Door Inge Jacobs suppoost bij Helmen Vol Verhalen in Arnhem en host voor de Airborne veteranen Nu we aan de vooravond van onze 79e Market Garden herdenking in Oosterbeek en Arnhem staan, wil ik toch even reflecteren op wat ik de laatste maand heb beleefd en hoe het is gekomen dat ik de hele dagen de mooiste dingen beleef. Op x moment viel mijn oog op een oproep van Amy van Son, om vrijwillig suppoost te worden bij de door haar georganiseerde expositie "Helmen voor Verhalen", in de Witte Kapel op Schaarsbergen. Het ging om kunst voor en door veteranen. Het moest zo zijn dat ik me hiervoor zou aanmelden, want mijn achterban dient nu of is veteraan en vooral van Engelse afkomst en nu wilde ik me ook eens inzetten voor Nederlandse veteranen. Voor een eerste kennismaking en een rondje kunst verkennen ben ik naar Schaarsbergen getrokken, om vervolgens midden in een lunch te vallen van suppoosten met Amy, uit Assen. Een gezellig stel mannen, veteranen, die met de "onwetenden" uit het Ernhemse, langs de kunstwerken zijn getrokken. Het enthousiasme van deze mannen was zo aanstekelijk, dat ik verkocht was natuurlijk. Eigenlijk heb je dan nog niet zo door dan het samenstellen van zo'n gebeuren nogal wat voeten in de aarde heeft en je daar niet de eerste de beste op los kunt laten. Amy wel, die kun je er op loslaten! Wat een dijk van een mens is dat! Zo integer en een waanzinnig goede verbinder, met jarenlange ervaring in dit veld en veteraan. Zonder veel woorden zet ze mensen in, die "ohne weiteres" dat doen wat ze kunnen. Onvoorstelbaar. Militairen, kunstenaars, een zangeres, een dominee, mediamensen, journalisten, schrijvers, stand up comedians, tatoeëerders, you name it, zij brengt ze bij elkaar en runs the show! Zo knap. Ik heb Amy leren kennen als een integer mens, die letterlijk de kunst verstaat mensen te verbinden, zelfs te matchen. Ze is positief in alles wat ze doet en neemt geen blad voor de mond en is absoluut niet van het veren in de kont steken. Ze is ondernemend, creatief en deinst nergens voor terug. Ik vind haar een baas van een mens. Ze draagt over waar het in het leven om gaat en ook volgens mij gaat dat voor het grootste deel uit de arm om elkaar heen slaan. En dat doen we. Gewoon omdat we staan te janken bij de verhalen, of we een veteraan die er alleen voorstaat proberen te ondersteunen, of een familielid van een militair die er niet meer uit komt even omhelzen. Het gebeurt en dat is hartstikke goed. De expositie bestaat uit kunstwerken die gemaakt door kunstenaars die gesproken hebben met veteranen die op missie zijn geweest. Voor niet militairen is het moeilijk zich een beeld te vormen van het leven van mannen en vrouwen die zich voor langere tijd hebben geconformeerd aan een missie in een ver land waar dingen gebeuren waar de honden geen brood van lusten. Ik ga geen opsomming van gebeurtenissen geven, maar neem maar van mij aan dat geen van hun maar zeker niet wijzelf, dit hadden willen meemaken. Mij raakt het dat er niet altijd zo leuk met onze militairen word omgesprongen, dat er nogal makkelijk word gedaan over het uitvoeren van hun job, of er zelfs op worden afgerekend. Ik denk dat de expositie nogal wat ogen heeft geopend en dat is goed. Komen ze thuis, of niet, dat is altijd de vraag. Ze hebben een thuisfront, familie en vrienden en natuurlijk hun legermaatjes, waarvan ze hopen dat die klaar staan om ze te ontvangen en te ondersteunen. Toch gaat het niet altijd zo, on the way gebeuren dingen die niemand van te voren voorzien kan. Ik mag en kan de verhalen hier niet herhalen en de werken niet verder uitleggen, die moeten jullie eerste hand zelf komen zien en lezen. Maar indrukken in een vat te gieten zodat men begrijpt wat er in het hoofd van iemand die op missie is geweest omgaat, is vreselijk knap. Toch is het kunstenaars gelukt dat te doen en de werken zijn te zien in de Witte Kapel op Schaarsbergen. Hier in het Oosterbeekse, Arnhemse en Ommelanden, groei je op met veteranen, hun families, herdenken en de oude waarden en normen van klaar staan voor elkaar. Ik ben trots op alles wat Wally Walsh en zovelen met hem voor ons hebben gedaan om onze vrijheid te waarborgen, daarnaast ben ik trots op zijn familie, zijn dochter, die in haar leven heeft ondervonden hoe het is als je een veteraan als vader hebt die achter zijn ogen dingen bewaarde die voor anderen niet te zien waren of waren geweest. Ik ben trots op alle mannen die, sinds dat we elkaar leerden kennen in de jaren 70 er de gewoonte van hebben gemaakt om met elkaar op het kerkhof te staan om de dienst bij te wonen op de zondag in het weekend net voor of na de 17e september. Ik ben trots op alle mannen die zich hebben aangesloten bij dit gebeuren na de eerste bimble. Ik ben er trots op dat we dit elk jaar weer doen en door het jaar heen contact kunnen houden, waar we ook zijn, of wat er ook gebeurt in ons leven. Nu was ik altijd al trots op onze Nederlandse krijgsmacht, maar nu ik er weer een aantal van die mannen heb leren kennen, weet ik weer hoe belangrijk de verbinding tussen al die onderdelen van onze maatschappij is. Jim, Robin, Bert, Hans, om maar een paar te noemen, ik ben trots op jullie en vind het fijn jullie te kennen en samen met jullie en de anderen die we ontmoeten, de verhalen van veteranen te kunnen overdragen aan een ieder die het wil horen en zien. Op de War Cemetery in Oosterbeek zijn na WW2 1684 militairen (Common Wealth )begraven of herdacht . 243 zijn niet geïdentificeerd en daarnaast zijn er 79 Polen, 3 Nederlanders en 4 niet oorlog gerelateerde mensen begraven. In de tuin voor mijn huis hebben een aantal Engelse jongens in 1944 hun leven gelaten nadat ze zijn beschoten, dat mag nooit voor niets zijn en daarom ga ik aankomend weekend herdenken. LEST WE FORGET
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
Volg hier alles overHelmen Vol Verhalen Archieven
November 2024
Categorieën
Alles
|