Anti-geweld en pacifist, dat is kunstenaar Danielle Spoelman. Ze wist helemaal niets van het leger. Waarom zou je jezelf in een gevaarlijke situatie plaatsen en naar plekken gaan waar niemand naar toe gaat? Ze wilde graag weten wat veteranen bewogen heeft daarvoor te kiezen. 
​
Zo kwam ze in contact met Linda Rullens, veteraan bij de Koninklijke Marechaussee, die anderhalf jaar op missie was in een VN-vluchtelingenkamp in Zuid-Soedan. ,,Het werd me na onze lange gesprekken duidelijk dat die keuze niet op zichzelf staat, maar door het beeld dat ik kreeg van haar leven, was het een logische stap. Ze zat op een plek waar ze veel ellende zag, waar een oorlog gaande was, ik vind het zo bijzonder dat je dan het goede gaat doen. Terwijl er verkrachtingen waren, er mensen doodgaan, bleef zij daar en voegde iets toe.”
.

​Rullens was niet de standaardmilitair met het geweer op de rug, ze was meer een hulpverlener, daardoor is Spoelman haar toch gaan begrijpen. Voor Spoelman zelf was het leerzaam, om in te zien dat niet één beeld Linda Rullens kan weergeven. ,,Zij vertelt haar verhaal aan mij en door wat ik doe met haar verhaal, zeg ik iets terug. Dat is eigenlijk een heel bijzonder gesprek.”

Door Phaedra Werkhoven
Helden in Amerika
​Harrie Vorsteveld uit het Drentse Barger-Compascuum, veteraan sergeant-majoor bij de Luchtmacht en de techneut die het onderhoud doet aan de F16-vliegtuigen, is net terug van twee maanden Amerika, waar de veteranen geëerd worden als helden. Voor iedere voetbalwedstrijd wordt er standaard bij ze stilgestaan. ,,Dat zou hier ook wel iets meer mogen.” 

Helmen Vol Verhalen
Hij was meteen laaiend enthousiast over het idee de verhalen van veteranen door kunstenaars te laten vertalen in een kunstwerk. Toen hij zijn verhaal aan de twee kunstenaars moest vertellen, brak hij. Hij wilde graag een ode brengen aan het thuisfront, zijn vrouw, zijn zoon, die iedere keer thuis achterblijven, terwijl hij maanden van huis is. 

Al zes missies heeft hij gedaan, maar de missie naar Kandahar was de zwaarste. ,,Ik heb zoveel respect voor de jongens die erop uit moesten. Ik zat op de basis. In Kandahar waren dagelijks raketaanvallen en er sneuvelde ook een aantal jonge militairen. Steeds hielden we van die herdenkingsbijeenkomsten. Dan zag je die jongens, zo jong en wat ze achterlieten. Het waren ook jongens die ik zelf kende en met wie een grapje had gemaakt.” Vorsteveld was zich op dat moment bewust van zijn gezin thuis, ‘je weet niet waar de raketten vallen’.