gebalde vuist' en ik vind dat een prachtig passend beeld. Wie wil afwachten of de bui aan zich voorbij gaat of wie pakt alvast zijn handdoek en gaat? Ik merk dat mensen opnieuw aan het overwegen zijn; Should I stay or should I go? Hoewel het vluchten een constant proces is, merk ik golven. De eerste was uiteraard bij het begin van de oorlog: Shock & Oorlog! Dan blijven mensen en komen ze weer terug ('daar kunnen wij wel in leven') en nu komt het heroverweeg punt ('of misschien kunnen we zo toch niet leven'). Mijn contact in Sumy (herinneren jullie die nog?) zat aan het begin van de oorlog 'vast' in de schuilkelders van Sumy, vervolgens veilig in het dorpje in de bossen, en zit nu weer met zijn gezin in Sumy. Hij vertelt ook: 'Ze hebben fosforbommen gegooid op Sumy. Ik wil mijn vrouw en kind ook weer terug sturen naar het dorp.' Ik herinner me nog de eerste keer dat ik hoorde over fosforbommen. Toen we nog zo maagdelijk waren. Wat zijn fosforbommen? Zoek, Google, Generaal; huil en diepe horror en ongeloof. Nu antwoord ik; ' Ja, dan kunnen ze beter weer naar het dorp. U merkt dames en heren, De temperatuur van de kikker in de pan is veel hoger. Maar am Osten nichts neues. ![]() 'Een foto van de broer van Larissa over wie we heel graag goed nieuws willen ontvangen. Ik kreeg vragen over het symbool op zijn pet. Larissa: 'Oekraïners behoren tot de Slavische volkerengroep. Dit is een oud Slavisch amuletsymbool. Zijn naam is het 'overweldigende gras'. Dit symbool was het belangrijkste amulet voor bescherming tegen verschillende ziekten. Mensen geloofden dat ziekten door kwade krachten naar een persoon worden gestuurd. En het dubbele Vuurteken kan elke ziekte verbranden, het lichaam en de ziel reinigen. Het spiegelbeeld van dit symbool wordt de Varenbloem van Perun - de opperste heidense god in Kievan Rus van de 9e - 10e eeuw, Heer van de hemel, heer van donder en bliksem, God van vruchtbaarheid. De Duitse fascisten gebruikten het Slavische symbool van de rijzende zon. Een symbool van de eeuwige overwinning van het licht op de duisternis en het eeuwige leven op de dood. Maar ze maakten een grote fout door het te gebruiken. Omdat Slavische symbolen degenen helpen die zichzelf verdedigen, niet degenen die aanvallen' Tatjana Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door. Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog. Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik). Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurTatjana Kirienko Archieven
September 2023
Categorieën
Alles
Alle vrouwen waarmee Tatjana nu in contact is zeggen: "Schrijf vooral. Het is belangrijk dat dit gehoord wordt. We blijven delen, zolang we verbinding en elektriciteit hebben." Tatjana neemt nu deze rol op en geeft de berichten door zolang dat kan. Als een brug. Geen enkele consistentie of andere pretentie gegarandeerd.
|