Door Binnert Jan Glastra Leids Dagblad
LEIDEN De tentoonstelling ‘Helmen vol verhalen’ is volgend jaar waarschijnlijk in Leiden te zien. CDA-duoraadslid Annelies van Vark stelde donderdag tijdens een raadscommissie voor om het reizende kunstproject waarin ‘jonge’ veteranen gekoppeld worden aan kunstenaars, volgend jaar naar Leiden te halen. Daarvoor kreeg zij de handen direct voor op elkaar. Met de tentoonstelling vertellen de veteranen over het belang van hun vredesmissies en de impact ervan op militairen. Verhalen die volgens Van Vark zeker in 2025, tachtig jaar na de oorlog, graag naar het stadhuis zou brengen. Daar komen geregeld scholen op bezoek, wat de expositie nog extra impact zou geven. Begrip Veteraan Amy van Son is de drijvende kracht achter het project dat in 2020 van start ging. Zij schreef ook een boek met de titel Helmen vol verhalen. ‘In vroeger tijden rukte het hele dorp uit om haar krijgers binnen te halen na een veldslag’, stelde zij eerder dit jaar bij de presentatie daarvan in Arnhem. ‘Dat kun je je nu niet meer voorstellen, zeker niet als het ‘jonge’ veteranen betreft. Om weer meer begrip en erkenning voor veteranen te krijgen, moeten burgers weten wat het betekent om naar een oorlog gestuurd te worden.’
0 Opmerkingen
Zaterdag 15 juni kwamen ruim 100 personen bij elkaar op de jaarlijkse Westlandse veteranendag. Bij dit evenement brengen we onze waardering en steun tot uiting aan degenen die zich hebben ingezet voor vrede en de offers die zij daarvoor hebben gebracht. Burgemeester Bouke Arends startte de dag met een toespraak. Daarna waren er rondleidingen in de ’s-Gravenzandse bunkers en werden de veteranen naar de noodbestuurderspost op de Oudelandstraat gebracht. Tijdens de lunch in het restaurant van de Intratuin was er de mogelijkheid om elkaar te ontmoeten en ervaringen te delen.
Over twee weken, op zaterdag 29 juni, is de Nederlandse veteranendag in Den Haag. De foto's van de Westlandse veteranendag kunt u bekijken in dit album. Tentoonstelling Helmen vol Verhalen Meer verhalen over veteranen? Tot en met 15 juli is de tentoonstelling Helmen vol Verhalen te zien in het gemeentehuis aan de Verdilaan. Helmen vol Verhalen is een fototentoonstelling waarin jonge veteranen gekoppeld worden aan kunstenaars. Het persoonlijke missieverhaal van de veteraan staat centraal. Het diorama brengt een unieke plek in Zuid-Libanon tot leven, een plek die voor Rianne van grote persoonlijke betekenis is. "Deze plek betekent heel veel voor mij. In 1982 was ik een van de VN-militairen die hier gelegerd was", vertelt zij. Wij brachten destijds veiligheid en hulp aan vluchtelingen uit grotere steden, zoals Beiroet en Tyrus." "Je zit toch in een spanningsgebied. Het is nooit genieten. Je bent altijd alert. De kogels hoorde je regelmatig fluiten. Je slaapt met je geladen wapen naast je. Je leeft met de middelen die je hebt en die waren heel beperkt. Mijn oude leven, in Loosduinen, was bij terugkomst nooit meer hetzelfde. Ik kon helemaal niet aarden." Diorama Het idee om een diorama van haar post in Zuid-Libanon te maken, ontstond in Nederland. Rianne's project begon klein, maar groeide uit tot een gedetailleerde reconstructie. "Ik ben al vijf jaar aan het bouwen." Het diorama is dan ook tot in de kleinste details nagebouwd, van sigaretten en vieze boekjes tot bomen en stenen. "Deze miniatuur-versie van de post brengt mij iedere dag even terug naar 1982", zegt Rianne. "Als ik 's ochtends beneden kom, dan doe ik als eerste het licht in de vitrinekast aan. Ik kijk altijd heel eventjes, en droom dan even weg. Daarna zet ik het koffiezetapparaat aan. En bedenk ik wat ik die dag ga aanpakken. Vandaag ben ik bijvoorbeeld bezig met helmgras, dat tegen de heuvel moet komen." Terugkeer naar Zuid-Libanon Sinds 1982 zijn er vele jaren verstreken, maar Rianne heeft altijd de wens gehad om terug te keren. Die wens werd vorig jaar werkelijkheid. Dankzij een bijdrage van haar schoonmoeder kon zij met Stichting Veteranen voor Libanon terugreizen en de exacte plekken bezoeken waar zij destijds gelegerd was. "Ik heb ook wat materiaal mee kunnen nemen van de echte grond, en dat is weer verwerkt in mijn diorama." De tentoonstelling in het gemeentehuis van Westland biedt bezoekers een levendige herinnering aan een intense periode uit Rianne's leven en dat van vele andere veteranen. De tentoonstelling is tot 17 juli te bewonderen. Speciaal voor de Westlandse Veteranendag, komende zaterdag, is vanaf donderdag de tentoonstelling Helmen vol Verhalen te zien in het gemeentehuis aan de Verdilaan in Naaldwijk.
Fred Vermeer Burgemeester Bouke Arends opent de nieuwe expositie om 11.00 uur door het hijsen van de veteranenvlag. Veteranen en inwoners zijn van harte welkom om bij dit moment aanwezig te zijn en de tentoonstelling te bekijken. Helmen Vol Verhalen is een fototentoonstelling waarin ‘jonge’ veteranen gekoppeld worden aan kunstenaars. Het persoonlijke missieverhaal van de veteraan staat centraal. Met de tentoonstelling moet het belang van Nederlandse vredesmissies en de impact daarvan op militairen zichtbaarder worden, stelt de gemeente Westland. De tentoonstelling is tot en met 14 juli te zien. Op zaterdag 15 juni brengt Westland met de Westlandse Veteranendag de steun en waardering tot uiting aan veteranen uit Westland. Dit jaar speelt de veteranendag zich af rondom de ‘s-Gravenzandse bunkers achter de Intratuin. Na een toespraak van de burgemeester is er de hele middag een programma voor veteranen. Veteraan Roy Grinwis denkt nog vaak aan zijn omgekomen commandant: ’Zo wordt Tom niet vergeten’4/5/2024 Bij wie oorlog heeft meegemaakt, staan de gebeurtenissen van toen voor altijd in het geheugen gegrift. Getuigen van de Tweede Wereldoorlog en conflicten waarbij Nederland daarna betrokken was, delen de beelden die ze nooit meer vergeten. Vandaag deel 4: veteraan Roy Grinwis die op missie in Uruzgan zijn commandant luitenant Tom Krist (24) verloor. Door Olof van Joolen Het is niet de oorverdovende klap en het daaropvolgende besef dat er iets echt goed mis was dat bij oud-landmachtmilitair Roy Grinwis als eerste naar boven komt wanneer hij aan zijn gesneuvelde ’luit’ moet denken. Nee, het beeld wat hij voor zich ziet is Tom Krist vol leven. Op zijn verzoek door Roy gefotografeerd, zodat de jonge officier een foto kon sturen aan zijn familie en vrienden thuis. Het is het type stoere foto dat zo’n beetje elke uitgezonden militair in Zuid-Afghanistan van zichzelf liet maken. In Krists geval met de borst vooruit, ballistische bril op zijn neus en de kolf van zijn Diemaco aanvalsgeweer losjes balancerend op zijn bovenarm. Het is het beeld van een jonge vent met nog een leven en mooie defensieloopbaan voor zich. Tot 10 juli 2007, toen alles letterlijk in één klap anders werd. Gigantische klap Tot dat moment was voor de leden van Krists eenheid Uruzgan niet de heftige missie waar ze rekening mee hielden. Terwijl elders in de provincie waarvoor Nederland verantwoordelijk was veel en regelmatig werd gevochten en collega Timo Smeehuijzen in Tarin Kowt sneuvelde, bleef het in de omgeving van de basis in Deh Rawod rustig. „Na een tijdje zei ik: ’Je zou met een zwembroek en handdoek naar de Helmand kunnen.’ Terwijl Deh Rawod wel een beetje de naam had dat er altijd wat gebeurde. We waren voorbereid om te vechten, maar het kwam er niet van”, vertelt Roy Grinwis. Precies een maand voordat de eenheid weer op Vliegbasis Eindhoven zal staan vertrekt het peloton van Krist voor een voetpatrouille. Die brengt hen naar de bazar. Krist hoopt er met een lokaal contact te praten. Het is druk met winkelend publiek. Krists beoogde gesprekspartner is er niet. Vlak nadat de officier met zijn tolk uit de overdekte markt is gekomen, klinkt een gigantische klap. Roy voelt de grond onder zijn voeten trillen.
Slow motion „Alles leek in slow motion te gaan. Honderd gedachten gaan door je heen. Ik voelde iets aan mijn been, zag bloed. Ik probeerde het op te tillen en dat ging. Toen ben ik gaan rennen, in dekking gegaan en mezelf gaan behandelen. Je gaat op automatisch. Bij ons waren er zeven gewonden, onder wie Tom Krist en Jaaike Brandsma die haar been verloor. Er raakten ook 34 burgers gewond en er waren iets van zeventien doden. Het was een aanslag tijdens wat voor ons een routineklusje was.” Roy hoort bij de gewonden van wie het letsel te ernstig is om in Afghanistan te kunnen behandelen. Hij gaat met hetzelfde Britse gewondenvliegtuig als zijn gewonde commandant terug naar Nederland. In het Utrechtse Centraal Militair Hospitaal krijgt hij te horen dat Krist het niet gaat redden. Twee dagen na de aanslag besluit de familie dat de artsen de behandeling moeten staken. Wanneer Roys moeder het hem vertelt, wil hij het niet geloven. ’Dat zijn vader zei: als er iets is bel me dan...’ „Ik heb haar weggestuurd en gezegd dat ze niet zo dom moest lullen”, zegt Grinwis. „Toen heeft mijn moeder iemand van personeelszaken gestuurd. Hij vertelde het en toen kwam het pas bij me binnen. Later kwam Toms vader vertellen dat ze de stekker eruit hadden gehaald omdat hij een minimale kans had. Hij gaf zijn telefoonnummer en zei: ’Als er iets is, bel me. Dit had Tom zo gewild. Als er iemand moest sneuvelen, moest hij het zijn.’ Ik heb daar voor me uit zitten staren… Dat iemand net zijn zoon is verloren en zegt: we zijn er voor jullie.” De band die Grinwis toen met de familie Krist voelde, is er nog steeds. Hij onderhoudt contact met Toms vader en moeder en jaarlijks komen de leden van Krists peloton rond 10 juli bij elkaar voor een ontmoeting met zijn ouders. Ze bezoeken de begraafplaats Sint Willibrordus in Berkel Enschot waar de luitenant is begraven, drinken er een biertje en zetten er eentje naast Toms graf. Op het wit marmeren grafmonument staat naast zijn naam, onderdeel en de missie die hem fataal werd een opvallende tekst: ’Splijt een stuk hout en ik ben er. Pak een stuk hout en ik zal er zijn.’ Roy Grinwis, die nog wel bij Defensie werkt, maar niet meer als militair omdat de schade die de zelfmoordbom bij hem veroorzaakte te groot was, praat ondanks de impact die de bomaanslag op hem had graag over zijn luit. „Zo wordt hij niet vergeten en dat vind ik fijn.”
De Militaire Courant sprak met met Amy van Son, initiatiefnemer van ‘Helmen Vol Verhalen’. Bij dit project worden veteranen en kunstenaars samengebracht.
Tijdens deze aflevering van de Militaire Courant podcast vertelt Amy van Son over het ontstaan en de realisatie van de indrukwekkende project. Ze is in gesprek met Jan Louwers, de uitgever van de Militaire Courant. Klik op onderstaande link om het gesprek te beluisteren. De Militaire Courant podcast is ook te beluisteren via alle podcastkanalen, waaronder Spotify.
Beluister de podcast om onder andere meer te horen over bovenstaand kunstwerk, ‘The Army is a human heart’, gemaakt door kunstenaar Roxanne Monsanto, in samenwerking met veteraan Stefan Mastenbroek.
‘Jonge’ veteranen delen hun persoonlijke missieverhalen met professionele kunstenaars, die daar middels een kunstwerk in evenzoveel verschillende kunsttechnieken deze ervaring vastleggen.
Beluister de podcast om onder andere meer te horen over bovenstaand kunstwerk, ‘The Army is a human heart’, gemaakt door kunstenaar Roxanne Monsanto, in samenwerking met veteraan Stefan Mastenbroek.
‘Jonge’ veteranen delen hun persoonlijke missieverhalen met professionele kunstenaars, die daar middels een kunstwerk in evenzoveel verschillende kunsttechnieken deze ervaring vastleggen.
Zij zijn samen op missie door de kunsten en maken zo de relevantie zichtbaar van Nederlandse vredesmissies en de impact daarvan op de deelnemende militairen. Klik op onderstaande link voor meer informatie: www.helmenvolverhalen.nl
Bekijk het hele artikel op: https://militairecourant.nl/militaire-courant-podcast-helmen-vol-verhalen-brengt-veteranen-en-kunstenaars-samen/ Door: Rob Stikkelbroeck
Een werkgroep, bestaande uit veteranen en gemeentelijke vertegenwoordigers, organiseert het programma in Merkelbeek. De werkgroep heeft bewust gekozen voor de naam ‘Veteranen-Ontmoetingsdag’, omdat gelegenheid tot ontmoeten en met elkaar in gesprek gaan centraal staan. Daarnaast is het programma gericht op erkenning en herkenning van veteranen. Na een persoonlijk welkomstwoord door burgemeester Eric Geurts en een minuut stilte, lichten enkele veteranen kort het doel van de ontmoetingsdag toe. Aanleiding om met elkaar in gesprek te gaan is onder andere een circa tien minuten durende film, met aan het woord enkele veteranen uit Beekdaelen, en een interactieve boekpresentatie van veteraan en schrijfster Amy van Son. Lees ook: Meerssen nodigt veteranen uit voor ceremonie Nationale Dodenherdenking Veteranen die in Beekdaelen wonen en mee willen doen - met of zonder partner - kunnen zich bij de werkgroep aanmelden via [email protected]. Sergeant Edwin de Wolf loopt in 1994 met tien van zijn mannen een patrouille in Bosnië en Herzegovina. Op een heuvel moet hij een loopgraaf verkennen. ‘Is die van Serviërs of van moslims?’ De Wolf zet een paar passen voorwaarts en stapt op een landmijn. Zijn linkerbeen wordt afgerukt, hij krijst van pijn en doodsangst. Daarmee heeft de mijn zijn werk gedaan. Die moet ontregelen, niet moorden.
‘Als ik dood was gegaan, was het stil geweest. Nu is het dertig jaar later, maar kunnen de mannen in hun hoofd mijn gegil nog steeds horen.’ De Wolf wordt op een draagbaar naar het veldhospitaal vervoerd. ‘Drie kilometer schommelen. Afgrijselijk.’ Ondertussen vecht hij voor zijn leven. ‘Let op je ademhaling’, vertelt hij zichzelf. ‘Bijblijven.’ Dat lukt, hij haalt het. Na een operatie van drie uur volgt de terugtocht naar Nederland. Daar geeft hij zichzelf drie maanden om te leren omgaan met zijn prothese. Dan komt zijn eenheid terug van een missie. Hij wil zijn mannen lopend ontvangen. Dat lukt nooit, denkt de arts. Maar De Wolf weet beter. Hij is een vastberaden militair, een toonbeeld van onverzettelijkheid. Net als zijn vader, die beroepsmilitair was, en zijn opa, die als dienstplichtig militair in het Limburgse Griendtsveen tegen de Duitsers vocht. ‘In zijn DAF 33 reden we langs de kazematten waar hij wacht hield en langs de hooischuur waar hij sliep. Zijn avonturen en verhalen maakten een diepe indruk op het achtjarige jochie dat ik toen was.’ Na het revalidatiecentrum wacht De Wolf het eindeloze niets. Zijn militaire carrière is voorbij, hij heeft geen reden meer om uit bed te komen. Ook moet hij leren leven met zijn verminking. ‘Wie wil er nou een kerel met één poot? dacht ik als ik na het douchen in de spiegel keek.’ Hij bezoekt een feestavond van zijn eenheid. De mannen vertellen stoere verhalen, verhalen die hij niet heeft. Hij drinkt bier, glas na glas. ‘Tot het lampje uitging en ik alleen maar kon huilen.’ Zijn commandant grijpt in en stuurt hem met zachte dwang naar de hulpverlening. ‘Daar heb ik geleerd mezelf en mijn prothese te accepteren.’ Ook de biografie van Douglas Bader helpt. Deze Britse stuntvlieger verliest door een ongeluk in 1931 beide benen. Vliegen zit er voor hem niet meer in, zo lijkt het. Maar als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, is er een groot tekort aan piloten en wordt Bader aangenomen bij de Royal Air Force. In vier maanden tijd schiet hij ruim twintig Duitse toestellen uit de lucht. ‘Bader kreeg een heldenstatus. Zijn verhaal wakkerde mijn vechtlust weer aan.’ De Wolf gaat aan de slag. Hij werkt als ambtenaar bij het ministerie van Defensie en volgt de hbo-studie beleid en management. Sinds 2011 is hij leidinggevende op de afdeling Orthopedietechniek van het Militair Revalidatie Centrum, in Doorn. Ook geeft hij lezingen, beklimt hij bergen en doet hij mee aan de Invictus Games, de paralympische spelen voor gewonde veteranen. In 2016 wint hij brons op de tijdrit in Orlando, in 2017 dezelfde medaille in Toronto. ‘Hier zit een beter mens dan toen’, concludeert De Wolf. ‘Ik mag het misschien niet zeggen, maar ik ben zo fokking trots op mezelf. Na alle ellende heb ik de weg gelukkig weer gevonden.’ Toen de kogels, nu de kunstFrits ConijnEen groep kunstenaars verwerkt met het project Helmen Vol Verhalen in kunstwerken de ervaringen van veteranen. Voor burgers worden die zo beter te begrijpen, voor de militairen beter te verwerken. Drie oud-militairen die meededen over hun tijd bij Defensie. Lees het volledige artikel: https://fd.nl/samenleving/1508569/toen-de-kogels-nu-de-kunst Kater 4 april 2024 Martin Reijmerink Dit jaar is een overgangsjaar naar 2025, het jaar waarin 80 jaar Vrijheid wordt gevierd. Samen met andere organisaties in Nieuwegein wordt een bijzonder programma voorbereid waarin iedere inwoner wordt betrokken, oud en jong. De organisatie 4 en 5 mei Nieuwegein: ‘We slaan een brug tussen het verleden (2e Wereldoorlog) en de dag van vandaag. We dragen het belang van Herdenken en Vieren over naar volgende generaties. Het wordt bijzonder!’ In 2024 zijn er naast 4 en 5 mei gedurende het jaar nog andere activiteiten. Katern Home > Nieuws & WijknieuwsComité 4 en 5 mei in Nieuwegein presenteert het programma voor 20244 april 2024 Martin ReijmerinkDit jaar is een overgangsjaar naar 2025, het jaar waarin 80 jaar Vrijheid wordt gevierd. Samen met andere organisaties in Nieuwegein wordt een bijzonder programma voorbereid waarin iedere inwoner wordt betrokken, oud en jong. De organisatie 4 en 5 mei Nieuwegein: ‘We slaan een brug tussen het verleden (2e Wereldoorlog) en de dag van vandaag. We dragen het belang van Herdenken en Vieren over naar volgende generaties. Het wordt bijzonder!’ In 2024 zijn er naast 4 en 5 mei gedurende het jaar nog andere activiteiten. Herdenken op 4 mei De 4 mei-herdenking start om 19.00 uur in De Bazuin. (zaal open om 18.30 uur). Dit jaar staan het verhaal van het incident in Jutphaas en het verzet in oorlogstijd centraal. De bijeenkomst is vrij toegankelijk. Nadat de bijeenkomst is afgesloten verplaatst men zich d.m.v. een stille tocht naar het oorlogsmonument aan de Nedereindseweg. Hier zal de herdenking worden voortgezet met de 2 minuten stilte, enkele speeches en gedichten en het leggen van kransen en bloemen. De Batenbouwers zorgen voor de muzikale omlijsting. Wilt u als organisatie een krans leggen, meldt u dat dan via [email protected]. Vieren op 5 mei Op 5 mei is er een Vrijheidsmaaltijd in theater De Kom voor zo’n 120 genodigde. Tijdens de maaltijd wordt er met elkaar over de betekenis van vrijheid gesproken en is er veel ruimte voor persoonlijke levensverhalen. Daarnaast is er een zangeres en muziek om het geheel feestelijk aan te kleden. Aandacht voor veteranen In Nieuwegein zal op woensdag 26 juni een Veteranenavond worden georganiseerd. Tijdens deze avond is er aandacht voor het Veteranen Search Team (VST) en gelegenheid om met elkaar in gesprek te gaan. Op 6 november vindt de jaarlijkse veteranen bijeenkomst in samenwerking met de gemeente plaats. Dit jaar wordt de connectie gezocht tussen jong en oud. ‘Samen met het Veiligheid & Defensie College – ROC midden halen we de foto expositie “Helmen vol verhalen” naar Nieuwegein.’ De Indië-herdenking op 15 augustus De traditionele Indië-herdenking is op 15 augustus bij het oorlogsmonument aan de Nedereindseweg. Het programma wordt samen met o.a. Pelita gemaakt. Ook dit jaar is er natuurlijk weer de mogelijkheid om kransen en bloemen te leggen. Lezingen Dit jaar zijn twee lezingen gepland. Op 3 mei spreekt Ad van Liempt in de bibliotheek over zijn boek ‘Hier is het gebeurd.’ Een aantal dagen voor de Indiëherdenking vertelt Aad van der Hoeven over zijn jeugd in Indië en Nederland, waarover hij een boek heeft geschreven met de titel ‘Van Garoet naar Uithoorn.’ Een juichende zeemeermin van puinzakken en een oude etalage-pop. Zo verbeeldt kunstenaar Marian Tappel het verleden van Amy van Son (54). Thuis kreeg Van Son klappen, bij de marine vond ze bevrijding. ‘Het leger is mijn redding geweest.’ Trossen los! Hoe verder het schip van de kade wegvaart, des te groter de opluchting die Amy van Son voelt. Het is 1990 en ze is eindelijk weg van haar vader en buiten het bereik van zijn losse handjes. ‘Aan boord sliep ik zelfs door het gebulder van de kanonnen heen. De marine betekende voor mij een bevrijding.’ Hoe anders was het thuis, in Brabant. Daar hunkert ze naar de erkenning en trots van haar vader. Als hij sigaretten nodig heeft, rent ze naar de winkel. Als hij chagrijnig thuiskomt, probeert ze hem met toneelstukjes op te vrolijken. Het lijkt tevergeefs. ‘Jij stelt niks voor’, hoort Van Son met grote regelmaat. ‘Jij bent niet meer dan afval.’ Ze krijgt klappen, en haar speelgoed en kleren verdwijnen naar andere kinderen. ‘In mijn woede keek ik soms met een schuin oog naar het messenblok in de keuken.’ Een advertentie van de marine in de televisiegids biedt uitkomst. Ze bedenkt zich geen moment en vult de bijbehorende bon in. Van Son wordt gekeurd in Amsterdam en hoort dat ze terug moet komen als ze tien kilo lichter is. Vanaf dat moment is ze elke dag touwtje aan het springen in de tuin van haar ouderlijk huis. Ze bereikt haar streefgewicht, begint aan haar militaire opleiding en vaart een jaar later op het fregat Hr.Ms. Van Kinsbergen. ‘Ik was daar verbindelaar’, zegt Van Son. ‘Dat betekent dat ik de communicatie moest onderhouden met de wal en met de andere schepen in het konvooi.’ Met de discipline aan boord heeft ze geen enkele moeite. ‘Mijn opvoeding was al militaristisch’, zegt ze. Toch is er aan boord een groot verschil met thuis. ‘Bij de marine kreeg ik ook waardering. Het leger is echt mijn redding geweest.’ Verschil in instelling Toch neemt Van Son na drie jaar varen afscheid van de marine. De liefde houdt haar aan de wal. Ze gaat aan de slag als personeelsadministrateur en werkt bij onder meer een advocatenkantoor, waar ze voor de drie vestigingen het verzuim- en pensioenbeleid regelt. Haar nieuwe carrière bevalt maar matig. Anderen gaan met haar ideeën aan de haal, en roddel en achterklap vieren hoogtij. En altijd weer worden er excuses gezocht. ‘Het is een verschil in instelling’, zegt ze. ‘Voor een militair geldt: maakt niet uit hoe, je regelt het. Terwijl burgers eerder zeggen dat hun oma haar verjaardag viert of hun cavia is overleden.’ Ondertussen blijft Van Son dromen van de zee, zeker in spannende tijden. Ze wil terug naar de marine, maar is daar inmiddels te oud voor. Dus schrijft ze zich in bij de Universiteit voor Humanistiek voor een opleiding tot geestelijk verzorger. Met dat diploma hoopt ze alsnog een baan te vinden bij Defensie. Het plan mislukt. Als Van Son twee keer is afgewezen, richt ze adviesbureau Seneca op. ‘Op de universiteit leerde ik conflicten te hanteren en creatief te denken. Met die kennis ondersteun ik nu ondernemers die hun omzet willen laten groeien of verwikkeld zijn in conflicten.’ Ook begeleidt ze oud-militairen bij hun terugkeer in de maatschappij. Haar project Your Song koppelt veteranen aan muzikanten, voor het project Helmen Vol Verhalen en het gelijknamige boek benadert ze kunstenaars om zich te laten inspireren door ervaringen van oud-militairen. ‘Zo worden die voor burgers beter te begrijpen en voor de veteranen beter te verwerken.’ Lees het volledige artikel: https://fd.nl/samenleving/1508569/toen-de-kogels-nu-de-kunst Toen de kogels, nu de kunst Frits Conijn Een groep kunstenaars verwerkt met het project Helmen Vol Verhalen in kunstwerken de ervaringen van veteranen. Voor burgers worden die zo beter te begrijpen, voor de militairen beter te verwerken. Drie oud-militairen die meededen over hun tijd bij Defensie. |
Volg hier alles overHelmen Vol Verhalen Archieven
Juni 2024
Categorieën
Alles
|