Mira en Stan Donkers
– Thuisfront
“Verweven stukjes leven”
Interview: Marlies Rothoff
‘Soms gebeuren er dingen die je leven stil doen staan. Maar het mooiste dat Rob heeft gegeven is dit nieuw leven uit liefde ontstaan’. Dat schreef Mira Donkers op het geboortekaartje van Stan. Drie maanden voor Stan werd geboren, overleed haar man, Stans vader Rob Donkers namelijk in Uruzgan.
‘Je hele leven staat op zijn kop. We hadden plannen, ideeën over de toekomst. Die zijn opeens weg.’
‘Je hele leven staat op zijn kop. We hadden plannen, ideeën over de toekomst. Die zijn opeens weg.’
Het is veertien jaar geleden dat Mira op Goede Vrijdag het vreselijke bericht kreeg dat Rob was overleden. Ze raakt nog steeds geëmotioneerd als ze eraan terugdenkt. Rob Donkers, die werkte als algemeen militair verpleegkundige, overleed in Uruzgan in 2007 na een ongeluk met een voertuig. ‘Toen ze aan de deur kwamen kon ik het niet geloven. Het kon gewoon niet, ik had die avond daarvoor nog met hem gebeld. Hij had juist geregeld dat hij op tijd thuis kon zijn voor de bevalling.
Bij terugkomst vroeg hij haar op het vliegveld ten huwelijk.
Een paar jaar daarvoor hadden ze elkaar leren kennen via een chatbox. ‘Die waren nog niet zo heel hip op dat moment, en daar zaten we dan ’s avonds allebei in. Op een gegeven moment besloot hij de volgende dag mijn kant op te komen en hij is eigenlijk nooit meer weggegaan,’ vertelt Mira met een glimlach. Ze werd verliefd op een man die graag de ruimte vulde met zijn verhalen en zijn muziek. ‘Hij was aanwezig, hij viel op, maar op een fijne manier. Het was een vent van 1.89 en vrij gespierd. Hij liet wel een indruk achter ja.’
Nadat Rob op zijn eerste missie was geweest in hun relatie, wist hij zeker dat hij met Mira verder wilde. Bij terugkomst vroeg hij haar op het vliegveld ten huwelijk. Ze trouwden binnen een half jaar en snel daarna was Mira zwanger van hun eerste kindje. Stan. Toch moest Rob in die periode op missie, naar Uruzgan. Hij stond op de rol. Wat zoveel betekent als: het was zijn beurt om mee te gaan.
Nadat Rob op zijn eerste missie was geweest in hun relatie, wist hij zeker dat hij met Mira verder wilde. Bij terugkomst vroeg hij haar op het vliegveld ten huwelijk. Ze trouwden binnen een half jaar en snel daarna was Mira zwanger van hun eerste kindje. Stan. Toch moest Rob in die periode op missie, naar Uruzgan. Hij stond op de rol. Wat zoveel betekent als: het was zijn beurt om mee te gaan.
Op dat moment was het onrustig in Uruzgan. De lijnen hadden er een tijdje uitgelegen. Dat doet defensie als het niet veilig lijkt om informatie uit te wisselen. Als is het maar omdat je door de telefoontjes kunt zien waar het Nederlandse leger zit. Op het moment dat Rob weer even naar huis had gebeld, was de rust eindelijk weergekeerd. Mira was over drie maanden uitgerekend, maar omdat de missie in Uruzgan iets anders liep dan gehoopt was het niet zeker of hij op tijd thuis kon zijn. Toch had hij met commandant Ralf Goossens geregeld dat het kon. Met dat fijne nieuws belde hij naar huis.
Al reanimerend naar Kamp Holland
Maar de volgende dag verongelukte hij, op patrouille. Commandant Ralf, die het ongeluk zag gebeuren, vertelt erover: ‘Doordat het veel geregend had waren de paden nat en verzakt, wat uiteindelijk leidde tot het ongeluk. We reden op zand- en grindpaden langs een rivier. Dat waren ongeveer de enige wegen die ze hadden in die omgeving. Ik reed achter het voertuig waar Rob in zat en op een gegeven moment zie je de grond wegzakken. De rivier in. Het voertuig begon te kantelen. En in seconden die minuten leken, kwam het voertuig op zijn zij te liggen. Daarna sta je meteen paraat en check je wie er is. De twee soldaten die in het voertuig zaten kwamen eruit maar meldden meteen dat Rob nergens te vinden was. Na rond voelen, want de wagen lag nu half in de rivier, voelden we Rob. We hebben met de bushmaster waar ik in zat het gekantelde voertuig van Rob afgekregen. Maar we dachten al dat het te laat was. Reanimeren lukte niet goed; doordat hij met zijn borstkas onder het voertuig terecht was gekomen kregen we amper weerstand. Toch hebben we hem, al reanimerend, naar Kamp Holland gereden. Daar werd door een arts gezegd wat we al vermoedden: Rob was overleden. Vanaf dat moment begint het regelen van een afscheid op de kazerne. Daar hechten we veel waarde aan.’
In Nederland begon voor Mira die middag het geregel van de begrafenis. ‘De eerste periode komt het eigenlijk niet binnen. Je wordt geleefd. Het was natuurlijk slikken toen de kist aankwam in Nederland. Dan is het opeens echt. Je weet dat je man daarin ligt.’ Wat Mira wel mooi vond aan dat moment was dat de twee collega’s die bij hem in het voertuig hadden gezeten, hem nu ook ‘thuis’ brachten. ‘Ze hebben me uitgelegd hoe alles was gegaan. Tijdens de begrafenis droegen zij ook de kist. Dat is toch dat stukje broederschap wat in het leger zo belangrijk is.’
Maar de volgende dag verongelukte hij, op patrouille. Commandant Ralf, die het ongeluk zag gebeuren, vertelt erover: ‘Doordat het veel geregend had waren de paden nat en verzakt, wat uiteindelijk leidde tot het ongeluk. We reden op zand- en grindpaden langs een rivier. Dat waren ongeveer de enige wegen die ze hadden in die omgeving. Ik reed achter het voertuig waar Rob in zat en op een gegeven moment zie je de grond wegzakken. De rivier in. Het voertuig begon te kantelen. En in seconden die minuten leken, kwam het voertuig op zijn zij te liggen. Daarna sta je meteen paraat en check je wie er is. De twee soldaten die in het voertuig zaten kwamen eruit maar meldden meteen dat Rob nergens te vinden was. Na rond voelen, want de wagen lag nu half in de rivier, voelden we Rob. We hebben met de bushmaster waar ik in zat het gekantelde voertuig van Rob afgekregen. Maar we dachten al dat het te laat was. Reanimeren lukte niet goed; doordat hij met zijn borstkas onder het voertuig terecht was gekomen kregen we amper weerstand. Toch hebben we hem, al reanimerend, naar Kamp Holland gereden. Daar werd door een arts gezegd wat we al vermoedden: Rob was overleden. Vanaf dat moment begint het regelen van een afscheid op de kazerne. Daar hechten we veel waarde aan.’
In Nederland begon voor Mira die middag het geregel van de begrafenis. ‘De eerste periode komt het eigenlijk niet binnen. Je wordt geleefd. Het was natuurlijk slikken toen de kist aankwam in Nederland. Dan is het opeens echt. Je weet dat je man daarin ligt.’ Wat Mira wel mooi vond aan dat moment was dat de twee collega’s die bij hem in het voertuig hadden gezeten, hem nu ook ‘thuis’ brachten. ‘Ze hebben me uitgelegd hoe alles was gegaan. Tijdens de begrafenis droegen zij ook de kist. Dat is toch dat stukje broederschap wat in het leger zo belangrijk is.’
“De vaderdag knutselwerkjes legde ik bij de urn van Rob neer.”
Veel tijd om te rouwen had ze niet. Drie maanden later werd Stan geboren. ‘Ik had geregeld dat mijn zusje bij de bevalling mocht zijn, dat was erg fijn. Het verliep allemaal prima, gelukkig.’ Toch voelde het ook vreemd. Alle plannen die aan het begin van de zwangerschap waren gesmeed lagen in duigen. ‘We wilden graag een groter gezin. Rob wilde zich specialiseren als SEH- en IC-verpleegkundige. Dan kon hij wel bij defensie blijven, maar kon hij in ziekenhuizen werken voor defensie. Hij zou dan wel worden uitgezonden, maar minder lang. Hij wilde graag een goede vader zijn en niet steeds weg zijn.’ Mira legt uit dat Rob nog één keer op de rol stond voor een langere missie. En dat er goed overleg was gepleegd voor hij weg ging. ‘Hij wilde nog één keer mee. Ondanks dat ik zwanger was, vond ik dat goed. Ik zei dat ik die paar maanden zwangerschap wel in mijn eentje aankon, zolang hij maar op tijd thuis zou zijn voor de bevalling. En zo liet ik hem gaan.’
Mira besloot dat ze Rob altijd een onderdeel van Stan zijn leven wilde laten zijn. ‘Op school vroegen ze vaak wat Stan moest met knutselwerkjes voor Vaderdag bijvoorbeeld. Ik liet hem ze gewoon maken, dan zette ik ze vervolgens bij de urn van Rob neer.’ Mira wilde dat Stan ook zou weten wat voor een man Rob was. Dat hij niet alleen in het leger had gezeten, maar daarnaast ook een persoon was met humor. Dat hij hield van countrymuziek.
Mira besloot dat ze Rob altijd een onderdeel van Stan zijn leven wilde laten zijn. ‘Op school vroegen ze vaak wat Stan moest met knutselwerkjes voor Vaderdag bijvoorbeeld. Ik liet hem ze gewoon maken, dan zette ik ze vervolgens bij de urn van Rob neer.’ Mira wilde dat Stan ook zou weten wat voor een man Rob was. Dat hij niet alleen in het leger had gezeten, maar daarnaast ook een persoon was met humor. Dat hij hield van countrymuziek.
Nooit mijn vader persoonlijk gekend
Dat was voor Stan niet altijd makkelijk. Hij vertelt: ‘Toen ik een jongetje van acht was, was ik vaak boos. Ik miste een vaderfiguur en ik geloof dat ik ook een soort van rouwde om het feit dat ik geen vader had. Om dat proces een plekje te geven, bedacht mijn therapeut dat het misschien mooi was om aan iedereen die mijn vader gekend had een brief te schrijven waarin ik vroeg naar herinneringen die zij aan hem hadden. En of ze mij daarin mee wilden nemen. Nou, dat ging beter dan verwacht.’
Stan vertelt dat er allemaal post en mailtjes binnenkwamen met foto’s, video’s en verhalen. Een van de verhalen waar hij om kan lachen als zijn moeder erover begint, is dat zijn vader altijd Jip en Janneke-pleisters bij zich had. Volgens Mira voor de mannen die zich aanstelden.
Ook voormalig commandant Ralf Goossens heeft een avond lang allerlei informatie met Stan gedeeld. ‘Ik heb hem onder andere een kaart laten zien van het gebied waar het ongeluk gebeurd is. Maar ik heb hem ook verteld wat voor man zijn vader was.’ Voor die tijd regelde Ralf ook al eens een rondleiding op de kazerne in Oirschot voor Stan en zijn klas.
Dat was voor Stan niet altijd makkelijk. Hij vertelt: ‘Toen ik een jongetje van acht was, was ik vaak boos. Ik miste een vaderfiguur en ik geloof dat ik ook een soort van rouwde om het feit dat ik geen vader had. Om dat proces een plekje te geven, bedacht mijn therapeut dat het misschien mooi was om aan iedereen die mijn vader gekend had een brief te schrijven waarin ik vroeg naar herinneringen die zij aan hem hadden. En of ze mij daarin mee wilden nemen. Nou, dat ging beter dan verwacht.’
Stan vertelt dat er allemaal post en mailtjes binnenkwamen met foto’s, video’s en verhalen. Een van de verhalen waar hij om kan lachen als zijn moeder erover begint, is dat zijn vader altijd Jip en Janneke-pleisters bij zich had. Volgens Mira voor de mannen die zich aanstelden.
Ook voormalig commandant Ralf Goossens heeft een avond lang allerlei informatie met Stan gedeeld. ‘Ik heb hem onder andere een kaart laten zien van het gebied waar het ongeluk gebeurd is. Maar ik heb hem ook verteld wat voor man zijn vader was.’ Voor die tijd regelde Ralf ook al eens een rondleiding op de kazerne in Oirschot voor Stan en zijn klas.
“Het voelt als zeggen dat je het zo vet vindt om in een Lamborghini te rijden,
zonder ooit in een Lamborghini te hebben gezeten.
Stan is hem daar nog steeds dankbaar voor en weet ook dat hij altijd bij Ralf terecht kan als hij vragen heeft. Toch vindt Stan het steeds lastiger om over zijn vader te praten. Vooral de constante stroom aan vragen over wat hij vindt van alles wat er is gebeurd, is ingewikkeld voor hem. ‘Ik heb heel eerlijk gezegd mijn vader nooit persoonlijk gekend. Ik vind het erg dat dit allemaal gebeurd is, maar ik denk dat mijn moeder en andere mensen er meer verdriet om hebben dan ik. En ik vind het ook lastig om te zeggen wat ik aan hem mis, om diezelfde reden. Wel ben ik altijd benieuwd geweest naar verhalen over hem en over wat voor een man het is geweest. Stel, ik zou hem één dag terug kunnen halen, dan zou ik graag met hem praten over van alles en nog wat. Maar ik ken hem alleen uit de verhalen. Het voelt een beetje alsof je zegt dat je het zo vet vindt om in een Lamborghini te rijden, zonder ooit in een Lamborghini te hebben gezeten.’
Meer dan de zoon van je vader
Zonder dat hij daar nu per se voor koos, vormt Stan voor anderen een belangrijk puzzelstukje in een verhaal waarvan hij vindt dat hij er een kleine of misschien wel geen rol in heeft. Mira: ‘Hij lijkt echt als twee druppels water op zijn vader. Hij loopt hetzelfde, begint dezelfde humor te krijgen. Ik ben niet de enige die dat vindt.’ Stan is nog een stukje van Rob dat tastbaar voelt voor zowel thuis als voor de collega’s van zijn vader. Dat laatste wordt regelmatig bewezen door de vele spullen die naar Stan gestuurd worden. Mira: ‘Stel iemand stopt bij het leger, of ruimt zijn kast op en ze vinden iets dat van Rob is geweest dan vinden ze dat dat object bij Stan hoort. Zo kregen we vijf jaar geleden, nog steeds naar aanleiding van Stan’s brief, een stethoscoop opgestuurd.’ Stan: ‘Ik heb wel een paar planken vol met dit soort dingen.’
Stan is de schakel geworden tussen thuisfront en de collega’s van zijn vader. Mira: ‘Toen hij acht was heeft hij niet alleen die brief gestuurd, maar mocht hij hem ook voorlezen op een herdenking voor de gevallenen van de geneeskundige dienst 13 GNK in Ermelo. Hij heeft toen veel indruk gemaakt. Dat speelt nog steeds door.’ Ralf bevestigt dat. ‘Het gevoel wat dan in zo’n kazerne ontstaat is ‘laten we ervoor zorgen dat die jongen goed terecht komt’. Het gevoel van broederschap wordt op zo’n moment uitgebouwd naar Stan. En hoewel Stan om hulp vroeg op zijn achtste, kan ik me heel goed voorstellen dat het op een gegeven moment wel een keer genoeg is. Dat je erachter moet komen wie je nog meer bent dan de zoon van je vader.’
Meer dan de zoon van je vader
Zonder dat hij daar nu per se voor koos, vormt Stan voor anderen een belangrijk puzzelstukje in een verhaal waarvan hij vindt dat hij er een kleine of misschien wel geen rol in heeft. Mira: ‘Hij lijkt echt als twee druppels water op zijn vader. Hij loopt hetzelfde, begint dezelfde humor te krijgen. Ik ben niet de enige die dat vindt.’ Stan is nog een stukje van Rob dat tastbaar voelt voor zowel thuis als voor de collega’s van zijn vader. Dat laatste wordt regelmatig bewezen door de vele spullen die naar Stan gestuurd worden. Mira: ‘Stel iemand stopt bij het leger, of ruimt zijn kast op en ze vinden iets dat van Rob is geweest dan vinden ze dat dat object bij Stan hoort. Zo kregen we vijf jaar geleden, nog steeds naar aanleiding van Stan’s brief, een stethoscoop opgestuurd.’ Stan: ‘Ik heb wel een paar planken vol met dit soort dingen.’
Stan is de schakel geworden tussen thuisfront en de collega’s van zijn vader. Mira: ‘Toen hij acht was heeft hij niet alleen die brief gestuurd, maar mocht hij hem ook voorlezen op een herdenking voor de gevallenen van de geneeskundige dienst 13 GNK in Ermelo. Hij heeft toen veel indruk gemaakt. Dat speelt nog steeds door.’ Ralf bevestigt dat. ‘Het gevoel wat dan in zo’n kazerne ontstaat is ‘laten we ervoor zorgen dat die jongen goed terecht komt’. Het gevoel van broederschap wordt op zo’n moment uitgebouwd naar Stan. En hoewel Stan om hulp vroeg op zijn achtste, kan ik me heel goed voorstellen dat het op een gegeven moment wel een keer genoeg is. Dat je erachter moet komen wie je nog meer bent dan de zoon van je vader.’
“Ze kennen mij nu langer dan dat ze hem hebben gekend.”
Toch is het een web dat welbewust uit zorgzaamheid om het thuisfront geweven wordt. Een soort veiligheidsnet. Mira: ‘Niet dat ik iedere dag oud-collega’s van Rob over de vloer heb. Maar met Ralf is er bijvoorbeeld altijd goed contact geweest. Dat gaat in vlagen. Maar je kunt altijd van hem op aan als er iets is. Er zijn nog twee andere collega’s van Rob waarmee ik echt goede vrienden ben geworden. Het voelt bijzonder als ze zeggen dat ze mij nu langer kennen dan ze hem hebben gekend. Het is gek, maar ook waardevol dat je zoiets moois overhoudt aan een ongeluk dat de rest van je leven op zijn kop zet.’
Persoonlijk
Mira Donkers-Wetzels en Stan Donkers
Geboren: Mira 1977 en Stan 2007
Werk/ school: Mira werkt als Leerkracht en Coördinator in het Speciaal Onderwijs en Stan zit op het Sintermeertencollege en doet daar Tweetalig VWO.
Komt uit: Mira is oorspronkelijk geboren in Heerlen, Stan in Kerkrade
Woont in: Kerkrade
Verder: Mira: ,,Wat mij altijd bijblijft is het huwelijksaanzoek dat Rob mij deed op het vliegveld in Eindhoven toen hij terugkwam van zijn missie in Afghanistan van december 2005 t/m april 2006. De voorbereidingen voor ons huwelijk, de huwelijksdag zelf en als kers op de taart dat vlak daarna bleek dat ik zwanger was van onze zoon Stan. Deze hele periode was zo mooi, bijzonder en intens.” Helaas kwam op 6 april 2007 abrupt een einde aan dit intense geluk. Rob overleed door een ongeluk in Afghanistan en werd 33 jaar oud. Hij diende daar als militair verpleegkundige bij de eenheid 42 Painfbat L.J. KL Vredesmacht Afghanistan in Uruzgan. Hij heeft zijn zoon nooit gezien. Mira: ,,Wat ontzettend bijzonder is dat we nog steeds contact hebben met collega's van Rob. Inmiddels ken ik hen langer dan dat ik Rob heb gekend.”
Geboren: Mira 1977 en Stan 2007
Werk/ school: Mira werkt als Leerkracht en Coördinator in het Speciaal Onderwijs en Stan zit op het Sintermeertencollege en doet daar Tweetalig VWO.
Komt uit: Mira is oorspronkelijk geboren in Heerlen, Stan in Kerkrade
Woont in: Kerkrade
Verder: Mira: ,,Wat mij altijd bijblijft is het huwelijksaanzoek dat Rob mij deed op het vliegveld in Eindhoven toen hij terugkwam van zijn missie in Afghanistan van december 2005 t/m april 2006. De voorbereidingen voor ons huwelijk, de huwelijksdag zelf en als kers op de taart dat vlak daarna bleek dat ik zwanger was van onze zoon Stan. Deze hele periode was zo mooi, bijzonder en intens.” Helaas kwam op 6 april 2007 abrupt een einde aan dit intense geluk. Rob overleed door een ongeluk in Afghanistan en werd 33 jaar oud. Hij diende daar als militair verpleegkundige bij de eenheid 42 Painfbat L.J. KL Vredesmacht Afghanistan in Uruzgan. Hij heeft zijn zoon nooit gezien. Mira: ,,Wat ontzettend bijzonder is dat we nog steeds contact hebben met collega's van Rob. Inmiddels ken ik hen langer dan dat ik Rob heb gekend.”
Thuisfront Mira & Stan Donkers ontmoeten kunstenaars Erik van Maarschalkerwaard en Tristan Louwaars
Foto's: Sander Heezen
|
|
Extra's
|
OUDENBOSCH - Tijdens een officiële bijeenkomst in Tivoli Oudenbosch is in het bijzijn van familie en oude strijdmakkers, het viaduct A17 afslag Oud Gastel/Borchwerf vernoemd naar Robert Donkers en heet nu “Sergeant der 1e klasse Robert Donkers”. De in Oudenbosch op 25 maart 1974 geboren Robert is tijdens een vredesmissie in Afghanistan op 6 april2007 overleden. Hij liet zijn echtgenote Mira, in verwachting van zoon Stan, ouders en broer Edward achter. Lees verder
|
|
Helmen Vol Verhalen |
