Stemmen uit Oekraïne XXXVIII

Door Tatjana Kirienko

Julya kan nog niet praten. Ze is nog niet in staat. U kunt zich voorstellen. Ze nam niemand op, ze deed voor niemand open. Wat valt er ook te zeggen? Ik heb wel met de zus gesproken en met de moeder geschreven. Moeder en twee zussen zaten met haar in haar appartement in Kyiv, die ze nu overdoet aan de broer van haar man, waarmee ze in dezelfde portiek wonen. Julya gaat terug naar Engeland omdat Alyosha dat zo wilde. Hij heeft dat gewond nog gezegd: dat ze nog niet terug moet komen. Julya wilde juist in augustus terugkeren. Omdat dat ongeveer zijn laatste wens was, gaat ze terug. Dat was voor het laatst dat hij richting kon geven aan de toekomst van zijn gezin. Ik heb haar (en de andere vrouwen) met de donaties van de blog 130 euro kunnen sturen, voor een bijdrage aan begrafenis of reis of waarvoor dan ook. Dat komt waar dan ook goed terecht.

Ik weet gewoon net iets meer over hoe het is gegaan. Hij heeft een paar dagen zwaargewond in het ziekenhuis gelegen. Dat is toen Julya terug werd geroepen. Hij heeft een paar dagen vol gehouden om hen nog te kunnen zien, maar niet meer volgehouden. Toen zij onderweg was, is hij overleden en blijkbaar heeft ze dat wél onderweg te horen gekregen. Hij is begraven in Kiyv op een militaire begraafplaats. Alyosha was ook overgestapt op Oekraïens en praatte de laate twee weken alleen nog maar Oekraïens. Hij vond het moeilijk maar hij deed het wel. Zijn nieuwe hobby sinds een paar jaar was bergbeklimmen. Dat deed hij vaak in het weekend met Julya.
​

​Lyuda is het eens met dat Julya en dochter voorlopig in Engeland blijven. Dat is fijn :) 'Ik heb ook met mijn nicht die sinds twee weken weg is met haar zoon gebeld. Ze zitten nu onder Praag. De overheid betaalt hun kamer. De jongen Kiril gaat naar taalcursussen en zij heeft al een baan als inpakker gevonden. Ik zeg tegen hun: Denk er niet aan terug te keren, laat de kinderen hier ver van blijven. Straks gaan ze als het nieuwe schooljaar begint nog scholen denazificeren (=bombarderen) en dan zeggen ze gewoon dat er Nazi's zitten. Ik acht ze in staat. Lyuda is vooral heel druk bezig met alles voor de bruiloft voorbereiden; het naaien van de traditionele blouses en al het andere; koken, boodschappen. We hebben een locatie voor het feest gevonden aan de rand van de stad omdat daar minder kans is op beschietingen.

Met Lyuda had ik het erover. Toen de oorlog nieuw was voor iedereen
hadden wij beiden een meltdown te horen dat de grootste kerncentrale van Europa (6x zo groot als Tjernobil) gebombardeerd werd: vertel al je vrienden 'to close the sky' in heel veel decibel. Herinneren jullie dat nog? Dat is zoveel levens geleden.

Inmiddels horen we deze week dat die centrale (inmiddels ingenomen) juist wordt gebruikt als wapenopslag. En onze reactie is niet meer heel veel decibel, maar; 'Bring it on, whatever'

Over al, al, al het gebeurde, de diepte en de omvang, maak ik nu, na maanden verlamming een doek. Na inslag komt uit- en verwerking. Hier een paar stukjes schetsen. Elke dag werk ik eraan. Zelf-therapie en een hele diepe dive into Slavische en universele Oer-beeldtaal. De uitwerking van een beeld dat ik de eerste dagen van de oorlog zag. Waar je bombardeert groeien weer nieuwe wortels. Het 'niet bestaan' van uitroeiing. Het leven zal altijd winnen.

Het zijn duistere duisternissen waar je uit vandaan komt. Daar waar je geest nog nooit was geweest qua mogelijkheden. Het is ook hetgeen waarboven je herrijst. Of je fiets recht staat? Of je tand krom zit? Je tasje bij je bank paste? Of je een pukkel hebt? Werkelijk: who did ever care? Ik weet niet of het een gezonde staat van zijn is, maar het is een staat van zijn; die je doet herrijzen van dit al.


En die zelfs doet verwonderen; Laatst zag ik een Post van een Oekraïener die zei; Poetin bereikt wat Oekraïne anders nog honderd jaar had gekost. En ik dacht na. Ja. Putin en zijn invasietroepen doen al het tegenovergestelde bereiken. EU, Navo; is waardevol, maar extern. Intern; stapt iedereen; in ieder geval die ik ken in mijn Russischtalig gebied over op Oekraïens. Ik hoor het zelfs bij mijn oudere oom en tante, mijn peetvader, Julya. En metoo. Ik leer nog steeds elke dag Oekraïens. Ik lees dat er een run is op Oekraïense geschiedenisboeken. Iedereen verdiept zich. Nergens wordt meer Russischtalige muziek gedraaid. Zorgt Putin voor een werkelijk Oekraiense renaisance?
​

Maar dan moet er wel wat overblijven. Wanneer is het kantelpunt van destructie naar creatie? Waar blijven degenen op wie een wederopbouw kan leunen? De oorlog neemt de besten, is een veelgehoord uitspraak nu. En ik vind het hartverscheurend steeds meer kloppen. Gisteren kwam er weer nieuws. Elke keer rekt het hoofd een beetje verder op. Het bombardement op een gevangenis met krijgsgevangen in Olenivka, Donbas. 60 doden; een paar keer zoveel gewonden. Dat is ook hier nu overal in het nieuws. Larissa's broer zit daar. 'Hij heeft het zelf gezegd dat hij in Olenivka zit toen hij belde. Hij heeft ook nog op zijn moeders verjaardag haar een bericht gestuurd via zijn vrouw. Dat was 26 juli. Maar ik voel in mijn ziel dat hij niet onder de slachtoffers zit, maar een bevestiging zou fijn zijn. Totdat we meer nieuws hebben valt er niets te doen.' Larissa is volledig van hout/apathisch. Ik persoonlijk vind die verontrustender dan haar gebruikelijke decibellen als er iets mis is.

Op dit moment heb ik net de dodenlijst binnen, om door te sturen naar Larissa. Maar ik durf niet. Ik durf niet in te kijken en ik durf het niet door te sturen. Ik wil niet ik durf niet ik wil niet ik durf niet. Ik struisvogel. Ik schrijf eerst nog even deze blog. Daarna stuur ik het door. Ik beloof het. Weet je; Soms wilde ik dat dit de meest saaie blog was ooit. Deze blog is geen doel op zich. Het is een brug. Ik wilde zo graag dat; 'Ze hebben hun aardappelen geschild' het nieuwsbericht was.

​

---

Het rekeningnummer om geld rechtstreeks naar deze vrouwen te sturen is: NL80 KNAB 0410 5109 04 t.n.v. T. Kirienko / Curtainenko Negentig procent van het ingezamelde geld gaat rechtstreeks door.
​Tien procent gaat naar het duurzaam mogelijk maken van deze blog.
Jullie lezen dagelijks de ontwikkelingen. Dat is hoopvoller dan de eerste dagen leek. Het 'nieuwe' geld wil ik gewoonweg: over de vier vrouwen verdelen. Écht naar hun inzicht te besteden. Voor hun gezinnen óf voor anderen, van macaroni tot kruisraket (wees niet bang voor het laatste, ze kopen geen wapens, want die zijn al in gebruik). Ik wil even de situatie schetsen, het is geen tijd van teddyberen. én ik acht hun oordeel hierin hoger dan mijn belering.