Even menen we in een spannende film te zijn beland: gesloten slagbomen, strenge ID-controle en onder escorte naar het museum. We worden er een beetje giebelig van. Met elf belangstellenden van het Humanistisch Verbond Drenthe komen we aan bij de kazerne in Assen om de expositie ‘Helmen vol Verhalen’ te bezoeken. Burgers staan wel eens ambivalent tegenover ‘vechten voor vrede’.  En daardoor vaak ook tegenover degenen die het doen. Zij hebben geen idee van de impact van een missie, die er altijd en voor alle betrokkenen is. En de stoere jongens van ‘Jan de Witt’ lopen niet met hun emoties te koop.

'En de stoere jongens van ‘Jan de Witt’ lopen niet met hun emoties te koop.'

'Een manier voor veteranen om zich aan een breed publiek te laten kennen. Dan kan begrip en erkenning ontstaan.'

De veteranen, die ons deze middag begeleiden, vertellen zeer gedreven over missies, defensie en deze tentoonstelling. Gerard Nieboer werkte als inlichtingen man. Altijd voorop en vanwege de vertrouwelijkheid van zijn kennis, eigenlijk maar weinig kunnen delen. Voorafgaand aan ons bezoek had hij zijn huiswerk gedaan: zich via de website uitgebreid verdiept in onze uitgangspunten en activiteiten.

'Eens een inlichtingenman altijd een inlichtingenman.'

Eens een inlichtingenman altijd een inlichtingenman. Hij is open over zijn eigen mental brain damage. Meestal goed te hanteren, maar toch zo nu en dan een terugval. Hij vertelt over de Humanistische geestelijke verzorging die binnen defensie beschikbaar is. Maar ook over het gemis van een veteranenhuis in Groningen en Drenthe, waar veteranen met wie het o.h.a. goed gaat, maar die het af en toe nodig hebben om met mede-ervaringsdeskundigen te verkeren, om even te praten, of even leeg te lopen in wat voor vorm dan ook, of gewoon te zijn bij mensen die je begrijpen zonder dat je iets zegt.
Hij draagt een witte anjer. Dat is het teken van veteranen en het Witte Anjer Fonds zet zich in voor het welzijn van veteranen.

Aan het begin van de expositie staat een spreekgestoelte, gemaakt van een motorkap van een UN-pantservoertuig. Dit maakt duidelijk dat iedere oorlog begint met woorden, retoriek van machtshebbers, die op hun manier de aanstaande oorlog motiveren. Die oorlog die voor heel veel burgers en soldaten ingrijpende gevolgen zal hebben.  Woorden doen ertoe. En niet alleen de woorden van politieke leiders. Ook onze scherpe, soms polariserende en kwetsende woorden kunnen als een sneeuwbal groeien en als een wapen gaan werken. Als één nare leuze wordt overgenomen door hele spreekkoren, overtuigt die uiteindelijk de massa. Hoe zoiets kan verworden laat de kunstenaar zien door te spelen met de letters UN. Als je de N een slag draait, is het een Z. En die zien we dagelijks op TV. En begon die oorlog ook niet met een toespraak van Poetin in het Kremlin?

'Woorden doen ertoe.'

​Vredesmissies en soldaten. Het lijkt elkaar te bijten. Een schilderij laat zien hoe moeilijk het is om iemand die jouw teamgenoten heeft vermoord, als mens te blijven zien. Als de Taliban strijder medische zorg nodig heeft en krijgt, wachten de UN-soldaten netjes, maar keren hem hun rug toe. Ik voel de pijn van de ontmenselijking, maar ik begrijp het zo goed.
​
De kracht van het thuisfront wordt geëerd. Dat staat er alleen voor en ook nog eens in het constante besef van het gevaar dat hun dierbaren lopen. De uitgezondene heeft het gevoel het thuisfront in de steek te laten. Je levert thuis even geen bijdrage, je kunt niet even helpen.
Moeilijk is het om je leven op te pakken als je op missie gehandicapt bent geraakt. Duidelijk wordt dat de een dat beter afgaat dan de ander. In beide gevallen aangrijpend.

Met WNL In de Kantine glijdt u de zaterdagavond in, elke week live vanuit De Doelen in Rotterdam. Gastvrouw Fidan Ekiz en gastheer Wieger Hemmer ontvangen iedere zaterdag een keur aan bekende en boeiende gasten om de week mee door te nemen. Voor politieke debatten op het scherp van de snede, maar ook voor sport, cultuur en humor stemt u op zaterdag af op NPO Radio 1. Op 28 mei was Helmen Vol Verhalen te gast met kunstenaar Tatjana Kirienko, veteraan Hans Damen en projectleider Amy van Son. 

Beluister de hele aflevering hier: http://bit.ly/HVVindekantine

Bosniëveteraan Amy van Son werkt in haar veteranenkunstproject ‘Helmen vol verhalen’ samen met Tatjana Kirienko, een kunstenares met Oekraïense roots. Terwijl de eerste bommen vielen ontstond het idee om via de weblog ‘Stemmen uit Oekraïne’ dagelijks de verhalen van een aantal vrouwen te publiceren. Amy en Tatjana vertellen.

Amy: ‘In mijn project ‘Helmen Vol Verhalen’ heb ik veteraan Hans Damen gekoppeld aan Tatjana. Zij heeft zijn verhaal verbeeldt in een soort ‘glas-in-lood-doek’ van textiel. De ontwerpen voor dit soort doeken stuurt zij naar naaisters in Oekraïne, samen met de (gordijn)stof waar het van gemaakt wordt. Ik heb haar gemotiveerd om met deze vrouwen contact op te nemen en hun verhalen een podium te geven.’

Tatjana: ‘Dat was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Ik ben dan wel opgegroeid in Nederland, maar veel familieleden en vrienden wonen daar en ik ben al jarenlang bezig om hen te helpen. Dat is mijn levensmissie. Als zoiets gebeurt, dan gaat dat door elke cel van je lichaam.’

​Amy: ‘De eerste dag kreeg Tatjana de verhalen via whatsapp binnen. Dat was te bewerkelijk. Vervolgens is zij de vrouwen gaan bellen, tikte de verhalen uit en ik plaatste deze op de weblog. Het is eigenlijk een geschreven luchtbrug.’

Tatjana: ‘Ik heb vaak huilend aan de telefoon gezeten en dit project was wekenlang ook het enige wat er uit mijn handen kwam. Die gesprekken waren stuk voor stuk therapeutisch, zowel voor hen als ook voor mij.’

Amy: ‘Op die manier hebben we de eerste 21 dagen na de Russische inval iedere dag een blog kunnen publiceren. Al deze verhalen spelen af in Noordoost Oekraïne, aan de grens met Rusland. Inmiddels plaatsen we iedere twee dagen een update en we blijven dat volhouden tot de oorlog voorbij is. De reacties op de verhalen waren overweldigend! Tijdens een benefietavond op de vrije school in Zutphen werden een aantal verhalen voorgedragen. Dat kwam over als een spannend luisterboek. Ook hebben we op die manier een flink geldbedrag ingezameld, waarmee de vrouwen voedsel, medicijnen en andere goederen konden kopen.’

Tatjana: ‘De gordijnstoffen gebruiken de vrouwen nu als verduistering of om er camouflagenetten en uniformen van te maken.’

Amy: ‘Datgene wat eerst vreugde opleverde, wordt nu ingezet voor de verdediging van Oekraïne. Dat is in zekere zin ook een kunst: levenskunst.’

Lees de blogs op: https://www.helmenvolverhalen.nl/stemmen-uit-oekraine
https://www.nlveteraneninstituut.nl/nieuws/checkpoint-4-2022-hulp-voor-oekraine/

Door Geerten Walling (Bron: EW 31 mei 2022)
Na decennia van bezuinigen is de nieuwe defensienota eindelijk weer positief: er gaat structureel vijf miljard euro extra naar defensie, zelfs de NAVO-norm wordt gehaald. Het is verleidelijk om dure speeltjes te kopen, maar wat de krijgsmacht echt nodig heeft is een degelijk personeelsbeleid. Zie de mens achter de militair, schrijft Geerten Waling.

Er ligt een nieuwe defensienota. Sinds de Koude Oorlog was de presentatie van zo’n nota op zijn slechtst weinig nieuwswaardig en op zijn best een treurig tafereel. Telkens weer slecht nieuws: bezuinigen, bezuinigen, bezuinigen. Onder de verhullende vlag van ‘vredesdividend’ kleedde Nederland zijn krijgsmacht – vrij letterlijk – steeds verder uit. Zelfs toen na 11 september 2001 de overwinning van de liberale, democratische wereldorde een grote desillusie was gebleken, bleven de kruideniers aan de Noordzee hun budgettaire gaatjes vullen door af te romen op de defensiebegroting.

CDA’er Hans Hillen heeft nog steeds nachtmerries van de kaalslag die hij, als defensieminister in het eerste kabinet-Rutte, moest plegen op de krijgsmacht. Onlangs noemde hij in BNR-podcast De Strateeg defensie ‘de sluitpost van een democratisch systeem dat veel meer op het eigen welzijn gericht is geweest en niet op de basisvoorwaarden’. Hij moest twaalfduizend medewerkers laten gaan. Een pijnlijk contrast met de duizenden vacatures die nu openstaan bij defensie.

​Door de oorlog in Oekraïne leeft in de politiek eindelijk een gevoel van urgentie. Er komt structureel 5 miljard bij: in 2024 en 2025 wordt ten langen leste zelfs de NAVO-norm van 2 procent gehaald. Meer geld naar defensie, dat klinkt mooi, maar wat gebeurt ermee? De aanschaf van peperduur en hypermodern wapentuig is een gemakkelijke en verleidelijke besteding. Terwijl de ware uitdaging is structureel te investeren in defensiepersoneel. Dat vereist een politieke omslag, maar ook een culturele omslag.
​

Helmen vol Verhalen

In 2020, tijdens de eerste coronagolf, gebeurde er iets bijzonders. Een oproep aan veteranen en kunstenaars om zich te melden voor het project Helmen vol Verhalen leidde – 75 jaar na de bevrijding – binnen enkele weken tot de aanmelding van precies 75 kunstenaars en 75 veteranen. Amy van Son, projectleider, marine-veteraan en allround bezige bij in de Arnhemse cultuurwereld, vormde uit de inzendingen 22 op maat gesneden koppels die samen aan de slag gingen. De verhalen van de veteranen dienden als richting en inspiratiebron voor de kunstenaars.

Het resultaat werd onlangs op vliegbasis Deelen in Gelderland getoond aan betrokkenen. Komende tijd reist de tentoonstelling Helmen vol Verhalen door het land, om de mooie kunstwerken te tonen, maar vooral ook om de verhalen te vertellen van ‘jonge’ veteranen. Om deze onzichtbare (oud-)militairen zichtbaar te maken, die zich overal om ons heen bevinden.

Want veteranen zijn niet alleen die bekende oude mannen die hun strepen hebben verdiend tijdens de Tweede Wereldoorlog, de Korea-oorlog of de dekolonisatie van Indonesië of Nieuw-Guinea. Nee, het zijn vooral ook al die jongens en meiden die de afgelopen decennia op heftige, soms hachelijke, missies zijn gestuurd in voormalig-Joegoslavië, Afghanistan, Irak en Mali – of op kleinere uitzendingen in andere uithoeken.

Op de website helmenvolverhalen.nl staan getui­genissen van deze veteranen, maar ook een dagboek van de Nederlands-Oekraïense kunstenares Tatjana ­Kirienko die de verhalen vertelt van haar dierbaren en collega’s in Oekraïne die de oorlog van vandaag meemaken. Net als bij de jubelende defensienota speelt die oorlog ook een rol bij dit kunstproject om duidelijk te maken wat het betekent om niet in vredestijd te leven. En dat er mensen zijn die met militaire eer en trots bereid zijn risico’s te lopen en zelfs hun leven in de waagschaal te stellen voor vrede en vrijheid, maar die – zoals dat hoort in een democratie – ook altijd de speelballen zijn van ijdele politieke keuzes. Lees verder op EW hier.

Textielkunstenaar Tatjana Kirienko is op een unieke manier bij SLAK ateliers gekomen. Ze is namelijk een van de eerste kunstenaars die via een experiment van de gemeente een atelier kreeg in de Varkensstraat in Arnhem. Daar maakt ze met reststoffen uit de textielindustrie haar textielkunst: grote, genaaide, wapperende schilderijen. ‘’Ik werd erg ongelukkig van het academische wereldje en deze kunst maken was al heel lang een droom. Wat levensgeluk betreft was het echt een goede keuze.’’

Experiment Varkensstraat
‘’Ik ben geloof ik een buitenbeetje, want ik ben op een unieke manier bij SLAK ateliers gekomen. De Varkensstraat was namelijk de meest beruchte straat van Arnhem, waar alles gebeurde wat het daglicht niet kon verdragen. Daarom besloot de gemeente leegstaande panden op te kopen voor een experiment voor kunstenaars: een jaar lang gratis verblijven in ruil voor het opknappen van het pand.
Ik heb toen een plan geschreven over wat ik wilde doen en heb gewonnen. Het pand bleek echt een van de spelonken van de binnenstad te zijn en in plaats van drie weken verbouwen, ben ik vier of vijf maanden bezig geweest. Er ontstond ook iets magisch: ik was net nieuw en nog onbekend in Arnhem, maar in totaal hebben wel 50 mensen meegeholpen. Het was een heel gedragen project. Ook ben ik blij dat het project uiteindelijk is overgedragen aan SLAK ateliers, want zij hebben al vaker met dit experimentele bijltje gehakt.’’

Atelier en vrouwenwerk-project in Oekraïne
‘’De deuren van mijn atelier zijn sinds oktober 2019 open. In dit atelier ontwerp ik textielkunst van reststoffen uit de zeer vervuilende textielindustrie. Ik haal de stoffen op bij gordijnwinkels en –fabrieken. De groottes van de stoffen kunnen wisselen, soms is het een lap van acht meter en soms zijn het kleine stukjes. Zoals een schilder haar schilderspalet heeft, heb ik mijn stoffen. Dat de voorraad niet onbeperkt is, prikkelt ook weer mijn creativiteit.

Na het ontwerpen, selecteer ik stoffen en maak ik naaipakketten die ik opstuur naar de vrouwen van het zelf opgerichte vrouwenwerk-project in Oekraïne. Mijn textielkunstwerken zijn eigenlijk grote genaaide, wapperende schilderijen. Ze worden genaaid als glas in lood, waardoor ze volledig licht doorlatend zijn. Het is een hele arbeidsintensieve vorm van naaien. Eén vierkante meter is een week fulltime werk. Ik ben dan ook heel blij dat die groep vrouwen in Oekraïne de kunstwerken naait, ik heb hen ontzettend hoog zitten. Mijn droom is om daar een fabriekje te hebben met een soort collectieve bedrijfsvoering, waar vrouwen samenkomen en samenwerken.’’

Oorlog in Oekraïne
De oorlog in Oekraïne heeft de wereld overhoop gehaald, zo ook die van Tatjana en haar partners. Waar de ene vriendin is gevlucht en alles wat haar lief is heeft achterlaten, probeert de andere zich te redden op haar geliefde plek terwijl haar wereld vol is van verval en oorlogsgeweld, met steeds grotere tekorten. Op www.helmenvolverhalen.nl houdt Tatjana een blog bij met de ervaringen van haar Oekraïense vriendinnen, die zich momenteel in schuilkelders en binnen omsingelingen bevinden.
*Het interview is begin februari afgenomen, voordat de oorlog in Oekraïne uitbrak. De laatste alinea is later toegevoegd.
​Dit artikel verscheen op Slak.nl

Yulya Degene bij wie ik hier in huis zit is op korte vakantie en ik probeer zelf veel te regelen in Munchen. Ik vind dat heel lastig omdat ik de taal niet ken. En het lijkt wel of ze hier alleen maar Duits kennen/willen spreken. Ik had gehoopt op Engels, want mijn dochter kan wel wat Engels. Het is hier ontzettend druk met vluchtelingen. Er staan overal zulke rijen. Voor het registreren als vluchteling, maar ook; is er bijvoorbeeld verblijfgeld (eet en drink geld) van de overheid vrijgesteld, maar voor maar 200 mensen per dag. Daar staan elke dag zúlke rijen dat het ontmoedigt daar in te staan. Ik ben vandaag wel naar humanitaire hulp gegaan en heb voor mijn dochter wat kleren en schoenen gevonden. We vertrokken daar in onze winterkleren, maar hier is het heel ander weer.

Toch: ik voel ook dat wij een ander plekje moeten zoeken als dat mogelijk is. Ik blijf herhalen; ik ben heel dankbaar en hier zijn geen bommen, maar er is een tweedeling voelbaar: ook dat mensen helemaal geen vluchtelingen hier willen. Mensen vinden het niet fijn om in hun vredig leven gestoord te worden. Wij zijn hier gewoon 'niemand'. Misschien zijn het er te veel. En we zitten hier bij een gezin in huis met zelf drie kinderen en nu is er nog een gevluchte moeder en dochter uit Kiev bijgekomen. Ik voel dat aan: het is te veel. We moeten een ander plekje zoeken. En tot die tijd zitten we hier goed. Maak je geen zorgen, Tanja.

Tatjana En toch voelde ik zo de neiging iets voor haar te willen betekenen, haar in mijn armen te sluiten. En ik grapte: Kom je dan alsnog een keer op visite naar NL zoals we altijd planden? (ik ken haar vanaf kindertijd) We lachten. Ja, maar dan in nooit durven-dromen-omstandigheden. Ik probeer nu te kijken of het mogelijk bij mij in de buurt een plek en een gezamenlijk vangnet voor hen te regelen. Ergens iets in de buurt, zodat ik haar van dienst kan zijn.

Anja vertelde vandaag alleen dat er geen elektriciteit is en ze daarom haar telefoon wilt sparen. De dag daarvoor vertelde ze dat haar oom en tante met hun kleinkind aangekomen waren in Kiev en vandaar uit een bus willen vinden naar het Westen. Ik had mijn bedenkingen: Is dat wel goed om juist nu daar heen te gaan? (gezien de omsingeling en hoe heftig daar gebombardeerd wordt) Haar antwoord: Wie weet wat nu goed is en wat de verstandigste keuze blijkt? Iedereen maakt zijn eigen afwegingen en doet wat hem/haar het beste lijkt. Ik ook. Wij blijven hier. En ik maak bijvoorbeeld de keuze en ik neem de verantwoordelijkheid om niét de sirene app te installeren, omdat ik mijn zoon niet wil laten schrikken. Dat geeft mij de meeste rust in deze omstandigheden. Ik blijf luisteren naar geluiden uit de omgeving en mijn eigen intuïtie. Gisteren zijn we weer door een luchtalarm heen geslapen. Wel hebben we gisteren hier voor het eerst gehoord, met die bombardementen, waarvoor we eigenlijk bang moeten zijn. In theorie weten is één, maar gisteren was een soort praktijkles. Vandaag stond ook wel in het teken voor ons allemaal van 'geschrokken zijn'.

Weet je wat ik nog even wil vertellen wat mensen veel meer zijn gaan doen dan eerst? Bijvoorbeeld op straat of als je vrienden ziet. Knuffelen. Gewoon elkaar in stilte en langer omhelzen. Haha, ja niemand heeft het nu nog over Corona. Weet je dat we zelfs een grapje hebben: 'Heb jij nog wat nieuws voor mij over Corona? Ik wil graag wat ontspanning.'

Larissa maakt zich ook klaar voor geen elektriciteit, maar heeft er een theorie over. 'Weet je dat we nog steeds (hier, dit stuk) stroom krijgen uit Rusland? Misschien hebben ze het daar afgesloten, misschien zijn we het hier aan het omleggen en het vanuit Oekraïne te krijgen. Er waren al besprekingen gaande daarover, maar toen begon de oorlog.'
Ik heb de vorige avond lang met haar gepraat over: politiek. Interessant. Zij is, samen met Lyuda, degenen die het meest op de hoogte zijn. Zij is geen fan, nooit fan geweest van Zelenski, maar van de vorige president Poroshenko. Onder andere (maar echt nog veel meer, maar te veel voor hier) met het argument dat Zelenski veel te lang nalatig is geweest de dreiging van Rusland te erkennen. Ze is bang dat als Zelenski nu te snel toegeeft in onderhandelingen; Rusland dat alleen maar zal gebruiken om te hergroeperen en over een half jaar dezelfde situatie is. Verfrissend is zij. Op nog menig kampvuur.

Hoe ze zich voelt? "Strijdvaardig. En ook weet ik dat wij hier (de mensen in haar stadje) niet de dienst uit maken. En ik ben ook niet meer bang. Alles komt nu neer op Geloof. Geloof in God en het leger. En ik volg ook het nieuws niet meer. Ik voel me nu veel beter."

Bericht van Lyuda ná de bombardementen Ik stond in de keuken soep te maken. Ik had zelfs even mijn lagen stof voor de ramen weg gehaald en het raam open gezet. Het was zelfs vredig, ik voelde de lente. En opeens; zulke ongelooflijke bombardementen! Zelfs zonder luchtalarm. En dan; Zo'n golf door de lucht. Ik heb nog nooit zoiets gehoord. Ik heb nooit verwacht in zoiets te moeten leven.

Dus ik belde mijn man; 'Man! Wat is dit?! Hij zegt; ja dit is serieus. Vliegtuigen. Zonder luchtalarm, pak heel snel alle buren en ga de kelders in! 'Ze zeggen' dat bij heel veel huizen nu het glas eruit ligt. Ik kan je een foto sturen van de witte strepen die de 2 vliegtuigen in de lucht achter lieten. Daar keren ze om na hun werk. Ze zeggen dat er daarna nog meer kwamen bombarderen, maar dat kon ik uit mijn kelder niet horen. Daar hoor je niets, gelukkig. Ik belde net met mijn zoon in Kiev. Hij grapte: 'Jullie zijn daar gewoon nog niets gewend. Hier is het de hele tijd zo.' Nu is het weer donker en ben ik weer thuis. Ik denk dat er morgen meer duidelijk is. Ik ga zo proberen te slapen. Vandaag kwam een lading medicijnen aan in een apotheek. Ik heb daar van alles gekocht wat ik had door gekregen van een lijstje van ons front (bloglezers weten welk 'ons front') en voor mezelf heb ik slaappillen gekocht. Ik noem ze pillen tegen een gebroken hart.

Ik denk de hele tijd, wij zitten hier in zo'n klein hoekje, misschien zien ze ons wel over het hoofd. Tot nu toe heb ik gedacht dat het hier wel losjes zou lopen.

Anja vanuit haar kelder rond 18.45 Wij zitten hier nu ook in de kelder. We zijn heel erg geschrokken, zowel kinderen als volwassenen. Zulke harde knallen hebben we nog nooit gehoord. Het is heel dichtbij. Maar maak je geen zorgen, alles komt goed.

Bij ons was vanochtend ook luchtalarm, maar daar heb ik doorheen geslapen. Hoe dat kan? Omdat wij hier niet een functionerende sirene hebben. We worden altijd gebeld door iemand die wel bij een werkende sirene woont. Er is nu ook een app; die je verbindt met de sirene van je regio, maar die is heel hard. Ik ben bang dat vooral mijn zoon ervan schrikt. Tot nu toe heb ik die app niet, Ik vind het nog niet nodig.

We hadden ons bed weer voor ons. En ik merk hoe ik die genegenheid heb gemist. Vanaf de eerste dag van de oorlog, hadden mijn man en ik zo weinig ruimte voor ons, dat we alleen maar soms eventjes in elkaars hand knepen. We hebben met mijn man de tijd genomen om stil te staan, bij de jongens die wij kennen die vechten in het leger. We weten natuurlijk nu niets over ze.

We hebben vlees gekocht van iemand hier die zijn varken heeft geslacht. Vanavond eten we vlees. En ik heb ook gekocht voor iemand uit het 'dorpje'. Zij komt dat morgen op de fiets halen (40 km, grotendeels door onverharde boswegen van zand). Ze zij; ik heb toch benen! En ik ben even naar onze groentetuin gaan kijken. Daar steken de eerste groene sprietjes al door van de knoflook en de ui! Dus binnenkort hebben we onze eerste 'vers groen' (zoals bij bosui).

Vandaag heb ik het initiatief genomen om een officiële vermissing op te geven, in een speciale groep die is opgericht. Mijn klasgenoot zit in Mariupol. Daar is het apocalyps. Zij is voor het laatst online geweest op 2 maart. Ik heb vandaag met haar familie gebeld, maar zij weten ook niet meer. Nou heb ik van alles ingevuld en foto's aangeleverd ect. en wordt dat verspreid. Iemand die misschien nog wel online is daar kan het ontvangen en weer verder verspreiden. Misschien totdat het bij iemand komt die haar nog wel levend heeft gezien, of versere informatie heeft. Zo'n hele zoek-systeem is nu opgezet onderling door heel Oekraïne. Een ander systeem wat door heel Oekraïne is opgezet is het tijdelijk huisvesten van 'gevonden' kinderen, van wie bijvoorbeeld de ouders er niet meer zijn. 'Wie wil dit kind bij zich in huis nemen?' Ja. Het zijn geen vrolijke tijden.
​
In Mariupol is het zo erg. En van degenen die nog online zijn, zijn sommigen heel boos: Zijn wij vergeten? Waar blijft het leger ons bevrijden? Ze voelen zich in de steek gelaten. Maar ik weet: het leger doet alles wat hij kan. Er zijn al vijf evacuatie pogingen geweest, maar die honden blijven bestoken.

Larissa Vandaag wordt er zonnebloemolie verkocht op straat. Ik sta nu in de rij, maar ik kan wel praten, want ik heb mijn nummer al; nummer 214. Vannacht ging om half vier het luchtalarm dus mijn slaap is gebroken en ik heb een slecht humeur.

Yulya Nu de bommen weg zijn, komen dingen als geld en toekomst naar boven. Bij mij ontstaan depressieve gevoelens. En ik ben ziek geworden. Ik lig maar op de bank thee te drinken en snoepjes te zuigen. Ik merk een tweedeling in de mensen hier. Sommigen zijn aardig. Maar ook merk je mensen die niet echt op je zitten te wachten. Je 'stoort' ze in hun dagelijks, vredig leven. En ik wil ook helemaal niemand tot last zijn. En dan te bedenken dat er hier geen inkomen is, dat je hier bent met je twee tassen en dat alles waar je jaren voor hebt gewerkt nog daar in Kiev is, ja dat vind ik pijnlijk. Mijn zusje werkt als medicus in Kiev in het ziekenhuis bij de spoedopvang, daar waar de ambulances binnenkomen. Zij is nu in oorlogsdienst, dus slaapt daar en doet alleen maar dat. Weet je dat we nog steeds Russische soldaten blijven behandelen? Dat vind ik een groot verschil in de mentaliteit tussen Oekraïne en Rusland: Zij doden onze kinderen. Wij verzorgen hun gewonde soldaten. Het is de mentaliteit die het beste het verschil tussen Rusland en Oekraïne aangeeft, niet de taal. Je weet; mijn gezin is Russischtalig. Mijn moeder spreekt weer helemaal Oekraïens. Geen probleem. Wij gingen met ons gezin op vakantie naar Lviv. Daar had ik mij wel voorbereid op meer Oekraïens moeten praten. Maar wederom; geen probleem.

Mijn broer was net gevlucht uit Kiev en aangekomen in Lviv. Toen ze daar net een dag waren zijn ze daar ook begonnen met bombarderen. Hij zei; 'De lucht lichtte rood op'. Hij wil zo lang mogelijk in Oekraïne blijven als mogelijk is. (Daar zeg je zelfs nog broer en zus tegen wat wij hier achter-nichten en neven noemen. Een dorp vol broers en zussen.)

Ik hoop; je hoort toch vaker? Dat een land zich na een oorlog 2x zo snel ontwikkeld. Ik hoop dat dat bij ons ook zo is want dan is het ergens goed voor geweest. Ik hoop op een hernieuwde eenheid, een toekomst in de EU, en een afscheid van de oude (Sovjet) mentaliteit. Ik hoop dat wij ons prachtiger herbouwen dat dat wij waren.

​Anja Vandaag hebben we heel goed nieuws! Mijn tante en mijn man heffen nu een glaasje. Het is mijn oom op het laatste moment gelukt om uit Kiev weg te komen. Hij kon mee met een privé geregelde bus door iemand van het parlement (in Kiev) die hier uit de stad (Shostka) komt. Ze hebben 7 uur over de reis gedaan om hier te komen, die normaal 4 uur duurt. Hij gaat eerst slapen. En morgen komt hij mijn tante en kleindochter ophalen om even terug te gaan naar de stad om te kijken hoe ze een bus kunnen pakken naar Kiev om samen met hun kleindochter van daar uit een bus naar het Westen te pakken (naar hun dochter in Duitsland).

Ik voel ook opluchting. Is het gek dat dat hetgeen is waar ik het meeste tegenaan loop? Ruimte voor mezelf. Overal is iemand, ook in de badkamer. In Shostka hebben we een grote zuivelfabriek. Zij zijn nu hier in het dorp begonnen kaas en boter uit te delen.

Mijn man heeft meegeholpen met het graven van (camouflagehuisjes om uit te schieten langs de wegen, ik ken nog steeds zoveel militaire woorden niet, ook niet in het NL's, maar daar zit een stijgende lijn in). Mijn man ligt vanavond voor het eerst weer te slapen op zijn eigen bed. En heeft sinds heel korte tijd (18 dagen) ontzettende interesse in nationalisme.

Tatjana Ik wil nog even ons grappig momentje delen: gisteren had Anja samen met tante voor het eerst samen de blog geopend, om te vertalen en te zien wat ik ervan maak :) . En ook voor het eerst: had ik bij Anja; normal'no gezet (Dat is mijn moeheid) Ze hebben heel hard gelachen. En ik ook toen ik het hoorde. Ik hoop dat ze vandaag weer kijken!

​Vandaag is er alleen 'geluid' (knallen enzo) op de achtergrond, maar geen luchtalarm. Mijn oom kwam zijn meisjes halen. En ze zijn vertrokken. Het afscheid was van alles: Droevig, opluchtend en onwerkelijk. Mijn eerste avond zonder hen besteed ik aan het herinrichten zoals ik het wil hebben van ons huisje. Mijn man slaapt nu, voor het eerst weer in zijn eigen bed.

Avonds besteed ik vaak aan het luisteren naar allerlei analysten/specialisten. Vandaag zei iemand dat inmiddels meer dan de helft van de Russen weet dat er hier oorlog is. Maar dat ze daar wakker zijn geworden ligt niet zozeer aan dat wij hier allemaal in het begin gebeld hebben met; 'Haal je jongens terug!', maar door de zeer strenge sancties. Iedereen weet nu; 'Er is iets serieus aan de hand.'

Ik ben vandaag bezig geweest om spullen te zoeken voor de mensen in ons dorpje (mijn/het dorpje der dorpjes; een paar dagen geleden vertelde ik dat allerlei mensen, onder andere mijn Sumy's, daar nu heen zijn. Alle lijnen in deze blog zijn bij de wortels te herleiden tot dat dorpje). Ze bellen om te zeggen wat ze nodig hebben. Zonnebloemolie, havermout of andere graan voor pap, en ook WC papier. Mag ik even illustreren dat er nergens wc papier meer is? We hebben niets meer om.... Ik stelde voor: 'Net zoals in onze kindertijd met kranten!' 'Tanja; Er worden hier nu niet heel veel kranten gekocht of uitgegeven. Nee, we zoeken bladeren en zolang er sneeuw ligt kunnen we daar ook wat mee. Ik bedenk me dat er veel boeken verscheurd zullen worden de komende tijd.'

Lyuda Ik heb mij hersteld. Al wil ik nog steeds heel graag dat het zou kunnen dat het onder de dekens en kussens allemaal niet bestaat. En had je vergeten te zeggen dat ik ook eten ronddeel voor omaatjes en opaatjes die hun huis niet meer uit komen nu. Ik bracht vandaag gratis uitgedeeld melk naar een omaatje van 90 jaar oud. Al is er vandaag één wagen aangekomen in de stad met levensmiddelen (wagen is het kleinste model vrachtauto, waar AH mee bezorgt) Heel veel winkels zijn nu gesloten met het bordje 'niets te koop'. En opeens was 'ons' naai-benodigdheden winkeltje hier open. Ik liep helemaal blij met tranen naar binnen; 'Meisjes, zijn jullie open?!' Je voelt dat zij ook heel trots waren dat ze open waren, al was het maar voor drie uurtjes. Ik heb draad en een rits gekocht om een jas van mijn man te kunnen repareren. Dat heb ik al gedaan. Ik ben zelfs actiever dan voorheen.

Mijn moeder is een hard nootje van in de 80. Zij zit een stad verder in bezet gebied. Ze moet maar binnen zitten en is van verveling voor mij een Vishovanka geborduurd (Een traditioneel Oekraïnse blouse) en ze zegt: als ze binnen een maand maar weg zijn, want ik wil de groentetuin in!

Mijn Koem die gevlucht is naar Duitsland zit nu in Neurenberg: ik zei tegen haar: Goed zo! Maak je hun klaar voor het volgende tribunaal? Zij is gevlucht met 13 jarige dochter en haar demente moeder. Dat is maar goed ook, want zij woonden in Brovari, een voorstadje van Kiev wat gisteren heel heftig gevochten is. Maar Brovari is nog niet Irpin. Irpin is helemaal verwoest. Mijn zoon zegt: 'Mama, dat was zo'n mooi, modern stadje, met parken, pleinen, en de rivier die erdoorheen loopt. Nu loopt alleen de rivier er doorheen zoals die liep.' Mijn zoon in Kiev woont nu met zes mensen in een appartement. Mensen willen samen zijn. Hij heeft daar een hele mooie rol. Een meisje wat met hem 'zit' zei: 'Tante Lyuda, elke keer als ik 'out of my mind' ga, luister ik alleen maar naar Alyosha. Hij weet me er iedere keer weer bij te halen.' (Ps: iedereen noemt elkaar daar oom en tante) Dat ben ik trots op hem. De kelders zijn nu zo vol dat hij (jonge man) al een paar keer is verteld dat hij een volgende moet zoeken, dat er geen plek is. De ouderen, vrouwen en kinderen gaan eerst.

​Vandaag was er na drie dagen stilte 's ochtends weer luchtalarm. Nou ja, daar hebben we gezeten. En ik heb hoofdpijn en kan alleen maar heel veel slapen. Ik denk dat het ook heel moeilijk is hoeveel we in het donker binnen moeten zitten. Ik heb ook nog in de rij gestaan voor eieren, maar dat was al op voordat ik aan de beurt was. Ik ben vergeten een foto te nemen van wat voor enorme rijen hier nu staan voor winkels. Maar: ook, zoals ik een paar dagen geleden al zei: De eerste mensen van de omringende dorpen zijn vandaag al gekomen met voedsel op hun fiets!

​Larissa Vandaag was een hele onrustige dag met veel luchtalarm. We hebben veel (onder de grond) 'gezeten'. Basterds! Ik had zoveel plannen voor vandaag. Ze hebben mijn hele dag verpest.
​
Met haar heb ik verder heel veel gepraat over hoe het met die en die is. Zij vertelt over het dorpje: natuurlijk horen ze daar dingen gebeuren in de verte, maar dat komt omdat het zo stil is. Je weet zelf: als de haan niet kraait, of er geen hond blaft of koe loeit, dan hoor je alles. Hartje. Voor het dorpje der dorpjes.

Yulia belt uit Muchen! "Ik wil iedereen bedanken. Nu kan ik weer vertellen. Hoe het met ons was in Kiev, hebben jullie gelezen. Ik was niet in staat tot spreken.

Eerst reisden we twee dagen naar de stad Ivano Frankovsk. Die reis duurde heel lang omdat overal checkpoint controles waren en vooral: overal zulke lange rijen met mensen die vluchten. Bijna drie miljoen Oekraïners zijn het land uit gevlucht. Kun je je die exodus voorstellen?!

Bij de grens bij Lviv hebben we afscheid genomen van mijn man. Hij is terug gekeerd om Kiev te verdedigen. Hij wilde terug om te vechten. Nu hoeft hij ons niet meer te bewaken. Maar: ook als hij mee had gewild, had hij het land niet mogen verlaten. Alle mannen moeten in het land blijven. Vanaf de grens reisden we twee dagen verder met de trein naar München.
​
Mijn dochter en ik zijn nu in München bij mijn 'Koem' (degene die de peetouders zijn van je kind). Zij komt uit Sumy maar woont hier al jaren. En het maakt al een groot verschil: dat hier niet wordt gebombardeerd. We zijn ons nu net een beetje aan het 'inrichten' en hebben uitgeslapen.
Ik ben nu werk aan het kijken. Ik wil alles aanpakken. Ik ben nergens vies van. Ik wil Liza, haar dochter, hier naar school sturen, al is het één dag per week om weer iets van sociale contacten te hebben."

Ik vertel haar dat ze twee weken geleden nog een normaal gezin waren met hun leven op orde in Kiev. Ze hoeft niet vandáág te besluiten hoe haar komende leven eruit gaat zien. Ja maar, legt ze uit. "Met geld is het natuurlijk wel moeilijk nu. We hadden het niet slecht, we leefden daar normaal en hadden spaargeld, maar heel veel is al verdampt tijdens de reis. Als ik kijk naar de Euro-prijzen in München dan lach ik om de grivna's die we nog hebben.

Maar ik klaag niet! Ik ben heel blij. Wij hebben hier een dak en eten en stille nachten. Wij zijn niet meer buiten, onderweg, of onder de bommen. Maar natuurlijk heb ik veel zorgen over daar, over hier nu, en wil ik gewoon weer heel snel terug. Maar alles komt goed. En wacht maar tot we elkaar weerzien. En ik train mijzelf nu om niet 'na de oorlog' te zeggen, maar 'na de dag van de overwinning.'"

Larissa "Vandaag is een hele onrustige dag; in mij. De bommen kwamen vannacht tot ver in West Oekraïne. Dat is psychologische oorlogsvoering. Niemand is ergens veilig. Ik kijk de hele tijd naar de lucht, doe het raam open om te horen of ik een luchtalarm hoorde. Ik kom er niet aan toe iets anders te doen dan de hele tijd internet en facebook te bekijken. Ik ben bang dat ik iets mis. Ik kan me niet losrukken.
Ik zag dat iemand uit Nederland mij een bericht had gestuurd. En normaal zou je zeggen: dat zijn hele standaard zinnen, maar weet je, nu betekenen ze zo veel!"

Lyuda "Vandaag had ik een moeilijke dag. Ik heb heel lang alles 's avonds bij mijn lampje op de gang eruit gehuild. Waar zijn we in terecht gekomen? Ik sta onverschillig tegen eten, ik slaap niet en volgens mij zijn dat tekenen van depressie.
Ik ben vandaag op zoek geweest naar kool. Dat is nergens meer te krijgen. Kool!
En dan nog: Stel dat er ergens wel levensmiddelen klaar staan: dan is er geen brandstof om het te vervoeren. Maar ik denk dat het beter wordt als het wat warmer wordt en het sneeuw van de wegen verdwijnt. Dan zullen de mensen uit omringende dorpen ons komen helpen en voedsel op de fiets brengen.
Ook zijn de apotheken hier leeg en de medicijnen raken op. Mag ik je morgen een lijst sturen met medicijnen om hierheen te sturen?

Mijn zoon is in de stad om schietles te geven aan de bewonersmilitie, mensen die zich aanmelden om de stad te verdedigen. Sommigen hebben militaire basis-ervaring en een gedeelte heeft nog nooit geschoten."

Tatjana (kleine mini uitweiding) Oekraïne had na het uiteenvallen van de Sovjet Unie al zijn zware wapens afgestaan aan Rusland onder het mom dat zij zouden beschermen bij problemen. Oh the irony. Oekraïne had de dienstplicht afgeschaft twee a drie jaar voordat Rusland de Donbas en Krim kwamen 'redden' en bijna geen leger meer.
​
Het tractoren, jachtgeweren en hooivorken gehalte van hoe toen dat Oekraïense leger toen weer bijeen geraapt is, laat zich raden. Larissa vertelt bijvoorbeeld: er waren zelfs niet genoeg uniformen en moeders gaven hun kinderen gevulde paprika's mee voor onderweg). De wond die dat stukje oorlog heeft achter gelaten is groot (Oekraïners zeggen dat er al acht jaar oorlog is). Sindsdien is er echt in snelkookpan vaart ingezet op een professioneel leger, vooral door president Poroshenko. Nu staat er een godzijdank iets.