Provincie Limburg 

In het Gouvernement aan de Maas is vandaag de expositie ‘Helmen vol Verhalen’ in het Gouvernement te Maastricht geopend. Deze bijzondere tentoonstelling geeft een gezicht aan de persoonlijke verhalen van Nederlandse veteranen. Aan de hand van authentieke helmen en indrukwekkende portretten wordt stilgestaan bij hun ervaringen, inzet en moed.

In een uniek project zijn veteranen gekoppeld aan 22 kunstenaars uit heel Nederland. Samen brengen zij de impact van veertig jaar vredesmissies tot leven in beeldende kunst: van fotografie tot installaties, van keramiek tot schilderijen.

80 jaar vrijheid
De tentoonstelling werd geopend door gouverneur Emile Roemer en maakt onderdeel uit van het jaar waarin Limburg en Nederland stilstaan bij 80 jaar vrijheid.

Roemer: “Deze expositie geeft veel stof tot nadenken. Over wat het werk van een militair met hen én hun achterban kan doen. Over wat ze voor hun kiezen hebben gekregen en hoe zij missies – die de gewone burger enkel via media bereiken – hebben ervaren. En wat betekende dit alles voor hun leven ná de uitzending?”

Vertellen en verbeelden
Het project is een initiatief van cultureel projectleider en veteraan Amy van Son, die de kracht van het vertellen en verbeelden van ervaringen als helend en verbindend ervoer. De expositie geeft niet alleen ruimte aan de verhalen van militairen van alle krijgsmachtonderdelen, maar laat ook zien hoe kunst als universele taal kan bijdragen aan erkenning, begrip en dialoog tussen burger en militair.

Naast de hoofdexpositie toont Helmen Vol Verhalen ook het project ReUniForm van modeontwerper Jaap Spruitenburg, met op maat gemaakte ontwerpen voor veteranen Ton Kelders en Roy Grinwis. Verder zijn er bijzondere bijdragen van Denny Bosmann en het Unifil Diorama van veteraan Rianne Volkering. Ook is er een gevarieerd randprogramma met onder andere podcasts, documentaires en ontmoetingen.

De tentoonstelling is op werkdagen vrij toegankelijk en is te zien tot 31 augustus.

Door Rianne Volkering, verschenen op https://unifildiorama.com/

​24 november 2022. Het is nog vroeg in de ochtend, want uitslapen is er niet bij. (Iets met zenuwen en keel). Het diorama staat reeds klaar voor transport op de eettafel en de voertuigen zitten netjes tussen een kilo wc-papier in twee schoenendozen. Altijd handig, gezinsgenoten met grote voeten.
Klokslag 12:00 uur meld Marion zich aan de poort en samen met Saskia schuiven wij, met militaire precisie, het diorama in de Focus. Op naar Assen.

​Waar normaal over het asfalt wordt gevlogen kan dit vandaag kwetsuren opleveren. Om niet in slaap te sukkelen en het overige verkeer ruimte te geven, maar even een bakkie doen bij La Place in Harderwijk.
En dan sta je twee uur en 15 minuten later bij de wacht van de Johan Willem Friso kazerne. “Uh, oh, shit, wat nu?, stammelde een eega met rood aangelopen toet naast mij. Gelukkig ken ik Saskia een beetje, dus had ik voor vertrek haar rondslingerende rijbewijs bij die van mij gestoken. (Vandaar dat zij zo stil was onderweg ).

Gebouw 10, mijn oude vreetschuur. De trappen waar 40 jaar geleden de groepsfoto werd gemaakt en een gulle lach van een krullenbol. Hoi Amy.

Even kennismaken met de geweldige suppoosten en op naar het plekje waar het diorama vandaag mag gaan shinen. Een mooier plekje kon eigenlijk niet. De suppoosten plaatsen twee tafels waarop het diorama kan worden opgezet. Aan Saskia en mij de taak om het vanaf de straat naar binnen te krijgen. Marion coacht en dirigeert ons langs obstakels en opent deuren.
(Even snel tussendoor, omdat het kan en mag, nu weet Saskia ook waar ik vroeger sliep en waar Sophie nog niet zo lang geleden ook haar blonde lokken waste. Jeetje, dat doet wat met een mens).

Geen afzetlint voorhanden, dus opnieuw de suppoosten met een oplossing. Een cordon van bankjes gaat voorkomen dat grijpgrage handjes of enthousiaste zwaaibewegingen schade kunnen aanbrengen.

Ben er klaar voor dus met z’n drietjes eerst de expo goed bekijken voordat alle genodigden de zaal binnen gaan stromen. Wat een mooie expositie. Zoveel verhalen in beeld gebracht door veteranen en kunstenaars.

Snel een bakkie en bam, de eerste bezoekers druppelen binnen. Zeker een BAM want mijn eerste genodigde staan naast het diorama. Anita en Niels. (Het begon tenslotte allemaal 40 jaar geleden in Assen, niet alleen voor mij maar ook voor haar).

De tijd vliegt voorbij, kan niet eens iedereen te woord staan. Licht uit en hup, naar de nieuwe kantine. Oh jee, geen aan Saskia beloofde ‘Blauwe Hap’ maar stamppot sperzieboontjes met vette jus en worst. Bijgeschoven aan tafel met Anita en Niels smaakt het best, heb zo’n vaag vermoeden dat een paar tafels verderop er minder enthousiast naar het bord wordt gekeken.
Zo ging het, zo gaat het schijnbaar nog steeds. Bordjes met bestek doneren aan de spoelkeuken en even dampen buiten. Op naar de filmzaal in de ‘Brammert’.
​
Met mijn lezing op schoot bemerk ik toch een lichte trilling in mijn handen. Niet van de kou want gelukkig mag hier nog wel gestookt worden. Was er al bang voor, deze muts heeft een grote mond maar een zenuwachtig hartje. Gelukkig hoef ik niet de spits af te bijten en kan ik de kunsten van het lezing geven even afkijken van 3 (super) voorgangers.

PAUZE
Pauze……… en wie geeft daar Saskia spontaan en welgemeend een dikke knuf? Wauw. Eerlijk is eerlijk: dat is power, een Helmen Vol Verhalen 2.0.
“Dames en heren: Rianne Volkering”, zegt Amy tegen de mensen in de zaal. Daar ga ik dan…….

Zijn die 15 minuten nu al voorbij? Dat ging makkelijker dan gedacht al moet ik zeggen dat spreken met z’n kanjer als Amy aan je zijde en 4 dierbare in de zaak wel helpen. “Zeg even wat PSU is”, vraagt Amy dwars door mijn verhaal heen. Tja, niet iedereen kent het handboek met 1 miljoen afkortingen binnen defensie. Hoppa, gelijk maar gratis een anekdote erbij gedaan over de belachelijk bekrompen regeltjes van foeriers. (Met dank aan de suppoost die mij hier even daarvoor aan herinnerde).

Nu tijd om bij te komen en te luisteren naar andere toppers met een pracht verhaal.De bitterballen zitten er nu in, het diorama staat weer in de auto en de terugreis kan beginnen. Mens, wat ben ik voldaan!
​
01:00 uur. Het diorama overleeft ook wat hogere snelheden, het staat weer op de plek waar het vanochtend stond. Morgen is het vroeg genoeg om het in de vitrinekast te zetten.
25 november: we staan in de defensiekrant! 
https://magazines.defensie.nl/defensiekrant/2022/46/03_helmen-vol-verhalen_46

Help Rianne Volkering het Libanon diorama ten toon stellen. Hiervoor zijn er stofkappen nodig om het diorama te vervoeren en te beschermen. Een bijdrage kun je leveren via een betaalverzoek hier.